Gewikt en gewogen (500-501): Lanfeust Odyssey 9 SC - HC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "De daden van de persoon Lanfeust hadden reeds goddelijke proporties, maar nu hij zich in het rijk van de opperwezens beweegt, blijkt alles nog grootser te zijn. En toch wordt ook hun wereld bedreigd! Arleston probeert origineel uit de hoek te komen, voorlopig is hij vooral saai. Tarquin tekent vluchtig, het komische deemstert weg door het matige scenario. Met makke kleuren en een weinig verrassende vertaling. Heeft Arleston er veel woordspelingen in verstopt? Je vindt ze alvast niet. De onnozele strateeg, onnozel."
18-05-2018

5/10

Gewikt en gewogen (498-499): Elsje 5 SC - HC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Eric Hercules reserveert de beste ideeën voor Elsje (in vergelijking met 40 Hours), ongetwijfeld omdat Gerben Valkema hem voortdurend uitdaagt. Met dit keer een vette knipoog naar de fantasie van Game of Thrones, de onmetelijke kracht van het fictieve dat tegen één ding niet op kan (lees pagina 46, strook 3). Valkema is zo verzot op Franquin en toont die liefde door het nieuwe personage Anna-Liese (pagina 5) te introduceren, een jeugdige versie van IJzerlijm. Drakendochter, schattig."
16-05-2018

6/10

Gewikt en gewogen (496-497): Douwe Dabbert 15 Herdruk SC - HC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Het begint al bewonderenswaardig wanneer Douwe Dabbert Paulus de Boskabouter de hand schudt. Vrolijke, vrolijke vrienden, de artiest eert een andere stripgrootheid. Simplisme alom in dit kinderlijk eenvoudig raadselstripje over de door haar butler bedrogen barones. Alsof je gravin Stiepelteen ziet met Anatool in de schurkenbijrol. Ofte waartoe de goedgelovigheid van mensen kunnen leiden. Karaktervol, spannend en humoristisch."
01-04-2011

7/10

Gewikt en gewogen (494-495): Douwe Dabbert 14 Herdruk SC - HC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Korte verhaaltjes, tijdelijke invullingen voor het magazine waarin Douwe Dabbert verschijnt. Het geeft Wijn en Roep makkelijker de kans om verhaaltjes met een moraal te bedenken. Al draait het merendeel om poets wederom poets, of wie een kuil graaft voor een ander valt er zelf in en andere spreuken. Sympathiek, deze collectie. Alleen minder intens en minder aangrijpend."
06-04-2018

6/10

Gewikt en gewogen (493): Dating for geeks 7

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "De levendige cover wordt meteen onderuit gehaald door de even leutige titelpagina. De artistieke fantasie wordt op de korrel genomen. Helaas doet Kenny Rubenis dat iets te weinig in het boek zelf. Met de vele variaties op hetzelfde thema verrast de auteur nog amper, enkel het bezoek aan de comic con is leuk door de cosplayer die blind date als een kopie van Kenny zelf! Hoe gek kan je zijn? Time out, zo lijkt het toch, iets waar de artiest voor bezinning ook dringend aan toe is."
16-05-2018

6/10

Gewikt en gewogen (491-492): Agent 327 dossier 18 Herdruk HC - SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Met het uitgangspunt dat een Van Gogh wel zeer bizarre anachronistische schilderijen heeft gemaakt of in het beste geval nog leeft, pleziert Martin Lodewijk de stripwereld door malafide kunstpraktijken aan de kaak te stellen. Omzwachteld in de voor hem gebruikelijke schrijfstijl overlaadt hij de lezer met politieke thema's en actuele informatie, een voorbeeld van extra duiding in de typische 'Vlaamse' krantenstriptraditie zoals Marc Sleen die hanteerde. Met een grote scheut humor erbij geeft dat een explosieve cocktail in zijn genre."
06-03-2004

6/10

Gewikt en gewogen (490): 40 hours 4

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Dan eens een volledige pagina, dan eens losse stroken of zelfs een langer verhaal. Dick Heins tekent zo steriel dat er als lezer niet eens een onderscheid gemaakt kan worden tussen de drie varianten van grappen maken. Oké, de pointe valt dan sneller, alleen is die vaak zo flauw dat je niet eens doorhebt dat er eentje zelfs passeerde. Neen, scheidingspanelen tussen de gagstroken zouden zeker helpen. En een goeie climax ook! De liefste collega wordt een lief, wie toekijkt krijgt rode oortjes of is het eerder het schaamrood op de lippen/wangen, zo bedroevend."
16-05-2018

4/10

Gewikt en gewogen (489): Kronieken van Roodhaar, De 4 LX

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Zie 26 maar dan in een meer luxueus jasje. Voor de liefhebber."

6/10

Gewikt en gewogen (487-488): Wouden van Opaal, De 10 HC - SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een nieuw begin met een gelijkaardige insteek, weliswaar zijn het andere spelers die het verhaal inkleden. Arleston neemt je wederom mee op avontuur en biedt vermakelijke ontspanning? Fernandez is de opvolger van Pellet. Hij gebruikt dan wel arceringen en zwartvlakken, net als zijn voorganger, de figuren zijn eerder Lanfeust- en Ythaq-geënt. Het lot van de jongleur, amusant."
16-05-2018

6/10

Gewikt en gewogen (486): Piet Pienter en Bert Bibber 23: Bulderlachgas (herdruk)

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "PP en Bert B Bulderlachgas 23 57p
Professor Ravioli heeft een radioactief gas uitgevonden dat verschillende grootmachten in hun bezit willen krijgen. Helaas ontvoeren ze de verkeerde professor, zijnde Kumulus, die iets anders uit de proefbuisjes tovert: het bulderlachgas.
Spionage en ontvoeringen, het gebeurt tijdens een ontwenningskuur omdat het pas uitgevonden bulderlachgas de slachtoffers behoorlijk op de zenuwen werkt. Een verhaal volgens de Pom-traditie met Susan die op haar strepen staat, Bert die bij elke daad nog steeds met de 'bibber' op het lijf rondloopt, Piet die geïrriteerd zijn rookverslaving telkenmale onderbroken ziet worden. Echt bulderen doet Bulderlachgas jou niet, de vele bevrijdingspogingen tonen vooral de knulligheid waarmee de hoofdrolspelers voortdurend in de val trappen. Terwijl vele artiesten plakrasters gebruiken om enigszins reliëf aan de tekeningen toe te voegen, tekent Pom minutieus zijn streepjes zelf."
07-08-2018

6/10

Gewikt en gewogen (484-485): Saul 1 Herdruk HC - SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Dossier of geen dossier, de kwaliteit telt en die is weinig artistiek en inhoudelijk amper verheffend. Een Don Lawrence tekenaarskloon die met Lemuria het Nederlandse stripslagveld probeerde te veroveren en er na twee albums de brui aan geeft om grotere successen te behalen met een nog frappantere kopie van Storm. Saul is beschamend om zien, een kaakslag voor elk rechtgeaard auteur die zich ver van plagiaat wil houden. Wanneer Kusbiantoro voldoende scènes van de meester kan natekenen, blijft hij behoorlijk trouw. Indien er geen inspiratiebronnen voorhanden zijn (pagina 44, kader 4, de Meester die uit het meer komt, 38-1, de twee vrouwen). Neen, persoonlijkheid heeft de artiest niet. Ritstiers scenario doet wat het moet doen: Storm trachten te doen herleven. Dat probeert hij op zijn minst. Natuurlijk word je dan afgerekend op zo'n foute insteek. Je wil iets fris, vernieuwend, overtreffend. Niet dus. De levende mantel is een doods kledingstuk zonder echte plooien en glooiingen."
16-05-2018

4/10

Gewikt en gewogen (483): Exodus (Rietman)

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Niet één, niet tien maar wel zesenveertig naadloos op elkaar volgende tekeningen beelden een exodus uit van vluchtelingen op zoek naar een beter oord om te leven. Gek genoeg is Rietman vast door de beperking van de uitgave, want eigenlijk zouden ze beter lopen van zuid naar noord, van oost naar west. Nu is dat een beetje tegendraads van links naar rechts. Of is dat een bedoelde keuze van de auteur? Illustratief onderzoeksjournalist Joe Sacco deed het al met The Great War, een illustratief panorama dat volgepropt met details een veldslag reconstrueert. Rietman neemt het hele op weg-proces onder de loep, beginnend met de vernietiging van de heimat. De hopeloze situatie dwingt mensen betere of veiligere oorden op te zoeken, aan jou om ook dit bewustwordingsinstrument te bewonderen. Net geen UFO van Trondheim en Parme, daarvoor is het onderwerp iets te zwaarmoedig. Exodus is een gedurfde politieke stelling van Rietman."
26-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (482): Deserteur (Herdruk)

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Psychologisch drama met een jongeman die vrienden en familieleden rondom zich ziet sterven en die sindsdien gebroken is van vertwijfeling. Radeloos op zoek naar zichzelf deserteert hij in de eerste plaats van de huiselijke woonst. In tegenstelling tot het legeravontuur heeft zijn terugkomst geen consequenties, ieder omhelst hem voor het eerst met open armen. Anders is de situatie ten opzichte van de militairen die het hem wel kwalijk nemen dat hij niet in de groep thuishoort. De worsteling stelt je met een voice over danig op de proef, zelfs de gevangenschap weegt zwaar door. Al flierefluitend lees je dit niet, wel een uitdaging mede door de anatomische beperkingen van de artiest. Deserteur, verdienstelijk."
04-05-2017

6/10

Gewikt en gewogen (481): Niet nu Laura

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Webcomics, allemaal goed en wel, dagboekachtige snippers die het doen en laten van – in dit geval – auteur-artieste registreren. Met vele volgers die zich in de alledaagse avonturen herkennen (of juist opkijken) met vele bewonderende likes geeft dat een uitgever een zekere garantie op een potentiële afzetmarkt. Je hebt er nu eenmaal die van zo'n vluchtig medium een gebundelde versie op papier in huis willen halen. Echt heel verschillend met Ilahs Cordelia of De Jonghs Snippers is Niet nu Laura niet. De jongedame geeft zich een beetje bloot en tracht met een kwinkslag het leven te verwelkomen, elke dag opnieuw. Uit welk fait divers kan ik een lieve, rake of vertederende quote plukken is duidelijk de zoektocht? Verwacht geen groots boek vol dramatische vertellingen, het blijft fragmentarisch in vaak één hokje geprangd. Eventueel ideaal om vluchtig langs te scrollen eens je op het net zit, niet in boekvorm."
26-12-2018

4/10

Gewikt en gewogen (480): Dracula (Usborne Publishing)

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Terwijl je dacht dat het hier ging om een heruitgave uit de jaren zestig-zeventig van de twintigste eeuw, blijkt deze oubollige strip kersvers te zijn! Anno nu is het onbegrijpelijk dat dit het daglicht zag. Wetende dat Mike Mignola al een verbluffend mooie versie gemaakt had. Wetende dat er ondertussen al vele goeie vampierenstrips het daglicht hebben gezien, neen, dan komt Usborne 'stripklassiekers' ineens met deze 'parel' op de proppen. De cover doet al weinig goeds vermoeden: retro met een pagina-opmaak die je niet van angst, wel van verschrikking doet wegkijken van zo veel amateurisme. Is de vrouw nu aan het lachen of wil ze bijtgraag toehappen rechts bovenaan? Vliegt Dracula nu of zweeft hij echt in zijn dromen? Plus de ostentatieve tekstballon én de stijve lettering, je kan een nostalgisch gevoel opwekken, doe het dan ook goed. Binnenin een gelijkaardige voortzetting. Klassiek verteld zonder echt literair hoogstaande teksten, karakterloos geletterd, vlak ingekleurd (hoewel veel overbodige effectjes) waardoor de tekeningen geen persoonlijkheid uitstralen. Ook het verhaal zuigt je niet mee. Hier zet je niet echt graag jouw tanden in."
10-09-2018

4/10

Gewikt en gewogen (479): Real Fake News 2018 Marec

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een jaaroverzicht geprangd tussen september 2017 en 12 maanden later september 2018, een spiegel van de actualiteit. Bij sommige cartoons moet je toch vaststellen dat de onderwerpen meer aandacht krijgen dan ze verdienen. Even vluchtig als de geschiedenis, toch zeker wanneer Marec er zich herhaaldelijk over buigt. En helaas staat op kop: de Amerikaanse president Donald Trump. Een gods- of vergiftigd geschenk? Veeleer vraag je je af of je die man beter niet kan doodzwijgen. Voor de grafische esthetiek moet je het niet doen, het lijnenminimalisme van Marec prikkelt je visuele fantasie niet. Zelfs de vrouwen rond Hugh Hefner kan je moeilijk omschrijven als playmates. Real Fake News, een genrebundel."
26-12-2018

5/10

Gewikt en gewogen (478): Geronimo Stilton 14

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een onopvallende restyling? Er is alleszins iets aan de reeks veranderd. Een nieuwe layout voor de cover, de tekeningen die anders ogen (de figuren lijken eerder apart getekend van de achtergronden) en bovenal het wegvallen van het speelse spel met de typografie. Nu moet je toegeven, voorheen was die samensmelting niet helemaal optimaal. In een boek is het visuele beperkt en springt die veranderende typografie in het oog. Omgeven door stripbeelden verzinkt het. Het was wel een duidelijk Geronimo-kenmerk. Eigenlijk is het wegvallen van de eeuwige opponenten het verrassendst. Géén katten meer die de reportage doorheen de tijd onveilig maken. Straffer nog, het speelt zich niet in het verleden af. Kan de jongeling deze transformatie wel aan? De verfrissende insteek levert een goed album op. Niet meer, niet minder."
25-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (477): Mamette 1

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "De Nederlandstalige lezer volgt Nobs traject in omgekeerde richting. Jij bent ongetwijfeld compleet gecharmeerd door Dad en voorheen ontwierp hij voor kinderen Grompf. Voorheen was er dus al Mamette, het woeste bestaan van oma-lief met haar eeuwenoude buren en hun kuren. Net geen Benidorm Bastards, daarvoor is de cast te divers en veel minder plagerig. Neen, hier naast de zure pruim, het afstervende oudje en ook het kindse omaatje. Meer dan een album heeft Nob niet nodig om je te vermurwen met deze taaie tante(s) die total respect afdwingt (pagina 6). Groots is hij wanneer de auteur graaft in het verleden en een stuk van de protagonistenidentiteit blootlegt, hoe hun karakters door al de ervaringen specifiek gekenmerkt worden (pagina 42). Nobs zachte kleuren maken het nog zeemzoeter. Mamette, da's de Jojo onder de ouderen."
16-11-2018

8/10

Gewikt en gewogen (476): Conan 1

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Morvan heeft een nieuw speeltje gevonden en is artistiek directeur van de nieuwe verstripte Conan-saga voor de Franse markt. Bewondering en respect plus natuurlijk het plezier om Howards fantastische oeuvre te ensceneren. Zelf associeert Morvan zich voor deze gelegenheid met de dynamische animator Pierre Alary. Alsof je naar storyboard kijkt, summiere, vluchtige tekeningen in een vereenvoudigde stijl. Iets te vereenvoudigd. Je mist dat rauwe realisme van de stoere bonken en de dartele deernen, gespierde mannentorso's net ingesmeerd met zaligmakende olie. Het minimalisme van Alary staat ver van zijn Belladonna en Sinbad, het lijkt wel alsof hij even doordravend als de barbaar door de plot raast. En dat terwijl Morvan het lyrisch wil houden zonder echt literair te zijn. De koningin van de zwarte kust kust dan misschien goed, de noodzakelijke passie, de verloren ziel van een ontredderde Conan, die vind je hier toch niet in terug. Niet de sterkste opener."
16-11-2018

6/10

Gewikt en gewogen (475): Marshal Blueberry

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een bundel zonder 'meerwaarde' omdat Dargaud geen enkele moeite doet om het verhaal binnen de wereld van Blueberry te kaderen. Eenvoudigweg de drie episodes compleet samengebracht onder één dak. Dus dan neem je gewoon de individuele bespreking over. Over Op bevel van Washington: dag en nacht verschil tussen het binnenwerk en de schitterende covertekening. Vance heeft heel wat in zijn mars en illustreert dat met indrukwekkende schilderijen als uithangbord. Natuurlijk eist dat meer tijd van een artiest dan zwartwit alles uitwerken in inkt, opgevuld door een inkleurder. Stel je voor, een volledig album in de trant van de kaft! Dat zou pas sporen nalaten. Nu kijk je wederom naar het theatrale poppenspel van Vance. Veel sfeer in decors en winterscènes, weinig emotie in de figuren, wat Girauds uitgekiende verhaal niet ten goede komt. Over Schermans opdracht: zelfde commentaar als bij het eerste deel, hoewel je nu als extra kritiek de eenvoud waarmee Blueberry zich in de val laat lokken, aanhaalt. Dit strookt niet met diens toch wel intelligente karakter. Dan mag de goede man onstuimig zijn, elke dringende oproep door een onbekende stinkt, dat terwijl een inheemse jongen hem absoluut iets te vertellen heeft en hij dit negeert. Simplistisch. Vances acteurs blijven marionettenspelers. En over De bloedige grens: de onafgewerkte cyclus, ooit gestart door de schrijver-tekenaar van Blueberry met de tekenaar van het commerciële succes XIII, wordt gedeeltelijk beëindigd, want zoals het de herneming van een reeks past, blijft het einde voldoende open om de serie nieuw leven in te blazen. En al miste de uitwerking van Vance voldoende energie om er een schitterende strip van te maken, het gaf ons weer een ander aspect uit het rijke leven van Blueberry. Blueberry gaat de directe confrontatie aan met de wapensmokkelaars. En daar komt vuurwerk van. Heerlijk om Rouge aan het werk te zien. Hij valt volledig terug op Girauds tekenstijl en maakt er een goed leesbaar product van dat eindelijk als spin-off-reeks erin slaagt om ons te beklijven met een ontknoping volgens dramatische operaregels. Een afsluiter die de reeks omhoog tilt naar een niveau dat we ervan verwachten."
16-11-2018

7/10

Gewikt en gewogen (473-474): Orakel, Het 6 HC - SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Ook Europa heeft nu zijn superheldenstrip met als voedingsbodem de onderlinge strijd binnen de Griekse Godenwereld. Haat en nijd, gecombineerd met een portie (on)menselijkheid is voldoende om groepen tegen elkaar op te zetten en de totale vernietiging te veroorzaken. Uiteindelijk merk je dat de bovenwereld niet veel verschilt van de wereld tout court, familiale banden incluis. Of is de huidige wereld net een afspiegeling van het imperialistische bovenaardse verdriet? Gezien het grootse spektakel neemt het Orakel veel woorden in de mond, de complexiteit van de gesmede clans vergt toch extra leesconcentratie. Cordurié is niet overal even schrijfhelder. Bervas zorgt evenmin voor een artistieke aardverschuiving."
09-10-2018

6/10

Gewikt en gewogen (472): Het blauwe chalet (Vrije Vlucht)

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Vaak verwijt je de schoenmaker dat hij bij zijn leest blijft en nooit eens van het geëffende pad afwijkt. Daar waar je goed in bent, moet je immers toch voortdurend exploiteren, niet? Helaas heb je ondertussen genoeg van die Servaisaanse bosverhalen vol mythologie gelezen, dat de legendes net als de bosnimftakken je de oren uitkomen. Wederom dat magisch realistische zoeken naar de band tussen mens en aarde, natuur en lichaam, het spirituele met het wereldlijke. Bij eenieder geldt de veronderstelling dat het gras aan de andere zijde groener is, we leven in een bubbel en willen hoognodig nieuwe horizonten verkennen. Toch zeker wanneer het voorgesteld wordt als het verbodene. Of de vrucht nu een appel is, aangetrokken door de nieuwsgierigheid, Servais blijft hoopvol toegeven aan het hervinden van het geluk bij de bron zelf. Verstenen doet je hart in Het blauwe chalet niet. Wegsmelten misschien wel."
24-12-2018

5/10

Gewikt en gewogen (471): Piraten van Barataria 11

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Voor botenliefhebbers is het kicken op de grootse schepen die Franck Bonnet in beeld brengt. Technisch knap waarin de figuren natuurlijk bewegen. De bevrijdingspoging om Napoleon van Sint-Helena te halen, een interessant uitgangspunt dat zorgt voor een onstuimig avontuur. Sint-Helena, een boeiende episode uit dit geslaagde feuilleton.
14-08-2018

7/10

Gewikt en gewogen (470): Oliver & Peter 3

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Ze hebben hem dan toch zo ver gekregen, dé Regis Loisel die een voorwoord schrijft ten voordele van de auteurs met hun frissere kijk op het leven van Peter Pan en Oliver Twist. Afgaande op diens schrijfsel heb je niet de indruk dat Loisel daadwerkelijk de boeken gelezen heeft! Het drieluik wordt hiermee afgesloten, bevredigend is het slot niet. Alle eindjes komen weliswaar samen, de opgebouwde band is te fragiel om je emotioneel te raken. Pelaez en di Felice blijven dan wel in de Victoriaanse sfeer, je mist ademruimte in de vertelling en de tekeningen. Bloedbroeders, een afscheid in mineur."
13-12-2018

5/10

Gewikt en gewogen (469): The Beatles Story

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Normaal wordt Arthur Ransons zwartwitwerk overschaduwd door minder bijpassende kleuren. Hier zie je de naakte waarheid, de rauwe lijnen blijven hun puurheid behouden. Menig lezer zal het als gemakzuchtig fotorealisme bestempelen, toch is het straf hoe Ranson de gebeatelde bandleden karakteriseert op de cover. Misschien een beetje als toevoeging om het in de volledige retrosfeer te dompelen, had wat grijs hier en daar de monotone tijdsgeest van de zestiger jaren kunnen versterken, zoals je gewend bent tijdens oude documentaires. Toch voelt het voortdurend dat Ranson op het juiste moment op de juiste plek stond om het ideale kiekje te registreren. Angus Allen pikt er de highlights uit van een uiterst rijkgevulde carrière. De diepgang wordt gecounterd door oppervlakkigheid. Dus behelp je je vooral met Ransons kunststukje. Zoiets zie je toch graag?"
13-12-2018

7/10

Gewikt en gewogen (467-468): The Regiment 2 HC - SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Brugeas schittert, meer nog dan in Ira Dei, met de originele invalshoek van de voice-over-verteller. Zijn betrokken relaas brengt je dichter bij de groep, zorgt ervoor dat je er bij hoort. Straf dan ook hetgeen de scenarist halfweg het boek inlast. Een gewaagde omwenteling. Het derft de pret niet, je observeert vanaf dan anders. Legrain heeft niet die schwung van Brugeas' buddy Toulhoat, zijn strakker realisme hoort in het klassieke genre thuis. Het is de pagina-opbouw die ervoor zorgt dat de strip moderneer leest. The Regiment 2 bevestigt."
13-12-2018

7/10

Gewikt en gewogen (465-466): Ira Dei 2 HC - SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Altijd gevaarlijk om iets stijlkundig te klasseren en het hokjesdenken te bevorderen genre Ira Dei is de Game of Thrones van de strip. Een boude aankondiging die Brugeas en Toulhoat wel waarmaken. De cast is dan wel niet zo uitgebreid, hier krijg je evenzeer een portie intrige geserveerd met protagonisten die als Lannister-pionnen in een schaakspel elk hun eigen wedstrijdje spelen. Het deel van de duivel is groots, misschien zelfs iets te groots van opzet. Want zelfs met de beperkte cast is het moeilijk iedereen voortdurend van elkaar te onderscheiden. Dodelijk en viriel, in een modern jasje. En dat voor een historische strip!"
13-12-2018

7/10

Gewikt en gewogen (464): Karen Dalton

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Zo'n voorbeeld van ongezonde huisvlijt. Zocht Cédric Rassat de muziekkatalogus af op zoek naar een ondergewaardeerd icoon waarvan de levensweg amper in beeld werd gebracht, de glorie van een nooit erkend genie alsnog bewerkstelligen? Rassat grabbelt in de folkmuziekton en rakelt deze bijzonder tragische dame op die volledig kiest voor artistieke authenticiteit en nonconformisme, een dame die zich ongebonden vrijelijk manifesteert (in tegenstelling tot Bob Dylan) om haar identiteit net NIET te gelde te maken. Ana Rousse is het toonbeeld van ongezonde huisvlijt, eventjes het gebrek aan tekenkunnen compenseren met ondergrondachtige achtergrondvullingen. Zo dwingt ze toch respect af voor het gepresteerde gekras. Karen Dalton, het verloren tragische verleden van een genie overtuigt niet, er zit geen muziek in. Je bent dan ook niet meteen geneigd om haar muziek daadwerkelijk te gaan ontdekken."
14-12-2018

4/10

Gewikt en gewogen (462-463): Double 7 HC - SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Over oorlogen en historische gebeurtenissen kan je blijven vertellen, nieuwe invalshoeken bezorgen de lezer frisse inzichten. Yann zoekt voortdurend naar openingen om zijn commerciële verhalen te kaderen, toch zeker nu hij succes oogst met pilotenhistories (Berentand, Nachtuil, Edelweiss). Na Mezek begeleidt de scenarist Juillard tot in Spanje om de spanningen in die oorlog dramatisch trachten weer te geven. En dramatisch is het, dat scenario. Dat Juillard zich telkens laat vangen door Yanns nihilisme en zich verliest in het gebazel van de schrijver, is jammer. De mooi ogende sfeer (altijd die bijzondere kleuren) en de inspanningen van de artiest kunnen het zwakke verhaal vol clichés niet counteren. Double 7 is en blijft saai tot het einde waardoor de overwinningsroes je gestolen kan worden. Eén jaar illustratief werk is hetgeen je met Double 7 in ogenschouw moet nemen."
14-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (460-461): Thorgal 36 SC – HC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Schilder Rosinski is ofwel oud geworden en loopt daardoor behoorlijk wat conventies aan zijn laars, zonder het te beseffen, ofwel kiest hij doelbewust voor minimalisme en is het slechts het verhalende resultaat dat telt. Dat laatste is alvast erg slordig. Toch verdient hij krediet, want zelfs al is Rosinski niet meer zo handvast, hij schuwt massascènes niet en weet toch constant een bepaalde sfeer op te wekken, je vergeet wel eens dat hier een schilder-illustrator aan het werk is. Eerder nog dan zijn Thorgal-afscheid in grandeur te vieren, struikel je vooral over het zwakke scenario met Yann die een vruchteloze poging onderneemt om je te begeesteren met een hoofdverhaal dat zich door al die spinoffs in zo veel mogelijk Formule 1-bochten wringt. Geloofwaardig is het niet. Afsluiten zal de reeks hiermee toch niet, daarvoor is ze commercieel te belangrijk. Zolang deze schrijver aan het roer staat moet je op een opflakkering niet hopen."
14-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (459): Cordelia tot op het bot

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Na de huiselijke beslommeringen van het reguliere gezinsleven wordt de familie nu uitgebreid met een nieuw lid, het obligate huisdier dat als surrogaat moet dienen voor gemiste liefde. En natuurlijk herhaalt de geschiedenis zich, hetgeen je eerder al meemaakte wordt hierin gekopieerd: te veel affectie voor het nieuwe (puppie versus baby) waardoor de anderen het moeten ontgelden, hoe we ons anders gedragen in het bijzijn van dat mormel. Ilah maakt haar pagina's illustratief interessanter door met kleur te werken en met uitvergrote achtergrondtekeningen hier en daar toe te voegen. Een vormelijk experiment dat de sleur van het repetitieve doorbreekt. Lees maar met mate, eerder geschikt voor een wekelijkse krantenbrok dan in deze boekvorm."
14-12-2018

5/10

Gewikt en gewogen (458): Star Wars Darth Vader 18 Brandende zeeën 2

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Niet de Brandende Zeeën-episode maakt immense indruk, wel het verrassende kortverhaal achterin. Zoals steeds geen vermelding en krediet voor de auteurs, oneer voor het creatieve team. Je zou dan weliswaar de artiest niet zo veel punten geven, het tekenwerk is doorsnee. Wel hoogscorend de schrijver die een andere kijk heeft en geeft op het fenomeen Darth Vader. Kan dit wilde beest bedwongen worden? Het venijn zit hem in de staart. Brandende zeeën zelf wordt extra interessant omdat in de reguliere reeks Mon Cala ook reeds als decor diende voor een Leia en c°-verhaal. Eens een Jedi altijd een Jedi?"
14-12-2018

7/10

Gewikt en gewogen (457): Star Wars Darth Vader 17 Brandende zeeën 1

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Is Camuncoli ook de tekenaar binnenin? Terwijl hij zich uitbundig uitleeft op de cover (knap doodshoofd-motief) zwoegt hij minder hard eens de pagina's beginnen. Of maakt een andere inkleurder echt dat verschil? Koud en mechanisch, zo kan je het best omschrijven. Een oorlog ontketend op een grotendeels uit water bestaande planeet, Darth Vader heeft een nooit eerder gezien arsenaal van leerlingen ter beschikking in de jacht op een zich verschuilende Jedi. Joepie-ya-Jedi!"
14-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (456): Mini-mensjes bundel 6

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een mooie uitgave met een hoge archivarische waarde, getuige het dossier voorin. Over De planeet Ranxerox: hoe lang zou het geduurd hebben vooraleer Seron zich realiseerde dat zijn vormelijk experiment gedoemd was om te mislukken? Hij verplicht de lezer het verhaal in een andere richting vast te houden om alles op een normale wijze te kunnen lezen. Bij publicatie in het Robbedoes-weekblad, gelimiteerd over enkele bladzijden, lukt in die context nauwelijks. In albumvorm is het helemaal rampzalig. Het voegt totaal niets toe, je vindt geen enkel artistiek verband om zijn keuze te verdedigen, want de pagina-opbouw (of letterlijk: de twee-pagina-opbouw) is even stijf dan voorheen. Het maakt het lezen van de reeds overdadige teksten nog zwaarder en zorgt totaal niet voor een dynamischer invulling. Het boek straalt daardoor extra veel saaiheid uit, bevestigd door het even weinig boeiende verhaal. Hoe lang zou het geduurd hebben vooraleer Seron zich realiseerde dat zijn vormelijk experiment gedoemd was om te mislukken? Volhardend in de boosheid houdt hij tot het einde onverzettelijk stand. Zucht. Over Het Witte Gat: Seron heeft de nodige SF-werken gelezen en pent daardoor een geloofwaardig scenario neer. Het 'misbruiken' van het omgekeerde van een Zwart Gat, na het fotokopieerverhaal op de planeet RanXerox geeft de scenarist tekst en uitleg met hetgeen de Aarde ondertussen overkomen is. Leonardo heeft het vrij gemakkelijk door de omgeving letterlijk in het wit onder te dompelen. De Vries is terug de held die met volle overgave probeert alles terug recht te zetten. Seron is zo eerlijk en toont dat dat niet zo maar kan. De ontknoping is verrassend kort qua oplossing, al wordt de cirkel hierdoor mooi rond. Stoorzender blijft Zondag, Serons variant op Robinsons hulpje Vrijdag, het archetype van de kleurling die de R niet kan uitspreken. Trouwens wrang om hem een verwijzing te laten maken naar de Katamarom (plaat 26) terwijl de Mini-Mensjes in het volgende avontuur deze niet blijken te kennen. Over De pickpocket: slim bedacht mid jaren tachtig, een echte crossover tussen twee reeksen uit dezelfde uitgeversfamilie. Seron en Gos werken nauw samen om de Mini-Mensjes en Khena en de Katamarom met elkaar te verbroederen, de een helpt de ander bij een avontuur. Da's dan ook het lezenswaardige aan deze episode, de introductie met spanningsopbouw duurt lang, het achterhalen van het echte gevaar evenzeer, het zoeken van de oplossing wordt vereenvoudigd door de technische vooruitgang van sommige volkeren. Toch altijd gek dat – ondanks hun intellectuele voorsprong – ze zich vaak toch laten overdonderen door de 'dommere' tegenstanders. De Pickpocket, origineel van insteek. Voor wie zijn horizon eens wil verruimen. Over Ondergronds offensief: Seron haalt Mitteï er terug bij en dat is geen slechte keuze. Het verhaal is meteen terug aardser en knoopt de band met de 'normale' mensheid terug aan, zij het in de gedaante van enkele boeven die een meesterlijke slag willen slaan. De running gag met alle verschijnselen van ongeluk (het fenomeen dertien, zwarte katten, gekruiste messen, ...) is leuk gevonden, net als de bewuste sabotage van de wapenfabriek door de Mini-Mensjes om die menselijke manie oorlog te kunnen voeren te dwarsbomen. Met op het einde een vette knipoog naar G. Raf Zerk, de held van Marc Hardy en Raoul Cauvin."
06-12-2018

5/10

Gewikt en gewogen (455): Voyeur 2 (Altuna)

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Bevat de verhalen: Oneerbaar voorstel; De schildpad; De tandarts; In de zon; Erotische lijn; De vrouw van de president; Aan de lijn; De vervanger; De vriend; De ijsjesverkoopster; Een kwestie van geluk; Een intelligente kerel; Cowboys en indianen; Einde van de dag; De telefoon; Lucht!; De herstelling; De achterkamer; Een werkelijk behulpzame neef; De bezoeker; De stommerik; Allesverteller; Juffrouw Lily; Een dagje aan het strand. Een tweede portie erotische kortverhalen. Minder pittig. Minder cassant. Minder grappig ook. Wordt gecompenseerd door die heerlijke tekeningen van Altuna vol expressieve emoties. Zelfs de grootste loser komt bij Altuna aan zijn trekken. Terwijl de ene financieel uitgekleed wordt, heeft de andere het geluk om letterlijk uit de kleren te moeten gaan. Deze vierde bundel haalt terug het beginniveau. Sommige kalendermoppen zijn belegen, Altuna brengt het zo fris en vrolijk in een virtuoze stijl dat je opgewonden wordt door het... expliciete."
23-12-2018

7/10

Gewikt en gewogen (454): FC De Kampioenen 101 De bucketlist

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Mee met de modetrend om tijdens je leven een lijst op te stellen van dingen die je nog allemaal wil realiseren en doen vooraleer je dood gaat. Xavier is de ongelukkige die het plezier van anderen met hun wishlist moet ondergaan om alsnog het ultieme genot te kunnen beleven. Het voert de lezer naar exotische locaties met voor de stripreeks atypische handelingen. Misschien moet Hec Leemans op zijn bucket list het volgende toevoegen: een goede strip schrijven."
10-12-2018

4/10

Gewikt en gewogen (453): Urbanus 181 De vliegende kerktoren

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Als dit de voorbode is van de aanstormende animatiefilm De vuilnisheld belooft dat weinig goeds. Ook tekenfilmelementen komen hierin aan bod, met een lichte stijlkundige ingreep zit er zelfs meer esthetiek in. Helaas overwint de nodige platvloersheid enig niveau, het intellect wordt niet uitgedaagd. Gewone kost dus. Of is het kots? Vliegen doet deze vliegende kerktoren op de mesthoop."
10-12-2018

3/10

Gewikt en gewogen (452): Boes 7 bundel HC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een luiaard en een hangmat, wat geeft dat? Een specht in een kooi, zorgt dat voor dooi? Een aal en een kat, wie ligt onder de mat? Een kaketoe die kakelt, wat doe je er aan? Hoe uit een olifant zijn liefde? Hoe krijg je een buldog aan de wandel? Poedels scheren, dat kan verkeren! Wat geeft de schaduw van een zebra? Privacy bij struisvogels. Hoe herken je een geil varken? Valt nu pas voor het eerst op: dit is duidelijk al uit de latere periode van Raymakers. Veel schetsmatigere tekeningen, minder netjes afgelijnd. Doet geen afbreuk aan het fijne 'lees'werk. Vaak hetzelfde en toch anders genoeg. Een pauw in de buurt? Altijd handig om de vuile voeten aan af te vegen. Een plassende luiaard, waar sta je dan best? Een schildpad die noten kraakt! Bevers en pampers. Een nieuw gebit voort de beer. IJspegels, ideaal om een pinguïnnest mee te bouwen. De ooievaar die konijntjes brengt, gevaarlijk. Twee Boes-strips na elkaar lezen is iets te gevaarlijk, vaak weerkerende grappen halen hetzelfde niveau niet. Gelukkig zijn er af en toe uitschieters die tonen hoe eenvoudig simpel woordloze humor kan zijn (de gevorkte poten van een lepelaar)."
10-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (451): Boes 14 SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een pauw in de buurt? Altijd handig om de vuile voeten aan af te vegen. Een plassende luiaard, waar sta je dan best? Een schildpad die noten kraakt! Bevers en pampers. Een nieuw gebit voort de beer. IJspegels, ideaal om een pinguïnnest mee te bouwen. De ooievaar die konijntjes brengt, gevaarlijk. Twee Boes-strips na elkaar lezen is iets te gevaarlijk, vaak weerkerende grappen halen hetzelfde niveau niet. Gelukkig zijn er af en toe uitschieters die tonen hoe eenvoudig simpel woordloze humor kan zijn (de gevorkte poten van een lepelaar)."
10-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (450): Boes 13 SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een luiaard en een hangmat, wat geeft dat? Een specht in een kooi, zorgt dat voor dooi? Een aal en een kat, wie ligt onder de mat? Een kaketoe die kakelt, wat doe je er aan? Hoe uit een olifant zijn liefde? Hoe krijg je een buldog aan de wandel? Poedels scheren, dat kan verkeren! Wat geeft de schaduw van een zebra? Privacy bij struisvogels. Hoe herken je een geil varken? Valt nu pas voor het eerst op: dit is duidelijk al uit de latere periode van Raymakers. Veel schetsmatigere tekeningen, minder netjes afgelijnd. Doet geen afbreuk aan het fijne 'lees'werk. Vaak hetzelfde en toch anders genoeg."
10-12-2018

7/10

Gewikt en gewogen (449): Suske & Wiske Classics 17 De vliegende aap

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Retro en toch modern, het kan met deze heringekleurde versie, al vallen de trucjes om iets met overlopende kleuren te doen net iets te veel op. Less is more, dus hou die achtergronden zo egaal mogelijk! Over het verhaal zelf: de klassieke Sus & Wis-reeks bevat echt wel grootse klassiekers. En De vliegende aap is daar beslist één van. Allereerst het fantasierijke gegeven met de verloren 'zoon' (in dit geval de verloren broer Arthur) die dan ook nog eens in de wildernis woont en kan vliegen. Hoe gek kan je het bedenken? Onze helden storten zich in een doldwaas avontuur met als ondersteuning de aandoenlijke ezel Putifar, eentje die zich in tegenstelling tot Lambik, niet herhaaldelijk stoot aan dezelfde steen. Het arme dier slikt ocharme een radio in en krijgt daardoor een extra berichtgevende functie. Zelfs slechterik Serpentos met zijn kanga-slang is ondanks diens slechte inborst sympathiek. Humor te over met de gewonde Kanga die 'gerepareerd' moet worden, de vlucht uit de kookpot en de gevaarlijke leeuw die het dorp bedreigt. Mooi, dynamisch, grappig en spannend. De klassieke klassieker."
23-12-2018

9/10

Gewikt en gewogen (448): Suske & Wiske Classics 19 De windmakers

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Plons terug in de tijd met deze heerlijke heruitgave waarbij Standaard Uitgeverij voor een keer moeite heeft gedaan om het geheel te verbeteren. De zachtere kleuren eisen minder aandacht op en doen wat ze moeten doen: niet opvallen. Over het verhaal zelf: wat merk je meteen op vanaf de eerste pagina, de tekeningen hebben karakter. Expressiviteit met finesse weergegeven. Celestien Boemerang (op plaat 17 en 19 heet ze Boemerhang) is een echte provocerende tang die Sidonia's geduld danig op de proef stelt. Heerlijk de koppige rivaliteit van twee anderssoortige individuen. Grappig op plaat 21, de politie die gebeld wordt: "Luister, Lambik! Een slak is te traag voor ons. U zult zich tot een van de ministeries moeten wenden." Vandersteen benadrukt het cliché van de bureaucratie. Wat je je al de hele tijd afvraagt, het mysterie rondom de geheimzinnige VDV-brieven en de slakken, wordt eindelijk op plaat 35 opgehelderd. Het album kan opgedeeld worden in twee lijnen. Enerzijds de rivaliteit tussen de buren, anderzijds de kidnapping van de kinderen en het VN-genootschap. Nogal langdradig. De vredelievende boodschap levert niet meteen het beste scenario op. Da's zonde wanneer je de uitstekende tekeningen gadeslaat."
23-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (447): Suske & Wiske Classics 20 Het hondenparadijs

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Herinner je je nog die verhalen en vooral de uitgaves van weleer. Als onbezonnen lezer snapte je niet daar er grafisch zo'n grote verschillen zaten tussen al die albums die welhaast gelijktijdig verschenen. Wist jij veel dat er een studio Vandersteen was met bediendes die minutieus het werk van de begeleidende meester moesten volgen. De beperktere druktechniek zorgde voor reproducties op massale schaal die het aanzien amper waard waren. Standaard Uitgeverij geeft ook die verhalen van weleer een upgrade en het mag gezegd, eindelijk is Het hondenparadijs aanschouwelijk. Zachtere kleuren met toch een retrokantje, leuk. Over het verhaal zelf: Het hondenparadijs is een goed toonbeeld van de weinig vormvaste evolutie van de Sus & Wis-figuurtjes (strook 75) door de decennia heen. Inhoudelijk: niets zo vervelend dan het eeuwigdurende mysterie dat niet echt een mysterie is. Veel heeft het geheim rond de houten maskers-bende trouwens niet om het lijf. Het wordt 'verzwegen' om geen paniek te veroorzaken, terwijl het net in het algemeen belang zou zijn dat de hele zaak zo rap mogelijk opgehelderd wordt. Het lieftallige hondje dat door Wiske bemoederd wordt tegenover rivaal Lambik, is clichématig ingevuld. Echt paradijselijk is de strip niet. Enkel de dierenvriend vindt hier misschien rechtvaardigheid in terug. Of het nu honden of mensen zijn, Vandersteen geeft zijn visie op de maatschappij (strook 45-46)."
23-12-2018

5/10

Gewikt en gewogen (446): Suske & Wiske Classics 18 Lambiorix

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Qua inkleuring herwerkt en het komt de heruitgave ten goede, zachtere, meer egale achtergrondkleuren (de muren op pagina 47, de summiere schaduw in het eerste kadertje) zonder al te veel dégradés die het 'kunnen' of de 'spielereien' van de persoon achter de computer doorgaans opvoeren. Neen, met finesse en liefde verzorgd waardoor deze klassieker terug volledig tot zijn recht komt zonder dat je moet zagen over het wegvallen van het zwart-wit-origineel. Over het verhaal zelf: een te gek avontuur met niet de dappere Ambiorix maar wel Lambiorix als baas van de Eburonen. Het zijn voornamelijk Lambiks fratsen die ervoor zorgen dat het gezelschap in gevaar wordt gebracht. Zijn overijverige hebzucht (dobbelen) heeft nefaste gevolgen. Lambiorix is een soort Robin Hood-achtige strip met een Willem Tell-boogschutter (gemaskerd om het mysterie langer gaande te houden) die de wapens opneemt om de usurpator (Arrivix, een echte arrivist) te dwarsbomen. Errol Flynn had het niet beter gekund. In de hertekende versie anno 1972 wordt het origineel doorgaans getrouw gevolgd. Alleen op het einde (vanaf strook 185) worden Suske en Wiske pijnlijk vernederd door een inkter die voor het eerst de helden op papier zet, schande (stroken 189-190). Strook 13: "Ik zie deze plek zoals ze zijn zal in het jaar 1972." Origineel."
23-12-2018

8/10

Gewikt en gewogen (445): Bovenste besties Samen sterk

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Eigenlijk kijk je na lezing vooral uit naar het vervolg, de aankondigingspagina's zijn veel aanschouwelijker dan het binnenwerk van dit eerste deel. Brooklyn Allen freewheelt er op los en heeft weinig kaas gegeten van artisticiteit, zijnde compositie, anatomie, perspectief en overzichtelijkheid. De harde kleuren zorgen bovendien voor een onwezenlijk resultaat, je voelt je na al die beproevingen geen echte bosmens. Nochtans heeft Bovenste besties potentieel en entertaint het scenario met deze vrolijke bende 'pad'vinders die vaak de weg kwijt zijn. Hun zoektochten brengen hen vaker in gevaar met spanning en sensatie tot gevolg. Bizar is wel de wijze waarop je in het verhaal gedropt wordt. Een voorstelling van de figuren komt er gaandeweg, figuren waarvan je niet altijd het gevoel hebt dat ze vrouwelijk zijn. Samen sterk bevestigt de leuze dat eendracht macht maakt, 1 + 1 kan immers méér verwezenlijken dan slechts twee. Aan jou om het in te vullen. Bovenste besties vol onderste beasties, een dikke plezante brok leesvoer."
23-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (443-444): Tango 2 HC – SC

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Blaast Tango op een trompet of is hij aan de drank op pagina 5? Kijkt de vrouw in de leegte omzewachteld door liefde op pagina 10? Lachen de mannen op pagina 33, hebben ze pijnscheuten (Ah! Ah! Ah!) of een echte aha-erlebnis? Matz zoekt krampachtig naar een nieuwe formule om 'zijn' Killer (hoewel, Jacamon) te kunnen vervangen. Commercieel zal er wel een succesje aan hangen, Tango heeft immers dat afgelikte uiterlijk om amusementslezers te paaien, een iet of wat geactualiseerdere Miami Vice met een halve vrijbuiter in de hoofdrol in plaats van politiedetectives. Actie en avontuur op exotische locaties, doordrenkt van een vleug filosofie uit Hemingway. The old man and the Tango op het bloedende strand vol Rood zand."
23-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (442): Robbedoes special 3 LX

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Uitgever Ballon probeert een stuk van de investering te recupereren en produceert daarom luxe-edities de naam niet echt waardig. Oké, de prijs is relatief laag, 50 euro, de oplage behoorlijk hoog (350). Gelukkig gesigneerd met een genummerde prent. Het formaat is ietsje groter, de druk van de platen ook, zonder meerwaarde in kleur. Mat versus blinkend papier vormt het andere verschil. Gelukkig steekt er achterin nog een katern van 8 schetspagina's bij. Net voldoende om deze andere uitvoering te verantwoorden. Over het verhaal? Aan sommige dingen werk je soms te snel, waardoor het gewenste resultaat moet onderdoen voor de te halen deadline. Charel Cambré is het slachtoffer van zijn eigen succes. Met naast Robbedoes Special ook Amoras op het tekenbord zijn diens stripdagen iets te goed gevuld. Neem daar Pinanti United, Filip & Mathilde en de vele cartoons bij en je denkt dat deze artistieke duizendpoot gouden handen heeft. Hij mag hiermee dan wel commercieel succes hebben, hij boet aan kwaliteit in. Zo begint zijn Jommekesachtige Robbe er meer als een Jean-Pol-figuurtje uit te zien, de typische ronde vorm rond het middel alsof de achterste billen vooraan zijn gekleefd (pagina 9, kader 3, 17-1, 18-6, 28-9, vergelijk met 18-1), of loopt Robbe daadwerkelijk met een knoert van een erectie rond? Net als dat je je even vaak aan de wisselende lijfelijke proporties van Kwabbernoot stoort. Met de intrede van IJzerlijm benadert Cambré het origineel en is hij duidelijk in vorm om dicht bij Franquin aan te leunen. Hierin toont hij zijn kunnen, wat een finesse. Het verhaal is leuk Vlaams onderhoudend, al vraag je je af of het ondanks het oversteken van de taalgrens in het op Durbuy lijkende Machin (parallellen met Marc Coucke zijn er te vinden) onze zuiderburen hier warm voor zullen lopen. Te licht bevonden. Verwijzingen? Franquin op pagina 3, Asterix & Obelix op pagina 48."
23-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (439-440-441): Ar-Men HC - LX - XLX

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Uitgever RoaRRR raast door het striplandschap en schakelt in een hogere versnelling door meteen verschillende titels uit te brengen, Streamliners in het gestroomlijnde autolandschap waarbij mensen de geluidsbarrière trotseren in een race op leven en dood. Emmanuel Lepage gaat het gevecht aan met de weergoden en illustreert de onverzettelijkheid van de mens om de zee te bekampen en alzo vissers en schippers behoeden van (m)enig ongeluk. Naast het geïsoleerde leven van de vuurtorenwachter, toch zeker wanneer deze zich op een apart eilandje bevindt, reconstrueert de auteur het 'leven' van deze belangrijke mastodont die dient om de mens op zijn dodelijke reis te begeleiden. Alsof Ar-Men zelf een ziel heeft en tot de passanten spreekt, twijfel je aan de protagonist, alsof er spoken rondwaren van overleden voorgangers. Lepage creëert een fantastisch en fantasierijk beeld van een claustrofobische omgeving gevangen in een boek. Met natuurlijk schilderachtige ensceneringen die het woelende wassende water laten inbeuken op de rotsen en het metselwerk. Sluit je op met deze intimistische poëzie."
23-12-2018

8/10

Gewikt en gewogen (438): Lucky Luke, De nieuwe avonturen 8

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "An Englishman in New York? Neen, an American in Paris. Gene Kelly deed het hem voor, de sneller dan zijn schaduw schietende cowboy ruilt zijn prairie in voor een overzeese boottocht richting Europa, de bakermat van het Statue of Liberty. Jul neemt er de tijd voor om de oversteek te maken, pas na 24 bladzijden komt Luke echt aan in het exotisch-erotische Parijs. Zal ook de stoere revolverheld voor deze romantische stad zwichten. Jul blijft bescheiden en exploiteert de decorwissel niet optimaal. Goscinny ging vroeger vaak te keer en zette het bezochte land even geregeld voor schut. Alsof Jul het niet durfde het grootste Lucky Luke-afzetgebied te schofferen, bespaart hij de Fransen menige satirische afspiegelingen. Ofte hoe een goed basisidee niet noodzakelijk omgezet wordt tot een uitstekende strip. In Een cowboy in Parijs had meer ingezeten."
23-12-2018

6/10

Gewikt en gewogen (437): Asterix Het geheim van de toverdrank

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "En wiens naam zie je dit keer op de cover prijken? Fabrice Tarrin. Volgeling van Conrad is het niet onlogisch dat ook hij bij Albert René onderdak vindt. Een echte strip krijg je niet voorgeschoteld, wel een leesboek met paginagrote illustraties. De koppeling verhaal en tekening is niet altijd even relevant, je had op zich meer de klemtoon willen leggen op het visuele. Vooral omdat Olivier Gay steekjes laat vallen in de omzetting van film naar papier. De overgangen in de actie zijn dan misschien vanzelfsprekend in het hoofd van de scenarist, soms is de logica toch zoek. Jammer dat Tarrin niet koos voor een continue inkleuring zoals op de cover: warmer en meer charme bevattend. Voor zo'n commercieel geoliede verkoopmachine had dat toch gekund, niet? Hier vermoed je echt dat de film beter is."
22-12-2018

5/10