De fillem van ome Wllem: wat is-ie fine, The Thin Red Line

Om één minuutje te mogen meespelen in een film van Terrence Malick, je zou d'r alles voor doen. Ongetwijfeld om de fans tot het eind op hun bioscoopzetel gekluisterd te houden, komt de regisseur dan pas op de proppen met de toenmalige superster George Clooney. Zijn verschijning is een kleinere voetnoot dan de passage van John Travolta voorin. Let op zijn haantje-de-voorste gedrag. Als een echte verwaande loopt hij protserig over het dek. Knap die korte impressie.
Heldendaden zijn weggelegd voor John Cusack, Adrien Brody, Sean Penn, Elias Koteas, Jim Caviezel en Ben Chaplin (Woody Harrelson niet vergeten). Toch mag één man met de grootste (acteurs)penning prijken door de rauwe, ruwe vertolking van de misnoegde kolonel die absoluut zijn willetje wil doordrijven ten koste van heel wat soldatenvlees: Nick Nolte is op zijn best.
Terrence Malick danst voortdurend op de dunne koord tussen de realiteit en het onwezenlijke, tussen stilte en storm, tussen oorlog en vrede en vooral tussen de hemel en de hel... op aarde! Terwijl je paradijselijk geniet van de natuur, doorbreekt de mens alle rust enkel en alleen om elkaar nodeloos af te maken.
Kan een oorlogsfilm poëzie zijn met aanschouwelijk geweld? Ja. Dit filosofische The Thin Red Line bewijst dat.
De prachtige filmscore van Hans Zimmer is de extra drager!
The Thin Red Line. Terrence Malick. 1998. ****