De man die horror een extra gruweldimensie gaf, heeft dat juk al een tijd van zich afgeworpen. David Cronenberg past sinds jaar en dag de splash & splatter-techniek niet meer toe waarmee hij in de beginfase menig fan met rondspattend bloed wist te overstelpen. Eén ding blijft wel constant weerkeren: het diepmenselijke in een vervreemdende maatschappij. Op zoek naar warmte en geborgenheid verliezen de 'onschuldige' personages zich in een kille, moordende omgeving.Oppervlakkig lijkt alles rustig ten huize Semyon, een Russische restaurantuitbater in het Londense, die na zijn uren er andere hobby's op nahoudt. Het gedrag van zijn buitenissige zoon Kirill bezorgt hem een maagzweer en wanneer verpleegster Anna bij hem komt informeren over een dagboekje dat ze bij een overleden patiënt heeft meegepikt, wordt het tijd om orde op zaken te stellen. Rustig gaat alles zijn gangetje tot pion Nikolai bepaalde grenzen moet overschrijden om zijn machtspositie in de organisatie te verstevigen. Het geweld spat uiteen en Cronenberg heeft er een aards plezier in om er iets stripachtigs van te maken. Zo overdreven dat je zelfs het kokhalzen overslaat en gniffelt om de miserie weg te lachen. Bijna als een doorn in het oog daagt Cronenberg ons uit. Waarom zo expliciet terwijl het suggestieve zo krachtig is?
Viggo Mortensen -die menig vrouwenhart in de zaal deed verzuchten met zijn afstandelijke charme- is de coolheid zelve. Als man in black is hij de doorleefde ex-gevangene die zijn plaats verovert in een gangsterwereld: bescheiden en onderdanig. Of toch niet?
De moraal van het verhaal: opgepast voor loze beloftes, van welke kant ze ook komen.
Eastern promises. UGC. Brussel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten