Ook in Big Fish brengt Burton een freak show ten tonele. Je vraagt je geregeld af of d'r wel normale mensen in de prent voorkomen. Maar wat wil je: wie kan je tegenwoordig nog als normaal beschouwen? Met een siamese tweeling in de buurt, een transformerende circusdirecteur, een reus en heel wat gewoon uiziend volk met toch een vijsje los, voel je je als uitzondering amper een vis in het heldere water.
De vader-zoon-relatie wordt uitgediept, wie van beiden krijgt de meeste aandacht? Jammer dat Burton zo veel tijd nodig heeft om alles op een rij te zetten. Traag en met talrijke zijsprongen kom je pas in het laatste half uur tot de essentie. Burton speelt dan slim in op je gevoelens en maakt er een ontroerende tearjerker van. Da's niks om over te treuren, tenzij het afscheid.
Danny de Vito is de superster. Het jasje zit 'm als gegoten. Steve Buscemi wordt voor de zoveelste keer getypecast. En Jessica Lange (toen 54) blijft eeuwig mooi.
Sfeer, dat zit er in. Maar die echte, hechte coherente drive niet. Mooie beelden.
Big Fish. MTim Burton. 2003. ***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten