Vijftig stripbesprekingen (18)

Uiterst vermakelijke thriller. Zal de overval lukken? Blengino speelt het spel van geloof, bijgeloof en ongeloof uit. Vooral de wending rondom de beweegredenen zorgt voor een verrassende insteek met een even surprise ontknoping. Deels historisch onderbouwd (Damnatio Memoriae) en verder losjes aangevuld (de introductie van een nieuwe 'cultus'), naar believen geloofwaardig te vinden. Helaas beschikt Blengino met Sarchione niet over een grafische sterkhouder. Functioneel realistisch, dat wel, maar onvoldoende getalenteerd om de plot verder naar hogere regionen te stuwen. De tempel van Artemis, een uitstekende detective.
- 7 Wonderen 4 HC
- 7 Wonderen 4 SC
- 14-18 5

Corbeyran lijkt slechts 'gewoon' een episodisch vervolg te breien aan de fragmentarische belevenissen in de Loopgraven. Je kent ze wel, de kameraadschappelijke verhalen over opoffering, heldendaden, lafheid en verlies. Met nu de toevoeging van gekleurde soldaten waar niet iedereen met open geest tegenover staat. Een ordinaire greep uit de oorlogsverhalentrommel? Tot je die laatste pagina omslaat en je overmand wordt door emotie. Corbeyran raakt de juiste snaar. Het team Le Roux (tekeningen), Chevallier (decors) en Brizard (inkleuring) herscheppen de groezeligheid en waanzin, met de pagina's 42-43 als hoogtepunt. Zo knap, dat zwartwitminimalisme.
- Aâma 4
- Adelaars van Rome, De 5 HC
- Adelaars van Rome, De 5 SC
- Alex 35
- Apache Junction 1 SC
- Bruce J. Hawker Integraal 2
- Buck Danny 55

Toepasselijk en logisch, een conspiracy theory in deze Complot-reeks. Eén van de Kennedy's moet er in dit album aan geloven, Gihef koppelt zijn dood aan de slachtpartij op Hamburger Hill. Een Bob Woodward en Carl Bernstein All the president's men, de snode plannen van de regering (of toch achter de schermen) blootleggend. Eén doortastende journalist graaft diep, al helpen sommige toevalligheden hem soms verder op weg. Eind goed, al goed? Dan ken je de doorwiekste geheime diensten nog niet, het venijn zit soms in de staart. Stéphane Perger zorgt voor een discrepantie: zijn schilderwerk is te mooi om deze thriller uit te beelden. Ze past minder bij het rauwe van dit verhaal. Nochtans zorgt het voor uniformiteit en makt het de waanzin van de junglescènes des te levensechter. Qua composities en bladindeling zorgt hij in De slag om Hamburger Hill voor een professioneel spektakel (36-37, 42-43). 7 voor het verhaal, 8 voor de tekeningen.
- Complot 3 HC
- Complot 3 SC
- Djinn 13
- Dr Watson 1
- Drakenbloed 9
- Drakenbloed 10
- Duiveltjes, De 1
- Een nacht in Rome, Achter de schermen van
- Elfen 10 HC
- Elfen 10 SC

Anarchistisch, op haar eigen benen staand, tegendraads, humeurig, gelukkig niet wereldvreemd, met het hart op de juiste plek. SuperElsje, een ontmoeting met Kim-Jong-Iets, liken en whatsappen, terug naar de Gouden Eeuw. Bij een eerste lezing doorheen de gags razen, daarna nagenieten en savoureren door alles afzonderlijk te herbekijken. Wat een talent, die Valkema. Elsje, een meid die je beter kan bestempelen als rebElsje.
- Elsje 10 HC
- Elsje 10 SC
- Engelsman die niet van vuurwapens houdt, De 3
- Garfield Compleet 2
- Hazes, de stripbiografie 1
- Hazes, de stripbiografie 1 (Mokum-editie)

Zou je het incorporeren in het universum van De zang van de Vampiers, dan ben je Sorel er zelfs erkentelijk voor. Of liet Corbeyran zich misschien inspireren door Guy de Maupassant? Het onopgemerkte boek van Sorel is nochtans zeer verdienstelijk. De auteur zuigt je immers mee in de claustrofobische waanzin van een man die bezeten wordt door een demon annex geest of is het zelfs een buitenaards wezen of zinsbegoocheling, afhankelijk van jouw interpretatie. In het begin afstandelijk, na verloop van tijd wordt de dreiging reëel en wint het waarschijnlijke het van het onwaarschijnlijke. Zou zelfs Sherlock Holmes met zo veel bovennatuurlijke krachten als tegenstander dit mysterie hebben kunnen oplossen? Natuurlijk is er dat vermoeden dat de Maupassant geestesverruimende middelen als bron gebruikte, of keek hij vrij diep in het glas? De verbeeldingskracht is groot, Sorel maakt ze werkelijkheid. Helder en somber tegelijkertijd, Sorel componeert en visualiseert vloeiend. Golven en glooiend dansen de lijnen (pagina 42, kaders 2-3-4) op het papier. Dan eens idyllisch (de trein, 31-1, het stadsbeeld, 31-4), zich richtend op eind 19de eeuwse schilderkunst (Toulouse-Lautrec, pagina 32) om te verdonkeren in het onheil (pagina 51, kaders 1 en 4, hoe de geest vormelijk doorglijdt). De Horla, te lezen.
- Horla, De
- In het land van Horus Integraal 1

Wat zou je toch eens graag in Parijs willen ronddwalen en geheel onverwachts, onbewust zelfs, het pad van de gemotoriseerde Bloks op zijn Solex willen kruisen (pagina 5, kader 5), niet beseffend dat je deel uit maakt van wederom zo'n 'simplistisch' avontuur. Ja, stripperfectie bestaat. En die heet Alain Dodier. Perfecte timing, een goed geconstrueerde plot, personages die leven, humoristisch en hoopgevend. Zelfs het tikkeltje moralisme (abortus) neem je er al te graag bij. Dupuis, zorg alsjeblieft dat alle delen van Bloks afzonderlijk beschikbaar blijven zonder dat er stomme integrales van gemaakt worden.
- Jerome K. Jerome Bloks 25
- Koblenz Integraal
- Marc Sleen in Ons Volkske 2

Kris en Maël kunnen hun geschiedkundige kinderen niet loslaten en brengen je poëtisch in vervoering door wederom terug te keren naar de periode van de Groote Oorlog. Met veel liefde brengen ze de karakters die in hun vel gekropen zijn weer tot leven in deze melancholische kronieken. Dit keer geassisteerd door een schare collega's die op hun manier zich de materie toe-eigenen en toch in hetzelfde (kleur)kader opereren. Met sterke bijdrages van Cuvilier, Edith en Hardoc. Vincent Bailly is de meest rudimentaire, Pourquié eerder de beginneling. Moeder Oorlog Kronieken, meer dan een aanhangsel. Moeder Oorlog Kronieken opent perspectieven voor nog meer kronieken.
- Moeder Oorlog 5
- Narwal

Waarom? Waarom? Waarom? Expliciet staat er op de cover reeds waarover Onafscheidelijk gaat: een liefde tussen broer en zus die 'misschien' wel te veel van elkaar houden. Je komt in een ongemakkelijke zone terecht. Willen Zidrou en Springer koste wat het kost provocatief het thema van incest aankaarten? Een ongemakkelijk gespreksonderwerp dat ook aandacht verdient? Het voelt eerder aan als een truc om op te vallen in de doorsneestripproductie. Welke journalist zou anders gewag maken van het bestaan van deze taboedoorbrekende strip? Terwijl Onafscheidelijk een prachtig liefdesverhaal is over de onbereikbaarheid van een onmogelijke relatie, want ondanks de passie voor elkaar is zij ge- en verbonden met haar man waar ze twee kinderen mee heeft. Een ge-trouw-heid die ze begrijpelijk niet wil lossen. In deze context voelt dat extra incestpigment als totaal overbodig aan. Er zitten zo veel geraffineerde emoties in die het ongeluk van de twee geliefden extra versterken. De zoon die door heeft dat er meer aan de hand is (pagina 39, kader 5). De man die zich schikt in het lot (54 en 55). De oppervlakkige collega waarmee je het bed deelt, ook al heeft zij hogere verwachtingen (41). In de kleine details is Zidrou groots. En dat geldt ook voor Springer. De onwaarschijnlijke openheid waarmee hij pagina's vol leegte toch vult met relatief weinig kaders, de enscenering en positionering van de camera, het expressieve en tedere in de gevoelens, de kleine accentuerende details (44-5), tussen de kleren de condoomverpakking als symbool voor zijn nonverbintenis met de collega, en dan de laatste erg poëtische sequentie waarbij ze definitief afscheid van hem neemt (55-62). Onafscheidelijk verdient een 9 op 10 qua uitvoering, de familiale liefdesinsteek zwakt het af naar een 7.
- Onafscheidelijk
- Operatie Overlord 2 HC
- Operatie Overlord 2 SC
- Pin-up wings 4
- Prometheus 9

Elk verhaaltje, hoe kort ook, wordt afzonderlijk ingeleid. Meteen ter zake komend, een beetje lyrisch, met af en toe de uitzonderlijke reproductie van een origineel. Voor een artistiek broekventje (ongeveer 25 jaar) is Franquin zijn generatiegenoten ver vooruit. Over De Tank: een klassieker die door iedereen gelezen moet worden, gewoon al om de vertelkracht van Franquin te (h)erkennen. Met een strakke ritmiek van vijftien gelijkvormige kadertjes per bladzijde, Dupuis koos er immers voor om de pagina's te hermonteren op een traditioneel albumformaat, raast de auteur van de ene - voor de protagonisten - onmogelijke scène naar de andere. De grappen, de timing (uitmuntende slapstick), de situatiehumor, de flexibiliteit, de onderlinge interactie tussen de personages, de mimiek (pagina 13: "Tuurlijk! Zie je me niet lachen?") en de tekstuele ondersteuning. Genre (pagina 10): "Hallo! Er rijdt een tank rond in mijn salon. En mijn overgrootmoeder is verscheurd." Gewoonweg hilarisch als je weet wat er zich daar allemaal rond afspeelt. Kwabbernoot is meesterlijk als ondernemende avonturier, alleen laat hij al te vaak alles in het honderd lopen, terwijl Robbedoes het aanhangsel is die de fouten van diens makker moet rechtzetten. En Spip? Die bewijst even belangrijk te zijn bij de uiteindelijke reddingspogingen. Kortom, Robbe, Kwabbernoot en Spip, een gouden trio! Over Robbedoes en het geprefabriceerde huis en Radar de robot: voor eenieder die een les wil in verteltechnieken, Franquin haalt zelfs als jongeling een niveau dat vele opkomende of gevestigde artiesten na een lange carrière niet kunnen evenaren. Al heb je in de beginfase een Franquin die even prettig gestoord Robbedoes en het geprefabriceerde huis in eenzelfde stijl Jijé kopieert, het iets latere Radar is volbloed Franquin met spannende en dynamische scènes. Een bewijs dat tijdloze strips wel degelijk hun kwaliteiten blijven behouden. Over De erfenis: doodeenvoudig. Robbedoes erft, alleen zijn er kapers op de kust die zijn fortuin willen inpalmen. Maar wat houdt die erfenis eigenlijk in? Een explosieve, actievolle, komische slapstickstrip waarbij Franquins beeldtaal zo veel dynamiek uitstraalt. Prachtig, het laatste kadertje van plaat 34 (pagina 67 in deze integrale, kader 10) vanuit vogelperspectief getekend. En dan de daaropvolgende gevechtsscène. Als een tekenfilm de knokpartij voortstuwend. Kan je dit als beginnerswerk beschouwen? Franquin, onwaarschijnlijk wat een talent. Over Robbedoes en de plannen van de robot: een verlengstuk van Radar, de robot, echter is nu niet het mechanische gevaarte het centrale personage, wel een uitgesproken slechterik die hoopt de gekke professor tal van robots te laten produceren om de wereld te veroveren. Franquin anno 1947, wat een stijl!
- Robbedoes en Kwabbernoot door Franquin 9
- Robbedoes en Kwabbernoot door Franquin 10
- Robbedoes en Kwabbernoot door Franquin 11
- Samoerai 10
- Snow 2 Fantomia
- Spynest 3
- Surcouf 3
- Vierenveertig na Ronny
- Walking Dead 22
- Walking Dead 23

Wow, een reis vol pure verwondering, te danken aan die magische kleuren en feeërieke sfeer die Lereculey creëert. Prachtig, hoe majestatisch Azrhör ten tonele verschijnt (pagina 8, kaders 2-3, 9-5). Chauvels scenario plaatst de duistere dwergenwereld in een ander daglicht. Net nadat de eerste queeste is afgerond ligt er een nieuw obstakel op Tridïks weg. Laat dat vervolg maar snel komen.
- Wollodrïn 5
- Wolverine 003