Vijfenvijftig stripbesprekingen 2017 (346 tot en met 400)

Olala, wie droomt er niet van om ooit een origineel van Giraud te bezitten? En dat mag gerust uit deze Mister Blueberry komen. De artiest die geregeld elk kadertje volpropt met lijntjes, kringetjes, rookwolkjes, schaduwen (pagina 18, kaders 6 en 9) slaagt er toch in om alles leesbaar te houden. Toch zeker wanneer je de daaropvolgende plaat bewondert waar alles efficiënt gebalanceerd is. Prachtig, die rustgevende leegtes. Sherpa is duidelijk liefhebber van de bron en reproduceert geregeld de zwart-wit-versies. Je beseft pas bij het lezen dat Giraud je volledig meesleurt in de drie-eenheid (Geronimo-Earp-Blueberry) waardoor je weinig oog hebt voor de tekeningen die door gebrek aan kleur overdadig zijn als aanvulling op de tekstblokken Het grote genot komt wanneer je los vanop afstand het titanenwerk bewondert. Twintig jaar oud en compleet tijdloos. Een knotsgek verhaal (Blueberry slechts als passant) met fenomenale Giraud-tekeningen (pagina's 20-21 en 30-31).
- Attila, De complete 1
- Attila, De complete 1 LX
- Berentand 5
- Beverpatroelje, De complete 5
- Beverpatroelje, De complete 5 LX
- Blueberry LX 24 Mister
- Blueberry LX 25 Tombstone

Wondermooie kroniek met een avonturier in de hoofdrol die zijn lot vol hindernissen moet ondergaan. Tiburce Oger gebruikt het trucje van het verhaal in het verhaal, de fotograaf die de avonturen van Edmund Fisher opsnort, terwijl je meteen daarna een pioniersfamilie volgt die op een ongewone manier kennismaakt met deze eenzaat en hij gaandeweg zichzelf blootgeeft om de tikkende tijd te verdrijven. Het is daar dat Ed zelf in de laatste uren voor de finale confrontatie zijn rijkgevulde leven reconstrueert, een echt raamverhaal. Het biedt Tiburce de mogelijkheid om te freewheelen, eerst door de jeugd te herkauwen met de verschillende episodes die hem toen al tekenden (zijn ouders, halve slavernij, de onzinnige oorlog, Karen, zijn geliefde). Menig leed werd hem niet gespaard, toch kiest Tiburce niet voor het fatalisme. De wederopstanding doorbreekt de tragiek en bezorgt het boek én Ed een tweede leven. Met open geest catalogiseert de medemens niet, nuchter durft hij de eigen fouten inzien, een sterke renaissance geeft hoop die uiteindelijk toch gefnuikt wordt door nieuwe tegenslagen, getuige de prachtige twist op het einde van het verhaal. Tiburce hanteert een eigenzinnige, soms grillige en contrasterende inkleuring, het bezorgt de strip een bijzondere extra gloed. Daar waar hij voorheen overvloedig en rijkelijk overdreef (gesatureerd), is het in Buffalo Runner uitstekend gedoseerd. How the West was won met slechts ééén protagonist in de hoofdrol.
- Buffalo Runner (blauwe cover)
- Buffalo Runner (rode cover)

Wijn en Roep blijven bevestigen, elke 'nieuwe' Douwe Dabbert is toch wel een schot in de roos. Terwijl De laatste plager het vooral moet hebben van de sympathieke grapjes en de kwajongensstreken is vooral het kortverhaal Douwes kerstavontuur een subliem pareltje waarin de archetypische elementen van zo'n eindejaarsgebeurtenis handig gerecycleerd worden. Douwe die huiselijke gezelligheid geweigerd wordt wanneer hij een schuilplaats zoekt en merkt dat er bij de dieren buiten veel meer warmte te vinden is. Op de koop toe loopt hij de Kerstman tegen het lijf, samen gaan ze op pad. Natuurlijk met het obligate lesje dat gegeven wordt, wie wind zaait zal storm oogsten. Al valt dat met Douwe in de buurt nog reuze mee. Hoewel ingekleurd moet je letten op het zwartwit-spel, Piet Wijn laat de inkt rijkelijk vloeien. Mooi.
- Douwe Dabbert 12 SC
- Douwe Dabbert 12 HC
- Elsje (A4) 4
- Garfield dubbel A4 39
- Garfield (groot A4-formaat - kleur) 127
- Kiekeboes special, De 8

Even een toelichting: Sarina Ahmad-Nys heeft een hersenziekte en probeert er ondanks deze aandoening het beste van te maken. Zo krijgt ze de gelukzalige opdracht om deze AVI-boekjes te illustreren. Geen kind die er op let, de allerjongsten worden al in dit voorbereidende stripbad ondergedompeld in de hoop dat ze vrij snel overschakelen naar het echte leeswerk van de strips. En de uitgever probeert een commerciële fundering te leggen door de figuur er met de paplepel in te gieten. Educatief verantwoord door met leesniveaus te werken die de goedkeuring wegdragen van de nodige commissies. Je valt steil achterover, Jommeke heet immers niet meer Jommeke, net als Filiberke niet meer Filiberke heet. Pijnlijk om te merken dat dit stuk (Vlaamse) identiteit - de diminutief - opgegeven wordt om aan de normen te voldoen. Jom en Fil, zonder hoofdletters vanzelfsprekend beleven een debiel avontuur in korte, eenvoudige zinnen, het achter een onvindbare bal aanhollen dat eeuwig lijkt te duren. De pointe brengt redding. En dan kom je terug bij Sarina Ahmad-Nys die nog niet de draagkracht heeft om Jommeke op zijn best voor te stellen. Perspectief- (de dakgoot, pagina 11, vergelijk het huis links en rechts op 28-29) en anatomische fouten (Filiberke ten opzichte van Jomme, euh, sorry, fil en jom, 23). De kriebels krijg je ervan, negatieve kriebels weliswaar. Vlug dus het schitterende Kik van Gerben Valkema ter hand nemen.
- Leren lezen met Jommeke 1 jom en de bal
- Leren lezen met Jommeke 2 jom zoekt de schat
- Leren lezen met Jommeke 3 jom in het bos
- Leren lezen met Jommeke 4 jom en de hoed
- Leren lezen met Jommeke 5 Fil maakt een grap
- Leren lezen met Jommeke 6 Jom en de bal

Zeer knappe, uitnodigende kaft, geschilderd. Kan Paolo Grella dat binnenin waarmaken? Neen, want zijn techniek is voor het 'gewone' werk anders, zwartwit lijnwerk apart ingekleurd. Het is dan wel misschien niet zo illustratief, Grella toont meteen heel wat in zijn mars te hebben. Viriel, elegant en fijnzinnig, vooral de texturen in het kleurwerk geven een bijzondere dimensie (pagina 4, de lucht en het water, pagina 5, de decoratieve wanden). Slechts zelden is hij vluchtig, slordig, onvoldoende als struikelblok. Helaas weten Rudi Miel en Fabienne Rigière dit grafisch talent niet optimaal te ondersteunen. Het verhaal is te gehakkeld, mist structuur en overtuigingskracht waardoor je niet bezield raakt door de rebellerende Misson. Zijn mission, het stichten van de utopische vrijheidsstad Libertalia. Hopelijk zetten de schrijvers voor het vervolg alle zeilen bij.
- Libertalia 1

Ben jij ook bevangen door het charmeoffensief waarmee Scotto-Stoffel en Tanco de wereld van Pagnol tot leven brengen. Als dit 'slechts' een afgietsel is van diens romantisch jeugdbeeld, begrijp je maar al te goed het succes en de literaire erkenning. Zelden zo'n ongebreidelde liefde voor het kind-zijn (Jojo) zien etaleren in woord en beeld. "Men haalde me weg van mijn vaderland. Op het ritme van hoefgetrappel ging ik achterwaarts naar de toekomst. En zachte regendruppels weenden op zijn gezicht." Ja, ook in de vertaling blijven de teksten poëtisch overeind. "Elke ochtend had ik net voor mijn koffie met melk recht op een dictee van zes lijnen waarvan elke zin vol mijnen lag zoals het strand bij de landing op D-Day." Taalvirtuositeit alom, de genegenheid koesterend van terugblikkende mijmeringen. "Ik zag wel hoe hij de doodskist van de vakantie dichttimmerde". Vol leuke en grappige anekdotes ben je nu al fan van Pagnol. Na De triomf van mijn vader is dit de perfecte introductie in Pagnols autobiografie.
- Marcel Pagnol - Het kasteel van m'n moeder

Een gouden raad: lees het dossier achterin niet, enkele ontwikkelingen uit het volgende deel worden reeds uit de doeken gedaan waardoor bevooroordeling je mogelijk zal beïnvloeden en verwachtingen creëert die niet ingelost worden. Vooral wat betreft Topazes andere invulling van zijn carrière denk je ogenschijnlijk een variant van Elsschots Kaas in handen te hebben? Maar eerst dus de kennismaking met het kneusje, de fantastisch naïef en onschuldig zijnde schoolleraar die overal goed ziet en goed doet maar daar helaas in een hardvochtige wereld niet voor beloond wordt. Dit eerste deel is een schoolvoorbeeld van hoe iemand optimaal te manipuleren. Of het de schooldirecteur is, een bevallige lerarencollega of de vrijgevochten moeder van leshulpbehoevend kind, allen maken ze misbruik van meneertje onschuld. En eens hij niet meer in het kraam past, wordt hij zonder pardon aan de kant geschoven. Wat volgt lijkt een onbelangrijk zakelijk intermezzo, het zal de rest van Topazes carrière bepalen. Topaze is behoorlijk theatraal gezien de situering en de acteerprestaties, maar de bewerkers zorgen voor levendigheid, de karikaturale stijl draagt er extra toe bij. Dat komische zorgt voor die lichte toets die het sérieux onderuit haalt. Mooi. Vergelijk Hübschs interpretatie met de filmpersonages, ver wijken ze er niet van af. Alleen minder streng. Met een goede balans tussen tekst en tekeningen, is het team goed op weg om ook deze kant van Pagnol naar waarde te schatten.
- Marcel Pagnol - Topaze 1
- Marcel Pagnol - Topaze 2
- Meesters van de Gerst, De Integraal 1

Zidrou verplicht Jordi Lafebre iets te doen wat niet vanzelfsprekend is in getekende verhalen: de protagonisten door de jaren heen portretteren. Een dertiger als vijftiger, een zeventiger als twintiger, een kind als adolescent. Bovendien met familiebanden moet je ook nog eens specifieke trekjes kunnen overnemen. Voor Jordi Lafebre: missie geslaagd. Wederom een vertederend, lief, charmant en hartverwarmend spektakel met de typische vakantieperikelen, in deze fase verergerd door familieoptrekjes. Ouders samen met grootouders, wie denkt dat gezinsvolwassenen automatisch met elkaar aarden, vergeet het maar. Zidrou trekt het in het extreme met de opdringerige, bazige ka, ze krijgt zelfs een verantwoording voor haar gedrag waarbij oprechte emoties ontbolsteren. Schoonheid zit ook in de afronding, hoe bepaalde details finaal mooi samenvloeien. Wat jij meekreeg van je ouders hoop je zelf aan je kinderen meegegeven te hebben.
- Mooie zomers 3
- Moréa 7 HC
- Moréa 7 SC
- Niklos Koda 15
- Octopus (Mark Hendriks)

Jacamon heeft er zijn werk van gemaakt om het boek van Willock te verstrippen. Behoorlijk wat beschrijvende passages (vooral in het begin) zorgen voor taaie kost, verfraaid met schitterende beelden die de leeszeden verzachten. Een vanzelfsprekende reconstructie is het alvast niet, de jeugd van Tannhauser die in bloed ontaardt met daarna een verspringing in de tijd. Veel protagonisten, dus dat vereist een zekere oplettendheid. De vele nevenverhaaltjes verstrengelen en kadreren de karakters, Tannhauser voorop. Maar ook de wrede Ludovico, de mysterieuze Amparo en de verweesde Orlandu eisen al hun rol op, net als de bedwelmende Carla. Godsdienstfanatisme is van alle tijden, de Katholieke Kerk laat zich van zijn beste inquisitie-kant zien. Een portret eeuwen geleden gesitueerd, nu nog steeds brandend actueel. Jacamon trakteert met schoonheid.
- Orde, De 1 HC
- Orde, De 1 SC

Even een uitstapje naar de droomwereld van prinses Barbara, dé Barbie met haar ex Ken. Nadat ze zelf talloze personages creëerde en hen een bestemming gaf, geraakte deze in de vergetelheid, het resultaat van volwassenwording. Alleen was één protagonist in die fantasiewereld daar niet mee gediend en wil deze zich definitief manifesteren. De 'koekoek' wil uitvliegen! Het duurt een tijdje vooraleer je Neil Gaimans intenties kan inschatten, de nevenpersonages lijken in eerste instantie onbeduidend. En toch hebben ze elk een verhaal en verrijken ze deze A game of you. Daag de heer der dromen, kortweg Myrphy genaamd, niet uit, de wetten die in zijn universum gelden moet je respecteren. Tenzij je hem alsnog gunstig kan stemmen. Sandman A game of you, Gaiman put uit de collectieve verbeelding. Inkleurder Daniël Vozo zorgt voor meer uniformiteit, Shawn McManus neemt de grafische hoofdbrok voor zijn rekening.
- Sandman Deluxe 5

Toch wel een sterke aanvulling in kleur, extra stomend. Over De Schakelaar 1: het klinkt misschien mannelijk seksistisch en dus oneerbiedig, maar dit is toch wel één van de mijlpalen uit de erotische (porno)stripgeschiedenis. Juist door het fantasierijke en dualistische van de gereserveerde vrouw wiens driften ontketend worden door een klein machientje dat in haar geplant werd, laat voor beide geslachten het water in de mond lopen door het opsnuiven van deze perverte geilheid. Wanneer verleg je je grenzen? Hoe bevredig je je lusten als je ongebreideld je fantasieën mag botvieren? Manara tekent uiterst sensueel zonder echt vulgair te zijn, het hoerige zit 'm net in de ongewilde gedragingen van de karakters. Bovendien doet hij er een schep humor bovenop. Geniet volop mee, maar pas op dat je op de achtergrond geen klik hoort. Wie weet wordt jouw apparaatje op maximum gezet. Over De Schakelaar 2: eerder een visuele aanvulling dan een verrassende uitdieping van het fenomeen de schakelaar. Manara gebruikt een ander vertelritme (drie stroken in plaats van de minimum vier in het voorgaande deel) en dat compenseert zich door er extra pagina's aan te breien. Toch heb je het gevoel minder om handen te hebben. De lekkernij begint op te raken, zelfs de introductie van Honingpotje lijkt onbelangrijk of zelfs irrelevant. Even aanstootgevend als diens voorganger, perverser zelfs, naar het kinky en masochistische toe. Wat zou jij doen als je zo'n schakelaar in handen kreeg? Bij jezelf inplanten? Laat je fantasie wegdromen. Manara maakt ze reëel.
- Schakelaar, De Integraal 1
- Schakelaar, De Integraal 2

