Gewikt en gewogen (670): Op tijdreis door de schilderkunst

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Dat zou pas een sublieme, mondiale expositie geven, het gros van de werken die Smudja aanhaalt samen presenteren op een Wereldtentoonstelling met als begeleidend verlengstuk dit heerlijke boek van een kunstliefhebber die passioneel en gepassioneerd op een niet kunstmatige noch gekunstelde manier erg kunstzinnig inzicht geeft op het werk van enkele topnamen uit de schilderkunst. Fris, mooi, grappig en intelligent. Een dubbel genietbare aanrader."
26-07-2018

8/10

Gewikt en gewogen (669): Orde van de drakenridders, De 20

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Wat een saai spektakel, de tegenstrijdigheden en de evolutie in de Orde, verschillende partijen die met elkaar niet overeenkomen kunnen je gestolen worden, Ange vergeet het verhaal te kaderen, de andersdenkenden klaar en duidelijk te presenteren, of ligt het echt aan vertaler Kris De Saeger die zelf de Geboorte van een rijk niet weet te vatten. Nochtans Looky achter de tekentafel, kijk naar de sublieme compositie op de achterkaft, daar vind je in het boek niets van terug. Neen, dit twintigste jubileumalbum is geen feest."
18-05-2018

5/10

Gewikt en gewogen (667-668): Moordenaar op maat 1 HC-SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Wie met vuur speelt, brandt zijn vingers. De twee decadente patsers zijn ambitieus, ze willen zelf een nieuw kunstwerk creëren, namelijk de perfecte revolutionair annex moordenaar. Wederom een atypische insteek, nochtans niet zo ongewoon voor Lupano om de kantjes van de maatschappij te bewandelen. Zijn benadering van hoe de mens in elkaar steekt, zorgt toch voor een erg frisse wind in het doorgaans saaie scenaristenlandschap. En om nog verder te provoceren, kiest hij er nooit de beste tekenaars voor uit. Corboz' eerste pennenvrucht is rauw, minimalistisch, vol harde, ronde lijnen, een beetje onwennig om echt vloeiend te zijn. Het levert de strip een vals dynamisme op dat wel werkt. Misschien is het de zijdezachte inkleuring die ervoor zorgt dat de strip aan authenticiteit inboet. Niet echt hinderlijk, want Jugendstil is stilistisch interessant, vol jeugdig enthousiasme gemaakt met een typisch Lupano-verhaal met moraal. Hier ben je nu eens wel echt benieuwd naar het vervolg."
15-12-2018

7/10

Gewikt en gewogen (666): Misty Mission 1 Heruitgave Silvester

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een introductie dient om de hoofdpersonages beter te leren kennen. Hetgeen Michel Koeniguer voorschotelt is onvoldoende om je met één van de jongens Beaulieu of Lacour te identificeren. Nog minder kruip je in hun huid om een Tour of duty mee te maken. Zo'n oorlogsgebied mag dan chaos zijn, Koeniguer maakt er zich te makkelijk af door het verdere verloop met mondjesmaat te schetsen. Je voelt geen evolutie bij de protagonisten, al is die er wel. Misty Mission maakt haar naam waar, één mistige bedoening, dat is het."
19-05-2016

5/10

Gewikt en gewogen (665): Marshal Bass 1

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Wat een fantastische cover van Igor Kordey. En heb je op de achterzijde de aankondiging van de sublieme tweede gezien? Wow. Ja, ben jij ook verzot op het werk van de ondergewaardeerde Kordey? Een rasverteller eerste klas, veel open ruimtes in het dynamische verhaal met veel zwart om de tekeningen op te vullen. Helaas is de inkleuring minder gestileerd, minder intens ook dan op de verpakking, behoorlijk zonnig en flets, Kordey is beter gewend. Geen pretbederver, want Black & White is heerlijke pulp, de slechterik tegen nog grotere smeerlappen. Probeer je daartussen maar eens staande te houden. Knap."
15-12-2018

7/10

Gewikt en gewogen (664): Legendariërs 10

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Eindelijk eens een meer dan leesbare episode zoals vanouds doordrenkt met elementen uit de American Elfquest-comics en de manga (Dragonball en c°). Letterlijk oogverblindend, niet van schoonheid, wel van de psychedelische kleureninvulling. Demonen versus goden, wie beslecht de strijd?"
21-04-2018

5/10

Gewikt en gewogen (663): Er was eens De mens 3 De vikingen

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Misschien een geschikt instrument voor leraren om de in beeld gebrachte Vikingtijd makkelijker voor te kunnen stellen aan de leerlingen (de gewoontes, de evolutie, het dagdagelijkse leven), toch overstijgt Er was eens het Stam en Pilou-niveau niet echt. Vooral de hedendaagse passages zijn onpersoonlijk en amateuristisch. Eens er gegraven wordt in het verleden pakken de artiesten uit met een meer vereenvoudigde animatiestijl. Leuk en leerrijk, bestempel het echter niet als een hoogvlieger. Educatieve Viking-exploitatie."
19-05-2018

5/10

Gewikt en gewogen (661-662): Detectives 1 SC-HC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Zes dt-fouten, dat is taalamateurisme. Het haalt meteen het niveau van de strip naar beneden. Positief is alvast de keuze om zowel in slappe als in harde kaft te verschijnen. Zeventien euro is deze strip niet waard, een negental wel. Al struikel je toch over de hoekige en onaffe tekeningen van Guinebaud. Onscherp (pagina 12, kader 2), een gebrek aan detail (Liz' gelaat in de verte, 6-1), amper diepte. En met al die plotwendingen die Hanna erin stopt, verveelt het geheel. Miss Crumble, amusant maar langdradig."
31-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (660): Crazy Cavia's 1

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Van de makers van Te paard!, zelf al geen hoogvlieger. En ook deze inleving in de leefwereld van de knaagdiertjes bewijst dat goede humorstrips afleveren een vak apart is. Ondanks het representeren van de verschillende identiteiten annex karakters mist de strip en dus ook elk diertje persoonlijkheid. Miss Prickley kan haar beperkte tekenkunnen camoufleren achter schattige diertjes met doen wegsmeltende oogjes, echt groots is Crazy Cavia's niet."
31-12-2018

5/10

Gewikt en gewogen (658-659): Cognac 3 HC-SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Eigenlijk had Corbeyran het mysterie al ontbloot in het voorgaande deel en dient deze afsluiter vooral om de daders finaal bij de kraag te vatten. Dus het stuk intrige verschuift naar de actie. En die is geslaagd. Vooral uitstekend: Corbeyran sluit af en zet de dop terug op de Cognac-fles. Zo hoort het ook, om af en toe terug boven te halen en te savoureren. Genietbaar met het geslaagde einde."
31-12-2018

7/10

Gewikt en gewogen (656-657): Café noir 1 HC-SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Laat Corbeyran, geassisteerd door een specialist in de materie, maar gerust menig drankje onder de loep nemen. Na het inhoudelijke succes van het drieluik Cognac komt nu de wereld van de koffie aan de beurt. Zwart wordt hij geserveerd, geopolitiek gesitueerd op een universele schaal. Terwijl je sympathiseert met de naïeve nieuwkomer merk je al gauw dat er achter de schermen door manipulatieve hebzuchtige specimen een smerig spel wordt gespeeld. Behoort haar kersverse baas tot die groep? Alsof Corbeyran met een fair trade logo wil gaan lopen sust hij de groene rakkers en promoot de eerlijke handel, positief. Met de vinger in de wonde wordt duidelijk dat ook daar niet alles volgens het boekje verloopt. Colombia prikkelt je smaakpapillen en andere zintuigen, dus laat die tweede kop Café Noir maar komen."
07-01-2019

8/10

Gewikt en gewogen (655): Serpieri Western Collectie 3 Crazy Horse

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Toch wel apart en krachtig, de manier waarop Serpieri het eerste verhaal inkleurt, eigenaardige combinaties die ook al bij Mac Coy zo fel opvielen. Hier iets meer getemperd, met een ongeziene schoonheid tot 'gevolg'. Je smult van het realisme en vergeet daardoor een beetje de hardheid van de wreedheden die je moet aanschouwen. Serpieri heeft duidelijk Ambrosio nodig om zijn ideeën meer gestructureerd te kanaliseren. Dat uit zich in Crazy Horse wanneer de tekenaar het levensverhaal van deze rebelse indiaan neerpent. Fragmentarisch met weinig gevoel voor drama. Net als De blanke Indiaanse, voorheen uitgegeven als Sarah: vooral de incoherentie van het geheel laat je volledig in het ongewisse. Er wordt veel gesuggereerd omtrent de beweegredenen zonder dat de auteur de vinger echt op de wonde legt. Vakkundig, dat wel, een uitwas van het psychologisch leed iemand aangedaan die uit zijn natuurlijke habitat wordt onttrokken. Een herschreven scenario zou hier een meer evenwaardige strip hebben kunnen van maken. Maar ook Ambrosio zondigt zich er aan met het relaas van John en Mary. Eerst passeert het lief en leed van de pionierende trapper aan bod, zonder band met Mary die even later wel haar lief en lede na een weifelende start deelt. Dat had intenser gekund, met emotie. Zelfs al leest deze Western Collectie erg klassiek, bewonder het grafische arceerwerk van Serpieri."
07-01-2019

7/10

Gewikt en gewogen (653-654): Orks & Goblins 2 HC-SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Ook Cordurié had duidelijk een goed en origineel idee om de mythe van goblin Myth te ontkrachten. Noch zo'n ontaard 'mens' met streken die passen in de grootste boevengemeenschap. Vanuit de ik-vorm leef je in de grootspraak van een wezen dat zijn gelijke niet kent. Hoewel, als in een ingenieus labyrint wordt de groenling danig in het nauw gedreven. Als er alvast één ding is dat je hieruit hebt geleerd (en evenzeer uit het eerste deel), vertrouw je vrienden niet, voor je het weet planten ze een dolk in je rug. En omgekeerd ook, neem nooit een goblin in huis, hoe sluw je ook denkt te zijn, je bent sowieso de pineut. Myth, avontuurlijk genieten met een wrange nasmaak."
07-01-2019

7/10

Gewikt en gewogen (651-652): Orks & Goblins 1 HC-SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "O, neen, wederom een afgeleide van Elfen en Dwergen! Hoe eindeloos gaat deze materie uitgemolken blijven worden Onterechte vooroordelen, zo lang Istin en c° origineel uit de hoek blijven komen, vormt elk nieuw boek toch geen obstakel. Het uitgegooide snoepje is deze Turuk, meteen raak in de categorie geslaagde eersteling. Istin is sluw en gebruikt het Walking Dead-gegeven in dit fantasy-kader. Voor een keer een ork (of halfork) die moet uitvissen hoe te overleven op een plek waar de dood continu om de hoek loert. In een wereld vol smeerlappen, sympathiseer je met degene die je in de schoot geworpen wordt, Turuk zelf. Heb meelij met de vechtersbaas en onderga mee zijn lot. Tot je beseft met wat voor een immoreel personage je je vereenzelvigt. Niet echt mooi om zien. Istin tapt uit een ander vaatje en zorgt voor een verrassende climax. Zo mochten er meer strips eindigen. Turuk zorgt ervoor dat Orks & Goblins zijn plaats al heeft verdiend in dit fantasy-landschap.
07-01-2019

8/10

Gewikt en gewogen (650): Aeropostale Legendarische Piloten 3 Vachet

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een beetje dubieus: wie richt nu het woord tot de geliefde luchtvaartman? Is het Vachet zelf die even om de hoek komt kijken of wil Bec alluderen op de passage van staatshoofd de Gaulle die de goede man lauwert voor zijn meer dan verdienstelijke staat van dienst. Bec zoekt naar originele invalshoeken om een biografisch verhaal te berde te brengen, dat lukt hem aardig met deze grafrede. Het is het minder traditionele anekdotische overzicht van iemands hoogtepunten uit een be'vlogen' carrière. Schwung moet je niet verwachten, de complete chronologie evenmin. Dus heb je persoonlijkere vragen, die komen hierin minder aan bod. In de categorie schoolse interpretaties kan Vachet lekker gedijen, met de zachte van Dumas en vooral het kleurenspel van Saïto ga je mee de lucht in."
07-01-2019

6/10

Gewikt en gewogen (649): Canardo 25

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "De Sokals (Benoît en Hugo) blijven zinspelen op de actualiteit, godsdienstfanatisme dat leidt tot ontvoering en het eisen van losgeld. De hertogin gaat er met de gedwongen hulp van Canardo zelf op af. Extremisme moet beknot worden, op welke manier ook. Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel. De Belgamburgse regering is verdeeld over hoe deze chantage aan te pakken. Toegeven of van de gelegenheid gebruik maken om de staatshoofden alsnog op een zijspoor te zetten. Met een vette knipoog naar de verBeulemansing en het optreden van makelaar Dutrout (versus Marc Dutroux) schuwen de Sokals de polemiek in hun politieke satire niet. Een extreme winter, houdt stand."
21-04-2018

6/10

Gewikt en gewogen (648): Cambridge 5 deel 3

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een sterke weergave van een weldoordacht spionnennetwerk. Valerie Lemaire heeft zich goed ingegraven in de materie en brengt het dubieuze leven van deze ontmaskerde verraders vol idealen stichtend in beeld. Hoewel, het is Olivier Neuray met zijn elegante lijn die de tijdsgeest doet herleven. Erg stijlvol, mede geaccentueerd door de even geslaagde kleuren van Dominique Osuch. Mooi is ook de summiere referentie naar het Russische debacle rond De Kozakken van Hitler. Lemaire en Neuray mogen zich gerust nog lang wentelen in deze Bond-achtige materie."
20-10-2018

8/10

Gewikt en gewogen (647): Killer 3 Integraal

>Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Over Volharding: Matz en Jacamon kunnen het prekerige niet achterwege laten. De geopolitiek blijft beide heren nauw aan het hart liggen. Toch is het bewonderenswaardig hoe ze met de vinger in de wonde blijven peuteren in het systeem van opgedirkte idealisten die het beste met ons voorhebben. Ons? Zichzelf, ja. Het opportunisme waar de Killer zich nu mee bezighoudt, is d'r eentje van de ergste soort. Wanneer je betrokken raakt in persoonlijke zaken riskeer je mee in de val gelokt te worden. Vriendendiensten? Kunnen zij niet eerder leiden tot extra vijandigheden? Met deze elfde De Killer leunen de auteurs weer dichter aan bij de bron: een wordt vervolgd-thriller. Over De hand die voedt: wat is Jacamon toch ongelooflijk sterk in het gebruik van dunne, eenvoudige lijntjes, aangevuld met een indrukwekkende inkleuring. Terwijl ze in Golden City hol de computer gebruiken om alle leemtes artificieel op te vullen, komt er dat bij Jacamon volledig natuurlijk uit. Exotische plaatjes vanuit de lucht (pagina 29), de glinsteringen op het water (30-31), de groene jungle (12, 15), zelfs 'minimalistisch' een arenapubliek tekenen gaat hem als vanzelfsprekend goed af. Nog steeds struikelt de Killer over de immense hypocrisie in de wereld. Het dubbelzinnige politiek correct zijn terwijl niemand zich echt aan de regels kan houden. Sneren worden uitgestrooid, vat het best persoonlijk op, want iedereen treft wel schuld. Gelukkig wijkt in de tweede helft de filosofische Killer voor de praktische. Tijd om in actie te schieten en orde op zaken te stellen. Hoewel je je afvraagt of dat in deze context nog zal lukken? Spannend(er). En over Vluchtlijnen: gek toch, de kritiek die Matz blijft spuien over de mens die gewilloos in de pas loopt en als slaaf van zichzelf en van anderen in deze 'vrije' wereld denkt ongebonden te zijn. Dat terwijl beide auteurs zelf met handen en voeten gebonden zijn door deze killer-gevangenis. Veel heeft betrekking op henzelf, al komt er in hun stripwereld geen geweld aan te pas. Geen nood. Ondanks Matz' continue woordenstroom blijft Vluchtlijnen zeer genietbaar. Het kleurrijke schouwspel van Jacamon vol exotische locaties doet je wegdromen naar regionen waar je ongebonden naartoe wil. Of is ook dit slechts een illusie? Vormt dit deel het definitieve afscheid van De Killer? Met dit open einde is nog alles mogelijk!"
07-01-2019

7/10

Gewikt en gewogen (646): Magasin Général Integraal 3

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Vervolledig de gebundelde trilogie met dit afsluitende deel. De kenners hadden de bespreking al kunnen lezen via de individuele uitgaves. Over Charleston: het leven zoals het is in een klein, Canadees provinciaal achterliggend dorpje. En hoewel de titel verwijst naar zeer dansbare muziek die ervoor zorgt dat de pagina's swingen, zou je evengoed Maurice Jarres Building the barn uit Witness kunnen opzetten om die woordloze momentane opnames weer te geven. Je bent de argeloze voyeur die door de observerende alwetendheid met binnenpretjes extra kan genieten van bepaalde situaties. Vertederend en mooi. Over De Vrouwen: een feestalbum dat telkens verschijnt mid december zodat het tijdig onder de kerstboom aller liefhebbers kan belanden. Verrassing alom: wiens stem krijgen we na zo vele delen plots weer te horen (lezen)? Inderdaad, honderden bladzijden lang heeft hij zich van den domme gehouden en nu komt de alziende weer bovendrijven. Hoe het de auteurs best uitkomt, da's duidelijk. Pagina's 35 en 36 tonen in alle glorie waar het in Magasin General om draait: het rustig voortbewegend leven, jaar in jaar uit, dag in dag uit. Vol anekdotische momenten à la eten, drinken, jagen, filosoferen, muziek maken, sneeuwruimen, ballen gooien, dansen. Ongetwijfeld zal Magasin General ooit optimaal tot zijn recht komen in gebundelde vorm omdat je dan het gezapige in één geheel kan verteren. Maar de vrees zit er evenzeer in dat daardoor de zwakte het sterkst komt bovendrijven: het inhoudsloze, langdradige. Loisel en Tripp mogen zich gelukkig prijzen dat ze alle tijd en ruimte krijgen om hun non-verhaal te vertellen. Gelukkig doen ze dat met stijl. En over Notre-Dame-des-Lacs: het begon lang geleden met de dood en eindigt met de geboorte, de cirkel is dus rond. Het kruidenierszaakje wordt definitief gesloten, eindelijk. De 'hihi-haha'-sfeer werkte immers na verloop van tijd op de zenuwen, de goedgevoel-ondertoon in een dorpje waar alles peis en vree is, culmineert in deze anekdotische afronding. Één grote verwikkeling halen Tripp en Loisel nog uit de kast, letterlijk en figuurlijk. Wie staat er dit keer open voor een ware bekentenis? Het heeft negen albums geduurd dat Maries overleden man eindelijk afstand van haar kan doen. Nu is het aan jou om afstand te nemen. Magasin General, o zo sympathiek, weg van het hedendaagse realiteitsgeweld."
07-01-2019

7/10

Gewikt en gewogen (645): Oorlog van de Lulu's 5

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Het is bijgot werkelijk gedaan. De 'reis' die eeuwig mocht blijven duren, komt uiteindelijk toch ten einde. En het moet gezegd, behoorlijk abrupt. Met het afkondigen van de Wapenstilstand valt ook het doek over de avonturen van de Lulu's. Alsof je arm geamputeerd wordt en je nog steeds fantoompijn hebt, zo onwaarschijnlijk is dit afscheid. Ondanks de vragen is het er één in schoonheid. Met vooral het heuglijke achtercovernieuws dat we toch andere avonturen van de Lulu's mag verwachten. Proficiat voor de raamvertelling. Een jeugdstrip over de oorlog voor alle leeftijden."
15-10-2018

7/10

Gewikt en gewogen (vervangt 301): Voor wie de liefde Geert Briers gedichten

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Hé, gedichten met grafiek combineren. Zalig toch. Ja, als je ze tenminste met elkaar laat samenvloeien. Droge, statische teksten zonder schwung (wat enkel betrekking heeft op het saaie, niet variabele lettertype) worden met een Berlijnse Muur van de tekeningen gescheiden in een apart aanhangsel. Alle interactie is zoek. Schrik om je van de gedichten af te leiden? Schrik om de illustraties of verhaaltjes te verkleinen uit vrees dat ze niet meer tot hun recht komen? Dom, dom, dom. Verspild talent waardoor deze verzameling overbodig wordt of nutteloos maakt. Voor wie de liefde voor deze twee kunstvormen wil combineren, is aan het verkeerde adres. De gedichten zijn speels, muzikaal en prikkelen. Helaas door de doodse representaties (nochtans voel je soms een flard van Ostaijen-goesting opwellen), vervelen ze even snel. Netwerken, het helpt om je gedichten alsnog gepubliceerd te krijgen."
18-08-2018

5/10

Gewikt en gewogen (644): Alex Rider 3 Skeleton Key

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Horowitz weet wat onderlegd schrijven is, niet alleen is alles netjes gedocumenteerd, ook probeert hij voortdurend glashelder de situatie te omkaderen zonder al te opdringerig te zijn. Ondanks de jongvolwassene in de hoofdrol is de realiteit rondom hem keihard, doden vallen er immers bij bosjes. De intro op Wembledon is wel het best. Alex Rider Skeleton Key, grafisch niet hoogstaand, wel efficiënt genoeg om je in te leven."
19-05-2018

7/10

Gewikt en gewogen (643): Dossier van de Duivel

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Alsjeblieft, klasseer dit niet onder de grafische roman. Alsjeblieft, hou dit ver weg van het stripverhaal. En alsjeblieft, bestempel het evenmin als een beeldende roman. Is Dossier van de Duive een afspiegeling van Aspes povere schrijfstijl, dan heeft hij het hier al mee verkorven. Zo inhoudsloos zwak zonder ook maar enig stilistisch raffinement, meer dan een op een biervilt geschreven kladje is dit niet. Springen op de kerkelijke kar met iets te frivole priesters die in hun kerkhemd gezet worden, zonder diepgang, zonder duiding, vluchtig gebaseerd op een Brugs weetje. Pijnlijker dan het wegvliedende, nihilistische verhaal zijn Marecs tekeningen die al de grote kunst uit een strip wegzuigen. Voor zijn cartoons wil je de ogen nog sluiten, dit is echter wraakroepend. Het woord anti-strip, da's hierop van toepassing."
07-01-2019

3/10

Gewikt en gewogen (642): Wachter van de Maser 5

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Qua esoterische fantasy valt de appel niet ver van de boom. Frezzato is duidelijk een trouw volgeling van Miyazaki. Nausicaä's geest waart hier duidelijk in rond. Het zuiverende ritueel wordt herhaald en krijgt in Maser navolging. En zelfs al hecht je weinig geloof aan deze goeroe-materie, de wonderlijke beeldtaal van Frezzato spreekt boekdelen. Artistiek top, vandaar het halve sterretje extra. De harde kaft maakt er nog een gewichtig boek van, het dunne magazinepapier echter degradeert de prijs en verwaardigt de artistieke klasse van de auteur niet."
18-05-2018

7/10

Gewikt en gewogen (641): Wachter van de Maser 4

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Wanneer je die wat voorafging leest, zakt de moed jou meteen al in de schoenen. Van heldere taal gesproken! Frezzato zit duidelijk op een hermetisch eiland, wereldvreemd afgesloten van de buitenwereld. Wat voor hem verhaalkundig vanzelfsprekend lijkt, is voor de lezer een kluwen van ondoorgrondelijke intriges. Het verhaal boeit daardoor amper. Jammer, want de tekeningen zijn van een hoog illustratief niveau. Dus het een compenseert het ander een beetje."
18-05-2018

6/10

Gewikt en gewogen (640): Mac Coy Integraal 1 LX

Zie Mac Coy Integraal 1 HC.

Gewikt en gewogen (638-639): Guus Slim Integraal 4 HC-LX

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Vooral de band Felix met Guus Slim wordt extra gehaald. "De auteur heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat Guus Slim een vervolg is van Felix." De opname van twee scènes uit Felix maken dat duidelijk (met verwijzing naar de pagina's in het boek). Soms zwakt het dossier af door zich iets te nadrukkelijk te focussen op de inhoud van een verhaal. Laat dat de lezer toch zelf ontdekken. De complete Guus Slim, mooie boeken, goede materie. Over Drie vingers: met een figuur als Guus Slim in de spionagerangen zou het heel wat makkelijker zijn om het atoomprogramma van Iran te ondermijnen. Een goeie vijftig jaar oud en nog steeds herkenbaar actueel. Verander de naam van het Emiraat en je legt de vinger op de wonde. Dateert van mid jaren zestig en bevat zo'n sublieme vooruitstrevende scènes dat Tillieux grootse bewondering oproept. Pagina zestien, de camera iets vanachter de schouder van Guus de beschieting voor hem probeert te ontwijken. Met de kogelinslagen wordt het wel echter dan echt! En dan volgt weer zo'n doldwaze scène van elf bladzijden, één vierde van het boek. Wat een plezier om zo door te razen, afgewisseld met scènes slapstick. Voor wie wil weten waarom Soda slechts drie vingers heeft, Tillieux ligt daarmee aan de basis (hommage). En over De scooterchinees: qua voorkaftdesign laat Tillieux heel wat te wensen over. De mooi geschilderde cover wordt bruusk ontsierd door een titelband die de tekening in twee snijdt. Guus Slim wordt onesthetisch gescheiden van zijn vrienden. Maar het onwaarschijnlijkst is het stukje declamerende tekst waarbij Vlinder de situatie verklaart. Vooral hetgeen hij zegt is al even absurd filosofisch dat je er geen touw aan vast kan knopen. Het smokkelverhaal binnenin mist geloofwaardigheid. Slim en c° die een smokkelroute moeten ontmaskeren, allemaal goed en wel. Echter om scooters te gebruiken als kostbaar te verhandelen voorwerp? Zelfs popaïne ware beter geweest. En dan de tegenstand die ze te verduren krijgen op een beperkte locatie, je merkt eerder op dat Tillieux zich eerder concentreert op het interrelationele en de wisselwerking tussen de markante hoofdpersonages. Vertier vind je daarin, niet de plot! Over Oorlog in hemdje: Guus Slim moet drie spionnen helpen ontmaskeren in Macasara. Achtervolgingsverhaal waarbij Guus Slim zich maar al te vaak in de luren laat leggen. Ondertussen kom je ook te weten dat Guus een uitstekend piloot is. Een bommenwerper besturen? Een peace of a cake! En over Warm en koud: in Monte-Cavallo doet hoofdinspecteur Bondo een beroep op Guus Slim om een bontdiefstallenbende op te rollen. Guus Slim doet waar geen enkele politiecommissaris in slaagt, een bende oprollen, al moet hij daar bijna zijn leven mee inschieten. De assistent is wederom de risee en moet zich opofferen ter vermaak van de lezer."
09-04-2018

7/10

Gewikt en gewogen (635-636-637): Regenboogcollectie 1 – 2 en 3

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen over "Regiment - Het Verhaal van de SAS 1 (luxe met ex libris in doos). Sommige boeken verdienen voor de liefhebber een luxe-editie, om het origineel werk van een artiest beter tot zijn recht te laten komen. Om echter van doorsnee-strips in een veredeld jasje te steken die eventueel het speculerende verzamelaarspubliek kunnen aanspreken op de markt te werpen met de verplichting je als koppelaankoper te doen opzadelen met strips waar je compleet geen band mee hebt, verziekt de markt. Wat heeft The Regiment uitstaans met Lonesome en Jomme. Net geen honderd euro voor een harde kaft in linnen uitvoering met een gesigneerd prentje op 125 exemplaren erbij, da's verloren moeite. Als je in een onzinnige val wil trappen, het moment is aangebroken. Een doodgeboren kind. De prijs is niet evenredig met de inhoud van het boek. Uitgevers, help de markt niet sneller naar de verdoemenis. Over het verhaal zelf: Brugeas schittert, meer nog dan in Ira Dei, met de originele invalshoek van de voice-over-verteller. Zijn betrokken relaas brengt je dichter bij de groep, zorgt ervoor dat je er bij hoort. Straf dan ook hetgeen de scenarist halfweg het boek inlast. Een gewaagde omwenteling. Het derft de pret niet, je observeert vanaf dan anders. Legrain heeft niet die schwung van Brugeas' buddy Toulhoat, zijn strakker realisme hoort in het klassieke genre thuis. Het is de pagina-opbouw die ervoor zorgt dat de strip moderner leest. The Regiment 2 bevestigt."
13-12-2018

5/10

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen met Lonesome 1 (luxe met ex libris in doos): "sommige boeken verdienen voor de liefhebber een luxe-editie, om het origineel werk van een artiest beter tot zijn recht te laten komen. Om echter van doorsnee-strips in een veredeld jasje te steken die eventueel het speculerende verzamelaarspubliek kunnen aanspreken op de markt te werpen met de verplichting je als koppelaankoper te doen opzadelen met strips waar je compleet geen band mee hebt, verziekt de markt. Wat heeft Lonesome uitstaans met The Regiment en Jomme. Net geen honderd euro voor een harde kaft in linnen uitvoering met een gesigneerd prentje op 125 exemplaren erbij, da's verloren moeite. Als je in een onzinnige val wil trappen, het moment is aangebroken. Een doodgeboren kind. De prijs is niet evenredig met de inhoud van het boek. Uitgevers, help de markt niet sneller naar de verdoemenis. Over het verhaal zelf: Death Canyon – Lonesome : 1 – 0. Een duel gewonnen dankzij originaliteit, dynamiek en durf. Terwijl Swolfs braafjes het verhaal van de ruiter zonder naam recycleert, word je aangenaam verrast door het leven in de doodse valleibrouwerij. Swolfs slooft zich extra uit om het historisch te kaderen, in se een belangwekkend uitgangspunt. Alleen te doorzichtig om effectief gewichtig te zijn. Je kan herkauwen en toch nivelleren. Swolfs beperkt zich tot het eerste."
10-06-2018

5/10

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Jomme (luxe met ex libris in doos), sommige boeken verdienen voor de liefhebber een luxe-editie, om het origineel werk van een artiest beter tot zijn recht te laten komen. Om echter van doorsnee-strips in een veredeld jasje te steken die eventueel het speculerende verzamelaarspubliek kunnen aanspreken op de markt te werpen met de verplichting je als koppelaankoper te doen opzadelen met strips waar je compleet geen band mee hebt, verziekt de markt. Wat heeft Jomme uitstaans met The Regiment en Lonesome. Net geen honderd euro voor een harde kaft in linnen uitvoering met een gesigneerd prentje op 125 exemplaren erbij, da's verloren moeite. Als je in een onzinnige val wil trappen, het moment is aangebroken. Een doodgeboren kind. De prijs is niet evenredig met de inhoud van het boek. Uitgevers, help de markt niet sneller naar de verdoemenis. Over het verhaal zelf: een gewaagd avontuur binnen de Jommekes-wereld. De uitgever neemt een risico door jongeren te laten kennismaken met een éénentwintigste eeuwse Jomme die wel aansluit met de actualiteit en heel hip en modern overkomt. Niet zo extreem als Amoras, maar wel moderniserend genoeg waardoor nieuwe lezers zich net meer aangetrokken zouden kunnen voelen door deze insteek en wie weet zelfs ineens neerbuigend zouden neerkijken op het 'infantielere' origineel. Want hip en trendy is het minste wat je kan zeggen van deze Jacht op een voetbal. Door een vlaag van nostalgie word je niet bevangen want de abstractie is voldoende om je weg te halen van het oorspronkelijke boek. Griffo's stijl staat er voldoende van verwijderd om niet voortdurend in de vergelijkingsval te trappen. Hommagemissie geslaagd dus. Bal-lon Media, laat daarom de bal voor andere projecten maar rollen."
28-10-2018

5/10

Gewikt en gewogen (634): Schaduwspel der Shinobis, Het HC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Japan is 'in'. Kogaratsu, Samoerai, Sensei, Legenden, William Adams, Okko, de legendarische geschiedenis voedt en inspireert menig schrijver. Zo ook Sylvain Runberg die samen met Xu Zhifeno de magische wereld van de Shinobis wil doorgronden, bovennatuurlijke wezens in menselijke gedaantes. Een familie in tweestrijd, altijd handig om de hoofdrolspelers tegenover elkaar uit te spelen. Vooral de trage opbouw en de mysterieuze insteek nekken deze strip in de beginfase. Je hebt volharding nodig tot het punt van de uiteindelijke confrontatie bereikt wordt om het schaduwspel finaal te vatten. Pas naar het einde toe zit de drive er in, net wanneer wordt afgesloten. Het schaduwspel der Shinobis, niet groots, wel onderhoudend."
20-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (633): Star Wars Avonturen 2

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Na die verrassende eersteling is dit tweede deel eerder een teleurstelling. Ongewenst bezoek is opgebouwd als pure slapstick met een atypisch Star Wars-beest à la irritante Jar Jar Bings dat hier niet thuis hoort. In Problemen op Tibrin hebben Walker en Jones heel wat problemen om je mee te zuigen in de gevaarlijke missie van Leia (is dit de prinses wel?). Avonturen van een Wookie springt uit de band met futuristisch modernisme alsof het de Star Wars-trilogie ver gepasseerd is. Mattis neemt stelling gaat gebukt onder amateuristisch tekenwerk. Het beste huisdier leest als een languit gesponnen gag. Voor jeugdige liefhebbers valt het al bij al nog mee."
20-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (632): Alex De kunst van Jacques Martin

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een catalogus vol met facsimilé-reproducties van originele platen aangevuld met extra uitleg en achtergrondinformatie, het versterkt tenminste de tijdelijke tentoonstelling in het Museum van Kunst en Geschiedenis te Brussel. Bovendien ook een volwaardig boek vol weetjes die de carrière van Martin belichten. Zelfs al komt de tentoonstelling in het KMKG niet helemaal tot zijn recht, de omkadering is wel fenomenaal en laat je even in het Antieke Rome duiken. Dit boek is dan ook eerder het sluitstuk waarmee je je bezoek thuis lekker kan koesteren. Boeiend."
20-12-2018

7/10

Gewikt en gewogen (630-631): 999 De dageraad van het niets HC – SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Kinderen in de hoofdrol, dan denk je al vlugger aan een vrolijk, vredevol en verrassend onbevangen avontuur. Verrassend, dat zeker. Vreugdevol? Eerder een vreugde'vuur'. En vrolijk voor al wie pessimistisch gestemd is. Hoe idealistisch de protagonisten hun miserie ook verwerken, steeds hangt er een zweem van fatalisme rond. En al levert hun reis een beperkt geluk op met ontmoetingen die hun persoonlijkheid verrijken, alsof ze vervloekt zijn, storten ze iedereen in het ongeluk. De 999 verwijst naar de omwenteling van het aanstormende nieuwe millennium en dat terwijl je net met de zwarte kater in de entourage wel eens twijfelt of deze niet eerder van de omgekeerde 666 duivelse oorsprong is. Hoopgevend is 999 op zijn minst, de sombere vertelling voorspelt weinig goeds en toont de mens in al zijn facetten: vrijgevig versus hebzuchtig, openstaand versus conservatief, hels versus hemels. Marco Blanchini is de stabielere versie van Stalner. Minder spielereien met camerastandpunten, wel met een zekere dynamiek vol realisme. De dageraad van het niets is wrang. Komt het met de mensheid ooit wel goed?"
20-12-2018

7/10

Gewikt en gewogen (629): Doorsnee (Derhore Phaedra)

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Doorsnee is de dwarsdoorsnede van een psychologisch proces. Hoe omgaan met overgewicht en op welke manieren kan je het aanpakken. Phaedra Derhore kiest voor een anekdotische opsomming, episodes uit Phaedra's leven benadrukken de persoonlijke struggle for life. De structuur volgt een operatieve tijdlijn van confrontatie naar pijn, van remedie naar aanvaarding. Ongetwijfeld zijn er lezers die zich hierin herkennen en alzo kracht putten uit deze weerspiegeling. Sympathiek voor hen, om echter Doorsnee als subliem te bestempelen is overdreven. De strip is vooral een sympathiek verslag dat een bescheiden weerslag geeft van de problematiek. Niet te diepgravend, niet te overdonderend, niet het 'doorsnee'-verhaal overstijgend ook. Grafisch zorgt Derhore voor continuïteit via een bepaald kleurpatroon. Als schoolproject verdienstelijk, al moet ze hierna echt haar plek op de stripmarkt gaan bewijzen."
20-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (628): Te mooi om waar te zijn 2

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Ken je dat, zo'n goedgevoel film, boek of strip waarvan je hoopt dat die nooit eindigt? Te mooi om waar te zijn ligt in het verlengde van Intouchable, de man(nen) die ongewild de voogdij krijgt opgedrongen over iemand met een beperking. De typische overgang van afwijzing naar acceptatie om uiteindelijk te belanden bij affectie. De strip en het verloop is inderdaad te mooi om waar te zijn, de toevalligheden die leiden naar het ultieme slot, het leest als een sprookje. Ducoudray is gul en lummelt niet met enkel een fris basisideetje. Hij twist de plot, schrijft vlotte dialogen en bovenal zorgt hij voor de obligate diepgang. Heb je je geloof in de mens verloren, met dit zeemzoete tweeluik tonen de auteurs dat er alsnog hoop is."
20-12-2018

9/10

Gewikt en gewogen (627): Te mooi om waar te zijn 1

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Er zijn toch parallellen met Moeder Rusland, het vorige tweeluik van Ducoudray en Anlor. In het vorige duet zich focusten de auteurs zich op de moederlijke opvoedkundige taak, iets waar Amedee ook plotsklaps geconfronteerd wordt. Er zit eveneens een vleug Rusland in, niet zozeer kosmopolitisch, wel kosmonautisch! En ten slotte beland je wederom bij mensen aan de zelfkant van de maatschappij. Zelfkant, niet marginaal. Down geraak je niet door Nicolaas' gedragingen, gelukkig moet je niet zelf voor hem zorg dragen. Je kan je perfect inleven in de slopende last die dit teweeg brengt. En vanzelfsprekend volgt er toch die specifieke (Intouchable)-band, al is het voornamelijk opportunistisch. Te mooi om waar te zijn schittert met de kleurrijke personages, de uitstekende dialogen en de voortdurende plotwendingen. De tandem Ducoudray-Anlor lijkt volledig zijn draai gevonden te hebben, de uitgever beloont dat door er een extra katern schetspagina's aan toe te voegen."
20-12-2018

8/10

Gewikt en gewogen (626): Jong verzet 2

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Soms gaan uitgeverijen iets te gretig in op het succes van bepaalde reeksen. Het opkomende De oorlog van de Lulu's en het nog populairdere Kinderen in het verzet creëren kopieergedrag bij te vlijtige beleidsbeslissers om een gelijkaardig product toch in onze taal te introduceren. Jong verzet wil mee surfen op die golf van oorlogsstrips voor jongeren maar is van zo'n bedenkelijke kwaliteit dat het lot van de zich opwerpende verzetshelden je eigenlijk niets kan schelen. De artistieke armoede van Otéro maakt enig inlevingsvermogen onmogelijk. Alsof het de lezing behekst, raak je niet gefocust op het verhaal. Wil je geboeid raken door Protesteer, studenten van Parijs zit er maar één ding op: koop handboeien!"
05-01-2019

4/10

Gewikt en gewogen (625): Nils 1

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Weinigzeggend en toch diepzinnig. Dat eerste omdat Jérôme Hamon een zweem van mysterie etaleert rond deze vervallende wereld waarin een gemeenschap de wereld in het ongeluk dompelt. De vergelijking op de achterkaft met Miyazaki is terecht, je waant je deels in een kleurrijker variant op Nausicaä van de vallei van de wind. Ook hier entiteiten met een spirituele inslag die zorgen voor het voortbestaan van alle leven, de mens die volledig afhankelijk is van wat de natuur hem biedt. De diepzinnigheid schuilt in het zoeken naar het ideale samenlevingsproces waarbij de mens moet leren in symbiose met hetgeern hem omringt te leven zonder steeds zo destructief te zijn. Fascinerend, vooral omdat je verblind wordt door de even inspirerende tekeningen (incluis inkleuring) van Antoine Carrion. De Elementalen, elementary, my dear Watson zou Sherlock Holmes zeggen."
05-01-2019

7/10

Gewikt en gewogen (622-623-624): Een nacht in Rome 3 SC-HC-LX

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Tja, hoe moet het verder? Had Jim daadwerkelijk in het tweeluik aangekondigd dat Marie en Raphaël de mogelijkheid open lieten om tien jaar later elkaar weer te ontmoeten? In Rome vanzelfsprekend. Eerst exploreert Jim de ruimte van de tussenfase. Wat is er privé ondertussen allemaal gebeurd? Hoe wordt naar die vijftigste verjaardag uitgekeken? Gezien de omwentelingen in Raphs leven (zelfs daar blijft de overdracht summier) zou vijftig een nieuwe mijlpaal kunnen betekenen, de pagina de omgedraaid wordt en het achteromkijken met gemiste kansen weggevaagd. Dan is het best dat je Marie net niet uitnodigt voor deze speciale aangelegenheid. Tenzij je alsnog fouten wil rechtzetten. Jim bouwt op en laat niets aan het toeval over. Het drama zal zich herhalen, weliswaar op een andere manier. Voorlopig is het afwachten hoe de relationele invulling verder zal verlopen, Jim laat niet in zijn glazen bol kijken. Een nacht in Rome 3 herhaalt zonder al te repetitief te zijn. Het is een des levens worstelend drama waarin de mens weer uitblinkt in het zichzelf zijn. Misverstanden, verlangens, egoïsme, ontgoochelingen, onderdachte handelingen. Hier springen ze geregeld uit de band. Marie en Raphaël, ze weten je nieuwsgierigheid te voeden."
05-01-2019

7/10

Gewikt en gewogen (621): Darnand 1

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Je hebt van die boeken waarvan je meteen weet dat het niet snor zit, in dit geval bizar omdat Darnand net opvalt met het uiterlijke kenmerk van de opvallende snor. De cover is niet meteen een staaltje van grafisch vernuft en ook binnenin komt Bedouels grafiek vanaf de eerste pagina niet van de grond, mede door de erg fletse inkleuring. Daedalus moet gedacht hebben dat met 14-18 al het oorlogsgeweld goed marcheert zonder rekening te houden met de intrinsieke kwaliteit. Corbeyran en Le Roux leveren een indringend, menselijk portret af met intense personages die een lijdensweg moeten afleggen in en buiten de loopgraven. Gevallen held Darnand grijpt je niet naar de keel en heeft weinig persoonlijkheid. De realistische fictie heeft geen impact, de Franse beul moet niet noodzakelijk nog twee albums lang zijn liedje zingen. Tenzij scenarist Perna alsnog verrast."
05-01-2019

5/10

Gewikt en gewogen (618-619-620): Nero: De Premières 8 SC-LX-XXL

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Naast het knotsgekke, absurde verhaal pakt Sleen uit met een waslijst vol opvallende zaken. Let op de details! Een echte detective verdiept zich voortdurend in de materie (strook 1). Op de foor betalen Kinderen en ministers halve prijs (strook 2). Brussel passeert de revue (11), net als Aalst (11), Kwatrecht (12) en in Gent (12) vindt Nero de hoed eindelijk terug. What a drag, Sleen laat niets aan het toeval over en toont hoe Nero er toch in kan slagen om zich als vrouw te verkleden (23). Een verwijzing naar de Gentse Floraliën (27) en de Brusselse Noord-Zuid-verbinding (34). Sleen vergat even dat hij zijn stroken twee keer 33-34-35-36 nummerde. Brengt Jan Spier Nero symbolisch in het ziekenhuis een tros druiven (35)? Wat doen rouwende vrouwen om hun verdwenen man? De ene klaagt over de afwas die blijft staan, de andere kan geen nieuwe hoeden meer kopen (35). Liggend op een privé-kamer moet Nero dokken om zijn erg financieel ingestelde dokter te kunnen betalen (38). Ze verschijnt kortstondig maar zal een impact hebben op heel Nero's verdere leven (39-40). Wat vind je zoal terug in het persoonlijk notitieboekje van de Duivel? Het telefoonnummer van Jozef Stalin, Edgard Lalmand en Kamiel Huysmans (43). Een papierslag waar Sleen in 1950 mee worstelt: belastingen op het mobilier voor het jaar (51). Wie moet volgens Madam Pheip de mouwen opstropen: logemannen (70). In 1950 moet het in Antwerpen er toch heet aan toegegaan zijn gezien de stakende arbeiders (72). Wederom komt Huysmans in een negatief daglicht te staan, want Geeraard neemt even een andere naam aan: Kham-El-Amil (116 en 117). De betekenis van de cijfers 121603 (143-3)? Een broodje aap-verhaal of waarheid: trottinetten zijn slecht speelgoed voor de kinderen, dokters zeggen dat het been waarmee ze duwen, langer wordt door het veelvuldig gebruik (157-1 en 158-3). Soms ligt de oplossing voor de hand (159). Een gezonde vorm van vrouwenrespect (171): Gelijk alle vrouwen onderlijnt ze de letters bij 't lezen. Een duivel met ambities? Sluit je aan bij de communistische partij. Of gewoon: wees een normaal mens met zijn onhebbelijkheden (176-1 en 2). Een gefrustreerde van Zwam eist de hoofdrol terug op (178-2). Een tekening van de krantenredactie met op de achtergrond een kaart van Korea, heet nieuws van de naald (179-3). Zegt van Zwam (181-1) daarom toevallig Ge zoudt er een Koreaanse beroerte van krijgen. Een botsing in de Edmond Sterrestraat. Vriend of vijand (182-3). Wederom vreemde cijfers: 163703 (184-3). Toen er nog met Sabena gevlogen werd (184-4). Terwijl betogers scanderen voelt iemand zich geroepen om Allons enfants de la patrie te roepen (233-3). Terwijl van Zwam stervende is doet hij aan menig mens de groeten (258-2): vriend Solvay, Marcel van de Wiele, Minoetje. De hoed van Geeraard de Duivel is een uitzinnig avontuur met de markante verschijning van de onafhankelijke vrouw Madam Pheip, voorlopig ongebonden, mee op een knotsgek avontuur om Nero te behoeden van verder onheil. Steek de Duivel geen stokken in de wielen of je riskeert levenslang geterroriseerd te worden. Met "Alles heeft een eind, behalve een worstje, dat heeft er twee." kan je je geen originelere laatste woorden bedenken."
05-01-2019

8/10

Gewikt en gewogen (617): Kiekeboes: Hoor je het ook eens van een ander

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Het mag gezegd, een uiterst geslaagde en ingenieus gevonden cover: de familieselfie met op de achtergrond de vier verschillende resultaten zoals geïnterpreteerd door Valkema, de Decker, Kim en Nix. Binnenin kondigen die illustraties ook de aparte verhalen aan. Toch was de uitgever slim genoeg om Merho zelf de cover te laten tekenen, kwestie van de koper toch te kunnen misleiden, wat in dit geval geen kwaad kan. Een bundel van vier Kiekeboes-varianten, niet alles zou wel eens spek voor je bek kunnen zijn. Nederlander Valkema opent met Escape van El Catraz en eigent zich de figuren toe, spuit woordgrapjes, toont kennis van de Vlaamse cultuur en start een rollercoaster van actie en humor in de uitgeteste escape room waar Kiekeboe en Fanny in duikelen. Kort en krachtig, grappig en machtig. Een sterke opener. Nix maakt duidelijk dat Marcel In de rats zit, het noorden kwijt is en een stukje zelfbeheersing verloren heeft. Gelukkig is er de pientere Konstantinopel die met behulp van Fanny het bizarre gedrag van zijn vader kan verklaren. Even plastisch getekend als anders, dus vormelijk voel je je daar minder in thuis. Nix verloochent tenminste zijn identiteit niet. Een knotsgek verhaal alvast. Dé uitschieter van dit hommage-album is toch wel het sublieme Dédé Kong ongetwijfeld omdat Frodo de Decker herinnert aan dat even memorabele Album 26 waarin de draak gestoken werd het medium strip en 'uit de boks' gedacht werd. De inteelthumor verwijzend naar het spinoff-fenomeen van het moment geeft de auteur de mogelijkheid om tal van collega's op te voeren. Wanneer je denkt dat de Decker enkel die gemakkelijke weg inslaat, heb je het danig mis, want het hek is volledig van de dam eens er een ander spel gespeeld wordt. Een letterlijk game without frontiers met SuperMarcel als variant uit Mario Bros in de hoofdrol. Geslaagd hangt Frodo met de Kiekeboes eervol de aap uit. Kim Duchateau pakt uit met een hemelse verschijning in De tegengestelden. Hoe zet je alles terug rest wanneer het brein van Merho een parallelle wereld oproept. Typisch voor Kim is de Sleensaanse invulling, absurd surreëel. In Hoor je het ook eens van een ander kan het duidelijk anders en leest het toch vertrouwd. Een verdienstelijke erkenning van Merho's oeuvre."
03-01-2019

