De ruwe gids van Meccano

Vergeet de puinhoop die Kolk nalaat in Schlager en verdiep je in die twee sublieme albums weergegeven in deze bundel. Alleen al het plezier om Gilette te recapituleren: Conceptueel is deze tweede Meccano ongetwijfeld één van de strafste stripdingen die Nederland ooit heeft voortgebracht. Zowel inhoudelijk, als visueel. Kolk vertelt het verhaal van een opportunistisch sloppenwijkmeisje dat zich koste wat het kost in de hogere regionen van de society wil manifesteren. De prijs is hoog om in die grote artificiële luchtbel overeind te blijven. Voortdurend liggen gevaren op de loer om de illusie te doorprikken. Hoewel er geen vast, strak ritme is zoals bij Beauregard (de hoofdstukken hebben elk respectievelijk 6-6-6-9-17 bladzijden). Een eerste keer uit de band springend wanneer Gilette haar imagoheil elders gaat zoeken in Ode aan de vrouw. Helemaal ontsporend in Relikwieën. Je moet op je hoede zijn, hier is duidelijk iets aan de hand. Gilette droomt immers van een parallel leven waarin het voor haar aangenaam vertoeven is. Kolk maakt van de gelegenheid gebruik om tegelijkertijd zacht en scherp uit te halen naar de verschillende milieus. De high society in de eerste plaats, de mode- en de arty farty kunstwereld (waartoe de auteur nu zelf behoort!), om uiteindelijk de religie aan te snijden, die de prominentste plaats krijgt toebedeeld. Net als bij Beauregard staat één tragische, welhaast scrupuleuze hoofdpersoon centraal, bereid ten allen koste diens hogere doel te bereiken. Gecamoufleerd tragisch volg je de opportunistische op- en ondergang van een dame die lijkt alle touwtjes strak in handen te hebben. Echter omringd door talloze doortrapte (schijn)heiligen is de weg die ze bewandelt eentje van hel en verdoemenis. Is het gek dat net die ene figuur die haar volledig vertrouwt en van haar houdt door Gilette in de steek wordt gelaten. Des levens. Grafisch zit Kolk aan een hoogtepunt. Met één rake lijn, gracieus krullend om zo veel pure details weer te geven. Vooral het clairobscureffect, door sommige scènes in negatief te projecteren -soms een volledig kader, soms soms slechts een deel ervan als contrabelichting. Het zorgt voor een uniek samenspel. Jammer van de kleurenuitvoering. Ook hierin gaat Kolk een stap verder en doorprikt onze traditionele zintuigen. Naar het extreme toe door kunstmatig met gecontroleerde vlakken een bepaalde teint in te vullen. Weliswaar vaak uniform en zeer sfeervol, is het de 'vettigheid' ervan (al wordt het in de scènes gedoseerd) die de leesbaarheid fel verduistert. Egaler ware beter geweest. Jammer dat Kolk dit niet 'verbeterde' voor deze heruitgave. Desalniettemin is Gillette duidelijk the best a man can get. Of wat dacht je van Beauregard? Terwijl Hanco Kolk al via andere kanalen een uitweg zocht om van het traditionele humoristische avonturenstrippad van Gilles de Geus af te dwalen (NV De Moord), vindt hij eindelijk de uitlaapklep in Meccano. Deze vernieuwende illustratieve artisticiteit geeft een andere dimensie van de auteur weer. En hoewel de onderlinge stijlen niet zo ver van elkaar liggen (de karikaturale rondingen), explodeert de klassieke braafheid uit Gilles en levert een bombastisch gestileerd lijnenspel op. De pure design overschrijdt de grens van de oerhollandse klare lijn. Uniek in het genre, trendzettend op termijn. Maar naast de visuele vernieuwing (een logisch verlengstuk in Kolks evolutie) is de schrijver/tekenaar ook rijp genoeg om een mature strip af te leveren. De op- en ondergang van een gevreesd societyschrijver wiens 'nobele' bedoelingen een wrange nasmaak hebben. Hoe erg is het niet gesteld wanneer je slechts iemand (met aanzien) in het milieu bent enkel en alleen vanaf het moment dat de grote roddeljournalist je door het slijk haalt. Dat mensen zich prostitueren om op te vallen. Dat ze moorden begaan om hip te zijn. Dat ze hun laagste driften laten bovendrijven om hun BM-schap (het Bekend Meccagask zijn) te rechtvaardigen? Daarin gedijt de ambitieuze figuur Beauregard, ondertussen zelf tot ondergrondse keizer gekroond van de stadsstaat. Ooit zijn ziel aan de duivel verkocht hebbende, uiteindelijk wordt hem een anderssoortige rekening gepresenteerd. Beauregard is een mijlpaal in het Nederlandse/talige striplandschap: thematisch en illustratief. Kolk wil zelfs zo voouitstrevend zijn door de barrières van de brave inkleuring te doorbreken. Hij stelt andere regels op en instrueert de lezer nog dwangmatiger naar een pagina te kijken. Een hels karwei! Voor de Schlager-liefhebbers, klik door op de titel.
- Hoshin Engi 5
- Meccano de Ruwe Gids
- Meccano 2 HC
- Meccano 2 SC
- Nicolas Eymerich 3