Het enige wat ik wil zien bij een match is vooral veel inzet en als het kan ook goed voetbal resulterend in een gunstige uitkomst. En wanneer er enige betrokkenheid bij gepaard gaat, dan hoop je natuurlijk dat de goden je helden voor negentig minuten ook na die negentig minuten als dusdanig bestempelen.De droomstart was er, het herkenbare scepticisme ook. Alsof je op voorhand al kon voorspellen dat zelfs mét een gunstig begin de typische nonchalance afgestraft zou worden. In het pijnlijkst geval met een nederlaag.
Eén flits was voor Turkije voldoende om terug langszij te komen. Nu steeds aangehaald als zijnde de boosdoener. Maar wie had kunnen garanderen dat zelfs indien die actie niet in een doelpunt resulteerde, Turkije naderhand toch de druk op de ketel zou zetten? Een wat als. Net zo voor de strafschop, het zogezegde kantelmoment. Evenzeer had Turkije daarna nog kunnen terugkomen. En indien niet, des te beter.
Het meest genietbaar was die verhoopte inzet met soms geniale flitsen. Flitsen die volgende keer wél het verschil (moeten) maken.
Het irritantst was de presentator die Story-gewijs voortdurend naar sensatie graaft om de betrokkenen te ondermijnen (gedrag Hazard versus Leekens). Gelukkig is er die bondscoach die zich niet door de media laat manipuleren. Maar die ze zelf bespeelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten