Gekleurde filmnoir: Kogels en Jarretels

Realisme en schoonheid, het gaat Linthout moeilijk af. Vrouwen met uitzonderlijk lange benen, het bestaat.

Echter zo'n wezen zoals nu op de voorkaft prijkt, dat zie je zelden. In een onhandige gedraaide pose (beweging van de benen naar links, de schouders en borsten dan weer naar rechts) prijkt mevrouw met haar onevenwichtige borsten over het reeksuithangbord. Naturalistisch design, respect? Toch maar niet. Gelukkig staat dit net als de lichaamsbouw van de dame haaks op de rest van het boek. Linthout en Urbanus hebben een zekere feeling met de filmnoir, de typische private eye die met doortrapt doorzicht elk mysterie kan oplossen. Binnen het kader van Urbanus wordt dit stramien haarfijn toegepast. Haarverfijnd, da's wat anders. Zo hoort het immers in de reeks. Jammer dat de vulgariteiten dan ook het geheel ontsieren. Soms getuigt subtiel zijn van maturiteit. Iets waar Linthout en Urbanus zich voor behoeden.
- Urbanus 76 **
- Urbanus 77 *½
- Urbanus 85 ***
- Urbanus 88 **