Vijftig stripbesprekingen (20)

Nederland heeft maar weinig goeie realistische tekenaars, Peter Nuyten is daar één van. Wat een supertalent die Giraud als studieobject gebruikte en toch tracht met Apache Junction zijn idool te benaderen. Helaas leest Nuyten ter voorbereiding veel te veel historische boeken die hij absoluut in het te krappe albumformaat wil proppen. Met de continue verwijzingen naar en uitleg over de indianengebruiken remt hij het avontuur grandioos af. Waar Giraud in de Mister Blueberry-cyclus er naadloos in slaagde om het grote verhaal met zijsprongen te verrijken, heeft Nuyten alle moeite om je aandecht gefocust te houden. Een overdaad die schaadt. Een redacteur of co-scenarist hadden Schaduwen in de wind moeten vereenvoudigen of gewoon zorgen dat de beelden meer voor zich zouden spreken. Schaduwen in de wind, grafisch sterk, inhoudelijk sputterend.
- Agent 327 The Making Of 04 HC
- Agent 327 The Making Of 04 Luxe
- Alex Senator 5
- Alleen 10
- Apache Junction 2 SC
- Apache Junction 2 HC
- Batman and Robin 3
- Beestjes 7
- Berentand Integraal 1
- Biep en Zwiep 4
- Blake en Mortimer, De Avonturen van 24
- Blake en Mortimer, De Avonturen van 24 LX
- Bouncer integrale

Je ook altijd afgevraagd waarom dit dodelijke Cutting Edge-spel gespeeld moest worden? Want na drie delen bleef je in het ongewisse. Francesco Dimitri spreekt klare taal en geeft duidelijke antwoorden. Het monsterlijke wordt helemaal uitgeklaard en krijgt wel een heel episch karakter, duidelijk niet aan tijd gebonden. Verrassend op zijn minst. Niet zo verrassend is het spectaculaire tekenwerk van Mario Alberti. Hij blijft weergaloze, grandioze paginacomposities fabriceren, inkt viriel elk blanco blad vol (te overvol). Cutting Edge, stripkunst van een hoog niveau.
- Cutting Edge 3 HC
- Cutting Edge 4 HC
- Cutting Edge 3 SC
- Cutting Edge 4 SC
- Duivel der Zeven Zeeën, De Integraal
- Hauteville House 11
- Flodder 1

Een fatalistische biografie met twee gezichten. In eerste instantie bewandelt Irmina het pad van de hoop. Vol durf trotseert ze als Duitse buitenstaander de Britse maatschappij. Overrompeld door haar ontmoeting met een zwarte docent geraakt ze in vervoering. Volgens de traditie van de gemiste kans worden de ware liefdesemoties nooit getoond. Dus niet enkel Britse gereserveerdheid. Terug in het thuisland keert de situatie helemaal om en wordt Irmina onderdeel van een fascistisch apparaat. Wat dan volgt is de beschrijving van de overleving van een vrouw in een vijandige omgeving, haar lot ondergaand. Zich ongemakkelijk voelend bij de gebeurtenissen (ten opzichte van de Joden), haar vrijgevochten principes volledig de kop in gedrukt door het gewicht van een geïndoctrineerde samenleving. Barbara Yelin blijft oppervlakkig en graaft niet in de ziel van Irmina. Je krijgt immers nooit haar dagboekschrijfsels te zien, al vermoed je heel wat verzuchtingen met de gemiste kansen. Hoe romantisch ook, Irmina blijft Brits afstandelijk, waarbij gevoelens amper worden vrijgegeven. Yelin kiest niet voor een happy end met menselijk geluk, ze ensceneert de repressie van een gehersenspoeld volk. Of dat grootse stripinkt oplevert, neen. Waarschijnlijk omdat Irmina geen helden bevat, geen winnaars. Een verloren leven, dat is wat rest. Gezien de grootte van het project verliest Yelin een deel van haar artistieke interesse. De finesses van in het begin (de elegantie, het mooie profiel met Irmina's gezicht, pagina 17) wordt deels ook door het omslaan van de situatie grauwer en schetsmatiger. Yelin probeert niet om er een kunstwerk van te maken, ze vertelt naar beste kunnen. Je hoort het haar al hardop zeggen in de ooit te verschijnen filmbewerking: "I once had a farm in Africa",het lot van Karen Blixen achterna.
- Irmina
- Keizer die zijn land ontvluchtte, De
- Killer, De Integraal (groot formaat) 1
- Lady Mechanika 1 beurseditie
- Lady Mechanika 2 beurseditie
- Lady Mechanika 3 beurseditie
- Lady S.
- Lady Spitfire 3 HC
- Lady Spitfire 3 SC

Wie is Kristof Berte die zo maar uit het niets zich manifesteert tussen de grote jeugdstripmakers? Qua inventiviteit en uitwerking behaalt de artiest (met de hulp van een co-scenarist) een uiterst hoog niveau. Zelfs al leunt het verhaal dicht aan bij het universum van Monsters en c°, lijken de soldaten op Game Over-blorks, Lise op monstereiland is zo geloofwaardig, creatief en leuk. Alles past perfect met een geknipte balans tussen sérieux en lichtvoetigheid. Misschien is de afhaspeling en afronding op het einde iets te abrupt, het derft de dolle pret niet. Als kind weet je wat te doen na het lezen van Lise op monstereiland: snel wegdromen van nieuwe avonturen.
- Lise op monstereiland 1
- Miauw! 3
- Mikel
- Mooie Momenten Luxe

Een mooie geste van de uitgever om dit album met meer prestige uit te brengen, een hommage aan één van hun pijlers. Terwijl Marc Sleen de eeuwige stripjachtvelden opzoekt, spreken intimi, vrienden, kennissen, bewonderaars hun respect uit voor Sleen. Deze getuigenis is er niet in opgenomen, in extremis: "Peetvader van Het B-Gevaar Marc Sleen is niet meer. Ondanks de 93 lentes was hij toch in de herfst van zijn leven beland en viel maandag het laatste vitale blaadje van de noeste knotwilg. Hij was een graag geziene gast in Het B-Gevaar, kwam soms met trots piepen wanneer hij om de hoek een hapje ging eten en controleerde dan altijd of Nero wel representatief aanwezig was in de winkel die zijn naam droeg. Wat herinner ik me nog goed de manier waarop hij sceptisch en kritisch de ideeën neersabelde waarmee ik Nero telkens in de kijker wilde zetten. Hoe creatief en inventief ook, als er een bevriende collega niet aan een tentoonstelling meewerkte, schoot hij de intentie op voorhand reeds af. Totdat Sleen het resultaat zag en weer glunderde op de zoveelste geslaagde receptie wanneer hij kon doen waar hij het best in was: alle aandacht opeisen. Ja, zijn ego was groot. Maar wat wil je, een man die zo'n verdienstelijk en schitterend oeuvre bijeen getekend heeft en dat dan stilletjes ziet wegkwijnen omdat je uitgever jouw nalatenschap niet naar behoren beheert? Logisch die frustratie. Een frustratie die Het B-Gevaar altijd zal bekampen. Want Het B-Gevaar, de ultieme verjongings- en verouderingsmachine en symbool voor het stripverhaal, zal Nero's naam, Sleens alter ego, blijven promoten. Wij zorgen dat het langer gaat duren en niet zo rap gedaan zal zijn! Desnoods fungeren we als schildknaap voor Ridder Sleen."
- Nero In memoriam-editie Zilveren tranen
- Night of the Living Dead 1 beurseditie
- Night of the Living Dead 2 beurseditie

Onbekend is onbemind. Een boek dat uit het niets opduikt en tussen de massa even snel weer verdween. Dat hier meteen verandering in moge komen. Nimona is één van de fijnste, leukste en meest frisse jeugdstrip voor jong en oud die in 2016 verscheen. Het ontwapenende meisje dat het hart van zowel de 'slechterik' als de lezer inpalmt, Noelle Stevenson speelt het karakter van de zelfstandige meid goed uit. Eerst brutaal ondernemend, risicovol en onstuimig, met Zwarthart die er een hele kluif aan heeft om haar in het gareel te houden. En terwijl je denkt te sympathiseren met de duistere zijde (Nimona heeft toch morbide kantjes), ontwart Stevenson het mysterieuze bolletje achtergrondgeschiedeniswol van alle partijen. Zoals het een modern sprookje betaamt, niets is wat het lijkt. Met een vleug moraal verdient het verhaal de nodige praal. Staat de Jadewortel immers niet symbolisch voor kernenergie? Terwijl wetenschappers er de nodige krachten proberen aan te onttrekken, wordt de bevolking in het ongewisse gelaten over de nadelen ervan. Noelle Stevenson meet zich geen alledaagse stripstijl aan. Geen Jeff – Bone – Smith, geen klare lijn of Amuletten, noch bombastisch gestoeld op de superheldenspierballen. Wel een beetje losjes de Franse school genre Sfar en Trondheim. Met schoonheidsidealen die er geen zijn (Nimona is mollig elegant). Na de luchtigheid uit de beginfase verandert de toon naar grotesk en fantastisch. Met Nimona ontwaakt er bij uitgever Bloombooks een wondermooie bloem.
- Nimona
- Nocturno 2

Over de eerste helft: verschijnt onopvallend, maar verdient al jouw aandacht. Wat hebben de Fransen toch met hun oorlogsverleden? Veel van hun verhalen hebben betrekking op de periode 40-45. Vaak bombastisch, de wereldgeschiedenis kopiërend, soms intimistisch grote verhalen vertellen over kleine mensen. Zoals Dethorey dat deed in het wondermooie De Pechvogel baadt Rode Schoenen in eenzelfde naïeve, onschuldige sfeer. En toeval of niet, Rode Schoenen werd in een gelijkaardige aquareltechniek geschilderd. Bijna te mooi en te lyrisch om dit nakende drama te illustreren. Want in het begin is het allemaal peis en vree, niets kan de poëzie in de natuur bezoedelen. De hoofdpersonen worden daardoor gemoedelijk geïntroduceerd. Tot het kwade ten tonele verschijnt en de hemel met represaillemaatregelen rood kleurt. En zelfs dan is Cousseau genuanceerd, Werner blijft het symbool van de hoop in deze barre, bange tijden. Uitstekend verteld, prachtig getekend (slechts één stoorzender: de gelijkenis tussen Jules en de verzetsjongen), met een spannende climax die je meteen doet verder lezen. Over deel 2 na de pauze: "De wereld zit slecht in elkaar. Het hoofd van een handvol bazen verklaart oorlogen terwijl het hart van de meeste mensen vrede verlangt." Of wat dacht je van: "7 Juli. 12 Uur. Voor de eerste keer werd de stoofpot van het gezin opgewarmd door vlammen die traag likten aan de vuile kleren die gescheurd waren door de rotsen." Twee staaltjes van poëtische literatuur die het boek verheffen. In het tweede deel is Cousseau ruwer, realistischer, met weinig ruimte voor hoop. Het luchtige uit de beginfase heeft reeds ruime tijd plaats gemaakt voor de wrede opwellingen van de übermensch die zich als untermensch gedraagt. Jammer dat Rode Schoenen niet in de Vrije Vlucht-collectie verscheen. Dan zouden Cousseau en Cuvillier meer erkenning genieten. Helaas mist Cousseau zijn grande finale. Niet zozeer de keuze van de fatalistische afloop, wel vooral de vraagtekens omtrent enkele verzetshiaten. Toch doet dit geen afbreuk aan de pracht, want Rode Schoenen is een schitterend tweeluik.
- Rode Schoenen, De 1 SC
- Rode Schoenen, De 2 SC
- Rode Schoenen, De Integraal
- Ssst... ik lees! Daan vangt een vis

Wow, drie klassebakken aan het werk. Archie Goodwin die op basis van de op voorhand vrijgegeven info tracht de film te reduceren nog voor hij er (bewegende) beelden van heeft gezien. Lees zeker het stukje middenin over de totstandkoming van de strip. Goodwin benadert vrij dicht het origineel! En dan is er de tandem Al Williamson en Carlos Garzon, geniet van de twee ongekleurde facsimile-pagina's achterin waar het zwart gebalanceerd afsteekt. Je herleest en bekijkt de beelden als een volwaardig kunststukje, de geladenheid van een iconische film in een notendop van honderd pagina's geschetst. Zelfs zonder moving pictures is er die beklijvende opwinding. De herinkleuring moderniseert de strip en maakt deze Star Wars tijdlozer dan voorheen.
- Star Wars Classic Remastered Episode V
- Star Wars Filmspecial Episode I
- Star Wars Luke Skywalker 5
- Suske en Wiske 164 (Antwerps dialect) LX
- Suske en Wiske 164 (Antwerps dialect) SC
- Trizia 1 beurseditie

Is schrijver Hubert dezelfde man die het voorgaande deel inkleurde? Terwijl Hubert het zo lyrisch vertelt, onderga je met Matthew Hayward de ene na de andere helse scène. Deze liefhebber van schoonheid wordt voortdurend in zijn enthousiasme getemperd. Zeg maar eerder gefnuikt. Pure pijnlijke waanzin, met als klap op de vuurpijl het schijnheilige van heel de opoffering. Dan probeer je je geest zuiver te houden voor het vaderland (rechtvaardigheid), dan probeer je je lichaam zuiver te houden voor je geliefde, het mag niet baten. Want als hond wordt verwacht dat je mooi in je mandje, zonder tegenspraak, gaat zitten. Waanzinnig wreed. Vertellen zonder woorden, over welk een luxe (pagina 26) kan Hubert beschikken. Voor Etienne Le Roux begon te schitteren in 14-18 maakte hij dit pareltje.
- WW 2.2 6
- XIII Mystery verzamelbox 3