Je zou welhaast denken dat heel chauvinistisch Frankrijk gestemd heeft op IMDB om Le fabuleux destin d'Amélie Poulain zo hoog in de top 250 aller tijden te krijgen. Voor één keer hebben ze gelijk.Deze waaier van levenspantonen straalt zo'n gelukzaligheid uit dat je er triest van wordt. Liefde en verliefdheid worden op handen gedragen, het meest intense plezier dat leven het genietbaarst maakt. De ode aan goedgezindheid en het uitdragen daarvan, het genot van anderen te zien glunderen, het versterkt je menszijn.
Waarom dan triest?
Triest vanwege de zoektocht naar het ongrijpbare. Het verlangen om in eenzelfde roes te belanden en voortgestuwd te kunnen worden. Het herbeleven van een utopie?
Stel je voor dat niet Audrey Tattou maar Emily Watson haar plaats in nam, waar de rol in eerste instantie voor bestemd was. Stel je voor dat Michael Nyman met strakke ritmiek de soundtrack overheerste en niet nu de luchtige, levenskrachtige klanken Yann Tiersen.
Jeunet heeft de geknipte alternatieven gevonden om zijn ijzersterke scenario aan te vullen. De film is zo detaillistisch rijk en inhoudelijk diepzinnig dat even wegkijken genadeloos afgestraft wordt. Blijf bij de pinken en bovenal: voel je goed.
Ja, je voelt je goed.
Le fabuleux destin d'Amélie Poulain. Jean-Pierre Jeunet. 2001.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten