Vijfendertig stripbesprekingen 2017 (416 tot en met 450)

Provocatieschrijver Zidrou snijdt elk mogelijk onderwerp aan om welke thematiek ook optimaal te exploiteren. Incest (Onafscheidelijk), probleemkinderen (Merci), psychische stoornis (Lydie), zwakbegaafd (Michel) en nu dus ook De adoptie waarbij het opnemen van een vreemd kind in een Westers gezin centraal staat. O, wat is het zo voorspelbaar, de oude man die gaandeweg toch smelt voor het o zo schattige Zuid-Amerikaanse meisje. De geleidelijke transformatie van de brompot die uiteindelijk de beschermheer wordt van dat iele, frêle meisje. Vertederend en heerlijk melig volgens het boekje van de geslaagde zaterdagavond-waterlandersfilm. Met als dit grote verschil: de perfectie die het haalt van de stroperigheid. En dat is niet alleen te danken aan Zidrous uitmuntende schrijfkwaliteiten (een verhaal met een staart), Arno Monins zachte tekeningen en de uitmuntend geregisseerde pagina-opbouw dragen mee doorheen deze verknochtingsreis. Hij is ook een van de weinige die een kind zoals het hoort weet weer te geven, Qinaya met dat grote hoofdje. Een bewuste keuze die Monins genialiteit illustreert. De cover, links het vreemde kind, klein in kikvorsperspectief kijkend op het uiterst groene grasveld (is zij de personificatie van de vrijheid, van de natuur?) tegenover de opa op de betonachtige plaveien, eerder westers verstedelijkt, neerbuigend, vertwijfeld vogelperspectief met daarachter de inkrimpende schaduw. Een staaltje illustratieve kunst. Het drama van een Adoptie in een notendop.
- Adoptie, De 1
- Arcadia Archief 41 Melisande 20
- Bff's 4

Dat zijn nog eens creatieve geesten, die Wilms en Raymakers. Het slakkenhuis gebruiken als helm. Een octopus als gazonsproeier. Een pladijs als frisbee. Een polsstok om op vogels te jagen. Ook giraffen hebben de elementaire beleefdheid om naar het toilet te gaan. Ook Wilms en Raymakers hebben hun variant op De zelfmoordkonijntjes. Baden met een nijlpaard, niet zo'n goed idee! Kan het nog erger voor een bijtende krokodil met een rechtopstaande stok in de muil? Toch wel! Veel zelfkastijding en pijnlijke verminkingen voeden het sadisme van de mens. Dierenvriend Boes komt vaak ongewild wreed uit de hoek (hoe skiën zonder sticks?). Klasse. Al blijkt de tweede helft van het boek nog bekoorlijker: kwijlen terwijl het koud is, niet zo'n al te goed idee. Een opgezet everzwijn, is die daar mee opgezet? Best geen haasje over spelen met een nijlpaard. Vissen zonder hengel? Het kan! Gebruik een vlieger. Hoe praktisch overleven? Boes toont het. Pinguïn, pas op voor de inktvis. Ook onder de schildpadden bestaan potloodventers. Dit deel heeft enkele supergrappige gags. Een aanrader.
- Boes Integraal 4 ****
- F.C. de Kampioenen presenteert Vertongen & C° 21
- Geronimo Stilton 13
- Herlock Sholmes Integraal 1
- Lady Spitfire 4 HC
- Lady Spitfire 4 SC
- Lanfeust Odyssey 8 HC
- Lanfeust Odyssey 8 SC

Iets te luxueus uitgegeven Dupuis-reeks, toch moet je Arcadia erkentelijk zijn om de magische draad terug op te pakken. Gilson is van de schrijversstoel verdwenen, Clarke klaart de klus op zijn eentje en brengt twee veranderingen aan. Het tovertoernooi leest als een echt verhaal vermomd achter een aaneenschakeling van gags. Los van elkaar en toch een geheel vormend. Bovendien steekt er iets anders in het leven van Melisande de kop op: de verliefdheid. Dit keer zelfs als een verplichting, wil Melisande immers, haar krachten verloren door de opkomende puberteit, terugwinnen. Wie nu denkt dat ze hiervoor haar maagdelijkheid moet opgeven, heeft het mis. Of moet je je fantasie op het einde toch de vrije loop laten? De cover ziet er wel extreem melodramatisch uit. Het tovertoernooi, een blij weerzien.
- Melisande 20
- Mooie Navels eerste pesterijen 1
- Nick Integraal
- Pokereiland 5 HC
- Pokereiland 5 SC
- Rani 6

Zo eenvoudig en efficiënt kan een ridderavonturenstrip zijn. Onderweg en op pad, altijd het ideale instrument om je protagonist(en) heel wat te laten beleven. Een reis van A naar B bevat zonder GPS heel wat onvoorziene hindernissen. Wanneer je dan ook nog eens belaagd wordt, is het zaak uit handen van de achtervolgers te blijven. Legendre schrijft zonder franjes en dat levert geslaagd amusement op. En ook Bono lijkt zich meer en meer in zijn rol te schikken in het soms woordloze lot. De heks en Merlijn, zo heb je ze graag.
- Rode Ridder 255
- Rode Ridder 255 LX
- schat van 't stad, De
- Snoesje, De nieuwe avonturen van 1

Terug in de tijd, heerlijk. Suske en Wiske lenen zich uitstekend om historische uitstapjes te maken, nu naar het Parijs uit het begin van de 20ste eeuw (1911). Kunstvervalsing, zelfs toen hadden ze er al mee te maken. En wie is de schuldige, de doorwinterde reekslezer heeft ongetwijfeld het juiste vermoeden. Grappige interventies, voornamelijk van losbol Lambik, fleuren het mysterieuze verhaal op. Kom je finaal de waarheid te weten omtrent Mona Lisa's dubbelzinnige lach? Van Gucht speelt ermee. Met een gastoptreden van Picasso, het modernisme doet zijn intrede. Vallen jou die realistische afbeeldingen op de cover ook op? Stekkebeen Morjaeu heeft een specifieke stijl, hij drukt zijn stempel op de grafiek. Vooral tijdens het lopen levert dat ongewild komische poses op. Het Monamysterie, goed.
- Suske en Wiske 341
- Suske en Wiske 341 LX (linnen rug)
- Suske en Wiske 341 LX (semileer)

De kroniek van een aangekondigde dood. "Classics, de avonturen van Suske en Wiske zoals Willy Vandersteen ze vandaag zou uitgeven." Neen, Vandersteen mag dan heel wat kunstgrepen hebben uitgehaald om de reeks te moderniseren, de vergane glorie op deze manier in ere herstellen, onmogelijk. Afstappen van het traditionele rood? Ongehoord. Dé kans om de classics chronologisch op de markt te brengen, kan je nu ook al vergeten. Het origineel in ere herstellen? Met de doorgevoerde aanpassingen ben je geen authentiek boek meer aan het lezen. Noem je collectie dan Suske en Wiske gemoderniseerd, maar NIET Classics. De meeste dromen zijn bedrog, maar deze realiteit is dan weer boerenbedrog. Prutswerk van marketingmensen die niet verder kijken dan hun neus lang is. Hoe lang gok jij dat deze reeks meegaat? Net als de opgestarte herdrukken van een paar jaar geleden met nieuwe covers van Luc Morjaeu. Echt lang duurde het niet. Erger nog, de reeks werd nooit finaal herdrukt en dus blijven er nog steeds hiaten in het fonds. Als je je eigen markt om zeep wil helpen, goed bezig. Obelix zou zeggen: "Rare jongens, die van de Standaard". Duitse muziek zal weldra weer galmen in de stripcatacomben wanneer de boeken geadapteerd worden door Ramsjstein! Gelukkig blijft de inhoud van het boek enigszins overeind
- Suske en Wiske Classics 1
- Suske en Wiske Classics 2
- Suske en Wiske Classics 3
- Suske en Wiske Classics 4
- Suske en Wiske Classics 7
- Suske en Wiske Classics 8
- Urbanus 175
- Zij schreven geschiedenis 1 Vercingetorix HC
- Zij schreven geschiedenis 1 Vercingetorix SC

Educatieve boeken met een geschiedkundige waarde schieten hun doel een beetje voorbij wanneer een ander educatief v(l)ak ontsierd wordt door taalfouten! Leraren Nederlands vinden het alvast beschamend. Het artistieke team gebruikt de 48 pagina's om belangrijke fragmenten uit Keizer Karels leven uit te schrijven en te tekenen. Het dossier achterin bevestigt hetgeen je gelezen hebt en omgekeerd. Alomvattend zijn is onmogelijk, maar dit benadert op zijn minst de overlevering. Interessant materiaal.
- Zij schreven geschiedenis 3 Karel de Grote HC
- Zij schreven geschiedenis 3 Karel de Grote SC

De geschiedenis van Het B-Gevaar (1): 24 maart 1998 - Ferry

Maart 1993, Het B-Gevaar opent zijn deuren. Maart 2018, Het B-Gevaar viert zijn 25ste verjaardag! Naar aanleiding van het grote stripfeest dat Het B-Gevaar op 8, 9, 10 en 11 maart 2018 organiseert, overlopen we alvast de activiteiten die de enige Nederlandstalige stripwinkel in Brussel zoal organiseerde. Een stukje geschiedenis.
Op 24 maart 1998 kwam Ferry zijn boeken promoten. Na een groot deel van zijn carrière gespendeerd te hebben aan Ian Kaledine op scenario van Vernal, ging hij met zijn zoon aan de slag en creëerde het vijfluik De kronieken van Panchrysia.

Vijftien stripbesprekingen 2017 (401 tot en met 415)

Wow. Zelfs al zijn de originele pagina's (het verschil met de vier reproducties is enorm!) slechts in het Frans, je kan ze sowieso met het verhaal voorin vergelijken. Wat leven die tekeningen en verliezen ze aan kracht eens naar boekvorm getransformeerd (in dit geval de kleuren en het glanzende papier). Je krijgt meteen waar voor je geld. Wow. Bovendien is er een dertig pagina's tellend dossier, misschien niet het mooist qua vormgeving, het vult veel verder aan daar waar de gewone softcover-dossierheruitgave stopt. Met integraal het volledige scenario én die uitzonderlijke stroken gerealiseerd ter promotie van de strip voor de potentieel grote Amerikaanse markt. Een origineel van Uderzo in huis halen? Dit is de eenvoudigste manier om dat prijselijk te doen. De stripbespreking van het verhaal is in deze versie slechts bijzaak. Karaktertrekken uitvergroot, het is een Asterix-kenmerk. Of het weerspiegelen van onze algemene aard, neem nu de openingsscène. Des typisch menselijks wanneer de verveling toeslaat beginnen we in een gemeenschap onze irritaties op elkander te ventileren (de ruzie). Of de ijdelheid van de Belgen die hen dwingt om zich met de dappersten der Galliërs te meten. Aangezien er de gemoedelijke spot gedreven wordt met de Belgen, komen de volgende karakteristieken aan bod: allen heten ze wel Vander... (14-5; 19-4); de koffiedrinkers; het taalgebruik (20-6; 21); het eten van worst en preskop (23); de geboorte van friet (25); de allusie op Kuifje (Jansen en Janssen; 31); waterzooi (32); Brusselse spruitjes (34); de witte, kanten vlag (34); de koerier Eddy Merckx (39) en Uderzo's versie van een Breugheliaans schilderij. De satire is echter onvoldoende om het zwakke verhaal te camoufleren. Bewonder die tekeningen!
- Arabier van de toekomst, De 3
- Arcadia Archief Luxe 40 De Libellenpatroelje 3
- Asterix en de Belgen - speciale editie
- Asterix en de Belgen - speciale editie LX
- Champions, The 28

Wie verzint het om zo'n reeksnaam te bedenken? FRNK! Welke bedoeling schuilt er achter dit klinkerloze woord. Het duurt een tijdje eer je er de ware toedracht van kent. Echter geniaal is de vermakelijke vondst. Holderdebolder schrijft Olivier Bocquet een scenario dat even chaotisch lijkt dan Franks ondernemende vlucht. Alleen orkestreert Bocquet met veel finesse en plaatst jou in de huid van de protagonist die gaandeweg (net als ons) ontdekt in welke chaotische, onwaarschijnlijke toestand hij in terecht is gekomen. Het levert een doldwaas avontuur op dat Brice Cossu misschien niet perfect, maar wel uiterst efficiënt in beeld brengt. Vanuit de invloedssfeer van de (Japanse) manga laat Cossu zich grafisch inspireren (pagina 10, kader 5, Franks gelaatsuitdrukking), de combinatie tussen de twee stijlen (Oosters-Westers) is geslaagd en bewijst dat oud (de oertijd) en nieuw (de jongen uit het heden) verrassend goed combineerbaar zijn. Hallelujah voor het gelijktijdig verschijnen van het tweede deel. Begin er maar meteen aan.
- FRNK 1
- Guy Delisle 5 Gegijzeld
- Huurling Definitieve editie, De 3
- Huurling Definitieve editie, De 3 LX
- I.R.$. 18

Vallée en thrillers, dat levert geen vanzelfsprekendheid op, een copy paste resulterend in het zoveelste doorslagje? Neen. Deze moderne The dirty dozen reikt veel verder. Grondig schetst scenarist Nury de politieke context, eerst denk je zelfs de ontketening van een nakende burgeroorlog op de voet te volgen met de achter de schermen opererende manipulatoren. Vol smeerlappen op zoek naar geldgewin. Overeenkomsten met Er was eens zijn er dan ook: het crapuul, de slechteriken waar je uiteindelijk toch mee gaat sympathiseren. De opbouw is zo traag en verloopt gestaag dat eens de actie losbarst je het verhaal in één ruk voorgeschoteld krijgt. Toch niet. Nury houdt voldoende stof achter de hand om de goudkoorts verder op te laaien. Sylvain Vallée heeft met Jean Bastide een uitstekende inkleurder gevonden. Die het karikaturaal komische volledig doet vergeten. Diamanten, een intrigerende strip vol... intriges.
- Katanga 1
- Libellenpatroelje, De 3

'Een thriller in twee delen' met ruimte voor meer, het open einde kan het macabere spel verlengen door mogelijk de grote plas over te steken. Gruwelijk, weerzinwekkend en hopelijk niet al te realistisch, hoewel de mens kennende met zijn geestelijke aberraties is het wel degelijk goed mogelijk dat er zo'n monsters rondliepen. Netjes gegroepeerd dit keer. Steven Dupré laat de inkt rijkelijk vloeien, getuige de zwartomrande pagina's die het sombere Victoriaanse Londen versterken. Qua sfeer zit het alvast goed. Valerie Mangin maakt er een bloeddoorlopen feest van dat menig mensenmaag doet omkeren. En terwijl je denkt dat alles wel op zijn pootjes terechtkomt, haalt ze het allerslechtste in de mens naar boven. 'Een thriller in twee delen', van eufemisme gesproken.
- Roofdierenclub, De 2

De weinig flatterende titel daagt vooral de mannelijke lezer uit en dringt een zekere platvloersheid op. Wat het duo Alcante-Gihef bezielt om samen te werken, is een raadsel. Geen van beiden is een groots schrijverstalent, getuige deze Star Fuckers-optelsom. 1+1 Is niet noodzakelijk 2. Het scenario verspringt en begeleidt de lezer in een bepaalde richting die enkel volgens hun logica te verklaren valt. Tussen komisch en sérieux, je hebt na 48 bladzijden nog steeds niet door waar ze nu de klemtoon op wilden leggen. Noch vlees, noch vis, hoewel de jongedame in kwestie wel degelijk uitpakt met het eerste. Dylan Teague maakt er een vlezige soap van, wat wil een mens meer met neukende sterren. Opvallend, het betreft slechts een eerste deel. Ben jij ook benieuwd wie in een volgende episode de sterren binnen doet? Star Fuckers, ondanks deze bespreking, best oké.
- Starfuckers 1
- Superman Action comics 4

Vijfenvijftig stripbesprekingen 2017 (346 tot en met 400)

Olala, wie droomt er niet van om ooit een origineel van Giraud te bezitten? En dat mag gerust uit deze Mister Blueberry komen. De artiest die geregeld elk kadertje volpropt met lijntjes, kringetjes, rookwolkjes, schaduwen (pagina 18, kaders 6 en 9) slaagt er toch in om alles leesbaar te houden. Toch zeker wanneer je de daaropvolgende plaat bewondert waar alles efficiënt gebalanceerd is. Prachtig, die rustgevende leegtes. Sherpa is duidelijk liefhebber van de bron en reproduceert geregeld de zwart-wit-versies. Je beseft pas bij het lezen dat Giraud je volledig meesleurt in de drie-eenheid (Geronimo-Earp-Blueberry) waardoor je weinig oog hebt voor de tekeningen die door gebrek aan kleur overdadig zijn als aanvulling op de tekstblokken Het grote genot komt wanneer je los vanop afstand het titanenwerk bewondert. Twintig jaar oud en compleet tijdloos. Een knotsgek verhaal (Blueberry slechts als passant) met fenomenale Giraud-tekeningen (pagina's 20-21 en 30-31).
- Attila, De complete 1
- Attila, De complete 1 LX
- Berentand 5
- Beverpatroelje, De complete 5
- Beverpatroelje, De complete 5 LX
- Blueberry LX 24 Mister
- Blueberry LX 25 Tombstone

Wondermooie kroniek met een avonturier in de hoofdrol die zijn lot vol hindernissen moet ondergaan. Tiburce Oger gebruikt het trucje van het verhaal in het verhaal, de fotograaf die de avonturen van Edmund Fisher opsnort, terwijl je meteen daarna een pioniersfamilie volgt die op een ongewone manier kennismaakt met deze eenzaat en hij gaandeweg zichzelf blootgeeft om de tikkende tijd te verdrijven. Het is daar dat Ed zelf in de laatste uren voor de finale confrontatie zijn rijkgevulde leven reconstrueert, een echt raamverhaal. Het biedt Tiburce de mogelijkheid om te freewheelen, eerst door de jeugd te herkauwen met de verschillende episodes die hem toen al tekenden (zijn ouders, halve slavernij, de onzinnige oorlog, Karen, zijn geliefde). Menig leed werd hem niet gespaard, toch kiest Tiburce niet voor het fatalisme. De wederopstanding doorbreekt de tragiek en bezorgt het boek én Ed een tweede leven. Met open geest catalogiseert de medemens niet, nuchter durft hij de eigen fouten inzien, een sterke renaissance geeft hoop die uiteindelijk toch gefnuikt wordt door nieuwe tegenslagen, getuige de prachtige twist op het einde van het verhaal. Tiburce hanteert een eigenzinnige, soms grillige en contrasterende inkleuring, het bezorgt de strip een bijzondere extra gloed. Daar waar hij voorheen overvloedig en rijkelijk overdreef (gesatureerd), is het in Buffalo Runner uitstekend gedoseerd. How the West was won met slechts ééén protagonist in de hoofdrol.
- Buffalo Runner (blauwe cover)
- Buffalo Runner (rode cover)

Wijn en Roep blijven bevestigen, elke 'nieuwe' Douwe Dabbert is toch wel een schot in de roos. Terwijl De laatste plager het vooral moet hebben van de sympathieke grapjes en de kwajongensstreken is vooral het kortverhaal Douwes kerstavontuur een subliem pareltje waarin de archetypische elementen van zo'n eindejaarsgebeurtenis handig gerecycleerd worden. Douwe die huiselijke gezelligheid geweigerd wordt wanneer hij een schuilplaats zoekt en merkt dat er bij de dieren buiten veel meer warmte te vinden is. Op de koop toe loopt hij de Kerstman tegen het lijf, samen gaan ze op pad. Natuurlijk met het obligate lesje dat gegeven wordt, wie wind zaait zal storm oogsten. Al valt dat met Douwe in de buurt nog reuze mee. Hoewel ingekleurd moet je letten op het zwartwit-spel, Piet Wijn laat de inkt rijkelijk vloeien. Mooi.
- Douwe Dabbert 12 SC
- Douwe Dabbert 12 HC
- Elsje (A4) 4
- Garfield dubbel A4 39
- Garfield (groot A4-formaat - kleur) 127
- Kiekeboes special, De 8

Even een toelichting: Sarina Ahmad-Nys heeft een hersenziekte en probeert er ondanks deze aandoening het beste van te maken. Zo krijgt ze de gelukzalige opdracht om deze AVI-boekjes te illustreren. Geen kind die er op let, de allerjongsten worden al in dit voorbereidende stripbad ondergedompeld in de hoop dat ze vrij snel overschakelen naar het echte leeswerk van de strips. En de uitgever probeert een commerciële fundering te leggen door de figuur er met de paplepel in te gieten. Educatief verantwoord door met leesniveaus te werken die de goedkeuring wegdragen van de nodige commissies. Je valt steil achterover, Jommeke heet immers niet meer Jommeke, net als Filiberke niet meer Filiberke heet. Pijnlijk om te merken dat dit stuk (Vlaamse) identiteit - de diminutief - opgegeven wordt om aan de normen te voldoen. Jom en Fil, zonder hoofdletters vanzelfsprekend beleven een debiel avontuur in korte, eenvoudige zinnen, het achter een onvindbare bal aanhollen dat eeuwig lijkt te duren. De pointe brengt redding. En dan kom je terug bij Sarina Ahmad-Nys die nog niet de draagkracht heeft om Jommeke op zijn best voor te stellen. Perspectief- (de dakgoot, pagina 11, vergelijk het huis links en rechts op 28-29) en anatomische fouten (Filiberke ten opzichte van Jomme, euh, sorry, fil en jom, 23). De kriebels krijg je ervan, negatieve kriebels weliswaar. Vlug dus het schitterende Kik van Gerben Valkema ter hand nemen.
- Leren lezen met Jommeke 1 jom en de bal
- Leren lezen met Jommeke 2 jom zoekt de schat
- Leren lezen met Jommeke 3 jom in het bos
- Leren lezen met Jommeke 4 jom en de hoed
- Leren lezen met Jommeke 5 Fil maakt een grap
- Leren lezen met Jommeke 6 Jom en de bal

Zeer knappe, uitnodigende kaft, geschilderd. Kan Paolo Grella dat binnenin waarmaken? Neen, want zijn techniek is voor het 'gewone' werk anders, zwartwit lijnwerk apart ingekleurd. Het is dan wel misschien niet zo illustratief, Grella toont meteen heel wat in zijn mars te hebben. Viriel, elegant en fijnzinnig, vooral de texturen in het kleurwerk geven een bijzondere dimensie (pagina 4, de lucht en het water, pagina 5, de decoratieve wanden). Slechts zelden is hij vluchtig, slordig, onvoldoende als struikelblok. Helaas weten Rudi Miel en Fabienne Rigière dit grafisch talent niet optimaal te ondersteunen. Het verhaal is te gehakkeld, mist structuur en overtuigingskracht waardoor je niet bezield raakt door de rebellerende Misson. Zijn mission, het stichten van de utopische vrijheidsstad Libertalia. Hopelijk zetten de schrijvers voor het vervolg alle zeilen bij.
- Libertalia 1

Ben jij ook bevangen door het charmeoffensief waarmee Scotto-Stoffel en Tanco de wereld van Pagnol tot leven brengen. Als dit 'slechts' een afgietsel is van diens romantisch jeugdbeeld, begrijp je maar al te goed het succes en de literaire erkenning. Zelden zo'n ongebreidelde liefde voor het kind-zijn (Jojo) zien etaleren in woord en beeld. "Men haalde me weg van mijn vaderland. Op het ritme van hoefgetrappel ging ik achterwaarts naar de toekomst. En zachte regendruppels weenden op zijn gezicht." Ja, ook in de vertaling blijven de teksten poëtisch overeind. "Elke ochtend had ik net voor mijn koffie met melk recht op een dictee van zes lijnen waarvan elke zin vol mijnen lag zoals het strand bij de landing op D-Day." Taalvirtuositeit alom, de genegenheid koesterend van terugblikkende mijmeringen. "Ik zag wel hoe hij de doodskist van de vakantie dichttimmerde". Vol leuke en grappige anekdotes ben je nu al fan van Pagnol. Na De triomf van mijn vader is dit de perfecte introductie in Pagnols autobiografie.
- Marcel Pagnol - Het kasteel van m'n moeder

Een gouden raad: lees het dossier achterin niet, enkele ontwikkelingen uit het volgende deel worden reeds uit de doeken gedaan waardoor bevooroordeling je mogelijk zal beïnvloeden en verwachtingen creëert die niet ingelost worden. Vooral wat betreft Topazes andere invulling van zijn carrière denk je ogenschijnlijk een variant van Elsschots Kaas in handen te hebben? Maar eerst dus de kennismaking met het kneusje, de fantastisch naïef en onschuldig zijnde schoolleraar die overal goed ziet en goed doet maar daar helaas in een hardvochtige wereld niet voor beloond wordt. Dit eerste deel is een schoolvoorbeeld van hoe iemand optimaal te manipuleren. Of het de schooldirecteur is, een bevallige lerarencollega of de vrijgevochten moeder van leshulpbehoevend kind, allen maken ze misbruik van meneertje onschuld. En eens hij niet meer in het kraam past, wordt hij zonder pardon aan de kant geschoven. Wat volgt lijkt een onbelangrijk zakelijk intermezzo, het zal de rest van Topazes carrière bepalen. Topaze is behoorlijk theatraal gezien de situering en de acteerprestaties, maar de bewerkers zorgen voor levendigheid, de karikaturale stijl draagt er extra toe bij. Dat komische zorgt voor die lichte toets die het sérieux onderuit haalt. Mooi. Vergelijk Hübschs interpretatie met de filmpersonages, ver wijken ze er niet van af. Alleen minder streng. Met een goede balans tussen tekst en tekeningen, is het team goed op weg om ook deze kant van Pagnol naar waarde te schatten.
- Marcel Pagnol - Topaze 1
- Marcel Pagnol - Topaze 2
- Meesters van de Gerst, De Integraal 1

Zidrou verplicht Jordi Lafebre iets te doen wat niet vanzelfsprekend is in getekende verhalen: de protagonisten door de jaren heen portretteren. Een dertiger als vijftiger, een zeventiger als twintiger, een kind als adolescent. Bovendien met familiebanden moet je ook nog eens specifieke trekjes kunnen overnemen. Voor Jordi Lafebre: missie geslaagd. Wederom een vertederend, lief, charmant en hartverwarmend spektakel met de typische vakantieperikelen, in deze fase verergerd door familieoptrekjes. Ouders samen met grootouders, wie denkt dat gezinsvolwassenen automatisch met elkaar aarden, vergeet het maar. Zidrou trekt het in het extreme met de opdringerige, bazige ka, ze krijgt zelfs een verantwoording voor haar gedrag waarbij oprechte emoties ontbolsteren. Schoonheid zit ook in de afronding, hoe bepaalde details finaal mooi samenvloeien. Wat jij meekreeg van je ouders hoop je zelf aan je kinderen meegegeven te hebben.
- Mooie zomers 3
- Moréa 7 HC
- Moréa 7 SC
- Niklos Koda 15
- Octopus (Mark Hendriks)

Jacamon heeft er zijn werk van gemaakt om het boek van Willock te verstrippen. Behoorlijk wat beschrijvende passages (vooral in het begin) zorgen voor taaie kost, verfraaid met schitterende beelden die de leeszeden verzachten. Een vanzelfsprekende reconstructie is het alvast niet, de jeugd van Tannhauser die in bloed ontaardt met daarna een verspringing in de tijd. Veel protagonisten, dus dat vereist een zekere oplettendheid. De vele nevenverhaaltjes verstrengelen en kadreren de karakters, Tannhauser voorop. Maar ook de wrede Ludovico, de mysterieuze Amparo en de verweesde Orlandu eisen al hun rol op, net als de bedwelmende Carla. Godsdienstfanatisme is van alle tijden, de Katholieke Kerk laat zich van zijn beste inquisitie-kant zien. Een portret eeuwen geleden gesitueerd, nu nog steeds brandend actueel. Jacamon trakteert met schoonheid.
- Orde, De 1 HC
- Orde, De 1 SC

Even een uitstapje naar de droomwereld van prinses Barbara, dé Barbie met haar ex Ken. Nadat ze zelf talloze personages creëerde en hen een bestemming gaf, geraakte deze in de vergetelheid, het resultaat van volwassenwording. Alleen was één protagonist in die fantasiewereld daar niet mee gediend en wil deze zich definitief manifesteren. De 'koekoek' wil uitvliegen! Het duurt een tijdje vooraleer je Neil Gaimans intenties kan inschatten, de nevenpersonages lijken in eerste instantie onbeduidend. En toch hebben ze elk een verhaal en verrijken ze deze A game of you. Daag de heer der dromen, kortweg Myrphy genaamd, niet uit, de wetten die in zijn universum gelden moet je respecteren. Tenzij je hem alsnog gunstig kan stemmen. Sandman A game of you, Gaiman put uit de collectieve verbeelding. Inkleurder Daniël Vozo zorgt voor meer uniformiteit, Shawn McManus neemt de grafische hoofdbrok voor zijn rekening.
- Sandman Deluxe 5

Toch wel een sterke aanvulling in kleur, extra stomend. Over De Schakelaar 1: het klinkt misschien mannelijk seksistisch en dus oneerbiedig, maar dit is toch wel één van de mijlpalen uit de erotische (porno)stripgeschiedenis. Juist door het fantasierijke en dualistische van de gereserveerde vrouw wiens driften ontketend worden door een klein machientje dat in haar geplant werd, laat voor beide geslachten het water in de mond lopen door het opsnuiven van deze perverte geilheid. Wanneer verleg je je grenzen? Hoe bevredig je je lusten als je ongebreideld je fantasieën mag botvieren? Manara tekent uiterst sensueel zonder echt vulgair te zijn, het hoerige zit 'm net in de ongewilde gedragingen van de karakters. Bovendien doet hij er een schep humor bovenop. Geniet volop mee, maar pas op dat je op de achtergrond geen klik hoort. Wie weet wordt jouw apparaatje op maximum gezet. Over De Schakelaar 2: eerder een visuele aanvulling dan een verrassende uitdieping van het fenomeen de schakelaar. Manara gebruikt een ander vertelritme (drie stroken in plaats van de minimum vier in het voorgaande deel) en dat compenseert zich door er extra pagina's aan te breien. Toch heb je het gevoel minder om handen te hebben. De lekkernij begint op te raken, zelfs de introductie van Honingpotje lijkt onbelangrijk of zelfs irrelevant. Even aanstootgevend als diens voorganger, perverser zelfs, naar het kinky en masochistische toe. Wat zou jij doen als je zo'n schakelaar in handen kreeg? Bij jezelf inplanten? Laat je fantasie wegdromen. Manara maakt ze reëel.
- Schakelaar, De Integraal 1
- Schakelaar, De Integraal 2

Nieuwe formule, nieuwe uitgave-vorm, nieuwe ambities. Niet meer gratis, niet meer tweemaandelijks (was al een tijdje zo), niet meer glossy en veel minder op de actualiteit inspelend en ook zonder stripbesprekingen, tenzij het neersabelen van de laatste Blake en Mortimer. Komt het doordat tussen verschijning van een strip en de publicatie van het blad er een te grote tijdsspanne ligt? Stripgids 2.0 meet zich een coffeetablebook-uitstraling aan waarmee ook The Comics Journal mee uitpakte eens het intellectueel volwassener werd in de hoop de arty farty-lezer helemaal over de stripstreep te trekken. Deze nieuweling staat dan ook vol sérieux met toepasselijk uitgeschreven volzinnen, waarin ondanks de hang naar commerciële bevrediging (de populaire strip komt wel degelijk aan bod) de alternativo's wederom hun hart kunnen ophalen. Kortom: meteen in een verdomhoekje gedrumd. In een markt waar behoorlijk wat pareltjes verschijnen – in welk genre ook – heb je na het lezen van Stripgids 2.0 niet het gevoel dat die effectief ergens te vinden zijn. Veertig bladzijden Nix, dat is niet niks. Exclusieve voorpublicaties die binnenkort toch in boekvorm verschijnen, de bewieroking van Johan de Smedt – ooit verguisd bij de uitgeverij – nu op handen gedragen als pater familias van The Wolfpack, neen, echt bevredigd ben je na 140 pagina's niet. Desalniettemin: prestigieus met veel leesvoer.
- Stripgids 2.0 1
- Suske en Wiske 339
- Suske en Wiske 339 LX (linnen)
- Suske en Wiske 339 LX (semileer)
- Suske en Wiske 340
- Suske en Wiske 340 LX (linnen)
- Suske en Wiske 340 LX (semileer)

Jordi Bernet! Besef je dat wel, Jordi Bernet die Tex Willer tekent! Een waar traktaat. En de visuele grootmeester laat zich ook nog eens van zijn beste kant zien, niet het gemakzuchtig afhaspelen van een klassiek westerntje. Terwijl Serpieri ook weliswaar zichzelf bleef maar de essentie van een goeie strip uit het oog verloor, zit Bernet in zijn hoogdagen en goochelt met sierlijkheid, variatie en expressieve creativiteit. Daterend van 1998 is dit – net als het genre – volledig tijdloos. De uitdrukkingen op ieders gelaat, de afdalende en afdwalende paarden steeds op weg, de femme fatale die fataal uit de hoek komt. En hoewel Claudio Nizzi's scenario behoorlijk klassiek en banaal is, word je voldoende verrast en voedt de pathos de plot. Eind goed al goed voor De man van Atlanta? Ontdek het zelf. Klasse.
- Tex Willer Classics 7
- vampire diaries, The 3
- Vasten 3 HC
- Vasten 3 SC

Bec in een uiterst beschrijvende stemming, hij nestelt zich diep in het uitgeverswereldje met een voor hem atypisch verhaal. Oké, een vlaag obscurantisme (de Leviathan en de geestesverschijningen) doemt op, over het algemeen schittert Vasten met een warme menselijkheid. De op- en ondergang van een boekhandelaar annex uitgever, waarbij de meningen van sterauteurs impact hebben op de verkoop. De hindernissen op de levensweg (het opkomende anarchisme, de revoltes) haalt Bec er te pas bij zonder er dieper op in te gaan, zelfs al spelen ze een belangrijke rol. Bec houdt dat aspect wel wazig, hij rondt de plot wel af, voor hem een uitzonderlijke prestatie. De melancholie brengt je in de juiste sfeer. Ook Paolo Mottura hoort niet thuis in het archetypische Bec-rijtje. Even ongewoon tekent deze artiest karikaturaal komisch met een zeemzoete inkleuring vol vermakelijke tonen. Vasten, een bijzonder drieluik. Jammer trouwens dar het echte einde gebroken wordt door de herneming van een stuk van een prent uit het verhaal. Deze specifieke scène straalt inderdaad een soort van bevrijding en verlossing uit, het doet echter afbreuk aan het slot en onttrekt je uit de realiteit.
- wereldliteratuur in strip - complete set in box
- wereldliteratuur in strip - De odyssee
- wereldliteratuur in strip - Don Quichot
- wereldliteratuur in strip - Madame Bovary
- wereldliteratuur in strip - Oliver Twist
- wereldliteratuur in strip - Reis om de wereld in 80 dagen
- wereldliteratuur in strip - Robinson Crusoë
- wereldliteratuur in strip - Schateiland

Twintig stripbesprekingen 2017 (326 tot en met 345)

Een iets simplistischer Franquin-tekeningetje vormt de ex-libris. Bevat de gags 214 tot en met 292 (of toch 294) wat overeenkomt met zowel een gedeelte van deel 4 uit de Alles van Guust-reeks als deeltje vijf. Het album waarin Guust voor het eerst met juffrouw Jannie op schok gaat. De reden waarom hij net met haar naar het gekostumeerd bal wil is hilarisch (224). Evenzeer voor het eerst de gevleugelde woorden "Nou moe!", m'enfin totaal verNederlandst (251, 253, 258)! Hoe middelmatig de doorsneegrappen ook zijn, plotsklaps schiet er toch zo'n schitterende gag tevoorschijn die je laat schateren. Dat soort humor zoek je constant in Guust.
- Borgia Integraal
- Dokus 23
- Guust chronologisch 1
- Guust chronologisch 2
- Guust chronologisch 3
- Guust chronologisch 4

Een summiere introductie met Rodolphe die het karakter van de hoofdpersoon met woorden schetst terwijl Leo heet gegeven verrijkt met potloodillustraties. Kort en krachtig, je meteen onderdompelend in die desolate wereld waarin buitenstaander Rodolphe zich op de speelplaats ook bevond. Over het eerste deel De dode man: een bijzonder gewaagde trip van Leo en Rodolphe. Ten eerste de keuze van het hoofdpersonage, een Canadese mountie. Ten tweede het centrale thema van de eenzaamheid, Trent is de einzelgänger die ver van iedereen rust zoekt. Ten derde de literaire inslag, al verloopt dat in het Nederlands (te Nederlands) wel eens stroef. En ten laatste de melancholisch-romantische ondertoon met een psychologische grondslag. Trent heeft een verleden dat hem duidelijk parten speelt. Geleidelijk -door de verschillende verhalen heen- wordt Trents ziel blootgelegd. Verwacht dus geen doorsnee politiethriller, anders kom je van een kale reis thuis. Dodelijk vervelend is De dode man absoluut niet. Integendeel. Over The kid: poëzie in een strip verwerken, het vergt moed. Rodolphe waagt er zich aan en laat deze variant op Billy The Kid wegdromen met Arthur Rimbaud. Het onwezenlijke van diens verzen komen niet tot uiting in de Trentse realiteit. Rodolphe slaagt er niet in om een band met het personage en zijn idolatrie te smeden. Zelfs al dweept de gefrustreerde jongeling met mooie woorden, diens dodelijke daden blijven moeilijk te verantwoorden. Rodolphe blijft op de oppervlakte en graaft niet in de psyche van de revolverheld. Waarom gaat the Kid nog steeds op pad en daagt hij het lot voortdurend uit? Net als het interessant wordt, rondt Rodolphe het vastomlijnde boek (48 pagina's) af. Jammer. En over De outcast: Trent als acteur, je verwacht het niet meteen. Hierin wordt hij volledig getorpedeerd tot hoofdrolspeler. Knap hoe Rodolphe en Leo je op het verkeerde been zetten en tegelijk ook Trents persoonlijkheid verder uitdiepen. Je verwacht een psychologische roman, je krijgt er een thriller bij. De afstandelijke tekeningen van Leo zorgen voor een extra abstracte geladenheid.
- Trent Integraal 1
- Jeremiah 35 SC
- Jeremiah 35 HC
- Jommeke De Miekes 1
- Killer Integraal Cyclus 2
- Lucky Luke 20 (new look)
- Lucky Luke 37 (new look)
- Lucky Luke 41 (new look)
- Lucky Luke 56 (new look)

Het blijft een cliché-opmerking, maar Lapière en Graton samen met het dynamische artistieke team Bourgne-Benéteau katapulteren de autostrip naar de éénentwintigste eeuw. Even vergeet je de ecologische ravage die deze commerciële machinerie teweeg brengt en word je meegezogen door de slipstream van de gestroomlijnde bolides. De balans tussen spanning en drama weten de schrijvers optimaal uit te voeren. Zelfs wanneer je minder begaan bent met de uitslag van de rit, Michel en het Vaillante team hoeft niet meteen bovenaan het podium staan, de winnaarsmentaliteit is vervangen door de doorzetterstraditie: een aanhouder die zijn tanden stukbijt, zie je immers liever dan het vanzelfsprekende gewin. Thriller en autosport gecombineerd, zoals Rebellion moet het zijn.
- Michel Vaillant - Seizoen 2 n° 6 SC
- Michel Vaillant - Seizoen 2 n° 6 HC

Een krachtige, prachtige onderschatte reeks. Blinkt vooral uit door het schitterende volumineuze tekenwerk van Aouamri die de inkt rijkelijk laat vloeien. Dufaux is behoorlijk bescheiden en beperkt het hoofdstuk hocus pocus en magie tot een minimum. Bewondering alom voor deze aanstekelijke Saga waarin de held minder clichématig onoverwinnelijk is. Vergaap je aan die schitterende illustraties, mooi verwerkt in een dynamische pagina-opbouw, en geniet van het drama. Doet de hedendaagse Thorgal verbleken.
- Saga Valta 3
- Voetbalgek! 14
- Wayne Shelton 13

De rug van Hermann - Hermann 's back: Jeremiah 35

Wie had dat ooit verwacht? Hermann die voor het eerst een Jeremiah zonder Jeremiah er zelf in verschijnt! Bovendien verrast de auteur door terug te gaan in de tijd en zich te focussen op plantrekker Kurdy. Eén ding veranderde niet: het cynisme. Hermann versterkt de voedingsbodem van Jeremiahs sidekicks negatieve visie op de al erg verwrongen maatschappij. Om te overleven sluit je je best van alle emotie af. Een beetje aanhankelijkheid, liefde en vriendschap, het is de jonge adolescent niet gegund. Hermann licht een paar tipjes van de sluier met de oorsprong van de iconische helm, de blijde intrede van de muilezelin en Kurdy's verlangen naar zoete wraak.

Ook in de tekenstijl gaat Hermann wat meer retro. Het typische kleurgebruik wordt 'harder' gemaakt door een strakkere omlijning waardoor het rauwer oogt. Ofwel is dat slechts een perceptie omdat je net verrast werd door de invalshoek. Grappig is de cover: de moederlijke Olga die Kurdy onder haar hoede neemt, een typisch Hermann-model geplaatst in een Emmanuelle stoel. Erg erotiserend is het niet. Na vijfendertig delen, het kan nog! Proficiat Hermann.
06-09-2017
Te koop bij Het B-Gevaar, zowel in slappe als in harde kaft.
- Jeremiah 35 SC ***½
- Jeremiah 35 HC ***½