Deze jonge Europeanen die manga willen maken zonder zich aan de Europese regels te houden (formaat, vertelritme) hebben lef. De groep Balak-Sanlaville-Vivès die Last Man in elkaar bokst, kent duidelijk de conventies van het genre. Niet alleen qua grafiek (hoewel losser van stijl), ook de beeldtaal, het minieme kleurgebruik, de groei naar een climax, de actie, de pagina-opbouw en het productieve. Je raast door de strip en geniet met volle teugen van de karakterontwikkeling. In een Middeleeuwsachtig decor wordt een verbond gesmeed tussen ukkepuk Adriaan Velba en boertige bruut Richard Aldana. Met daartussenin Adriaans moeder, de elegante Marianne. Op zich lijkt het een typische DragonBall waarbij het winnen van het toernooi centraal staat, alleen verrijken de auteurs de vuistslagen met interessante nevenverhalen. De verliefde leermeester Jansen, de obscure achtergrond van buitenstaander Aldana die als vrouwenverslinder geprikkeld raakt door Adriaans naar hem toe afstandelijke moeder. Hoewel rechttoe rechtaan herbergt Last Man méér dan slechts amusante actiestrip. Kiezeltjes worden uitgestrooid en geven je de mogelijkheid om verschillende paden te bewandelen. Na het lezen van deel twee merk je zelfs dat bepaalde pistes reeds opvolging krijgen. Dat ogenschijnlijk simpele woorden nu reeds betekenis hebben (de bedreiging op pagina 182, kader 4). Vivès en c° maken er een plezierige trip van, visueel elegant (Mariannes lippen, pagina 180), grappig en zeer menselijk. Last Man overstijgt met gemak de doorsnee Japanse manga's.
- Last Man 1 ****
- Monsieur Bermutier ***
- Rurouni Kenshin 10 ***
- Rurouni Kenshin 11 ***
- terugkeer van Dorian Gray, De 2 **
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten