Gewikt en gewogen (546): One two three four Ramones

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Eindelijk eens een verstripping van een muziekbiografie die wel mooi oogt en je meteen meezuigt in de tragiek van het Ramones-verhaal. Vooral de eerste vijfentwintig pagina's zijn ijzersterk. De jonge Dee Dee die ontspoort door het verscheurde gezin, waar de drank rijkelijk vloeit en behoorlijk wat invloed heeft op man, vrouw en kind. De jongen vindt zijn heil in verrassende ontdekkingen in de buurt die evenzeer nefaste gevolgen zullen hebben, het zaadje van de verslaving is geplant. En wat blijkt, soort zoekt soort en voor je het weet word je omringd door lotgenoten. De Ramones hebben niet de erkenning gekregen die ze zo graag wilden, hun levensstijl en rebels gedrag maakten het voor velen onmogelijk om er professioneel mee te werken. Gebeurde dat toch (Phil Spector) werd de ziel uit het Ramones-lijf gereten. Eigen schuld dikke bult? Na verloop van tijd (of al vrij snel) is de rozengeur al vervangen door ranzige kots en blijven de bandleden in cirkeltjes draaien. De strip verliest aan intensiteit en dramatiek, de loser die uiteindelijk afstevenen op hun ondergang. Toch alle lof voor artiest Eric Cartier die met zachte potloodlijnen het harde leven in beeld brengt. Lekker groezelig, lekker grauw en in tegenstelling tot de Ramones behoorlijk gedisciplineerd. One two three four Ramones, te lezen."
10-09-2018

7/10