7/10

Gewikt en gewogen (616): Fanny K 3 SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "In de reeks onzinnige uitgaven steekt eind december 2018 het derde deel van Fanny K alsnog de kop op. Alsof het absoluut een prijs in de wacht wil slepen, braakt Standaard Uitgeverij het zwaar op de maag liggende nevenproject van De Kiekeboes uit om een verdere indigestie te voorkomen. Dat deze Fanny niet de Fanny is die we kennen uit de hoofdreeks tot daar aan toe, menig fan herkent er immers de vrijgevochten dame minder in, nu nog nauwelijks een band onderhoudend met haar familie. Neen, het gemis zit hem vooral in het gebrek aan inhoudelijke en artistieke kwaliteiten. Dat Standaard Uitgeverij verder kijkt dan de taalgrens is positief, genoeg talent die overal te lande rondloopt, alleen moet je niet gaan voor de snelle hap van Krings. Deze tweederangs Gazzotti overstijgt het kopieergedrag niet en mist de visie om door zijn veel te snelle tekenritme een hoogstaande kwaliteit af te leveren. Al zal menig blinde vink gecharmeerd zijn door deze atypische Merho-invulling. Tot daar het artistieke, maar ook inhoudelijk is het huilen met of zonder de pet op. De grootschalige thriller die Coppers voor ogen heeft, vervliegt razendsnel. Een tour de force die geen kracht uitstraalt, noch geloofwaardigheid, noch impact. Je moedigt graag zulke initiatieven aan, toch zeker wanneer het resultaat goed is. Niet nu."
03-01-2019

5/10

Gewikt en gewogen (614-615): Fanny K 2 SC-LX

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Natuurlijk heb je een commercieel uithangbord nodig, de obligate kapstok om een nieuwe reeks beter in de markt te kunnen zetten. Maak een spinoff van een populaire reeks en je broodje is gebakken. Moest er die Kiekeboes-achtergrond niet zijn, zou je Morpheus neutraler beoordelen. Aangezien Fanny K echter een afgeleide is, zoek je naar overeenkomsten, bijvoorbeeld de identiteit van de hoofdrolspeelster die zich in deze situatie zo makkelijk laat ringeloren door een patserige poseur. Van haar ben je beter gewend. De thriller die misdaadschrijver Toni Coppers schrijft is er één van dertien in een dozijn. Wie goed telt, komt op één te veel! Morpheus, een weglezertje dat snel afgerond mag worden.
03-01-2019

5/10

Gewikt en gewogen (613): Champions 30

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "André Lebrun levert de 'verhalen' aan, The Champions verandert eerder van stijl en wordt eerder een Pinanti United of Voetbalgek waarbij de grap gekoppeld wordt aan een introducerend gegeven binnen de voetbalclub met de overenthousiaste voorzitter, een vaak aan het bier lurkende trainer, een slechts sporadisch winnende ploeg. Het helpt Gürsel alvast om eens te veranderen van insteek. Helaas kent Lebrun de knepen van het vak niet, een gag opbouwen is hem onbekend. De pointe is vaak puntloos. Resultaat: veel blabla zonder dat er gescoord wordt. Net als op de cover van The Champions: een gele kaart voor 'foul play' mag gerust getrokken worden."
26-11-2018

4/10

Gewikt en gewogen (611-612): Tom Poes en de Zonnebril 5 SC – HC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een toch wel onwaarschijnlijk avontuur waarin Tom Poes en Olivier Bommel in belanden, de magische zonnebril laat alles vanuit een veel kleurrijkere, meer positieve hoek zien, onvoorstelbaar in welk wespennest onze vrienden allemaal in terechtkomen. Naïef, expressief en charmant, het (her)ontdekken waard. Voelt aan als een vleug Douwe Dabbert."
26-07-2018

6/10

Gewikt en gewogen (610): Elfquest 12

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Kan die zogenaamde laatste tocht nu echt niet eens een keer eindigen? Wat een pathetisch gedoe, die constante emoties, oogverblindende liefdes extra benadrukt door psychedelische kleuren. Bereiden Wendy en Richard Pini zich zelf voor op hun definitieve pensioen en vangen zij zelf hun laatste tocht aan, het is er een geworden met slaapverwekkende hindernissen."
26-07-2018

4/10

Gewikt en gewogen (609): Mazeworld 2 HC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Oubollig maar toch tijdloos, reeds een goede twintig jaar oud. Een man wiens leven aan een zijden draadje hangt. Deels in onze realiteit op de operatietafel in comateuze toestand, deels in de avontuurlijke mazeworld, een labyrint vol slechte intriges. Waarom uitgever Roarrr kiest voor een kleiner formaat is toch onbegrijpelijk. Ransons tekeningen lijden daar gelukkig niet onder, de leesbaarheid wordt niet aangetast. Toch was het voor een Europese markt beter om het niet aan te passen (gezien de prijs). Ook de cover doet Ransons werk (een uitvergroting) geen eer aan. De duistere man is voor de liefhebber van het macabere wel een boeiende thriller."
19-06-2018

7/10

Gewikt en gewogen (607-608): Suske & Wiske 344 LX – XXL

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Invasion of the body snatchers anno 2018, alleen zijn het niet de aliens maar wel de artificiële intelligenties die de mens in de nabije toekomst de das om zullen doen. Het gaat van kwaad naar erger met onze afhankelijkheid van elektronica, machines die ons welzijnsniveau bepalen of bijsturen. Volgens een vertrouwd Vandersteen-recept ook hierin zonder omwegen een boodschap verstopt, bezint eer gij met vernieuwende dingen begint. Alleen, zoals zo vaak, eens het er is, kan je moeilijk spreken van een weg terug. BRBS 2.0 begint goed maar stuikt als een overijverige soufflé meteen in elkaar, Peter van Gucht kan er het sprankelende en originele niet inhouden. De tekeningen vervallen in de erg hoekige Luc Morjaeustijl, ver weg van Vandersteens hoogdagen. Op de cover zijn alle ogen gericht op Sus en Wis, wij viseren het volgende deel, hopende op beterschap."
25-07-2018

5/10