Stof vol acteersterren: Stardust

Wanneer het beeldverhaal het witte doek bestuift: STARDUST. Neil Gaiman schreef een sprookje, Charles Vess verbeeldde het. Met dé Juliet Claire Danes als toverprinses kan het welhaast niet mislopen, dat vermoed je toch. Maar de jongedame die met natuurlijke charme uitblonk in Luhrmanns film, heeft al haar capaciteiten verloren. Met typische Britse flegma trachten de auteurs een wereld te recreëren, waar de ideologie om je geliefde te behagen van de tafel wordt geveegd door een belangrijke openbaring: is het die zoektocht allemaal wel waard? Stardust bevat mooie en betoverende scènes, maar het overacting gehalte en Engels declameren, maken het geheel statisch en afstandelijk. Een verschil in realisatie, vergeleken met Peter Jacksons benadering van een andere literaire grootheid. Matthew Vaughn wil wel, het lukt hem niet om speelse natuurlijkheid te demonstreren. Zelfs de grappige Robert De Niro als de uitzinnige captain Shakespeare komt artificieel over. Eén voordeel: nu hoef ik het boek niet te lezen.