Lanfeust heringekleurd

Lanfeust opnieuw ingekleurd zorgt voor een aanzienlijke opwaardering. De klasse fantasyreeks krijgt daardoor nog méér klasse! Het excuus van de uitgever om Arleston en zijn successerie met deze gebundelde uitgave te eren, is belachelijk. Waarom niet gewoon opsplitsen in twee volwaardige albums? Om verzamelaars te paaien? Indien je gewone, nieuwe kopers voor je kar wil spannen, moet je gebruikmaken van de kracht van het medium strip: episodische, comfortabele leesboeken in een handig formaat en niet te duur. Hier begint het dus mee. Een simpele smidse jongen met een bepaalde kracht die ongewild gekatapulteerd wordt tot held van de planeet! Of niet? Arleston en Tarquin creëren hun variant op Asterix en Obelix, met niet het toverdrankje als deus ex machina, wel de krachten die enkel opgewekt kunnen worden met een Wijze in de buurt. De scenarist is inventief en bezorgt de rondtrekkende troep een extra medereiziger, Hebus de trol. Deze wildebras trekt alle humoristische aandacht naar zich toe. Creatief, grappig en avontuurlijk. Dé fantasyklassieker van de jaren '90. En het vervolg is even geslaagd met kermisattractie Hebus, lachen geblazen! De ene keer betoverd, de andere keer weer lekker wild, onbeschaafd om zich heen slaand. Ook de rivaliserende tweestrijd tussen deerne C'Ian en bolleboos Cixi zorgt voor een extra spannende couleur.
- Garfield Pocket 37 ***
- Lanfeust van Troy Boek 1 ****
In het begin nog leutig en ideaal als komische satire, de toon wordt echter behoorlijk drukkend naar het einde toe. Da's misschien het grootste puntje van kritiek waar je over struikelt: wat zijn de bedoelingen van Roulot en Martinage? De komedie wordt wrang, het gedrag ondermijnend en schenenschoppend. Bij het heiligende doel is er ruimte voor diefstal en moorden? Voor wie moet je dan sympathie opbrengen? Knap is de elliptische opbouw waarbij Roulot suggestief verspringt en voldoende hints en resultaten geeft om het gat zelf te dichten. Optimaal gebruikmakend van de stripkracht, zelfs zonder hetgeen je ziet, ben je mee. Het studentenfeestje hoeven we zelfs niet mee te maken. Dit Eerste bloed vraagt om meer. Een beetje zoals Kill bill, worstelend met de toon, laten de auteurs het rood in het rond spatten. Het grafittilogo bezorgt de reeks een hip en jeugdig karakter, het houdt je weg van eventuele lezing. Gelukkig is het binnenin heel wat genietbaarder. Met een Naruto-kloon in de hoofdrol, de verkeerde persoon op de verkeerde plaats. Heel leuk.
- Psykoparis ***½