Na de (Oudejaars)Nacht

"Is het dat dan? Alleen dat. Enkel dat. Niks. Shit." Hoewel het boek zo opent, blijf je na lezing even verweesd achter. Gefascineerd volg je de krachttoer en de confrontatie tussen de sheriff en de eenzame voorbijganger. Wat heeft de ene op zijn kerfstok? Waarom wil de ander absoluut wraak? Terwijl je snakt naar antwoorden, bieden Meunier en Guérineau geen oplossing. Ze laten je in het ongewisse en doen bijna vermoeden dat het een zinsbegoocheling was. Een speling van het lot. Gek. Want de strip is uitermate geconstrueerd en ontwart heel wat draden, zonder de finale draad door te knippen. Vreemd en bevreemdend, haast metafysisch, het mythische gevecht van de sheriff met zichzelf. Of zoek je er te veel achter? Intrigerend, da's deze thriller alvast. Guérineau brengt het subliem filmisch in beeld, widescreen met alle trucjes uit de cinema. Enig minpunt is de toevoeging van Hédon. Vaak storend artificieel met veel effectbejag. Die roze lucht op de eerste pagina, evenzo de eindsequentie. Draag krijg je toch na deze nacht koude rillingen van. Voor de rest een knap visueel spektakel. "Is het dat dan? Alleen dat. Enkel dat. Niks. Shit." Vloeken doe je uit onbegrip, niet vanwege ontevredenheid.
- Jodocus de Barbaar 1 **½
- Na de nacht HC ****
- Na de nacht SC ****
- Okko - Dossiereditie 7 ****
- Van Bruaene 2 *½

Gezakt: Joe Sacco?

Proficiat. Je hebt een Sacco uitgelezen! Om het heden te begrijpen, moet je het verleden kennen. Sacco spit aan de hand van herbeleefde getuigenissen die ene bewuste dag in het jaar 1956 uit toen de Israëli's op gruwelijke wijze de Palestijnse stad Rafah binnenvielen en er dood en verderf zaaiden. Niet met een bulldozer, wel met een archeologisch borsteltje legt Joe Sacco de geschiedkundige ruïne handmatig bloot. De scherven die zorgen voor de reconstructie zijn dan wel niet fysiek materieel, het collectieve geheugen zorgt voor het vervolledigen van de puzzel. Echt aangenaam om lezen is het niet. Sacco hecht immers geen belang aan literaire hoogdravendheid, noch aan visuele perfectie en geminimaliseerde suggestiviteit. Hij wil de grauwe rauwheid van de realiteit voorschotelen om alzo het bewustzijn levendig te houden. Niet bepaald met 'schone' beelden, wel met een ruwe, 'afstotelijke' stijl die erg confronterend werkt. De onderzoeksjournalistiek van Sacco is uniek in het stripwereldje en verdient zijn plaats in een krant of magazine. Als geheel gebundeld heb je echter moeite om al die gruwel te verwerken. Toch ben je dankbaar dat er iemand in het verleden kijkt. Misschien wordt zo de toekomst alsnog aangepast.
- Alex 30 luxe **½
- Gaza 1956
- Guitenstreken van Kwik en Flupke integraal 1 ***
- Medina 2 **½
- Verborgen geschiedenis Box 3 **½

Een sprong vooruit: Jump

In hoeverre Charel Cambré dezelfde fout maakt als Steven Spielberg en George Lucas in de vierde Indiana Jones, valt af te wachten gezien een 'Wordt vervolgd' op het einde van deze aflevering prijkt. Voorlopig nog geen concrete aliens die een invloed uitgeoefend hebben op het verdwijnen van Lisa's vader. Gek trouwens dat Brains zo verwonderd is over buitenaardsen. Had hij in De ijzervreter immers al niet een onaardse vriend? Door niet alles te willen vertellen en het mysterie open te laten, gunt Cambré zich meer ruimte voor een degelijke opbouw. Natuurlijk had hij ook hierin meer pagina's mogen gebruiken om het Zuid-Amerikaanse feestje compleet te maken. Toch zeker met de sterke opener rondom het verleden, het onvoorziene afscheid tussen Lisa en haar vader. Het levert een knipoog op naar een eerdere klassituatie. Leuk, die verwijzingen. Zorgen ervoor dat de albums hechter aan elkaar klitten. Net als de groentenverkoper/kruidenier die steeds holderdebolder het pad van de 'helden' kruist (plaat 14). Boek XIII is spannend en geslaagd met sterke vondsten (de lama's), al had je graag wat meer in het verleden gegrabbeld om Alans alledaagse archeologische gespit beter te kunnen volgen.
- Jump 13 ***½
- Fred de Heij-collectie 8 Pulpmania ***
- Prins Valiant - Bibliofiele deluxe editie 10 1955-1956 ***½
- Prins Valiant - Gewone editie 17 Jaargang 1955 ***½
- Prins Valiant - Gewone editie 18 Jaargang 1956 ***½

De film van Ome Willem: Fargo

Hoewel ze zogezegd de hoofdrol speelt, duikt Frances McDormand pas na een halfuur op. Enkel sterren kunnen zich dat veroorloven. Hoewel de echte ster natuurlijk William H. Macy in de gedaante van Jerry Lundegaard is. Al krijgt ook Steve Buscemi zijn eervolle vermelding.
Ook hier de typische Coen-kenmerken. Ze leveren een stijloefening af en exploreren de thriller ten volle. Alleen gaan de auteurs een stap verder en geven het groteske de kans om in het scenario te sluipen. Het is een cliché, maar wie met vuur speelt, verbrandt gegarandeerd de vingers.
Hoewel getemperd is Fargo knotsgek. "A lot can happen in the middle of nowhere", zelfs het grootste boerengat maakt dat waar. Of het nu gebaseerd is op ware feiten of niet, de mens zie je wel degelijk tot zoiets in staat.
Een rommelmarktkoopje (1,50).
Fargo. Joel & Ethan Coen. 1996. ***½

Universal Bajram

Bajram heeft zijn eigenste Bijbel geschreven en toont met profetische beelden (en woorden) dat de mens ook in de toekomst niet zo goed boert. Voor een keer gooit hij alle technische ballast overboord en laat het geheel zich volledig ontplooien via begrijpelijke bewoordingen. Het fatalisme steekt de kop op, met bedroevend weinig ruimte voor de hoop. En toch moet de apocalyps ingezet worden om te belanden bij het niets, veronderstellend dat er alsnog iets positiefs ontkiemd. Nu je dit allemaal bent te weten gekomen, heb je zin om de prachtige constructie te herlezen. Filosofisch, religieus, ontroerend, spannend, ingenieus en bezield. Bajrams meesterplan werkt!
- Kuifje filmboeken 5 Het album van de film SC **
- Kuifje filmboeken 6 Het album van de film HC **
- Muraqqa' 1 ***
- Universal War One Box 2 *****
- Universal War One 6 *****

Een konvooise Nävis

Met Morvan aan het stuur beschikt het stripkonvooi over een ervaren kapitein die alle vluchtroutes kent, die weet hoe zich uit bochten te wringen en met welke binnenwegjes het doel efficiënter bereikt kan worden. Deze eerste Kronieken stelt niet teleur. Morvan puurt immers het beste uit de reeks. Beginnend met woordloze, komische spielereien, de minislapstick voor jong en oud. Springer springt in het veld en laat zich wederom kwalitatief opmerken. Enkel Zelfmoordcommando mist klaarheid en kan niet tegen de concurrentie optornen. Een doorslaand succes daarentegen doet denken aan de piraterij in Asterix, een leuke vondst. Maar Voor altijd in het oog is een subliem innemend sluitstuk over menselijkheid. Dat er nog veel gelijkaardige episodes mogen volgen!
- Carthago adventures 1 ***
- Jommeke for life *½
- Kronieken van Konvooi 1 ****
- Piet Pienter en Bert Bibber - 't Mannekesblad *½
- Piet Pienter en Bert Bibber 17 - Standaard uitgeverij *½

De film van Ome Willem: Thru the Moebius Strip

Na The Polar Express is dit inderdaad technisch knap en heel wat beter dan Zemeckis' pionierend gestuntel, toch weten de animatoren jou niet in de ring van Moebius te droppen. Gebaseerd op het wereldberoemde verhaal van Jean Giraud. Van alle Girauds die je ongetwijfeld hebt gelezen, is deze toch totaal onbekend.
Licht geïnspireerd op het principe van de moebius-ring kom je in een andere wereld terecht. Een beetje à la Leo met Aldebaran, al heerst bij Leo eerder de fauna en flora die je tijdens het avontuur mee ontdekt. Hier is niet alleen de enscenering koel en afstandelijk, ook de zoektocht van Jac naar zijn vader wekt weinig emoties op.
Ook hierin duikt Mark Hamill (als Jacs vader) op. Je zou voor minder een beroep doen op de stem van de enige echte Luke Skywalker.
Een rommelmarktmiskoopje (2).
Thru the Moebius Strip. Glenn Chaika. 2005. **

In de War: Universal War One

Slik. Universal War One mag zich gerust nestelen naast die andere profetische SF-klassieker De eeuwige oorlog. Het doemdenken veroorzaakt door de mensheid, met catastrofale gevolgen. Hier op aarde of in de ruimte, uiteindelijk blijft de mens het bloeddorstige monster met verscheurende tentakels. Religieuze boodschappen als 'Vrede op aarde voor allen en iedereen' zouden het planetaire moeten overstijgen, maar de verantwoordelijke toepassers kunnen het niet aan. Ze blijven zich vasthouden aan het eigengereide, machtswellustige egoïsme. Qua doemdenken bereikt Bajram zijn hoogtepunt. Hoe diep kan je vallen? Bajram is zelf een spelbreker door middenin (pagina's 22 tot en met 25) de vertelling binnen de vertelling neer te pennen. Ze ontnemen het leesplezier, stoppen het ritme. Doordrammende monologen verklaren onrechtstreeks het gebeurde. Het had dynamischer gemogen. Wat overblijft is een deprimerend toekomstbeeld waarin duidelijk wordt dat de mens niks, maar dan ook niks, uit diens fouten uit het verleden heeft geleerd. En ondanks Bajrams hoogdravendheid, heb je ook sublieme passages. Kalish' geobsedeerde verlangens (pagina's 10-11) kruipen in je vel. Klasse.
- Kuifje filmboeken 3 Opgelet voor de pickpocket! *
- Prins Valiant - Bibliofiele deluxe editie 9 1953-1954 ****
- Prins Valiant - Gewone editie 15 Jaargang 1953 ****
- Prins Valiant - Gewone editie 16 Jaargang 1954 ****
- Universal War One 5 ****

Een galante Valiant

Wow, het begin van pagina 728 vult tweederde van het blad met een indrukwekkende tekening. Meer van dat, Foster! Wat moet het toch fantastisch zijn geweest om de zondagskrant in de bus te krijgen en meteen open te slaan of om te kantelen naar de grootse strippagina achteraan om Fosters kunnen te bewonderen! Het beeld tussen de bergen, boven de wolken. Zelfs met die surreële hemel is het een bedwelmend uitzicht (741). Jammer dat de reis over de Alpen langer durt dan het traject van Torino naar Rome. Hiertussen had nog vanalles kunnen gebeuren? Al zwalpt het schip over de Middellandse Zee (nu de onderkant aandoend), je geniet van Fosters correcte geografische invulling (751). "Maar voor ze vertrekken, beloven Arf en Adele elkaar eeuwige trouw. En ze maken ook wat verstandige afspraken." De frisse ironie die Foster inlast, hij is er te schaars mee. Interessant: Gawains familie met onder andere Mordred en Morgan le Fey (763) en de vertederende kinderpsychologie (768).
- Kuifje filmboeken 1 De ontsnapping uit de Karaboudjan *
- Kuifje filmboeken 2 Het geheim van kapitein Haddock *
- Prins Valiant - Bibliofiele deluxe editie 8 1951-1952 ****
- Prins Valiant - Gewone editie 15 Jaargang 1951 ****
- Prins Valiant - Gewone editie 16 Jaargang 1952 ***½

Met naam genoemd: de onnoembaren

Zo zie je maar dat je je voorbereidende krabbels nooit moet weggooien, want dat bezorgt en verzorgt een heruitgave ongetwijfeld leuke achter-de-schermen-extra's op. Deze cyclus-bundels bevatten dan ook meteen de ideale openers met het schetsblok voorin. Dynamische droedels verlevendigen de karakters. Een mooie inkijk en de ideale introductie. In een periode dat stripblad Robbedoes wekelijks overspoeld wordt met 'klassieke', brave gagstrips, verschijnen Yann en Conrad ten tonele met een zootje ongeregeld, een bende die chaos vertegenwoordigt, compleet in strijd met de militaire discipline. Veel orde moet je niet verwachten, noch in het verhaal, noch in de tekeningen. Je bent immers halfweg eer de protagonisten daadwerkelijk in gang schieten. Nummer nul-nul-nul is een pastiche op het klassieke avonturenverhaal (met als opener Yann & Conrads variant op Steve Canyon) waarbij structuur ver zoek is. Ongetwijfeld vernieuwend op het moment van verschijning. Nu, zovele jaren later, niet meer dan beperkte, achterhaalde anarchie. Voor de bespreking van het tweede verhaal, klik door naar Shukemei.
- Geroezemoes 1 *
- Kuifje filmboeken 7 Spelletjes-, raadsel- en stickerboek **½
- Onnoembaren Integraal 0 ***
- Onnoembaren 9 ***
- Onnoembaren 12 ***

De film van Ome Willem: Out of time

Geen hoogvlieger, wel een leuk tussendoortje. "Hoe los je een moord op wanneer al het bewijs erop duidt dat je zelf de dader bent?" Het is Denzel Washington die erin geluisd wordt en die moet proberen de kastanjes uit het vuur te halen. Out of time is zo'n zwoele erothriller met Eva Mendes die het testosterongehalte moet laten stijgen. Terwijl Denzel de koele kikker speelt die weet dat het vijf voor twaalf is.
Een rommelmarktkoopje (1).
Out of time. Carl Franklin. 2003. ***

Gil St-André Spoorloos verdwenen?

Een dure uitgave voor vijf albums (zonder echt groots vernieuwde covers) die exclusief in dit harde-kaft-jasje verschijnen. Enkel om de verzamelaarsgril te bevredigen. Beroep je dan ook eerder op de gewone heruitgaves. Inhoudelijk verdient Gil St André zijn plek in het stripthrillergenre. Schitterend claustrofobisch met Gil die kennismaakt met het bureaucratische ambtenarenapparaat van de politie. Diens machteloosheid bij gebrek aan initiatief is frustrerend en brengt hem er wel gelukkig toe om zelf voor detective te gaan spelen. Vastberaden, tot daar aan toe, maar om dan ook zo efficiënt te zijn, is anders. Jean-Charles Kraehn zorgt er iets te makkelijk voor door de hoofdpersoon wel erg pienter te laten zijn en hij als dusdanig het onderzoek voortdurend voortstuwt. Gelukkig drijft de kracht niet enkel op de acties van de protagonist, ook de intense spanning rond het verlies en de angst voor het onbekende (wanneer je steunpilaar plots wegvalt) beklemmen. Voor de andere individuele besprekingen klik je door naar Het verborgen gelaat, Vluchteling, De jager en Dubbelspoor.
- Gil St-André Box 1 ***½
- Gil St-André 4 ***
- Gil St-André 5 ***½
- Sombrero Zwarte Reeks 176 **
- Spoorloos 4 ***

Samber luxueus getint

Qua uitvoering en als surplus is deze editie absoluut top. Zelfs al struikel je over de hoge aanschafprijs, deze parel is zijn geld meer dan waard. Zelfs al vond je het verhaal onbevredigend, de director's cut biedt vele extra's die een andere kijk geven op het wordingsproces. Als een monteur aan de snijtafel beelden in een andere volgorde plakken, je ziet Yslaire achter zijn computer zitten, het werkinstrument bij uitstek om beelden tegenwoordig makkelijker te manipuleren zonder te moeten hertekenen. Hij weet tenminste hoe ermee om te gaan. De zee, gezien vanuit het vagevuur is gezien vanuit dit perspectief nog aanschouwelijker, nog poëtischer en nog completer. Alsof de auteur bewust de rauwe, scherpe kantjes eraf vijlde voor de commercie. Het verhaal zelf? Voornamelijk een schoon schouwspel dat teert op het pathetische liefdesdrama met de gesluierde was die hangt rond Julie, de getormenteerde van haar revolutionaire leven. De minimale gebeurtenissen annex locaties doen denken aan het Zimmerspiel, theatraal met weinig bewegingsruimte. Op die kleine oppervlakte bewegen de hoofdrolspelers zich en zorgen de interacties voor hoogoplaaiende passie. Alleen blijft Julie daar steenkoud bij. Haar verbittering stelt haar niet in staat om meer dan een rationele verbintenis aan te gaan, haar hart blijft ongeopend. Romantiek ten voeten uit, wuthering heights weerklinkend. En toch is er dat gemis aan warmte en zoek je de zielsboot om mee te drijven op deze lyrische golf. Emoties blijven dan ook uit. Het kunstige foefje van Yslaire werkt dus niet meer. Het verblindt enkel. En dus een halve ster extra voor de schoonheid ervan.
- Bleach 18 **
- Doubt 2 **½
- Hart der duisternis ***
- Karl May's Winnetou 2 ***
- Samber 6 luxe ****½

De film van Ome Willem: The Hudsucker Proxy

Anno 1996 houden de Coens zich bezig met het maken van een echte screwball comedy. Jan Modaal wordt van de straat geplukt en mag even zijn idealistische ideeën uitvoeren aan het hoofd van een belangrijk bedrijf. Als dekmantel en ultieme zondebok stapt Norville Barnes (Tim Robbins) in de voetsporen van Mr Deeds Jimmy Stewart. Dat terwijl de gehaaide dame Jennifer Jason Leigh als een echte Katherine Hepburn (hoewel ze eerder Rosalind Russell mocht imiteren) Norville het vuur aan de schenen legt en hem helemaal uitkleedt.
Ten tijde van bruut geweld, SF, snelle wagens en dies meer, gaan de Coens terug in de tijd en reconstrueren de geëmancipeerde komedies van weleer.
De naïeve Tim Robbins is zo sympathiek dat je hem al meteen als een nieuwe Ken naar voren schuift. Terwijl Leigh de eerste geëmancipeerde Barbie is met haar op haar tanden.
Mooi samenspel met een moraal in het verhaal. The Hudsucker Proxy, da's pretentieloos entertainment. Of toch niet zo vrijblijvend?
Een ontdekt detail: "Norville is a 'sucker' selected to be the puppet president, by Paul Newman who gained fame for playing the title role in Hud. In a way, this makes Norville the Hud sucker proxy." (bron IMDB) En zo heb je een idee waar de creatieve naam vandaan komt.
Een rommelmarktkoopje (1).
The Hudsucker Proxy. Joel & Ethan Coen. 1994. ***½

Doden om te overleven: I kill giants

Eigenzinnig en excentriek verhaal dat enige inspanningen van de lezer vergt, je geduld wordt uiteindelijk wel beloond met een confronterende openbaring. Vooral omdat je in eerste instantie geen idee hebt waaraan je je moet verwachten en welke weg Kelly en Niimura zullen inslaan. Is het het klassieke superheldenverhaal van een gewoon schoolmeisje dat zich ontpopt tot reuzenbekampster annex doodster? Dat de structuur in Barbara's hoofd niet overeenkomt met hetgeen je gebruikelijk beleeft, werkt ontwrichtend. Scenarist Joe Kelly ontbloot geleidelijkaan Barbara's psyche, een meid die zich vooral wapent tegen de harde buitenwereld. Concreet met de schoolgenote die iedereen terroriseert, extremer dichter bij huis met de ware toedracht van haar 'imaginair' gevecht. Ken Niimura's tekeningen zijn even los als de gedachten van Barbara. Met een mix van manga en los realisme creëert hij een dynamiek die op het eerste zicht afschrikt. Bovendien, met de grijswaarden als inkleuring mis je extra grandeur. Het is een (commerciële) keuze om bescheiden te blijven, met als nadeel dat Niimura's tekeningen niet altijd te ontwarren zijn. Al is I kill giants verre van subliem, het boek beklijft wel en blijft nazinderen. Op zich al een puike prestatie!
- I Kill Giants ***½
- Kuifje - kleuren-facsimilés 10 **½
- Kuifje 10 SC **½
- Kuifje 10 HC **½
- Kuifje - A5 formaat 10 **½

Rechtvaardige Bao

Laat je niet ontmoedigen door de uiterst zwakke en weinig aanlokkelijke voorkaft, net als het geblokte oblong-formaat. Om dan ook nog de clichématige scenarioinvulling niet te vergeten. Patrick Marty beschrijft voorspelbaar de handelswijze van Rechter Bao. Het is vooral het verbluffende tekenwerk van Chongrui Niet dat alle aandacht naar zich toetrekt. Met een fijn en gedetailleerd hyperrealisme, en toch beperkt tot enkel zwartwit, evoceert hij het Chinese verleden. Net door de herkenbaarheid voelt het dicht aan, alsof je tussen de toeschouwers staat. Voor wie vreest voor het fotoreproductieve, Nie kan zonder problemen emoties en natuurlijkheid in het (acteer)spel stoppen. De karakters zijn expressief, de dialogen ondersteunend. Rechter Bao, een verrassende ontdekking.
- Drakendynastie 1 ***
- Flandria Catholica - 1946-1952 *
- MX-22 5 **½
- Rechter Bao 1 ***½
- Shaman King 27 **½

De film van Ome Willem: Burn after reading

Alsof het een verplichting is om deze één keer per jaar te zien: Burn after reading. Nog steeds even onnozel met dat spionagegekrakeel, maar ook even geslaagd door die knotsgekke vertolkingen, Brad Pitt voorop. Met swingende muziek van Carter Burwell die de spanning verder doet stijgen.
De ongewilde moraal van het verhaal: als je iemand wil afpersen, zorg dan dat je zelf niet uitgeperst wordt.
Een rommelmarktkoopje (1,50).
Burn after reading. Joel & Ethan Coen. 2008. ****

Sabels en dubloenen

Authenticiteit troef zonder artificieel te zijn, Ayroles en Masbou brengen het keer op keer in elke aflevering van Sabels en Galjoenen. Ook De wapenmeester is een intellectuele en literaire uitdaging waarin niet alleen de auteurs hun beste beentje voorzetten, waarbij de vertaler eveneens gelauwerd mag worden voor het spitse taalspel (al denk je wanneer er geen rijm is, dat het af en toe nog ietsje zwieriger kon). De elegante buiging op de voorkaft groet de lezer en verwelkomt hem/haar in dit hemels paradijs. Hoewel, hemels? Eerder maans! Nieuwe personages worden ten tonele opgevoerd en hebben meteen de nodige Cyrano de Bergerac-presence, de wapenmeester voorop. Alain Ayroles is een virtuoos die ima-ginair uitblinkt, Jean-Luc Masbou het uitvoerend element, uitdagend verbeeldend met een atypische kleurenpracht. Eén keer is hij extreem beheerst en gebruikt bloeddoorlopen rood om de gruwelijke veldslag te beklemtonen. Gelukkig is dit het einde niet.
- Assassin's Creed 3 HC **½
- Assassin's Creed 3 SC **½
- Berserk 18 ***
- De Vries 1 **
- Sabels en Galjoenen 8 ****½

Tornen aan Montaignes Malicorne

Montaigne liet al een uitzonderlijke indruk na bij het eerste deel van Het vijfde evangelie. Het nodige krediet had de artiest al meteen opgebouwd. Dus een uitstap naar een beperkt tweeluik gun je hem wel. En even krachtdadig kwijt hij zich van zijn taak. Enkel de inkleuring van Bouet geeft niet de finesse en klasse nodig om het geheel af te maken. Iets à la Marini (Ster van de woestijn) of Herenguel (Zilveren maan boven Providence) ware beter geweest. Vooralsnog treedt Le Gris in zijn eigenste Horacio van Alba-voetsporen met een duellist als hoofdrolspeler. Ditmaal als kapstok om een andere intrigerende intrige bloot te leggen. Los deel twee de verwachtingen in?
- Arkel 5 ***
- Arcadia Archief Luxe 17 ***
- Fraternity 2 ***
- Malicorne 1 ***½
- Metropolitan 3 **½

De film van Ome Willem: True grit

Een western met ballen, zo maken ze d'r niet veel meer. Je moet dan ook Joel en Ethan Coen heten om je vrijelijk over de prairie te bewegen en een oud westernverhaal naar je hand te zetten. Geen John Wayne, wel een even norse en bezopen Rooster Cogburn (Jeff Bridges) die heerlijk huis mag houden om de vergelding van Mattie Ross uit te voeren aan de zijde van die andere 'revolverheld' LaBoeuf (Matt Damon). Karakterspel, daar draait het allemaal om. Weinig eer valt er te halen in deze gestage kroniek. Zal recht zegevieren?
Een cadeautje van Tom. Merci maat!
True grit. Joel & Ethan Coen. 2010. ****

Afgebaekende Serge

Een verplichting: op zijn minst alle boeken waar de naam Serge Baeken op prijkt, doorbladeren. En in het geval van schetsboeken: aanschaffen! Als een duizendpoot hanteert Serge Baeken verschillende stijlen om kribbels op papier te zetten. Fantasievol versus efficiënt. Pikant versus humoristisch. Potlood versus penseel. Serge is duidelijk iemand die voortdurend de ba(e)kens verlegt. Voor iedere liefhebeer van de kunsten. 50/50 is een speels kijkboek, van alles wat, gelijk verdeeld.
- Ouden 2 (Collectie 1800) ***
- Serge Baeken Illustrated 3 ****
- Verre werelden 4 ***
- Wayne Shelton 10 **
- XIII Box ***½

Een hoge dunk van Plunk

Strip2000 vertaalt dus zelf dit derde deel, moedig! Plunk drijft gelukkig op een woordloze zee waardoor alle taalbarrières overwonnen worden. Jong en oud, lezensonbekwaam of seniel, mis-peuterd of nog kinds, gedrogeerd of van de kaart, met De Plunk generatie wordt elke generatie uitgedaagd en kan je heerlijk genieten van de surreële humor die Cromheecke & Letzer voor de kijker in trechterlijke pet-to hebben. Of er metafysische boodschappen zitten achter sommige grappen (is Plunk tijdens het putten misschien verantwoordelijk voor een golf-oorlog?): zet je verstand op nul. Alhoewel, echt helpen doet dat toch niet! Een verborgen lachschat.
- 2011 - Het jaar van Hein *
- Gil St-André 3 ***½
- Nosferatu 1 **½
- Pin-up 10 ***
- Plunk 3 ***½

De general store van Magasin General

Het leven zoals het is in een klein, Canadees provinciaal achterliggend dorpje. En hoewel de titel verwijst naar zeer dansbare muziek die ervoor zorgt dat de pagina's swingen, zou je evengoed Maurice Jarres Building the barn uit Witness kunnen opzetten om die woordloze momentane opnames weer te geven. Je bent de argeloze voyeur die door de observerende alwetendheid met binnenpretjes extra kan genieten van bepaalde situaties. Vertederend en mooi.
- F.C. de Kampioenen 70**
- F.C. de Kampioenen met luisterstrip 70**
- Magasin General 7 HC ***½
- Magasin General 7 SC ***½
- W817 26 **½

Een legendarische legende

Swolfs is een gevierd artiest voor de gezegende kronieken die hij aflevert. Met krachtige penseelstreken geeft hij de figuren karakter en brengt de auteur dynamiek in het theaterspel. Gezwind beweegt hij de camera, vaak met close-ups, netjes afgemeten. Qua oppervlakkigheid kan dat tellen. In een oogopslag oogt het ambachtswerk als onovertroffen vakmanschap. Edoch, Daedalus, in de gedaante van de letteraar, doet er een schep bovenop. Door de volgepropte tekstballonnen komt dat gedeelte zeer druk over. En dat weerspiegelt zich evenzeer in de tekeningen. Echt afstand bewaren tot het onderwerp, doet Swolfs niet. Altijd met de neus op de feiten gedrukt. Ongetwijfeld om de emoties te verstevigen, het trucje heeft slechts een tijdelijk effect. Dat bombastische vertaalt zich ook (letterlijk) in de teksten. "Kort nadat hij was weggegaan uit het klooster, waar men nogal onhandig had geprobeerd zijn verwrongen ziel op het rechte pad te krijgen, kwam Shaggan naar mij. Dronken van wraaklust tegen degenen die hem hadden laten opsluiten en ook tegen alle monniken waarvan de duivelbezweringen en opgelegde penitenties helemaal niet het verhoopte resultaat hadden opgeleverd!" Inderdaad. Het betreft slechts één monoloog die... nog doorloopt!
14-12-2011
- 100 Heinz hoogtepunten: Niks mis met golfen **½
- 100 Heinz hoogtepunten: Niks mis met kinderen **½
- F.C. de Kampioenen presenteert Vertongen & C° 1 **
- Legende 5***
- Sneeuw - Het begin 2 **½

Hot, spicy en funny: verdorie, Tandori

In de tijd dat Arleston nog geen gevierd fantasyschrijver was, bewees hij reeds met dezelfde ingrediënten een Indische Asterix te kunnen schrijven. Magie, bepaalde krachten die slechts sporadisch werken (Tandori is dan ook nog geen voleerd fakir), verschillende gemeenschappen samen, rare kwieten, parallellen zat. Met dezelfde beschrijvende intermezzo's maakt Arleston ons wegwijs in dit sprankelend werelddeel. Inventief (op de lokale kermis Botsolifanten!), spannend en creatief. Curd Ridel bezorgt deze Tandori het passende uiterlijk. En hoewel Ridels tekeningen enorm klein zijn en daardoor afstandelijk lijken, speur je met plezier doorheen de details op zoek naar leuke vondsten.
- Kat in Katendrecht *½
- Nero 104 De Indiaanse neusfluit
- Tandori 2 ****
- Tandori 3 ***
- Wolinski - Weg met de jeugd **½

Niet van karton: Tom Carbon

Stijlkundig is er een verschil tussen het eerste verhaal en de andere, met in het begin een neiging naar de Amerikaanse gagstrips. Naderhand wordt Cromheecke losser en laat de lijntjes de vrije loop. Tom Carbon, da's ongeëvenaard stripanarchisme, Magritte in beeldverhaal met een ongebreidelde fantasie als startpunt. Ridder Baudeknecht die uit de koelkast (een teletijdmachine) komt gekropen. Het dilemma rond het ontbrekend puzzelstukje: de oplossing ligt (onwaarschijnlijk) voor de hand. Meedoen aan een wedstrijd om een wereldreis te verdienen, is thuis niet beter dan oost en west? Je schatert niet bij Tom Carbon. Cromheecke & Letzer doen je gniffelen. Hun simplisme herbergt de verdoken intelligentie van twee fantasierijke bedenkers. Mooie verzorgde heruitgave van Strip 2000.
- Nero 107 **½
- Prins Valiant - Bibliofiele deluxe editie 7 1949-1950 ***½
- Prins Valiant - Gewone editie 14 Jaargang 1950 ***
- Tom Carbon - Strip 2000 ***½
- Tom Carbon - Dupuis 2 ***½

Verzot op Kaamelott

Het blijft uiteindelijk behoorlijk gefocust op de typisch Franse humor met de extra klemtoon op het verbale. Wat kunnen die gasten toch leuteren, niet? Da's nu net het verschil met Midgard waarin Dupré volgens het eigen ritme kan vertellen en vooral de beelden laat spreken over verschillende bladzijden. De humor is vanzelfsprekend, een dialoog accentueert de tegenstrijdigheden tussen de personages. In Het strijdperk van de magiërs wordt te veel gedragen door hetgeen gedeclameerd wordt. Een poelepetaat, sof, piepelen, bast, doodklap, de dampen inhebben, piepelen, piechems, de vertaler leeft duidelijk boven de Moerdijk. Uiterst amusant in het absurde genre.
- Eroticonreeks 2 Schunnige Reisverhalen HC ***
- Eroticonreeks 2 Schunnige Reisverhalen SC ***
- Kaamelott 6 ***½
- Sherman 3 HC **½
- Sherman 3 SC **½

Universal War One zonder Antoine

Wie dacht dat het allemaal gedaan was na dat schitterende derde deel, heeft het duidelijk mis. Bajram is erin geslaagd een uitstekend spannend vervolg te breien aan de eerste cyclus (hoewel, is het UW1 simpelweg geen zesluik?). Ditmaal op Aarde, de moederplaneet. Met de uitdieping van de personages blijft hij verdergaan, zij het fragmentarisch. Met technische uitleg blijft hij ons beperkt overstelpen. Steeds goed onderbouwd, met mate om ons niet helemaal te laten wegkwijnen. En dat maakt alles juist aannemelijk en aantrekkelijk. De echtheid van de figuren, de fond van het verhaal, de meer dan waarschijnlijkheid van zo'n Universele Oorlog. Boeiender kan haast niet. Klasse. Aanschouw trouwens die voorkaft. Dat belooft duidelijk niet veel goeds!
- Laatste bronst (Vrije Vlucht) ***
- Lens van Spinoza **½
- Onthoofde Arenden 12 SC ***
- Schooiers in het paradijs 2 ***
- Universal War One 4 ****

Pulpman kan er wat van

Alleen al voor Het studiehuis het kopen waard. Fred doet een Once upon a time in America-tje en recreëert een epische scène. Even opvallend, in Meisje van de nacht eindigt de Heij met de opener van The exorcist. En dan te bedenken dat hij dit 'slechts' doet voor zijn plezier. Echte pulp dat opkickt als tussendoortje. De intermezzo's van andere artiesten neem je d'r maar bij. Eerder een mengelmoes van bizarre, perverte geesten.
- Archie Cash 5 **
- Prins Valiant 13 Jaargang 1949 ***½
- Pulpman 12 ***
- Rooie Oortjes 17 *½
- Schakelaar 4 (Arboris) ***

Een uitstekende galerij: Portugal in het Belgisch Stripcentrum

Wanneer een oude 'kennis' in de buurt rondwaart om zijn tentoonstelling extra luister bij te zetten tijdens een midopeningsreceptie in het Belgisch Stripcentrum, dan obliget de noblesse om eveneens een kijkje te gaan nemen en de van verre afgereisde Pedrosa te begroeten.
Daar liep zowaar de uiterst sympathieke tuinkabouter Ferry rond. Nu klinkt dit veel pejoratiever dan bedoeld, want in plaats van je in te beelden dat deze gepuntmutste stokstijf de graszoden gadeslaat, is hij eerder de Dulieuse variant à la Paulus de Boskabouter. Zo'n Hausman-ventje, niet geniepig van het kruiperige type, maar wel hulpvaardig en uitermate vriendelijk. Een man van rede en enorme wijsheid waardoor een gesprek altijd diepzinniger dan hetgeen tijdens zo'n drink gelald wordt.
Na Drie schimmen heeft Pedrosa een nieuwe persoonlijke strip gemaakt, ditmaal voor Aire Libre, zeg maar een Vrije Vlucht. Wat mij, naast de tekeningen het meest interesseerde, was de hopelijke annonce dat het boek ook in het Nederlands vertaald zou worden. Dat werd bevestigd door uitgever Silvester, alleen zit er een haar in de boter: de optie blokkeert Dupuis omdat ze overwegen het zelf uit te brengen. Persoonlijk hoop ik het laatste. Vooral met betrekking tot een eventueel te 'Nederlandse' vertaling, de Noorderburen durven wel eens hun taaltje op te dringen. Dus allen: lobby bij Dupuis dat ze het heft in eigen handen nemen!
En de expo zelf dan? Als je Pedrosa's werk ziet, ben je vlug overtuigd. Dit ziet er weer fantastisch uit. Net als in Drie schimmen verschillende stijlen hanterend, alleen nu nog persoonlijker én met gelaagde kleur(en). Gaat dat dan ook zien!
Cyril Pedrosa genoot van de extra aandacht, zijn blitzbezoek bracht volk op de been. Een gelegenheid om kortstondig bij te praten.
Portugal. Cyril Pedrosa. Expo van 08/11/2011 tot 15/01/2012 in de Gallery van het Belgisch Stripcentrum.

Over het leven (op een andere planeet)

Een groep overlevenden tracht te overleven tijdens een zware overlevingstocht. Niet alleen loert het gevaar rondom hen. Ook binnen het gezelschap kunnen de spanningen hoog oplaaien. Leo doet waar hij goed in is: vreemde creaturen bedenken in een onvatbare fauna en flora. Heeft de mens wel het recht zich hier op te dringen? "...begon ik me inderdaad af te vragen of we als de spreekwoordelijke olifant in de porseleinkast met onze lompe voeten een ecosysteem mogen vertrappen dat al miljoenen jaren ongestoord in ontwikkeling is, alleen omdat we van onze moederplaneet een onleefbare wreld hebben gemaakt." Leo schuwt de kritiek op de mens niet. Of het nu diens expansiedrang is, diens egoïsme, diens machtswellust, algemeen houdt hij een spiegel voor zonder te moraliseren.
- Antares 4 ***
- avonturen van Kid Lucky naar Morris 1 ***
- Hoog water **½
- Psy 18 **½
- Werelden van Aldebaran 2 Betelgeuze integraal ****

Homicide: Life on the Street 1.6 - Dog and Pony Show

Het leven gaat door, zeer tegen de zin van Bayliss die zich liever nog verder vastbijt in de Adena Watson-materie. Zijn overste Giardello toont weer op een elegante manier zijn autoriteit. Dan loop je best in het gareel. Met als schrijnend contrast dat de verdachte dood van een politiehond moet opgehelderd worden.
"Howard and Felton are determined to bust drug dealer 'Pony' Johnson for a torture-murder. Bayliss and Pembleton are ordered to table the Adena Watson case, and then are dumbfounded when assigned to investigate the death of a police dog. Crosetti helps recovering Officer Thormann and his wife deal with some untimely news. Bolander meets Dr. Blythe's outrageous teenage son."
Gisteren tijdens de vernissage een gesprek gehad over opvoeding en (de)motivatie bij kinderen. En meteen krijg je de spiegel voorgeschoteld met de op sensatie beluste zoon van Blythe ten opzichte van Bolander die niet weet welke handschoenen te dragen bij deze krasse kater.
Homicide: Life on the Street. Seizoen 1. Aflevering 6. Dog and Pony Show. 1993.

Luxueus of geboxt

Het loopt de spuigaten uit. Hieronder vijf 'items' die deze week verschenen en allen samen een budget van 250 euro opslorpen. Blijft er dan nog ruimte over om iets anders aan te schaffen?
Terwijl het stripminnend volk al alle delen in haar bezit heeft, komt de uitgever jaren na datum met deze melkkoe op de proppen om de liefhebbers alsnog over te halen hierin te investeren. Het moet gezegd, de prijs is zeer redelijk (omgerekend 12,50 euro par harde kaft-album), buitensporig is Dargaud niet. Extraatjes zitten er niet bij, voor de druk werd semiglad papier gekozen. Gelukkig maar. Voor de individuele bespreking van de verschillende delen, klik door naar Ergens tussen de schaduwen, Arctic-Nation, Rode ziel en De hel, de stilte. Even een glimps: Bestaat het perfecte album? Indien nee, dan zou Blacksad dat toch sterk benaderen. De filmische pagina-opbouw, de wonderlijke tekeningen, de schitterende kleuren én het uitstekende scenario: dé ingrediënten voor de perfecte strip. Blacksad is dé samenvloeiing van woord en beeld, Blacksad is dé referentie qua verteltechniek en Blacksad is bovendien niet beschaamd om er ook een lesje menselijke moraal aan te koppelen. Alles lijkt eenvoudig: privé-detective onderzoekt de verdwijning van een meisje. In de gesloten racistische gemeenschap waar de setting zich afspeelt, stoot de detective met zijn lange snoet op nogal wat tegenstand. Na driekwart wordt het mysterie opgelost maar krijgt het verhaal nog een verrassend staartje. Wat wil je in deze dierenwereld? Meer van dat natuurlijk. Een knaller!
- Blacksad box 1 ****½
- Thorgal Dossiereditie 33 ****
- Werelden van Thorgal Dossiereditie Wolvin 1 Raïssa ***
- XIII Luxe Klein formaat 20 Mayflower Day ***½
- XIII Mystery Luxe Klein formaat 4 Kolonel Amos ****

Homicide: Life on the Street 1.5 - Three Men and Adena

Een tweestrijd tussen Bayliss en Pembleton om Risley Tucker de gevangenis in te praten. Een aflevering die zich uitzonderlijk profileert als een theatraal zimmerspiel, al meteen een geniaal intermezzo tijdens het eerste seizoen. Ondanks de beperking van de 50 minuten voel je die psychologische onderdrukking en verwondert het jou dat de verdachte amper kraakt. Je krijgt welhaast medelijden door het kruisverhoor en de spirituele oorlogvoering die hij moet ondergaan.
"Bayliss and Pembleton bring in Risley Tucker, an Arabber, as the prime suspect in the murder of 11-year-old Adena Watson. With a ten-hour time limit, they try one last interrogation in a desparate attempt to get a confession."
Na deze aflevering voel je je klein. Wie of wat moet je geloven, ondanks de sterke vermoedens?
Homicide: Life on the Street. Seizoen 1. Aflevering 5. Three Men and Adena. 1993.

Haasje over

De bende rond Haas, dat zijn geen doetjes. Ook zij gaan over lijken en da's iets wat je -als je de oorlog wil overleven- best vermijdt. Gooi je je morele obstakels even overboord, dan is dit een vermakelijke avonturenstrip met voor een keer een goedverpakte verrassing die je niet zag aankomen. Niet dat scenarist van Bavel de knepen van het stripvak perfect beheerst, d'r komt edoch wat meer schot in de zaak en je begint je zelfs te hechten aan deze dirty dozen, al zijn het niet zo veel inglorious bastards. Fred de Heij is duidelijk een handenman. Hij laat de toneelspelers steeds gesticulerend acteren. Soms uiterst accuraat, soms snel karikaturaler. De inkleuring van Studio Leonardo is top.
- Haas 3 HC ***
- Haas 3 SC ***
- Jommeke 257 **½
- Piratenvlag 1 ***
- Zij 1 **½

Homicide: Life on the Street 1.4 - A Shot in the Dark

Drie verhalen voor de prijs van één. Het is Tim Bayliss die voor een keer het geduld verliest en uitvliegt naar zijn overste. De jonge pup mag blij zijn dat de uitgeschreeuwde 'butthead' geen gevolgen heeft voor zijn carrière. Voor één keer in de hele reeks wordt de nederigheid ten opzichte van het establishment doorbroken. Het is de naïeve nieuweling die het zich één keer kan veroorloven.
"Bayliss and Pembleton begin to move in different directions in the Adena Watson case. Bayliss' hunch proves to be valid and gains him new respect from Pembleton. Lewis attempts to restrain Crosetti as the investigation for Officer Thormann's shooter intensifies. Bolander and Dr. Blythe take another stab at their relationship."
Echt veel ademruimte is er niet tussen de verschillende sequenties. Ben je even opgelucht van een positieve afhandeling, dan slaat één minuut later de realiteit je weer in het gezicht. Met John Munch, die voor één keer zijn sarcasme aan de kant zet en zich aan de karaoke uitleeft, sluipt de vrolijkheid voor even binnen.
Homicide: Life on the Street. Seizoen 1. Aflevering 4. A Shot in the Dark . 1993.

Dokko voor Okko

Het beste verhaal tot nu toe. Deels grafisch omdat Hub een 'lichtere' stijl hanteert, leesbaarder en vloeiender alles uit de pen laat stromen. Dit zevende deel is open, met meer rondingen gemaakt. Visueel een lust voor het oog en zelfs neigend naar Kogaratsu. Deels ook inhoudelijk met een nieuwe opdracht voor Okko in een rol die je niet meteen van hem verwacht. Het levert een zeer interessante enquête op met na driekwart een verrassende wending waarbij je hoopt dat ze nog in hetzelfde boek opgelost wordt. Zo veel gebeurt er immers in deze episode. Spannend, innemend en nieuwsgierigmakend. Zo hoort het.
- Billy the Cat 5 ****
- Boeken van de Zieners Robin Hobb 4 ***
- Kleine Kabouter Wesley Boek ½
- Nero 116 **
- Okko 7 ****

De film van Ome Willem: aan de haak, Big Fish

Zelf ben ik geen groot liefhebber Tim Burton. Vaak bombastisch, heel melodramatisch en je op de zenuwen werkend dat je erdoor de muren opkruipt. Prachtig, niet? Die man laat je tenminste niet onberoerd! Ik had het toch liever anders gezien.
Ook in Big Fish brengt Burton een freak show ten tonele. Je vraagt je geregeld af of d'r wel normale mensen in de prent voorkomen. Maar wat wil je: wie kan je tegenwoordig nog als normaal beschouwen? Met een siamese tweeling in de buurt, een transformerende circusdirecteur, een reus en heel wat gewoon uiziend volk met toch een vijsje los, voel je je als uitzondering amper een vis in het heldere water.
De vader-zoon-relatie wordt uitgediept, wie van beiden krijgt de meeste aandacht? Jammer dat Burton zo veel tijd nodig heeft om alles op een rij te zetten. Traag en met talrijke zijsprongen kom je pas in het laatste half uur tot de essentie. Burton speelt dan slim in op je gevoelens en maakt er een ontroerende tearjerker van. Da's niks om over te treuren, tenzij het afscheid.
Danny de Vito is de superster. Het jasje zit 'm als gegoten. Steve Buscemi wordt voor de zoveelste keer getypecast. En Jessica Lange (toen 54) blijft eeuwig mooi.
Sfeer, dat zit er in. Maar die echte, hechte coherente drive niet. Mooie beelden.
Big Fish. MTim Burton. 2003. ***

Van Luxley naar de Drakenridderorde

Wat opvalt in de Drakenorde-collectie is de 'cleane' stijl die veel gehanteerd wordt. Terwijl net dat groezelige, obscure de overhand mag hebben, wordt mestal gekozen voor een fijne, afgeborstelde lijn. Zo ook Ruizgé die niet verder durft te gaan. Weinig variatie in lijndikte. Weinig gebruik van extra zwart, de inkleurder moet het maar invullen. Bovendien zit er zo'n visueel scenariotrucje in verwerkt dat niet helemaal het beoogde effect bekomt: een leeg balkje om bepaalde scènes van elkaar te scheiden. Bij consequent gebruik zou je nog toehappen, nu is het gekunsteld. Even ziet het er naar uit dat Ange één van de beste episodes neergepend heeft. Door de snelle afhandeling en de te simplistische afwikkeling doet hij de lezer te kort. Met meer ruimte voor de ontwikkeling, annex uitdieping personages, had dit breeduit gesmeerd over twee albums nog beter kunnen zijn.
- Orde van de Drakenridders 9 ***½
- Pijl van Nemrod 4 ***
- Uur U Box 1-4 **
- Uur U 4 **½
- Verborgen geschiedenis 20 **½

Homicide: Life on the Street 1.3 - Son of a Gun

Jon Polito (Crosetti) wordt gelauwerd voor het doorgedreven acteerwerk waarmee hij zijn onderzoeksmotivatie portretteert tegenover zijn superieur. Nochtans zijn er evenzeer andere spelers die het laken naar zich toetrekken: Braugher en Secor, om er slechts twee te noemen. De problematiek rond Adena Watson zet zich voort.
Opmerkelijk is het aspect 'falen' in de reeks. Niet dat het de speurders aan beroepsernst ontbreekt, met de riemen waarmee ze roeien, trachten ze toch onmogelijke opdrachten uit te voeren. De ene keer lukt dat. De andere keer niet. Afgesloten is een zaak pas volledig wanneer de ware toedracht van een moord is blootgelegd.
"When fellow officer Chris Thormann is shot in the line of duty, Crosetti takes it personally and presses Giardello to give him the case. Bolander strikes an odd friendship with a lonely Latino cabinet maker that lives across the hall from him. Bayliss and Pembleton become increasingly frustrated as they hit another wall in the Adena Watson case. Howard and Felton continue to try to sort out the Calpurnia Church murder."
Homicide: Life on the Street. Seizoen 1. Aflevering 3. Son of a Gun. 1993.

Uw boot

Een interessante formule van 12bis om Delittes epos van 2 x 48 bladzijden samen te bundelen in één dik boek. Delitte is in vorm en vertelt x-aantal verhalen door elkaar, chronologisch verspringend van het heden naar de toekomst om bij het verleden te belanden. Fragmentarisch losse flarden schieten in de hoop dat ze hun doel bereiken. Het is raar om de auteur in de SF-toekomst te zien opereren, maar in de context van het geheel houdt het stand. U-Boot is een goed gemaakte thriller.

- Elsje 5 **½
- Kiekeboes 130 **½
- Strijd tegen het water **
- U-Boot ***
- Wind der Goden 2 ***

Homicide: Life on the Street 1.2 - Ghost of a Chance

En hop, het is al zo ver. Bayliss kreeg op 't einde van de eerste aflevering zijn eerste zaak in de schoot geworpen. Het wordt een vergiftigd geschenk waar de nieuweling een trauma aan over zal houden. De show wist het verlies niet uit en recapituleert de materie intelligent in latere stadia.
"Detective Kay Howard is frustrated by what seems to be a dead end on a case, until the victim's spirit points her in a new direction. Lewis and Crosetti continue to try and unravel the Calpurnia Church case. Captain Al Giardello stands up for Bayliss as political and public pressure mount around the Adena Watson case. Bolander becomes smitten with Medical Examiner, Carol Blythe."
De serieuze materie rond Bayliss (Adena Watson) wordt gecompenseerd met lichtere scènes. Echt lang duurt het echter niet, want vrij snel katapulteren de auteurs je terug in de (harde) realiteit.
Hierin is het Yaphet Kotto die met de eer gaat lopen. Zijn uitbarsting om Bayliss op zijn plaats te zetten, heeft weinig woorden nodig.
Homicide: Life on the Street. Seizoen 1. Aflevering 2. Ghost of a Chance. 1993.

Matige ontspanning

Dit was 2010: "René Leisink kijkt duidelijk met argusogen naar de wereld rondom zich. In binnen- of buitenland, diens kritische blik merkt behoorlijk wat op waarbij hij de pittigste details onthoudt en ze door de cartoonmolen draait om ons met een heldere kijk het nieuws te serveren. Leisink is gracieus. Tel de talrijke cartoons op en je hebt onderwerpen te over om bedenkelijk over na te denken. Geniet van de extra's achter op de kaft. Geen recyclagegags uit het album geplukt. Neen, de ongeziene verrassing. Leisink is grappig. Met de vele taalspielereien scoort hij behoorlijk hoog. De topfavoriet vind je op pagina 42 met Al Gore die gaat scheiden. In een haast Don Martin-achtige stijl geeft Leisink de geschiedenis plastisch weer. Knap."
- 2017 ***
- Argus '11 **½
- Holy Kama(gurka) ½
- Nero 117 **
- Qwibes, bewoner van de planeet Qubus *½

Homicide: Life on the Street 1.1 - Gone for Goode

Lang getwijfeld of ik mij de dvdbox van seizoenen 1 & 2 zou aanschaffen. Voorlopig komt er immers weinig schot in de zaak van de andere opvolgers. Waarschijnlijk noodgedwongen toch overschakelen naar de UK-versie of zelfs verder over de oceaanplas interzonaal shoppen. Toen ik op een rommelmarkt de openingsjaargangen toch in handen kreeg, werd het verlangen te groot om dit aan mijn Homocide-schrijn te voegen (ja, ik heb twee props uit de serie).
Het waanidee zindert nog steeds na, die eerste twee seizoenen zijn maar intro's. Pas na de derde en bij de vierde gaat de kwaliteit compleet opwaarts om unieke TV-cinema af te leveren. Ongetwijfeld omdat er in de beginfase die Baldwin (Daniel) rondloopt, Jon Polito iets te politiek correct gecast is (de Euro-American) en ster Ned Beatty overkwam als de uitgerangeerde filmacteur die nog schnabbelt na zijn pensioen. Volledig onterecht. Al hebben alle karakters nog niet hun exacte plekje ingenomen, als je de persoonlijkheden kent, dan zie je ze groeien. Of beter: dan merk je waar ze vandaan komen.
Het schitterende pleidooi van Pembleton die een moordenaar de cel inspreekt door zijn manipulerend betoog, terwijl de nieuwkomer hem aanklaagt de regeltjes overschreden te hebben. Die woede-uitbarsting van Braugher (Pembleton) toont net de gefrustreerde menselijkheid van het echt willen veranderen van het onrechtvaardige systeem (hoewel een rechtspraak zijn er allerhande poortjes om eraan te ontsnappen of voor strafvermindering).
Meneer zal eens even tonen hoe het moet: "What you will be privileged to witness will not be an interrogation, but an act of salesmanship - as silver-tongued and thieving as ever moved used cars, Florida swampland, or Bibles. But what I am selling is a long prison term, to a client who has no genuine use for the product."
Barry Levinson brengt een zeer levendige reconstructie van het werk te velde. Alsof je mee in de wagen zit, erop uit voor het volgende onderzoek.
Een absolute aanrader.
Homicide: Life on the Street. Seizoen 1. Aflevering 1. Gone for Goode. 1993.

Opeens bestaat Virginie Augustin niet meer

Waarom überhaupt die verwijzing naar De werelden van Troy? Dit op zichzelf staand verhaal heeft deze verkoopskapstok helemaal niet nodig. Hoewel het boek in de marktoverdaad anders natuurlijk niet zou opvallen. Virginie Augustin kiest niet voor de sublieme aanpak uit Alim de leerlooier. Ze beperkt de kleurenrijkdom en vervangt de potloodlijnvoering door inkt. Hierdoor krijgt de strip een terecht grimmiger karakter, passend bij de Helse gebeurtenissen. Buiten de typische Arlestonuitweidingen (pagina 6) die onnodig de omgeving omkaderen, is dit de beste strip die hij (nu met Alwett) geschreven heeft. Een emancipatorisch verhaal met feministische inslag. Mooie figuren en elegante tekeningen.
- Nakara 1 **½
- Okko 3 ***½
- Okko 4 ***
- Reis naar de schaduwen (Troy) 1 HC ***½
- Reis naar de schaduwen (Troy) 1 SC ***½