Als gefascineerd liefhebber van Vanilla Sky was het uitkijken naar de beproeving van het origineel. Op Cruz control doorheen een stukje Spaanse cinema met een even bevreemdende ervaring tot gevolg. Je wordt voortdurend bij de neus genomen, want wat is nu reëel, wat is droom? Je puzzelt je er doorheen, al heb je immens veel moeite om enige sympathie te voelen voor die kille, egoïstische narcist César die duidelijk wil dat de wereld rondom hem draait. Makkelijk is het om schoonheid te relativeren wanneer iedereen voor je valt. Op het moment dat je echter zelf misvormd raakt, kan wanhoop tot waanzin leiden. Daar vis je ook voortdurend naar, geen idee hebbend dat we slechts naar survirtuele werelden zitten te kijken. Hoe kan je leven (als plant) een hel worden wanneer je geprogrammeerd bent. Abre los ojos vergt veel geduld om de ware ontknoping te kennen, eindigend met pessimisme. Niet alles is een droom. Of toch?De muziek en beelden zijn mooi, maar de soundtrack van Vanilla Sky, daar kan slechts weinig tegenop.
Abre los ojos. Alejandro Amenábar. 1997. ***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten