Journalisten mogen ook hun voorkeur uiten, Tom Vermeeren en Gert Bussens doen dat door Julio Ribera voor de micro te halen. Deze verguisde artiest heeft samen met Godard één van de beste (SF-)reeksen gemaakt, Axel Moonshine. Als hierdoor nieuwe lezers aangetrokken worden door de voorstelling van diens werk, dan is dat een pluspunt. Echter biedt het interview niet meer dan een overloop van 's mans carrière. En gelukkig haalt Ribera voldoende anekdotes uit de ladenkast om het geheel boeiend te houden. Het schrijfamateurisme valt iets te fel op wanneer de journalisten het interview afsluiten. Het blijft dubieus. Enerzijds ben je verheugd Ribera bezig te horen, anderzijds heb je zin de redacteurs een stevige spade op te sturen zodat ze diepgravender tewerk kunnen gaan.In de Koffie klets valt het stukje over Tibets dood op: "Zijn laatste creatie, Aldo Rémy, werd niet erg goed begrepen door pers en publiek, maar met deze stoute strip kwam hij naar eigen zeggen eindelijk uit het keurslijf waarin 'de pastoors' hem -bij monde van Hergé- gewrongen hadden." Makkelijk zat om dit aan te halen. Je kan misschien als tegenreactie op de reactionaire albums die je jaren aan een stuk produceerde, in zijn geval Rik Ringers en Chick Bill, een schenenschoppende asociale protagonist bedenken, als de strip niet goed is, moet je dat ook zien en durven toegeven. Tibet staarde zich duidelijk blind op het 'onbegrepen karakter'.
Het scheepsarchief belicht twee hele leuke beelden. Eenzelfde scenariopagina door twee artiesten verschillend gevisualiseerd. En de prijsvraag met de gevarieerde tekenaars die elk in hun stijl karakteristiek zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten