Een beetje Oliver Stones Platoon onder de strip. Peter Van Dongen evoceert een stukje Nederlands oorlogsverleden richting Djakarta/Java. Met een inheemse mythe als basis voor de intelligente uitdieping. De introductie van de hoofdrolspelers (hoe ze gekooid/gekist losgelaten worden), de ingesloten tijger die de mensenmuur wil doorbreken, de wroeging over gedane zaken die geen keer nemen, de gespeelde vuile spelletjes. Tegelijk thriller, tegelijk drama, Van Dongen toont een zekere rijpheid te bezitten. Estheet Van Dongen accentueert de onzuiverheid van de personages met een contrasterende klare lijn. Met een simpele steunkleur ondersteunt hij tweedimensionele. Gelukkig met diepgang. Ook in het tweede deel van het luik bevestigt Peter Van Dongen en maakt deels zijn meesterwerkje met klasse af. Deels, want de verdieping in de Javaanse mythe biedt minder houvast dan voorheen. Met het terroristische gekonkelfoes, de persoons(ver)wisselingen en de steeds veranderende rol van de hoofdrolspelers, blijf je moeilijk gefocust. Een beetje meer klaarheid (en niet degene die enkel in Van Dongens hoofd bevindt) had wonderen verricht. Mooi.
- Rampokan 1 HC ****
- Rampokan 1 SC ****
- Rampokan 2 HC ***½
- Rampokan 2 SC ***½
- Rampokan Integraal ***½
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten