Menomena - Craig Thompson

Stuurden ze afgelopen zondag in Studio Brussels Duyster het meest toegankelijke en minimalistische stuk Menomena de ether in, een breng-ons-in-bekoring-verleiding waar je überhaupt niet aan kon weerstaan. Oorspronkelijk leek het Múm. Maar niet zij, wel voornoemde stond met Dog Day op de affiche van de Botanique op dinsdag 2 oktober. Vermeldde een blog trouwens niet dat ook Craig Thompson aanwezig zou zijn als extra performer op het podium? De man die romantische wereldroem vergaarde met zijn stroperige Blankets, in onze regionen oogenblikkelijk vertaald als Een deken van sneeuw die menig meisjeshart deed wegsmelten, die man stond bescheiden te wezen op de achtergrond.
Eerst kreeg Dog Day een speeldriekwartiertje om zich te bewijzen. Heftig, luid en onverstaanbaar. Jeugdig geweld dat overdonderend wou imponeren.
Menomena ging het daarin beter af. Hier en daar kon je zelfs een flard tekst verstaan. Het trio voldeed aan de verwachting: "de originele composities en energieke ritmes gemengd met de zachte stem brengen prachtige nummers". Alternatief, experimenteel én explosief. Drummer Seim zat duidelijk op hete kolen en sloeg gehard alsof zijn muzikale leven ervan afhing. Een roes die zich verderzette met Harris' sexy sax en Knopfs glockenspiel.
Hét spektakel vormden natuurlijk Craig Thompsons visuele bijdrages. Op twee supergrote flipcharts van wel 2 meter hoog mocht de artiest zich gratuit uitleven. Op trompetventielen tekende hij op de linkerflank bovenaan twee gekke figuurtjes en eindigde gelijktijdig met het eerste nummer door onderaan FRIEND toe te voegen. De tegenpool FOE kon je naderhand lezen op de rechterhelft. Meteen was de toon gezet en de albumtitel kreeg een gezicht. In Chunky Rice-stijl spuide deze hedendaagse surrealist voortdurend incoherente beelden op het witte vel. Totdat je anderhalf uur later moest vaststellen dat elke bizarre illustratie verstrengeld werd in één groot geheel. Hemel en hel tegenover elkaar, een boom zo ontsproten uit de tuin van Eden, Eva sippend aan een appel, lo(n)kkende slangen kronkelen naar verleidelijke tepels. De man synthetiseerde in verkorte versie de beelden die hij reeds opgeroepen had tijdens het maken van de frivole CD-hoes. Harris plaagde Thompson d'r tussendoor mee: 'Leg het ons eens uit?' wetende dat de zo bescheiden tekenaar niet van schijnwerpers houdt. Craig knikte bescheiden en wachtte het inzetten van het volgende nummer af terwijl hij zijn verfborstel in de inktpot liet wegzinken. Toen de twee bisnummers het leven uit de muzikanten blies, vermoedde je over voldoende tijd te beschikken om het amalgaam van ideeën op foto te vereeuwigen. Mis poes. De snoodaards scheurden de vellen in stukken en deelden beetjes links en rechts uit. Van originele souvenirs gesproken! En je kan raden: wie stond in het midden?
De meet & greet heb ik dan maar net als Thompsons interactieve contributies zelf geïmproviseerd. Over het concept en de groei van het verdwenen kunstwerk. De methodologie. Zoek er niets achter. Het komt gewoon voor ogen. Niets voorafgesproken. Niets vastberaden. Een kenner vroeg 'm of hij nog van die illustraties maakte, een reden om Een deken van sneeuw boven te halen en die onwetendheid uit de wereld te helpen. Een signeerbezoek aan B-confrater Erik zat er dit jaar niet in, had hij vanwege een overvol uitgeversschema op voorhand mailsgewijs al te kennen gegeven. Maar dat belette hem niet bij het vertonen van het album zijn pen persoonlijk te laten vloeien. Aangezien hij nu aan tweehonderd bladzijden zit en éénderde van zijn nieuwe magnum opus Habibi heeft afgewerkt, kunnen we pas in 2009 de release verwachten. Top Shelf werd naar de onderste lade verwezen, het is de respectabele uitgever Pantheon Books die hem (naast Burns, Clowes) in zijn rangen heeft opgenomen. Casterman (Fr) en Oog & Blik (Nl) zijn de geïnteresseerde vertalers. Welkom over twee jaar terug in Brussel. Da's afgesproken.