Angoulême - Dag 3

Een kortere nacht -gelukkig deden de cafés om 2 uur de deuren dicht- versterkte het gevoel van vermoeidheid. Een laatste krachtinspanning loodst ons naar de benedenstad waar het vroegere stripmuseum ligt. Hervormd voor een andere ingebruikname werd deze Espace jeunesse-locatie slechts ingevuld met een tentoonstelling rond Leonardo die net op dat moment overrompeld werd door een Frans Ministertje. Turk en de Groot stonden paraat om de honneurs waar te nemen. Wat opviel: interactiviteit met animatoren. Heel belangrijk om een saaie platenweergave levendig te maken. Zo hoort dat. Alleen was deze niet opgewassen met hetgeen net ervoren ontdekt werd. Niet de expo rond de Russische talenten aan de overkant van de straat. Wél het nieuwe stripmuseum aan de overkant van La Charente. De wandelbrug trapelt statig naar het gerestaureerde gebouw dat een enorme schat herbergt. De tentoonstelling Cent pour cent is er één om de vingers van af te likken. Thematisch werden hommages geleverd door bepaalde artiesten aan de plaat van hun favoriete striptekenaar. Veel ongekend volk -vooral uit Oosterse hoek- maar degenen die je wel kon plaatsen (en dat waren er nogal wat) verbluften. Frank van Zoo die met een groot(s) schilderij het gevecht tussen de leeuw en de marsupilami van Franquin kleurrijk illustreert. Niet enkel de platen van de grootmeesters (Frank Bellamy, Harold Foster, al was die van deze laatste niet de beste) deden je watertanden, sommige van hun adepten konden eervol de competitie aangaan. Prado versus Moebius, niet te versmaden. Breccia versus Mattotti. Je gaf je ogen de kost.
Nog verder werd je ondergedompeld in de stripdiversiteit van het meer permanente gedeelte van het museum. Ook daar hing en lag het vol met allemaal lekkers. Brussel heeft daartegenover relatief weinig te bieden. Hoe jammer. De korte documentaire aan de wand waarbij telkens een pagina van verschillende auteurs (Blain, Franquin, Forest, Tezuka) geanalyseerd werd was zo'n bevestigende oogopener. Strips zijn veel doordachter dan je denkt!
Charel Cambré nam de kans te baat om ook zijn handafdruk na te laten in deze tempel, zij het geschetst in een tekenblok waarop iedereen mocht kribbelen. Ondertekende hij zijn eigen werk niet uit vrees herkend te worden door al die verdoken fans?
Had de drukke bovenstad ons die vroege middag nog iets te bieden? Zowat het enige geschenk dat ik uit dit stripmekka wou meebrengen. Eddie Vedders in promotie zijnde cd van Into the wild. Of was het het mooie badeendje van de Smurfen?
In ieder geval realiseer je je dan dat een gewoon bezoek op zaterdag en zondag professioneel onmogelijk wordt. Je loopt haast letterlijk over de hoofden. Een fantastisch gevoel. Want het bewijst dat je met een duidelijk gerichte krachtinspanning enorm veel mensen kan mobiliseren. Een uitzonderlijke prestatie.
De acht uur durende terugrit levert de eerste halfconcrete vragen op voor de komende quiz in april. Niet wetende dat het in België gesneeuwd had, leek deze monsterrit een vluchtweg van de zon. Baru moest het geweten hebben!