Zelfs al vond je het verhaal onbevredigend, de director's cut biedt vele extra's die een andere kijk geven op het wordingsproces. Als een monteur aan de snijtafel beelden in een andere volgorde plakken, je ziet Yslaire achter zijn computer zitten, het werkinstrument bij uitstek om beelden tegenwoordig makkelijker te manipuleren zonder te moeten hertekenen. Hij weet tenminste hoe ermee om te gaan. De zee, gezien vanuit het vagevuur is gezien vanuit dit perspectief nog aanschouwelijker, nog poëtischer en nog completer. Alsof de auteur bewust de rauwe, scherpe kantjes eraf vijlde voor de commercie. Het verhaal zelf? Voornamelijk een schoon schouwspel dat teert op het pathetische liefdesdrama met de gesluierde was die hangt rond Julie, de getormenteerde van haar revolutionaire leven. De minimale gebeurtenissen annex locaties doen denken aan het Zimmerspiel, theatraal met weinig bewegingsruimte. Op die kleine oppervlakte bewegen de hoofdrolspelers zich en zorgen de interacties voor hoogoplaaiende passie. Alleen blijft Julie daar steenkoud bij. Haar verbittering stelt haar niet in staat om meer dan een rationele verbintenis aan te gaan, haar hart blijft ongeopend. Romantiek ten voeten uit, wuthering heights weerklinkend. En toch is er dat gemis aan warmte en zoek je de zielsboot om mee te drijven op deze lyrische golf. Emoties blijven dan ook uit. Het kunstige foefje van Yslaire werkt dus niet meer. Het verblindt enkel. En dus een halve ster extra voor de schoonheid ervan.- Bleach 18 **
- Doubt 2 **½
- Hart der duisternis ***
- Karl May's Winnetou 2 ***
- Samber 6 luxe ****½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten