Over
Cromwell Stone 1: Lang voor Night Shyamalan in Signs op het witte doek aantoonde dat je met weinig expliciete gruwelijke beelden een enorme dreiging kan uitbeelden, leverde Andreas al een gelijkaardig album af. Zijn er immers sluimerende, intelligentere wezens op aarde wiens bedoelingen minder vredelievend zijn als we zouden denken? Da's de hamvraag. Alles draait om dé sleutel die gestolen werd jaren geleden. De rechtmatige eigenaars willen dat kleinood terug in hun bezit krijgen. Ten koste van alle betrokken partijen, Cromwell Stone incluis. In eerste instantie (lees: in dit deel) is Cromwell slechts een speelbal die van het kastje naar de muur wordt gestuurd, zich begevend richting waanzin met al die onverklaarbare gebeurtenissen die zijn pad doorkruisen. Hij ondergaat machteloos de beproevingen. Zijn nieuwsgierigheid mag dan gewekt zijn, diens speurderstalent wordt enkel bevestigd door de sleuteleigenaars. Al staat zijn leven op het spel, onvervaard tracht hij het mysterie klunzig te ontwarren. Andreas' boek schrikt je in eerste instantie af. De drukke lijnen die soms onleesbare elementen opleveren, de hoekige figuren en de extreme pagina-opbouw in zwartwit vereisen enige inspanning. Daarenboven draagt de auteur zo'n waas van mysterie met zich mee waardoor zijn oeuvre al vrij snel bestempeld wordt als ondoordringbaar, annex onleesbaar. Da's voor deze eersteling niet het geval. De innerlijke dreiging spat van de pagina's en bezorgt je een claustrofobisch gevoel. Meegezogen in de voetsporen van de bedreigde Cromwell onderga je diens lijdensweg. Een eerste lezing geeft je al een wonderlijke kick, bij herlezing laat je je minder afleiden door diens grafische vanzelfsprekendheid (je staart je minder blind op het duivelse detaillisme) en zet je het mysterie meer naar je hand. Een beklemmend boek.
Foto getrokken in
Het B-Gevaar op vrijdag 2 november 2012 naar aanleiding van de signeeractie ter promotie van Andreas' nieuwste
Rork.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten