Een zwijgzame David

Wil je gewichtig overkomen en echt geklasseerd worden als graphic novellist, dan produceer je best een zo'n dik mogelijk boek. De grafische roman wordt afgerekend op het volume, niet op de kwaliteit. Judith Vanistendael doorbreekt de barrière van de klassieke strip (gemiddeld 48 pagina's) en spint haar verhaal uit over tweehonderen bladzijden. Gecomprimeerd hou je uiteindelijk maar een goeie vijftig à honderd pagina's over. Alsof de auteur ziekelijk aangetast werd door de hang naar langdradige uitweidingen, zogezegd om gestaag meer te kunnen vertellen. Een misvatting waar ook Craig Thompson zich aan bezondigt. Toen David zijn stem verloor leest dan wel als een trein, je voelt 'm ook aan als een trein. Maar dan eerder in de wei staand, al grazend, terwijl het vervoermiddel in een flits voorbijraast en je hem al even vlug weer vergeten bent. Toen David zijn stem verloor is een teleurstellende ziekte- en familiegeschiedenis geworden die intensiteit en klasse mist. Vanistendaels stijl is verzwakt na de ijzersterke grafiek in De maagd en de neger. Het losse, schetsmatige (beklem)toont de zwakheden. De invulling is even leeg, mede veroorzaakt door de weinig geslaagde inkleuring. En al zal menig lezer zich laten verblinden door herkenbare situaties uit het leven gegrepen en diens leesmening daardoor laten kleuren, het sublieme inlevingsvermogen (en innerlijke kracht) van Sato in Kronieken van de afdeling oncologie kan Vanistendael op geen enkel moment evenaren. Toen David zijn stem verloor: een tegenvallende captivering door een getalenteerde artiest.
- Empire USA - Episode 2-4 **½
- Piet Pienter en Bert Bibber - 't Mannekesblad 40 **½
- Piet Pienter en Bert Bibber - Standaard Uitgeverij 40 **½
- Toen David zijn stem verloor **½