Zelfs een genie kan diep vallen, het overkomt Julien Neel. Met elke nieuwe Lou! wist hij de lat hoog te leggen, maar in De kristallen leeftijd verliest hij de pedalen en laat hij de lezer veelvuldig verweesd achter. Terwijl droom en werkelijkheid vroeger relatief goed gescheiden werden door de moeder die haar sciencefiction-verhaal imagineerde, wordt de lezer nu gedropt in een obscure zone die constant vraagt om uitleg. Het mysterieuze aspect is groot en je verwacht dat Neel stelselmatig wel tipjes van de sluier zal lichten. Passages fascineren en eens je verwacht dat het een deel uitmaakt van Lou's droomwereld, dan wordt de ballon niet doorprikt maar eerder voortgezet in een ander kader dat toch hetzelfde blijkt te zijn. Neen, de auteur getroost zich de moeite om de touwtjes aan elkaar te knopen. Zelfs al kan je leven met de grote tijdsprong die gemaakt wordt (Lou heeft er ondertussen een broertje bij, de omgeving evolueert van realistisch naar toekomstbeeld), je verwacht nog altijd een plausibele invulling. Neel waagt er zich niet aan, met alle catastrofale gevolgen van dien. De kristallen leeftijd is een grenzeloos delirium. Ook tekenkundig is Neel minder professioneel en soms zelfs gemakzuchtig slordig. Nochtans bevat het album opmerkelijke passages (in de discotheek, 12-13) met hier en daar leuke dialogen. Alleen blijft de optelsom abstract. Vergeten en terug van nul (of deel 5) beginnen is de boodschap.
- Beestjes 4 **½
- Hein: Het jaar van *
- Katharen 2 ***
- Lou! 6 **½
- Lucky Luke Integraal 4 ***½
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten