Omdat me een plaatsvervangingsavondje Clouseau uiteindelijk toch ontzegd werd, legde ik 500 symbolische mijl af om in de AB te genieten van de broertjes Reid. Kort en krachtig dreunden ze anderhalf uur het ene liedje na het andere af met natuurlijk meezingende swingers als I'm gonna be en I'm on my way. Ik bleef wél ter plekke staan, toekijkend hoe krijsend zanger Craig uit de hoek kwam en met veel bombardie de aandacht opeiste, terwijl het de gitaartokkelende Charlie was die hem overstemde en dat typische Proclaimers-geluid toevoegde. Samen waren de eeneiige broertjes trouwens op hun best, liefst zonder al te veel geruggesteun van de band. Het volume dat hun stembanden produceren, heeft immers geen versterking nodig. Sean, Letter from America, Sunshine on Leith: pure folklore en Ierse ritmes die je moeilijk onbeweeglijk lieten staan. Was je vergezeld, je inhouden leek onmogelijk door de aanstekelijke Let's get married, een aanzoek had zich kunnen voordoen! Ongebonden verliet ik de zaal...The Proclaimers. AB. Brussel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten