Betty rijdt met Dodge

Achtendertig pagina's zijn duidelijk te weinig om een degelijk verhaal met zo'n gruwelijke achtergrond te vertellen. Het Spaanse burgeroorlogsgegeven is slechts een voetnoot in het drama dat Betty moet (of wil) ondergaan. Van Rijckeghem en Van Beirs geven blijk van weinig scenariokunnen om al de clichés er op een aannemelijke manier in te proppen. Bovendien wordt Betty met elk te verschijnen album irritanter. Haar naïviteit kent geen grenzen. Zelfs in de flashforward op het eind toont ze een enorme melkmuil te zijn. Revolutionair is dit zesde deel alleszins niet. Ook Thomas Du Caju kan de reeks niet de extra injectie geven die deze nodig heeft. Eendimensionaliteit, een geforceerde inkleuring, karakters die geen persoonlijkheid uitstralen (laat staan consequent zijn, op de hoofdrolspelers valt geen leeftijd te plakken). Strook 14a, eerste kader, hoe Dodges lichaam schijnbaar voortloopt in de volgende prent. Storend. Net als de veel te grote lettering.
- Betty & Dodge 6 HC **
- Betty & Dodge 6 SC **
- F.C. de Kampioenen 71 *