Deel één werd positief onthaald: het laatst dat we Olivier -Aquablue- Vatine nog eens degelijk aan het werk zagen, was in het ijzersterke Angela. De man die een volledig nieuwe generatie stripauteurs in zijn voetsporen afwierp (zelfs Tarquin behoort tot die groep), heeft ondertussen die eigen kenmerkende stijl zo gereduceerd tot een idioom, dat het eenvoudig stylisme afbreuk doet aan de oerkracht. De eenvoud waarmee hij zich de wereld van Lanfeust toeëigent, is frappant. Semi-komisch broedt hij Arlestons zoveelste ei uit van het Troy-universum. Ondertussen zijn diens takken zo wijd verspreid, dat zelfs het origineel aan kracht inboet. Toch huil je hiermee het minst met de pet op. D'r zit ritme in. D'r zit voldoende humor in. D'r zit zelfs een degelijk verhaal in. Al heb je al te vaak het gevoel dat alles nodeloos afgeremd wordt om de noodzakelijke volle vaart te spreiden over meerdere delen. Dat deel twee snel uitsluitsel moge geven. Hoe zit het met deel 2?
- Cixi van Troy 2 HC ***½
- Cixi van Troy 2 SC ***½
- Verloren Paradijs 3 **½
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten