Vijftig stripbesprekingen (19)

Leo en mysterieuze aanzetten, zelfs al komt het verhaal niet op zijn pootjes terecht na de afronding van een cyclus, de premisse is vaak uitermate geslaagd. En bij deze Amazonia is het niet anders. De setting klopt, de sfeer klopt, de karakters kloppen. Spannend geschreven met een dagdagelijkse invalshoek (de klagende vader, de koppelende moeder) en realistisch uitgetekend door Marchal.
- Amazonia 1
- Ambulance 13 Integraal 3
- Arcadia Archief Luxe 37

Een pre-Abeltje van Renaud Dillies (oorspronkelijk uit 2003) waarbij pagina 65 (kader 6) zelfs reeds een voorbode bevat. Tja, soms ligt het geluk voor het rapen en laat je het toch door de vingers glippen (pagina 30). Rice is het rijstkorreltje dat onder een oceaan van verdriet verzwolgen wordt (78). Geen weg wetend met zijn liefde voor de femme fatale, verliest hij Betty, de blues breekt zijn jazz-hart. Melancholisch gaat hij weg, op weg, liefst zo ver mogelijk van de muziek, van de herinnering, van Betty. Anekdotisch verspringt Dillies van personage naar personage. Met centraal Betty en Rice die zich geleidelijk aan terugvinden. Verwacht geen happy end, want ondanks de jazz-anarchie overheerst de fatalistische blues. Kiest Dillies daarom bewust voor harde lijnen in plaats van het veel levendiger potlood? De schets van de covertekening (pagina 80) verstart in inkt. Waarom deze keuze? Betty Blues, mistroostig mooi.
- Betty Blues
- Bob Morane, De nieuwe avonturen van 2
- Boy
- Blueberry Integraal 2
- Blueberry Integraal 3

Lemaire geeft de spionnen een gezicht. Door hun gedragingen wordt een stuk van hun persoonlijkheid gekarakteriseerd (bijvoorbeeld dandy Kim Philby). Bovendien met heel veel ruimte om hun ideologie te verdedigen. Als in een J'accuse worden de spelers ondervraagd over hun motieven, in de hoop een betere wereld te kunnen creëren. Het bewijs werd immers geleverd: ook die Westerlingen offerden heel wat mensen op. Elke revolutie eist haar slachtoffers omdat ze, ondanks alles, de wereld wil veranderen en daarom alle verzet met bloed in de kiem moet smoren. Anthony Burgess vervolledigt: De revolutie is de oplossing niet. En ja, we hadden ongelijk. Even straf, de symbiose van het drama met de geschiedenis. Nogal overweldigend, al die informatie, maar wel bepalend voor de koers die de protagonisten varen. Olivier Neuray is de omzetter van dienst. Hij maakt er geen saaie opsomming van, kadreert goed en componeert evenwichtige pagina's, heeft oog voor detail in de decors en tekent de figuren geloofwaardig. 54 Broadway, in het genre zeer goed.
- Cambridge Five 2

Wat een luxe voor Trondheim en Sfar om te plukken uit de Franse tekentalenten. Yoann mag in zijn eigen kleurrijke stijl de knotsgekke Donjon-wereld bevolken. Eindelijk nog eens een topboek in de reeks die de opwinding van weleer uit de beginfase, toen Herbert van Kwansuis en Marvin je met hun capriolen wisten te vermaken. En al is Grogro's avontuur weer het summum van non-verhalende absurditeiten, de onnozele sloeber komt uiteindelijk toch goed op zijn pootjes terecht. De even komieke nevenfiguren, de geschifte situaties waarin ze belanden en de tegenstanders die ze moeten trotseren, het is lachen geblazen. Dat in combinatie met de even fantasierijke schilderijtjes van Yoann en je hebt een kinderlijk kunstwerkje. Herrie bij de brouwers, monsterlijk goed.
- Donjon Monsters 6

Je hebt het hoofdverhaal waarbij Bill Willingham op verschillende fronten de tweestrijd spannend opvoert (hoe de aanval zou moeten gebeuren, wat de reactie van de fables in de mundanenwereld kan zijn), soms geeft hij de lezer en zichzelf wat rust door zijsprongen te maken via een ontroerend kerstvertelling, een ontluisterende vader-zoon-episode (nochtans een onderdeel van de continuïteit), het magische verhaal rond Het verjaardagsgeheim en het sublieme Brandende vragen. In dit laatste geeft Willingham uitstekend in verhaalvorm antwoord op hekele kwesties die een enkele lezer bezig hield. Genre: Hoe word je opgeleid tot lid van de Muizenpolitie of Wat breit Frau Totenkinder toch? Heerlijk hoe de auteur geen enkele verwachting inlost, maar eigengereid je met een kwinkslag verrast.
- Fables 7

De consumptiemaatschappij uitgehold. Leemans hekelt onze koopdrang en het daardoor onbewust ondermijnen van de kleinhandel door massaal over te schakelen naar internetaankopen. De anagrammen van Boldotcom en Zalando zetten de schuldigen op het voorplan, al blijft ieder natuurlijk verantwoordelijk voor de eigen daden! Zelfs het café van Pascale moet het ontgelden. Laat dus De pakjesoorlog niet aan huis leveren, maar ga deze gewoon in je gespecialiseerde zaak kopen voor ook die met sluiting bedreigd wordt. Dank voor de steun, Hec!
- F.C. de Kampioenen 92
- Fenix Collectie 111 Kari Lente
- Fenix Collectie 112 Kari Lente
- Fenix Collectie 113 Nonkel Zigomar, Snoe en Snolleke
- Fenix Collectie 116 Rob Roy
- Fenix Collectie 117 De nieuwe fratsen van Tijl en de Lamme
- Fenix Collectie 118 Dees Dubbel
- Fenix Collectie 119 Pluk

Als je de 'boekskes' van Charel Cambré volgt zijn Koning Filip en zijn gemalin Mathilde minder wereldvreemd dan je zou vermoeden. Met enige affiniteit volgen ze de hedendaagse politiek, zijn begaan met het lijden van de bevolking of trachten een internationaal probleem pragmatisch te bekijken (oplossen is andere koek). De auteur schuwt de actualiteit niet en zalft toch een beetje de wonden (pagina 36, de aanslagen in Parijs, Trump in Brussel). Daar waar de bundeling van Story-gags wel eens te lijden had aan de wisselvallige inkting en pagina-opbouw, is deze nieuweling uniformer. Alles leest cleaner en dat komt het geheel ten goede. Met gastrollen van Trump, Peter Goossens, premier Michel, Jambon, De Block, de Crem, (onrechtstreeks) Arne Quinze, Maxima en Willem-Alexander, Demis Roussos, Poetin en Clark Kent. Filip & Mathilde, de verzuchtingen van het volk in een notendop.
- Filip en Mathilde
- Druuna Integraal 2
- Druuna Integraal 3
- Jommekescollectie, De 1
- Jommekescollectie, De 2
- Legendariërs, De 6

Leo voor een keer niet in de ruimte, maar met beide voeten op de aardse grond. De situatie is niet zoals ze nu is, enkele machtsverschuivingen hebben plaatsgevonden waardoor andere gezagsdragers nu de plak zwaaien in Frankrijk. Pas na 18 pagina's krijg je via een omweg een correcte omkadering van de veranderde wereldorde. Als er één overeenkomst is met Leo's andere scenario's, de jeugdige naïviteit van de hoofdpersoon. Romane ondergaat bovenal deze queeste en zorgt dat de lezer even verwonderd mee op onderzoek trekt. Dat Fred Simons tekenstijl afwijkt van Leo's gebruikelijke partners is een pluspunt. De overtuiging is er en die prikkelt je nieuwsgierigheid.
- Mermaid Project 1
- Mermaid Project 2
- Meta-Baron 2
- Meta-Baron Integraal 1
- Minimensjes, De Integraal 1
- Musketiers, De 3 (Arcadia)

Hoe. Had Nicolas Barral zich niet gestort op Nestor Burma? Ineens komt Moynot weer opduiken! En Moynot is alvast in topvorm. Het scenario is top, de tekeningen zijn top en de inkleuring is helemaal top. De grijszwarte bril die Tardi opzette, ongetwijfeld het toonbeeld van de groezelige filmnoir, Chantal Quillec overbluft het zelfs niet met technicolour, ze doet het origineel volledig vergeten. In gedempte kleuren met hier en daar heerlijke accenten: de rosse dame, een gele affiche, een rode sjaal of een prachtig retroblauw voor de flashback. Het zaakje tussen Moynot en Quillec loopt gesmeerd. Moynot durft Burma meer volume te geven (pagina 27, kader 5), de tweedimensionale held krijgt een ruimtelijk gezicht. Je ondergaat weliswaar de Vertigo Hitchcock-thriller, Moynot zuigt je via Malet volledig in de kluchtige misdaadplt. Straf.
- Nestor Burma 11
- oog van de Dobermanns, Het 3 HC
- oog van de Dobermanns, Het 3 SC

Over Outcast 3: gestaag brengt Kirkman extra 'leven' in de brouwerij. Hoewel, in deze context mag je eerder spreken over 'extra dood in de brouwerij'. Nu je weet dat het over exorcisme gaat, kan je je afvragen wie nu nog allemaal bezeten is. De zoektocht begint en brengt je bij enkele ogenschijnlijk vreedzame figuren. Elk van de eenzaten is ze wel een buitenstaander. Hoe verder het verhaal evolueert, hoe meer je er van overtuigd bent dat eerder Kyle de buitenstaander, de Outcast is. Hoe intrigerend de vertelling ook, het zijn bovenal de tekeningen van Azaceta én de inkleuring van Breitweiser die Outcast volledig op de kaart zetten en je zintuigen prikkelen. Wat een esthetisch genot. Niet fascinerend mooi. Wel fascinerend én mooi. Over Outcast 4: een retorische vraag, hoe lang kan Robert Kirkman hiermee doorgaan? Afgaande op de oneindigheid van Walking Dead: oneindig. De scenarist geeft weliswaar geleidelijk aan antwoorden op vragen, ondertussen reikt hij wel nieuwe problemen aan waarbij het speelveld alsmaar groter wordt. De sterkte van de reeks is de ruimte die genomen wordt voor stilzwijgende momenten. In zichzelf gekeerde mijmeringen vol twijfels, het (on)geloof van een esoterische realiteit. Of de woordloze interacties die door het inzoomen op bepaalde elementen meer zegt dan duizend woorden (de scène waar Kyle in de derde episode gewaar wordt dat er een dreiging schuilt bij alle omstaanders rondom hem). Outcast, een esthetisch genot via een beklemmende thriller. Een papieren feuilleton.
- Outcast 3
- Outcast 4
- Outcast bundel 2
- Parijs zien... 2
- Rode Ridder, De 252
- Rode Ridder, De LX (linnen rug) 252
- Rode Ridder, De LX (semileer) 252
- Skylanders - Terugkeer van de drakenkoning 2
- Star Wars Darth Vader 4
- Star Wars Darth Vader 5
- Veerman, De
- Veerman, De LX
- Wolvin 6 SC
- Wolvin 6 HC

Oké, dit is nog niet de ultieme Frederik Peeters die je wil leren kennen, maar Zandkasteel benadert toch de perfectie. Aan goede storytelling geen gebrek. Het in beeld brengen van de verouderingsprocessen is zo akelig geslaagd dat je met elke omslaande bladzijde mee vergrijst en je hart van pure pijn verschrompelt. Terwijl je bij Peeters' andere boeken smacht naar verklaringen voor de absurde en surreële componenten, aanvaard je hierin genre The X-Files, Fringe of welke bovennatuurlijke Lost-aflevering ook de doos van Faraday waaruit niemand kan ontkomen. Eerst verwacht je een traditionele detectivethriller met het net ontdekte lijk. Niet doorhebbend dat de pionnen die van het schaakbord verdwijnen natuurlijk afvallen. Totdat een mogelijke verklaring valt en het aan de overlevenden is om dit al dan niet gracieus in te vullen. Berustend. Bang. Bedroefd. Het gebouwde zandkasteel spoelt door het getijde van de tijd weg. Wondermooi, die tragische melancholie.
- Zandkasteel
- Zandkasteel luxe