vrijdag 1 mei 2009

Wederom Soderbergh: Traffic

Ongetwijfeld mijn favoriete Soderbergh. Vanwege de dramatische rijkdom, vanwege de verhaalstructuur én vanwege de fotografie. Vier hoofdpersonages die elkanders pad ongewild kruisen. Te beginnen met Benicio del Toro, waarvan je je voortdurend afvraagt hoe corrupt hij is? Don Cheadle die koste wat het kost zijn doel wil bereiken, even verslaafd (aan zijn werk weliswaar) dat hij alle drugsfantomen najaagt. Michael Douglas die in hetzelfde straatje zit en de verrotting binnen het eigen gezin niet waarneemt. Des te succesvoller in zijn werk, des te vernietigender de relatie met zijn dochter. En Catherine Zeta-Jones die haar droomwereld in elkaar ziet stuiken en uiteindelijk uit zelfbehoud tot het ergste overgaat. De manier waaop Soderbergh deze verhaallijnen met elkaar verweefd, geeft je koude rillingen. Zorgvuldig gemonteerd (verspring eens via de dvd naar de volgende scènes, steeds beginnend in Mexico) krijg je de brokjes toegeworpen. Totdat alles op zijn pootjes terechtkomt. Traffic is zeker niet vrijblijvend: het toont wat gedrevenheid kan bieden, hoe je jezelf in de vernieling kan spuiten, hoe je verveling niet moet aanpakken, hoe je offers moet leveren om een doel te bereiken. De tol is vaak hoog! Wat sterk opvalt is het derde element waardoor de film visueel aantrekkelijk is: de gebruikte filters. Alle Mexicaanse scènes zijn in een warme, gele gloed ondergedompeld. De broeierige sfeer voorspelt weinig goeds. Michael Douglas beweegt zich voortdurend in een blauw spectrum. Een Amerikaanse, zakelijke kilte die toch warm is. Om de film niet volledig stylistisch te kleuren en het artyfarty-gehalte te beperken, geeft hij in de nog reëlere passages de realiteit ongefilterd weer! Trouwens, ook zo van Cliff Martinez' muziek genoten?
Traffic mag gerust beschouwd worden als trendsetter voor multiple storytelling. Crash, 21 Grams, Babel (hoewel Iñárritu het ook al deed in Amores Perros). Het leverde het bewijs dat het publiek wel meer aankon dan voorheen voorgekauwd werd.
Traffic. Steven Soderbergh. 2000.

Geen opmerkingen: