Op 26 april 1996 kwam Pierre Bailly langs om zijn boek Het seizoen van de palingen te promoten. Over De lokroep van de palingen: het kan inderdaad geen kwaad als je de achtergrondgeschiedenis uit Het seizoen van de palingen aan dit boekje koppelt. Dan weet je wie Louis is, ken je ze zijn achtergrond en begrijp je beter zijn terughoudendheid en verwondering, zijn beperkter taalgebruik. Louis is immers een simpele van geest. Dat surplus van de voorkenis is gelukkig niet strikt noodzakelijk om de ontdekking te vatten, want De lokroep van de palingen doet letterlijk de deur open van een nieuwe ruimte die je voorheen nog niet ontdekt had, of waar je al lang niet meer geweest bent en merkt dat er uitdagende klanken je als sirenes betoveren met hun melodieuze zinnen en alinea's: de boeken die in een gesloten omgeving je geest wereldlijk verruimen. Hoe eenvoudig de gebeurtenis die Lapière vertelt ook is, als literatuurliefhebber begrijp je de schoonheid ervan. Omdat het een vertaling is uit het Frans werd voor deze editie geopteerd om Nederlandstalige referenties logischerwijze te verwerken. Het maakt er een heerlijke zoektocht van om al die flarden tekst te herkennen: Multatuli's Max Havelaar, Hugo Claus' Het jaar van de kreeft, Elsschots Kaas, Paul van Ostaijen, Van de Vos Reynaert, Guido Gezelle, Louis Couperus en tal van anderen, zelfs citerend uit Nausicaä, V for Vendetta en zelfs Leonard Cohens The guest! Bovendien wordt deze novelle uitstekend ondersteund door de groezelige penseelstreken van Pierre Bailly. De grimmigheid verandert van vorm en wordt lichter, emotioneler tot alles spelenderwijs openbarst. Dat vertaalt zich ook in de typografie. Bailly letterde zelf de vertaling en bracht extra variatie in het visuele (met hier en daar een spellingsfoutje!). Voor al wie van boeken houdt: De lokroep van de palingen. Vluchtig, maar o zo mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten