Swing is the thing

Hoe klassiek is recente klassieke muziek wanneer je plukt uit West side story of met jazzy ritmes flirt in Lollapalooza?
Het symfonieorkest Vlaanderen swingt uit de pan met een zeer gevarieerd repertoire plukkend uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis. De programmering werd om technische redenen door elkaar gehaspeld, Ives' Firemen's Parade on Main Street was de bevreemdende opener. Een leuk slagspel waarbij niet alledaagse instrumenten doorheen de Leboeufzaal klonken. Menig oudje fronste de wenkbrauwen. Meer vaart kwam er dankzij Adams' Lollapalooza. Je zou welhaast Mack the knive meezingen, hoewel de elementaire stijfheid dat verbiedt.
In deze ode aan de Amerikaanse componisten verwachtte je evenzeer een Pennsylvania 6-5000 of iets anders van Glenn Miller, om het rijtje te vervolledigen. Toch zou je niet teleurgesteld afdruipen. De bombastische afsluiter Symphonic Dances uit West Side Story klonk dan wel bekend in de oren, het waren de naspelingen van Gershwin en Barber die je een traan lieten wegpinken.
Het is Woody Allen die de grijze onsterfelijke beelden van Manhattan koppelt aan de blauwgekleurde Rhapsody in blue. Pocher Tharaud speelt iets te speels om alle ogen op hem te laten richten.
Even later speelt er wederom een andere film doorheen het onderbewuste. Barbers Adagio for strings die Georges Delarue recycleerde in Oliver Stones Platoon. Herkennen is lachen. In dit geval evoceert het herkennen eerder verdriet. Het verscheurende afscheid van de geofferde oorlogsheld Willem Dafoe.
Mooi is het om al die strijkers harmonieus te zien bewegen, met elkaar interageren, de expressies op hun gezicht. Zo blijft het naast een hoorspel ook een kijkspektakel. Als je tenminste lekker dichtbij zit.
Bozar. Swing! Siebens - Tharaud.