Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "In vergelijking met het eerste deel een teleurstelling. Deed de opener je nog wegdromen, valt in dit slot het matiger tekenwerk van Chris Regnault extra op. Het zwarte lijnenspel zorgt voor sfeer, helaas valt hij bij het tekenen van de personages door de mand. Vandaar dat de onzichtbare man als figuur zo sterk is, je ziet hem niet en komt met zwevende kleren aan erg geloofwaardig over. Na de vlucht krijg je nu het relaas van een meedogenloze, gewetenloze wetenschapper die zichzelf verliest in zijn uitvinding. Terwijl je nog een idyllisch beeld hebt van de Onzichtbare Man (ongetwijfeld door Manara ingefluisterd) laat Dobbs duidelijk de psyche van deze antiheld verder graven in het verdorvene. Valt hij nog te redden?"
03-03-2019
6/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten