Afgeschoten Wild

Na de niet meer zo Vlaamsche artiest -ze uiten zich tegenwoordig immers onder de noemer Ceci n'est pas la BD flamande- die uit de geldelijke wegwerpbak van het Vlaams Fonds der Letteren put, is het de bekritiserende journalist die voor de tweede keer zelf op de subsidiërende kar springt om zijn pennenvrucht te vereeuwigen op vergankelijk papier.
Het Vlaams Fonds heeft duidelijk geld te over om ermee rond te strooien, zogezegd om de beeldverhalenrijkdom met een krachtdadige 'eigen volk eerst'-mentaliteit heinde en verre kenbaar te maken. Dat kan door je in te kopen bij organisaties (Vlaanderen als zogezegd gastland in Angoulême), door marktvervalsing te creëren (uitgeversondersteuning om te zorgen dat niet commerciële albums voor een lagere prijs verkocht kunnen worden dan ze oorspronkelijk zouden moeten kosten) of door het 'grote publiek' informatie te verschaffen over wat reilt en zeilt in hun eigenste strippajottenland.
Tijdloze strips zijn niet vergankelijk. Strips tout court zijn niet vergankelijk. Qua onderwerp durven ze wel eens in een bepaald jaartal te zweven of uit de mode te geraken, echt in waarde devalueren doen ze niet. Informatieve stukken daarentegen hebben een zeer korte levensduur. 100 Stripklassiekers behoort tot die categorie, voorlopig nog niet in de Slegte gesignaleerd, Loslopend Wild echter is zelfs als coffee table book niet interessant. Ja, de journalist is goed gedocumenteerd en probeert persoonsgebonden in de ziel te kruipen van de artiest en legt niet-voor-de-hand-liggende zaken bloot. Hoewel de geaardheid van Vande Wiele wel erg uitdrukkelijk wordt beklemtoond. Alleen vraag je je af: voor wie, buiten de naaste familieleden van de opgevoerde coryfeeën om?
Deze bundeling had gerust opgevoerd mogen worden in een magazine of krant. Om echter deze zogezegde kennismaking met al die auteurs te bundelen, is weggegooid geld. Je moet immers over behoorlijk wat kennis van zaken beschikken, wil je een beter beeld kunnen vormen van de artiesten zelf. Loslopend Wild is dan ook zeker géén showcase dat een ongekend publiek zou kunnen warmmaken voor wat Vlaanderen op dit moment te bieden heeft. Dan vraag je je af voor wie het boek wel bestemd is? Wiens ego moet hiermee gevoed worden? Dat van de geïnterviewden of dat van de interviewer? Daaraan moet je als stripliefhebber geen 34 euro besteden.
Maar ja, zo heeft het Vlaams Fonds der Letteren weer een extra onverkoopbaar boek geproduceerd dat illustratief mooi oogt en dat als relatiegeschenk kan dienen op de zoveelste promomarkt. Zorg dat je tot de vriendenkring behoort!
Een kleine randbemerking: waarom moet de journalist wederom het door hem ingeroepen fenomeen waspoederstrip bij enkele interviews aankaarten. Om het elitaire karakter van de opzet extra te beklemtonen?
Loslopend Wild, Geert De Weyer. Oogachtend.