Een boek verstrip je omdat het iets te vertellen heeft, het goed in elkaar zit of gedeeld moet worden met de rest van de wereld. Eoin Colfer staat mee aan het roer van deze bewerking en dit tweespan met Andrew Donkin legt een doelgerichte weg af. De 'graphic novel' is immers goed. Na Artemis' opportunistische capriolen in het eerste deel wordt hij gedwongen samen te werken met de 'persoon' die hij in dat eerdere verhaal onrecht aandeed. Dat levert intense spanningen op, keurig weergegeven door gekleurde tekstbalken die ieders gedachtenstroom episodisch weergeven. Het duurt een tijdje eer je in het geheel gezogen wordt, maar eens op dreef ben je weer vertrouwd met de figuren en bevestigen de auteurs dat het kan, geslaagd omzetten van woord naar (woord en) beelden. Giovanni Rigano is misschien niet de meest verfijnde en accurate artiest, de visualisering van de voor ons abstracte elfenwereld houdt steek. Het Arctische incident is een spannende te weinig erkende topper.
- Artemis Fowl ****
Alex Alice heeft de krijtlijnen mooi uitgetekend voor zijn nieuwe apostel Timothée Montaigne. Hij volgt gedwee het verspreide woord van Alex Alices uitgeschreven scenario en dat zorgt weer voor een verbluffende dubbelpagina (26-27). Je waant je zo voor de poort van Babylon. De kracht van de strip zit 'm in het geloof. Niet de vanzelfsprekende religieuze hocus pocus met de heiland die te pas en te onpas kan rekenen op een Goddelijke interventie. Valt er een discipel uit, dan heeft die gewoon pech en kan de 'Messias' niet interveniëren zoals Gods zoon zou doen. Krachtig is ook de dreiging van de opdoemende tegenstand. Net als de Zwarte Ruiters uit The Lord of the Rings zitten ze de geloofsdragers achterna en weten hen te vinden. Hoe lang kunnen ze uit hun vizier blijven? Julius 2 De openbaring 1 is een ijzersterke strip die schreeuwt om de heruitgave van de oorspronkelijke reeks.
- Derde Testament Julius II ****
Heerlijk smullen met dinosaurusdraken op het menu. Iko zorgt voor een waanzinnig kijkspel met imponerende dubbelpagina's. Hij blaast fanfavorite Yves Swolfs compleet van zijn sokkel. De robuuste, allesvernietigende creaturen wekken ontzag. Ioen is de menselijke superheld die als enige hun geweld kan doorstaan. Het pad dat hij zal bewandelen, is voorspelbaar. Alleen over het hoe moet scenarist Bec zich nog buigen. De plot is relatief licht, het mag gezegd, meteen het allersterkste punt van het album. Geen ellenlange boodschappen, familiegeschiedenissen of lang uitgesponnen introducties die eindigen op de laatste pagina. Je raast er doorheen, bent gefrustreerd omdat het gedaan is. En toch treur je niet. Je slaat het boek terug open en kijkt vol verwondering naar de doordringende duisternis.
- Duisternis 3 ****
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten