Arme Gibrat. Eens dat meesterwerk gemaakt, wordt hij daar voortdurend mee afgerekend. Het uitstel is compleet, af, bijna onmogelijk om er iets op aan te merken. Elke raaf pikt was de kopie, de herhaling; het doorslagje. En met Mattéo bewandelt Gibrat hetzelfde oorlogspad. Eén groot verschil, dit keer wil de protagonist -in tegenstelling tot de antiheld uit Het uitstel- wel absoluut naar de oorlog om zichzelf (ten opzichte van de vrouw die hij liefheeft) te bewijzen. Door de kribbelige slordigheid in de tekeningen bezorgt de artiest de lezer een onaf gevoel. De zogezegde levendigheid die normaal met potloodtekeningen in het oog springt, is hier eerder eentje van vluchtig afwerken, zowel in woord als in beeld. De tekstuele ondersteuning is vaak zeurderig en niet poëtisch genoeg. Terwijl de tekeningen vaak te weinig te vertellen hebben. De beperktheid in kaders op een pagina maakt dat duidelijk. Zelfs met vierenzestig bladzijden heb je geen gevuld gevoel. Gibrat kan beter! En wie weet lukt dat eens hij het oorlogsgewoel volledig ontvlucht is.
- Mattéo
- Zentak compleet
- Zentak 2
- Zentak 3