Nieuwe formule, nieuwe uitgave-vorm, nieuwe ambities. Niet meer gratis, niet meer tweemaandelijks (was al een tijdje zo), niet meer glossy en veel minder op de actualiteit inspelend en ook zonder stripbesprekingen, tenzij het neersabelen van de laatste Blake en Mortimer. Komt het doordat tussen verschijning van een strip en de publicatie van het blad er een te grote tijdsspanne ligt? Stripgids 2.0 meet zich een coffeetablebook-uitstraling aan waarmee ook The Comics Journal mee uitpakte eens het intellectueel volwassener werd in de hoop de arty farty-lezer helemaal over de stripstreep te trekken. Deze nieuweling staat dan ook vol sérieux met toepasselijk uitgeschreven volzinnen, waarin ondanks de hang naar commerciële bevrediging (de populaire strip komt wel degelijk aan bod) de alternativo's wederom hun hart kunnen ophalen. Kortom: meteen in een verdomhoekje gedrumd. In een markt waar behoorlijk wat pareltjes verschijnen – in welk genre ook – heb je na het lezen van Stripgids 2.0 niet het gevoel dat die effectief ergens te vinden zijn. Veertig bladzijden Nix, dat is niet niks. Exclusieve voorpublicaties die binnenkort toch in boekvorm verschijnen, de bewieroking van Johan de Smedt – ooit verguisd bij de uitgeverij – nu op handen gedragen als pater familias van The Wolfpack, neen, echt bevredigd ben je na 140 pagina's niet. Desalniettemin: prestigieus met veel leesvoer.
- Stripgids 2.0 1
- Suske en Wiske 339
- Suske en Wiske 339 LX (linnen)
- Suske en Wiske 339 LX (semileer)
- Suske en Wiske 340
- Suske en Wiske 340 LX (linnen)
- Suske en Wiske 340 LX (semileer)

Jordi Bernet! Besef je dat wel, Jordi Bernet die Tex Willer tekent! Een waar traktaat. En de visuele grootmeester laat zich ook nog eens van zijn beste kant zien, niet het gemakzuchtig afhaspelen van een klassiek westerntje. Terwijl Serpieri ook weliswaar zichzelf bleef maar de essentie van een goeie strip uit het oog verloor, zit Bernet in zijn hoogdagen en goochelt met sierlijkheid, variatie en expressieve creativiteit. Daterend van 1998 is dit – net als het genre – volledig tijdloos. De uitdrukkingen op ieders gelaat, de afdalende en afdwalende paarden steeds op weg, de femme fatale die fataal uit de hoek komt. En hoewel Claudio Nizzi's scenario behoorlijk klassiek en banaal is, word je voldoende verrast en voedt de pathos de plot. Eind goed al goed voor De man van Atlanta? Ontdek het zelf. Klasse.
- Tex Willer Classics 7
- vampire diaries, The 3
- Vasten 3 HC
- Vasten 3 SC

Bec in een uiterst beschrijvende stemming, hij nestelt zich diep in het uitgeverswereldje met een voor hem atypisch verhaal. Oké, een vlaag obscurantisme (de Leviathan en de geestesverschijningen) doemt op, over het algemeen schittert Vasten met een warme menselijkheid. De op- en ondergang van een boekhandelaar annex uitgever, waarbij de meningen van sterauteurs impact hebben op de verkoop. De hindernissen op de levensweg (het opkomende anarchisme, de revoltes) haalt Bec er te pas bij zonder er dieper op in te gaan, zelfs al spelen ze een belangrijke rol. Bec houdt dat aspect wel wazig, hij rondt de plot wel af, voor hem een uitzonderlijke prestatie. De melancholie brengt je in de juiste sfeer. Ook Paolo Mottura hoort niet thuis in het archetypische Bec-rijtje. Even ongewoon tekent deze artiest karikaturaal komisch met een zeemzoete inkleuring vol vermakelijke tonen. Vasten, een bijzonder drieluik. Jammer trouwens dar het echte einde gebroken wordt door de herneming van een stuk van een prent uit het verhaal. Deze specifieke scène straalt inderdaad een soort van bevrijding en verlossing uit, het doet echter afbreuk aan het slot en onttrekt je uit de realiteit.
- wereldliteratuur in strip - complete set in box
- wereldliteratuur in strip - De odyssee
- wereldliteratuur in strip - Don Quichot
- wereldliteratuur in strip - Madame Bovary
- wereldliteratuur in strip - Oliver Twist
- wereldliteratuur in strip - Reis om de wereld in 80 dagen
- wereldliteratuur in strip - Robinson Crusoë
- wereldliteratuur in strip - Schateiland