Gewikt en gewogen 2019 (087): Een stukje spinazietaart 1

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Kopieergedrag, nooit goed wanneer gerenommeerde uitgevers zich daar aan bezondigen. Dit is duidelijk een manier om Krasse Knarren met Mooie Zomers te combineren, een licht anarchistische atypische familiestrip die op je gemoed pleegt in te spelen. Wil het trouwens lukken dat je ondertussen ook al deelgenomen hebt aan het Eigen kweek-fenomeen. Iemand evenaren, tot daar aan toe, maar dan moet je over een gelijkaardig talent beschikken. Philippe Pelaez kan niet tippen aan de frisheid en de gezwindheid waarmee Zidrou en Lupano uitpakken, het is willen maar niet kunnen. Dat stukje geloofwaardige magie ontbreekt, de pogingen om grappig uit de hoek te komen leest geforceerd. Bewust of onbewust, het valt alleszins op dat Casado's stijl erg nauw aansluit bij die van Jordi Lefebvre. Het eigenaardige is vooral dat je na deze opener geen behoefte hebt om nieuwe exploten van de familie Miremont te lezen. Alles lijkt toch al verteld?"
03-03-2019

6/10