Nog maar goed twee jaar na het verschijnen van Cowboy Henk in de Far Out West wordt de melkkoe hopelijk definitief uitgezogen waarbij de allerlaatste stuiptrekking resulteert in deze definitieve Henk-verzameling. Hoera voor Humo dat eindelijk inzag dat Kama en Seele echt niets bijzonders te bieden hadden met deze figuur. Helaas werd het inzicht opgevolgd door kortzicht toen het blad de auteurs een nieuw forum aanbood via Dikke Billie Walter. Deze dracht werd jammerlijk ook al te boek gesteld. Het voordeel van deze ultieme Henk-collectie is dat het een sluitend (en stuitend) bewijs levert dat de strip totaal niets voorstelt, zowel individueel dan als geheel. Grafisch ondergaat de 'kunstenaar' (met die stempel gaan ze toch graag lopen) een lichte evolutie, de pretentie echter waarmee ze zich in interviews goedpraten over hun zelfrelativerende genie, wordt niet waargemaakt met geniale esthetiek. Herr Seele kon niet tekenen, kan niet tekenen en over het toekomstige aspect geef je hem nog het voordeel van de twijfel. Cowboy Henk als schilder, Cowboy Henk bij de kapper, Cowboy Henk als cowboy. Het mag niet baten. Hoe de figuur zich ook manifesteert, de typisch Belgische surreële esprit wordt slechts zelden met verve geëvenaard. Deze Cowboy Henk is een duur coffeetablebook dat letterlijk gewichtig uit de hoek komt, helaas inhoudelijk vederlicht.
- Cowboy Henk integraal *
Tardi laat de kans liggen om een literair meesterwerk af te leveren. Hij reproduceert het familiale dagboek en de lijdensweg van zijn vader met een drieste beschrijving van de ontberingen die hij als soldaat moest ondergaan. Miserie, miserie, niets dan miserie. De herhalingstechniek beklemtoont de moedeloosheid, de afzwakking van het gestel en de geest, hoewel de strijdbaarheid blijft voortleven. Tardi vertelt te veel met woorden waardoor de beelden weggedrumd worden en niet op het netvlies kunnen blijven plakken. Het repetitieve hongerlijden kent visueel zijn gelijke niet. Ik, René Tardi, krijgsgevangene van Stalag IIB is allesbehalve spannend, verwacht geen The great escape, al vist de zoon naar ontsnappingspogingen. Het is en blijft sec, deze semidocumentaire. Natuurlijk wordt de artiest hiervoor weer bewierookt omdat hij in zijn unieke stijl het oorlogstrauma recapituleert. Helaas is de systematiek te voor de hand liggend en verlegt de auteur geen grenzen meer. Met een veilig relaas tot gevolg. Hoe groots hangt van het einde af.
- Ik, René Tardi, krijgsgevangene van Stalag IIB ***½
De wondermooie kaft en het bijzondere tekenwerk binnenin worden niet geruggesteund door een even innemend scenario. Betbeder diept de Noordpoolmythes uit vol eskimotradities waarin Goden al even wreed blijken te zijn dan de (on-der)ontwikkelde mens. Terwijl je een expeditieverslag verwacht vol woeste pioniers, word je 'opgezadeld' met twee afvallige borelingen die elk apart geadopteerd worden door dieren uit de omgeving. De rauwheid is wreed, het overlevingsinstinct bovenmenselijk. Twee-Arm-Twee-Been is fascinerend (schoon), niet meeslepend.
- Inlandsis 1 ***
- Svoboda 2 ***
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten