Van Hell's Kitchen naar het dak van de wereld

Is het verwonderlijk dat de tekenaar van de herboren Sneeuw-serie zich met deze strip begeeft op het ijskoude dak van de wereld? Het lukt Hostache aardig om die desolaatheid uit te beelden, de kille passages tussen het krakende ijs. Met een uitstekend kleurenpalet zet hij dat extra in de verf. Christian Clot schippert te veel tussen biografie, documentaire, historisch verslag met af en toe een filosofische mijmering ertussen. Zelfs al is het slechts een interpretatie van hetgeen er zich voor en tijdens de expeditie afspeelde, de klemtoon ligt iets te veel op het droge reconstrueren. Daardoor mis je de passie en de echte poëzie. Knap is wel het trucje om bij het bestijgen van de top te verspringen en de lezer in het ongewisse te laten. De laatste pagina's zetten orde op zaken. Tenzing is mooi, het had intenser gekund, in plaats van het droge verslagje zoals het nu is.
- Keuken van de Duivel, De 3 ***
- Re-Mind 2 HC **½
- Re-Mind 2 SC **½
- Sjanghai 3 **
- Tenzing - Op het dak van de wereld met Edmund Hill ***

A game of thrones

Moeilijk om nu nog (na twee seizoenen) objectief te oordelen of Catelyn in de beginfase echt zo'n venijnige teef is die harteloos de sympathieke bastaard Jon Snow (hier Sneeuw) wegjaagt van het domein. De figuren en ook het uitzicht, de fysiologie van de karakters zijn ondertussen gemeengoed waardoor je steeds het gevoel hebt dat het in het 'echt' toch stukken beter is. Met een indrukwekkende omkadering zijn de TV-beelden imposanter, voller en vooral natuurlijker. De dimensie wordt in de strip volledig vervlakt. Ondertussen is Peter Dinklage trouwens zo'n overtuigende verschijning, dat diens papieren evenbeeld slechts als schertsfiguur overkomt. De strip verrijkt het universum van Martin alvast niet. Het reduceert en comprimeert tot een te compacte voorstelling.
- A Game of Thrones 1 SC **½
- A Game of Thrones 2 SC **½
- Lokroep van de Roots, De 2 ***
Klassebak Olivier Vatine ontfermt zich over een andere roman van Stefan Wul. Terwijl je net teleurgesteld kennismaakte met de omgeving van Zarkass, mag je nu gerust zijn: deze Niourk heeft beduidend meer te bieden. Hoewel de plot vrij 'eenvoudig' is, neemt Vatine je compleet op sleeptouw met een postnucleaire apocalyps. De wereld herstelt zich beetje bij beetje en de mens herbegint vanaf nul. Alleen blijken de eigen gecreëerde bondgenoten van lang geleden plots de grootste vijanden te zijn, ontwikkelder dan ooit tevoren. Prachtig in beeld gebracht, uitstekende kleuren en duidelijk -zonder veel poeha- verteld. Dat doet verlangen naar meer.
- Niourk 1 ***½
- Valstrik op Zarkass 1 **½

De laatste koning der apen als druïde

Een beetje finesse in de afwerking zou de robuustheid wat polijsten. Lambert gebruikt een fijn pennetje en trekt vele lijntjes waardoor er minder volume of diepte inzit. Armand Delalande declameert heel wat gelovige en 'ketterse' Katharentraktaten, qua historisch en filosofisch perspectief zeer interessant. Alleen moet daarvoor meer ruimte ingelast worden. Nu worden de beelden geplet onder de tekstbalken. Het godsoordeel is een stevige en goede aanvulling bij De Geheime Driehoek, hier enkel in het graf uit het verleden spittend.
- Druïden, De 7 ***
- koning der apen, De - John Arthur Livingstone 1 ***
- laatste Kathaar, De 3 ***
- Tempelier, De integraal **½
- Woestijnvalk 1 SC ***

Rabbijnse kater

Om niet in herhaling te vallen, nu wel de juiste bespreking.
Sfar zet nog één keer zijn beste beentje voor met een fraaie covertekening voor deze integrale. Wat intrigerend begon, vervalt al gauw in de door Woody Allen gecreëerde Joodse vooroordelen. Over die zeurderige mannetjes die steeds moeten klagen en die amper kunnen genieten. Toch probeert Sfar mensen te verbroederen door eenieder begrip te laten opbrengen voor andersdenkenden. Een nobele boodschap die wegzinkt in het filosofische drijfzand. Joan Sfar is Jood en iedereen zal het geweten hebben. Vanuit diens achtergrond portretteert hij enkele personages die karakteristiek zijn voor deze gemeenschap. Een herkenbaarheid die je makkelijk of vanzelfsprekend doet terugdenken aan cineast Woody Allen. Gierigheid, filosofisch geleuter, onhebbelijk gemekker, het overdreven in vraag stellen van de functionaliteit van het levend denkend wezen op deze aardbol. 'Mens, waarom leef je toch?' vraag je je geregeld af. Sfar probeert hier zonder al te veel pretentie op in te spelen. In het eerste deel lukt dat aardig. De plezante kennismaking met de protagonisten levert heerlijke conversaties op en rake typeringen. De parabel treft doel. Met een onderhoudend en speels relaas loodst hij jou door één aspect van de Joodse cultuur. Wat als dieren speken konden, wat zou je dan allemaal niet te horen krijgen? Gezien dit verteld wordt vanuit het perspectief van de eigen gemeenschap (Sfars roots) schreeuw je geen moord en brand. Neen, Sfar zegeviert met durf, lef en humor. Voor de bespreking van de verdere delen, klik door via: De Malka van de leeuwen, De exodus, Het aards paradijs en Afrikaans Jeruzalem. Sfar heeft na het eerste deel duidelijk al het goede kruit reeds verschoten.
- kat van de rabbijn, De 1 ****
- kat van de rabbijn, De 2 ***½
- kat van de rabbijn, De 3 ***
- kat van de rabbijn, De 4 **½
- kat van de rabbijn, De 5 **
- kat van de rabbijn, De compleet (Classics collection) ***

Lustige Kapoentjes

Zelfde principe als bij de uitgaves van Piet Fluwijn en Bolleke (of De avonturen van een vader en zijn zoon), de oude tijdschriftenpagina's (op ouderwets krantenpapier) ingescand, rond om rond met de computer opgekuist en dan kraaknet geplaatst op een wit blinkend blad. Voor de authentieke charme doe je het niet, daarvoor is deze editie te clean en valt veel van de onschuldige (groezelig bruine) warmte weg. Het recept is gekend -eerder al bij Vandersteen, daarna opgevolgd door Bob de Moor- met vier vrienden die hun best doen om een clubhuis uit te kunnen bouwen. Desnoods zelfs door klusjes op te knappen. Stel je voor, in een wereld toen alles niet automatisch gesubsidieerd werd of gesponsord door ouders. Kwajongen Flurk doet er alles aan om hen te dwarsbomen. Levendig plezant. Met een gastoptreden van Marc Sleen zelf op pagina 11 (gag n° 8), toen er al afgepeigerd uitziend. Prachtige cover van Dirk Stallaert.
- Lustige Kapoentjes, De 1 ***½
- Lustige Kapoentjes, De 2 ***
- Lustige Kapoentjes, De 3 ***
- Lustige Kapoentjes, De 4 ***
- Lustige Kapoentjes, De 5 ***

Schemeringen in het Godenwoud

Ocharme. Slechts vier bladzijden duurt het grootse gevecht tussen Siegfried en de draak Fafner. Een verdienstelijke poging van Jarry en Djief om de mythe in beeld te brengen, ware het niet dat Alex Alice het vele malen artistieker en professioneler naar de strip wist te transformeren met zijn Siegfried-sage. Godenschemering huppelt daarachter en is het kleine broertje. Het onderwerp is te groots om in enkele delen te comprimeren.
- Chapman 2 HC **½
- Godenschemering 3 ***
- Schemerwoude 14 Luxe **½
- Schemerwoude 15 Luxe ***½
- Travis 8 ***

Een vervloekte kracht en het vierde kind

Galandon heeft iets met het Franse oorlogsverleden. Hij zoekt de emoties op tussen twee werelden, waarbij Fransen en Duitsers een vanzelfsprekende hoofdrol spelen. In eerste instantie heb je geen idee van hetgeen hij voorschotelt. De informatie die de scenarist vrijgeeft, is summier. Te snel verspringend, als vanzelfsprekend, van de ene onthulling naar de andere overgaand. Hoe oud is Gabriël ondertussen niet? En nu pas gaat hij echt op onderzoek uit. Wat opvalt is dat er weinig liefde en veel agressie zijn pad kruisen. Met een bijzondere openbaring op de laatste pagina om er een extra verlengstuk aan te kunnen breien. Tekenaar Arno Monin eigent zich een eigen stijl toe en bezorgt de strip daardoor een grillig karakter. Intrigerend. De onwaarschijnlijkheden stapelen zich op, Galandon blijft nieuwe levenspistes (of oorsprongpaden) voor Gabriël bedenken. Met daarenboven een uiterst vriendelijke interventie van een -overdreven- vriendelijke maat (het liefje van zijn beste vriendin).Er staat geen maat op de intrige waarbij Gabriël van het kastje naar de muur wordt gesleurd en voortdurend nieuwe dramatische onthullingen te slikken krijgt. Als hij op de koop toe ook nog als lokaas fungeert, is het hek helemaal van de dam. Galandon flipt. Het intimistische krijgt daardoor nooit de kans om zich ten volle te ontplooien. Monin kan dat gebrek helaas niet opvangen (de zwakke covertekening) waardoor Het vervloekte kind niet onder de vervloeking uitkomt. Een oké stripje, edoch kon beter.
- Cross Fire 2 HC **½
- Succubus 3 HC ***
- vervloekte kind, Het Integraal ***
Hallo. Hier de Aarde. Oproep aan Juan Giménez. Zoeken contact. Proberen het fenomeen van de Vierde kracht te doorgronden. Vooralsnog geen succes. Boodschap komt niet over en de bijbehorende plaatjes zijn vaak onduidelijk. Gelieve de missie stop te zetten. Het resultaat voldoet niet aan de verwachtingen. Verlangen (terug) naar de Metabaronnen. Zonde. Stop.
- vierde kracht, De 3 HC **
- vierde kracht, De 3 SC **

Maar zie daar ne keer

Marzi is geen droog geschiedenisboek waarin de Poolse omwentelingssituatie van a tot z uit de doeken wordt gedaan. Het is wel een oprechte, kinderlijk onschuldige reconstructie van iemands leven aldaar. Beschreven wordt in episodische hoofdstukjes hoe je als kind je omgeving beleeft. Of dat nu Nederland, Duitsland, Frankrijk, België of Polen is, je merkt dat er behoorlijk wat gelijkenissen zijn. Hoe ervaar je naar school gaan. Wat als je veel te dik -of in dit geval veel te mager- bent? Je wil absoluut een huisdier. Op bezoek bij (gekke) familie. Spelletjes spelen in het appartementsblok. Waarom heeft de ene het beter dan de andere? Marzi is een mooie verzameling anekdotes geworden vol lieflijke uit het leven gegrepen passages. Praatziek is de scenariste, ze neemt geen blad voor de mond en beschrijft alles tot in de kleinste details. Terwijl Savoia in een monotone verpakking (grijsrood'inkleuring') alles op en top verlevendigt. Historici klagen misschien het gebrek van een geschiedkundige context aan, sociologisch word je op je wenken bediend. Marzi is een hele boterham, hoewel eerder een brood, dat door Savoia en Sowa voortdurend anders gespijsd je lezersmaag heerlijk vult. Lekker!
- Eva's gedacht **½
- Marzi 1984-1987 ****
- Suske en Wiske vakantieboek Zomer 2013 ***
- Tahya El-Djazaïr Integraal ***
- Timo 2 ***

Verbrandt Typex de vingers aan Rembrandt?

Wanneer je D. leest, vraag je je voortdurend af of dit wel dé Maïorana en Ayroles zijn die Garulfo bedachten? Je vindt er immers niet meteen de meeslependheid van het kikkersprookje in terug. De personages worden o zo anders gepresenteerd, de ontwikkeling van de plot volgt een minder voor de hand liggend stramien. Naarmate het einde in zicht komt, besef je dat de auteurs nu een ander literair- annex vertelgenre onder handen nemen en het volledig naar hun wensen plooien. Hoeveel vampierenverhalen ken je ondertussen niet die op een gelijkaardige manier worden ingevuld! Maïorana en Ayroles doen het op een eigenzinnige manier. Helaas kronkelt de vertaling alsof de schrijver van dienst niet weet wat met de expressies aan te vangen. Alsof er vaak geen (!) interactie is tussen de personages. Onmogelijk dat Ayroles zo struikelt. Bovendien zit je met een Hollands taaltje dat niet altijd even lekker bekt. De ontknoping (de laatste 15 bladzijden) is schitterend, de opbouw daarentegen brengt je amper in veroering. Maïorana blijft rudimentair elegant. De sprookjeswereld ligt hem voorlopig beter, zijn realisme mist wel eens finesse. Qua efficiëntie daarentegen, die is wel raak.
- D. 1 ***½
Inderdaad, dit is Typex' Rembrandt en niet Rembrandt tout court. De artiest kiest niet voor een getrouwe reconstructie van Rembrandts levensverhaal. Deels omdat er weinig van geweten is, deels ook omdat hij resoluut een eigen interpretatie en invulling wou geven. Gekende feiten of flarden passeren de revue en voorts is het de inbeelding van de dagdagelijkse struggle for life van de ouwe brompot die moeite had om zich financieel te nestelen en vooral om zich uit te drukken. Wat lukte op doek, liep totaal verkeerd in de omgang. Nadeel: je moet al achtergrondkennis hebben om het drama van het genie te kaderen. Typex selecteert zonder duiding. In de eerste helft valt het nog mee, dan ben je danig geïmponeerd door de Rubensiaanse benadering van Typex' schildersonderwerp. Echter even verder verlang je naar meer. Bijvoorbeeld de doorgronding van de man. Of de totstandkoming van diens (of sommige) meesterwerken. Naar het einde toe struikelt Typex meer en meer (slordiger en vluchtiger). Typex' Rembrandt is kunstzinnig, jammer genoeg niet voldoende doorleefd.
- Rembrandt (Typex) HC ***½
- Rembrandt (Typex) LUXE ***½
- Rembrandt (Typex) SC ***½
Toeters en bellen om de geslaagde terugkeer van Superman te vieren. Straczynski kiest voor een hervertelling van diens epos en reconstrueert bij mondjesmaat de zoektocht van een buitengewone adolescent die zijn plek hier op aarde probeert te verdienen. Weliswaar wordt die (beslissing) definitief uitgelokt door een buitenaardse tegenstander, waarvoor dank. Dit eerste boek van Earth One -je hebt nochtans niet meteen behoefte aan een vervolg- is een mooie uitdieping van het personage Clark Kent. Hoe hij naar de grote stad trekt, zich op de arbeidsmarkt gooit en beseft dat kleine dingen een groot verschil kunnen maken. Innemend en ingetogen zonder al te veel bombardie. Het spektakel komt er pas op het eind wanneer de jongen noodgedwongen een keuze moet maken. Dan pas gedraagt hij zich echt super, man!
- Superman Earth One 1 ***½

Justice via de Ambulance met Spiegelingen

Oorlog, het blijft menig mens fascineren. Met de viering van de 'Grote Oorlog' in het vooruitzicht, kan deze Ambulance 13 extra licht werpen op de materie. Het is het klassieke verhaal van de ambitieuze luitenant die persoonlijke beweegredenen heeft om zijn vel te riskeren aan de hellepoort. Cothias en Ordas geven hem een gezicht, een identiteit, zo eentje waar de integriteit van af druipt. En wat hij thuis niet kon realiseren (zijn broer redden), 'probeert' hij aan het front dan maar uit. Mounier en c° brengen het intens, de eerste helft eindigend met een bescheiden teken van hoop. Mooi is de realistische lelijkheid. Het bewijs dat Tardi niet het alleenrecht heeft op het recycleren van dit stuk wereldgeschiedenis. Het triumviraat Cothias-Ordas-Mounier geeft deze Eerste Wereldoorlog een menselijker gezicht ondanks de onmenselijke gebeurtenissen. De wil van een ruimdenkend man versus de gevestigde orde die niet graag heeft dat het gezag ondermijnd wordt (Paths of Glory). Het drama raakt. In naam van de mannen mag met naam en faam bewierookt worden. Weer een puike uitgave van Saga.
- Ambulance 13 Integraal ***½
Wow. Grant Morrison krikt het niveau van de gemiddelde superheldenstrip danig op. Vooral met het wetenschappelijke perspectief gooit de scenarist hoge ogen. Terwijl we nu steeds meer ingeburgerd raken met alternatieve en parallelle werelden, exploreerde hij reeds in 2000 de grenzen van de multiversums. Wat als Superman en c° tegenover hun tegenpolen komen te staan. De invalshoek is verrassend én aannemelijk, de confrontatie daarentegen minder bombastisch en daardoor minder spectaculair dan je zou verwachten. Erg is dat niet, zo blijft het grootste gedeelte gefocust op het verrichten van een nieuwe goede daad. Intelligent, entertainend, Morrison legt de lezerslat behoorlijk hoog. Quitely heeft een eigengereide stijl, de superheldenmannetjes zijn niet volgens de geijkte modelpoppetjes getekend. Robuuste mannentorso's versus elegante vrouwenlichamen. En voor een keer hebben superhelden iets in hun broek.
- JLA earth 2 ***½
- Sombrero Zwarte Reeks 181 Twenty 4 ****
Misschien een iets te inteeltverhaal voor leken die het stripmilieu niet kunnen plaatsen, toch is Spiegelingen 3 akelig reëel waarbij het lijkt of Mangin haar lotsbestemming reflecteert in dit, ja wat, liefdesverhaal? Bajram hergebruikt de stijl van Drie Christussen, nu met dit decor is het een knappe variant op het fotorealisme. Of Mangin het zich allemaal heeft ingebeeld (de overlapping met Balzac), ze toont voor het eerst echt volwassen te zijn zonder de geschiedenis te recycleren zoals Attila de Hun in de Gesel Gods, Alex in Alex Senator. Ze graaft zelfs behoorlijk intiem in haar ziel. Alsof ze zich deels blootlegt. En net als in 2001: A space Odyssey openbaart het einde een filosofische inslag, de kruisbestuiving met Bajram is compleet. Soms onderga je het lot. Soms -als de mogelijkheid zich voordoet- help je het lot een handje. Zelf was ondergetekende gecharmeerd door de herkenbaarheid. Vraag is hoe een buitenstaander dit ervaart? Mangin openbaart zich als schrijfster.
- Spiegelingen 3 ***½
- vier hoeken van de wereld, De **½

Geen verkwisters in Sisters

Cazenove en William laten noch een zonne- noch een gewoon steekje vallen. Al zit de routine erin, de expressiviteit houdt de sympathieke moed erin. En het overdreven gegesticuleer van beide zusjes maakt hen des te levensecht. De kinderlijke eenvoud en haar ontwapenende naïviteit zorgen ervoor dat veel van Marines misdragingen toch vergeven en vergeten worden. Tekenaar William komt duidelijker en vaker op de voorgrond, deze Sisters is duidelijk uit zijn leven gegrepen.
- F.C. de Kampioenen bundel 15 **
- G. Raf Zerk 29 **½
- Karma Salsa 2 **½
- Sisters 7 ***½
- Smurfen, De Zomerboek 2013 ***

Steenbok Capricornus

Een subliem staal(tje) stripkunst. Om het bewustzijn van Capricornus te reconstrueren, kiest Andreas voor de droom. Een gekooide droom waarbij de hoofdpersoon willens nillens alles zal doen om uit de waanzin te geraken en zijn herinneringen terug te vinden en te ordenen. Voor wie alle figuren en situaties nog kan plaatsen, proficiat. Doorzichtigheid is nooit Andreas' grootste troef geweest. Maar wat betreft de visuele vertelkracht (de strakke paginaopbouw), blijft Andreas voortdurend grenzen verleggen. Hij spit de striptuin om, doorbreekt alle gekooide conventies en laat de beweging uit zijn voegen barsten. Door de kilheid misschien artificieel, door het constructieve enorm ingenieus!
- Capricornus 13 ****
- Capricornus 14 ***
- Fred de Heij-collectie 11 Biechten ***
- heel erg anders het vallen en opstaan van een moeder en haar autistische zoon **½
- Jeremiah 32 Luxe met muismat **½

Een socialistisch ridder

Gelukkig is het tromgeroffel niet te luid waarmee scenarist Marc Legendre wordt binnengehaald. Als eersteling is dit niet meteen een uitschieter. De schrijver meent terug te moeten grijpen naar het verleden en pikt een ontmoeting op rondom het elfenvolk om een leidraad te creëren over meer dan één album. Hij kent dan wel zijn RR-klassiekers, hij schrijft in eerste instantie geen nieuwe klassieker. Het verhaal is mak en zonder al te veel diepgang. De informatieve tierlantijntjes stofferen zelden. Legendre heeft inderdaad niet veel plaats ter beschikking (30 bladzijden), daarom juist dat je je beter enkel richt tot het godsgericht in plaats van het kleine volkje er meteen bij te sleuren. Claus kan zich nu terug volledig focussen op het tekenwerk, alleen heeft hij zich al ingegraven in een systematiek waarbij nadenken over composities en anatomie naar de achtergrond zijn geschoven. Weinig doelgericht is het Godsgericht. Matig. Een mooie miniatuurversiering van de eerste letter fleurde een droge tekst in de Middeleeuwen op. Hier probeert de schrijver dat ook met een weinig aanschouwelijk resultaat. Deze is slechts een simpele uitvergroting zonder extra illustratieve charme en geeft eerder blijk van amateurisme. Een willen maar niet kunnen. Bizar: strook 86, kader 3, wanneer Johan luidop commentaar geeft op de gedachten van de verteller het kadertje ervoor. Toeval?
- Cédric 27 **½
- Junior & Co 1 **
- Rode Ridder, De 238 **
- Rode Ridder, De 238 Luxe (linnen rug) **
- Rode Ridder, De 238 Luxe (velours) **

Jommekes wereldkeuken

Het mag gezegd, een praktisch kookboek op kindermaat, hoewel wat hulp van een volwassene absoluut geen kwaad kan. Jommeke en c° trekken de wereld rond en ontdekken de gerechten van de verschillende continenten. Open je ogen en andere zintuigen om je smaakpapillen verder te ontwikkelen met dit standaardboek. Vanzelfsprekende gerechten die je anders enkel op restaurant eet, komen nu iets vlugger op je bord. En ja, die uitklapbare ringmap is superhandig. Onion rings, taco's, pancakes met maple syrup, het ligt dankzij Jommeke allemaal binnen handbereik. Tof!
- Arcadia Archief Luxe 22 **½
- Cupido 18 **½
- Jommeke educatief Wereldkookboek ****
- Kiekeboes 136 Luxe **½
- Kiekeboes 136 Superdeluxe **½

Natte Maan in het stadje Wet Moon

Moeilijk te plaatsen relatiekomedie/tragedie. Auteur Ross Campbell tekent immers bijna een "het leven zoals het is" bij studerende adolescenten die zich vaak nog als tieners gedragen in een minder voor de hand liggend milieu. Goths, alterno's, lesbo's, uiteindelijk merk je dat er ook daar geen verschillen zijn met het 'gewone' leven. De drama's van alledag dus: verliefdheden, twijfels, jaloezie, naijver, schaamte, passie, alleen over de zin van het leven wordt (voorlopig) niet gestruikeld. Het gespinde web verstrikt soms onder de intriges en het gebrek aan affiniteit doen je wel eens de aandacht verliezen. Knap.
- 100 Heinz hoogtepunten 7 **½
- 100 Heinz hoogtepunten 8 **½
- Esteban 3 ***
- Jommeke Pocket 9 **½
- Natte Maan 3 ***

Ramp in Rampokan

Een beetje Oliver Stones Platoon onder de strip. Peter Van Dongen evoceert een stukje Nederlands oorlogsverleden richting Djakarta/Java. Met een inheemse mythe als basis voor de intelligente uitdieping. De introductie van de hoofdrolspelers (hoe ze gekooid/gekist losgelaten worden), de ingesloten tijger die de mensenmuur wil doorbreken, de wroeging over gedane zaken die geen keer nemen, de gespeelde vuile spelletjes. Tegelijk thriller, tegelijk drama, Van Dongen toont een zekere rijpheid te bezitten. Estheet Van Dongen accentueert de onzuiverheid van de personages met een contrasterende klare lijn. Met een simpele steunkleur ondersteunt hij tweedimensionele. Gelukkig met diepgang. Ook in het tweede deel van het luik bevestigt Peter Van Dongen en maakt deels zijn meesterwerkje met klasse af. Deels, want de verdieping in de Javaanse mythe biedt minder houvast dan voorheen. Met het terroristische gekonkelfoes, de persoons(ver)wisselingen en de steeds veranderende rol van de hoofdrolspelers, blijf je moeilijk gefocust. Een beetje meer klaarheid (en niet degene die enkel in Van Dongens hoofd bevindt) had wonderen verricht. Mooi.
- Rampokan 1 HC ****
- Rampokan 1 SC ****
- Rampokan 2 HC ***½
- Rampokan 2 SC ***½
- Rampokan Integraal ***½

Net meer dan duizend spotprenten

Zelfs met de spiegel die Peter van Straaten je voorhoudt, ligt deze bundel niet zwaar op de maag. Ongetwijfeld omdat je steeds iemand anders uit je entourage de rol toebedeelt van kritische of onwetende restaurantbezoeker. Nooit jezelf natuurlijk. De samensteller van dienst heeft moeite gedaan om de cartoongags thematisch samen te brengen, beginnend met een voorgerecht, de hoofdschotel en het dessert. En daartussenin het ontdekken van de wijnkaart en de visie op de dienstverlening. Trop is te veel en na verloop van tijd gaat het restaurantgespui vervelen. Net als bij alcohol dan ook best drinken met mate. Zelden echt grappig, eerder confronterend.
- 100 hoogtepunten Heinz 6 **½
- Jommeke Pocket 10 **
- Razor, De avonturen van 2 *
- Shelley 2 **
- van Straaten-collectie 13 Het kan altijd nog erger in duizend-en-een tekeningen ***½

Ikigami en het bewustzijn

Mag je gerust plaatsen naast het gepassioneerde de Teenloze adelaar. Motoro Masé is duidelijk een man van de wereld. "Zijn vertoning heeft misschien bewezen dat, zolang je genoeg passie hebt, je barrières zoals 'techniek' en 'misprijzen' eenvoudigweg kunt doorbreken." In het eerste gedeelte over analoge fotografie beklemtoont de auteur de kracht van het authentieke, gevisualiseerd door de tegenstelling van analoog versus digitaal. Gedrukte strip of via een beeldscherm. MP3-kwaliteit ten opzichte van vinyl. Hoe de originele waarden in stand houden. Verbazingwekkend met hoeveel overtuiging dat gebeurt. Hartverscheurend dit portret. En dan volgt de episode over de breakdancer. Masé is jong van hart en plaatst zich in alle kampen. Prachtig. Het welvaartstaatsgegeven kan je gestolen worden, deze mini-tragedies echter niet. Emotie ten top.
- 100 hoogtepunten Heinz 3 **½
- 100 hoogtepunten Heinz 4 **½
- Ikigami - The ultimate limit 7 ****½
- Pablo 2 ***
- Wisher 4 ***

Zij lacht bij het zien van haar schoonheid in de spiegel

Iedere vogel zingt zoals hij gebekt is, de nachtegaal van Milaan doet dat iets luidruchtiger dan enig ander dier en persoon. Veel gedoe om niks in deze Shakespeariaanse detective. Waar veel draait om zien en gezien te worden. Iedereen lijkt wel verdacht omtrent de diefstal van Castafiores juwelen. Terwijl Jansen en Janssen de mogelijke dader op de rooster leggen, is het Kuifje die de gepofte kastanjes uit het vuur haalt. Hergé herhaalt en herhaalt met de clichés die steeds bevestigd worden. Niet één keer slagerij van Kampen aan de lijn. Niet één keer Jansen en Janssen die zich verspreken. Niet één keer Zonnebloem die hardhorig zijnde niet goed interpreteert wat men hem vertelt. Niet één keer een bewoner van Molensloot die over de gebroken trap struikelt. Niet één keer de reparateur die de klant aan het lijntje houdt. Het principe van de running gag(s) tot in den treure uitgemolken. Verspreid over het album gaat dat nog, wanneer Hergé echter Zonnebloems nieuwste uitvinding, een kleurenTV toont, is het hek helemaal van de dam. Bijna twee volle bladzijden met psychedelische variaties. Wat een drukdoenerij. Het toneelstuk in De juwelen van Bianca Castafiore is dan ook iets te theatraal.
- Arctica 5 ***
- Kuifje 21 HC ***
- Kuifje 21 SC ***
- Kuifje kleuren-facsimilés 21 ***
- Love 1 (herdruk) ****½

Liefde is

Wat nu, na de vos is het de beurt aan de tijger met jong. Met als enige verschil dat het ijskoude decor plaatsruimt voor de jungle? Helemaal niet. Je volgt 'slechts' een tijger alleen die alles in het werk stelt om te overleven. En hoewel een mastodont vol fysieke présence wordt duidelijk dat die kat ook zonder handschoenen voldoende tegenstanders heeft die hem weten te weerstaan. Rechtlijnig verteld heb je de indruk dat de strip weinig om het lijf heeft. Weer mis. Je bent gefascineerd door de manier waarop het dier/beest voortbeweegt en vecht om te overleven. En dat ten koste van andere even schattige dieren. De survival of the fittest. Sympathiek en verbluffend gevisualiseerd, met tussenin humoristische kantlijnentjes (de slakken, het aapje). Alsof Brrémaud trouwens bij tijd en stond een zegswijze inlast, genre 'Als twee honden vechten om een been, gaat een derde ermee heen). Love is zo'n boek dat je blijft koesteren en herbekijken. Mooi.
- Biebel 30 **½
- Kiekeboes 136 **½
- Love 2 ****
- Urbanus 153 *½
- Victor & Vishnu 3 **½

Batmans eerste jaar

Frank Miller deed het misschien groots in De terugkeer van de Dark Knight door de einddagen van de vleermuisman vast te leggen. Hierin neemt hij diens ontstaansgeschiedenis aan. En wat voor één. Maggistraal afwisselend tussen de twee protagonisten met daar tussenin de uitklaring van een verrotte maatschappij. Twee rechtgeaarde mannnen die ogenschijnlijk tegenover elkaar staan, maar uiteindelijk toch naar elkaar groeien om het corrupte kwade te bestrijden. In deze eerste fase is het gefocust op de omarming van de stad rondom deze nieuwe 'helden'. Allesbehalve openhartig. Zowel voor Gordon als voor Wayne. Het maakt hen alleen maar kregeliger en extra gemotiveerd om zich ten volle te laten gelden. Hoera voor deze opstanding. Mazzucchellli is zo sterk in de uitbeelding van de actie, de personages en de interacties. Van een doeltreffende efficiëntie gesproken. Alex Toth spat van de pagina's. De beweging danst in de kadertjes en dat allemaal zonder dat het enigszins opvalt. Miller pakt de band tussen Gordon en Batman verder aan. Groeien ze volledig naar elkaar toe of worden ze gezworen vijanden? Zelfs dat blijft nu nog in het midden zweven. Grotendeels een overgangsepisode waarin Batman vooral moet zien te overleven tussen al dat bruut politiegeweld. Immers niet de misdaad is de grootste vijand van de corrupte macht, wel deze gekostumeerde misdaadbestrijder. Bovendien hoort James Gordon daar ook toe. Een moeilijk sujet dat ze liever kwijt dan rijk zijn. Eveneens belangrijk in de opbouw naar de climax: de introductie van Selina Kyle (Catwoman) en de verleiding van brave huisvader Gordon. Baanbrekend schrijf- en tekenwerk. Een afgewerkt verhaal afleveren en toch voldoende ballonnetjes oplaten om verder te kunnen gaan. Met als climax de knipoog naar de opkomst van de Joker. Veel archetypeschurken heeft Frannk Miller niet nodig gehad om dit misdaaddrama te spijzen. Dat doen de onmensen die hierin optreden zelf wel zonder dat ze in een verkleed pak moeten rondlopen. De politici zijn immers even grotesk. Miller gaat voor zo'n 'simpel' verhaaltje behoorlijk diep. En Mazzucchelli, die mag Batman gerust nog verschillende keren vereeuwigen. Klasse.
- Batman (Baldakijn) 13 *****
- Batman (Baldakijn) 14 *****
- Batman bundel - Jaar één *****
- Geuzen, De 8 LX **½
- Suske en Wiske LX Het vurige Vitamitje **

Appelsienschurk

Wat kan een feitenrelaas toch plezierig zijn. Mick Peet pikt de historische momenten er piekfijn uit met hier en daar de belangrijkste geschiedkundige gebeurtenissen en daar tussenin het gekonkelfoes van Prins Bernhard. Deels vermakelijk (zijn machtswellustige gedrag), maar eveneens deels schrijnend. En ook al mochten ze zich grondiger verdiepen in Bernhards leven (nu vliegen ze in vogelvlucht erover), het gegoten beeld haalt de Nederlandse prins van zijn pied de stal. Straf alleszins om iemand van het koningshuis zo te kijk te zetten. En maar goed ook. Grafisch is deze Agent Orange weer top. Net als Emmanuel Guiberts Oorlog van Alan, alleen hier in kleur. Behangmotieven (pagina 57, kader 2), camerastandpunten (55-2), dromen of nachtmerries (52 en 53), schaduwstilisme (16-4) en die mooie kleuren (34). Zo schoon.
- Agent Orange 3 HC ***
- Agent Orange 5 HC ****
- Agent Orange 5 SC ****
- Hasta la Victoria 4 HC **
- Zomerwaanzin ***

Atlas en Axis

Een dikke proficiat richting auteur voor zijn doorzettingsvermogen. De creatie en de realisatie -met de nodige bijschaving- heeft dan wel heel wat tijd in beslag gebomen, de vruchten die je ervan kan plukken zijn sappig gerijpt en erg smaakvol. En zelfs al zitten er hier en daar imperfecties, de sage van Atlas & Axis heeft je meteen beet. De uitgever verwijst terecht naar Bone. Pau's werk straalt grotendeels de geest uit van Jeff Smith: een decor, de inkting van een figuurtje, de naïeve onschuld, het vrolijke. En toch is Atlas & Axis anders. De slapstickposes (pagina 10, kader 2, de rennende cirkelende benen), de wisselende toon (van luchtig naar moordzuchtig) en de van de hak op de tak springende evolutie. Alsof Pau moeite had om al zijn ideeën te kanaliseren en zich de discipline niet kon opleggen om eerst het grote geheel in elkaar te puzzelen. Neem gewoon het moment wanneer het pad van de twee helden door omstandigheden scheidt. De zich niet kunnen oriënterende Axis komt 'per toeval' toch weer goed terecht. Gelukkig struikel je niet over deze hindernissen, want het eerste deel is zo gemoedelijk dat je met plezier deze twee diertjes in de armen sluit.
- Ardalén ***½
- saga van Atlas & Axis, De 1 ****
- saga van Atlas & Axis, De 2 ****
- Storm 27 Dossiereditie 27 ***
- Ype 5 *

Wat als Rembrandt Amoras zou tekenen?

Standaard Uitgeverij maakt een gewaagde sprong in de tijd en geeft het artistieke team Legendre-Cambré de vrijheid om een zeer geladen volwassener Sus & Wis te produceren. Er vallen doden (echte), het bloed vloeit, de toekomst is erg somber en er is de aankondiging van Wiskes (mogelijkerwijze) dood. Hoe zwartgallig kan je zijn? Dit eerste deel levert niet de verhoopte introductie op. Een waas van mysterie hangt rond de realiteit. Zal Legendre ooit onthullen hoe de wereld zo ge(d)evolueerd is of moeten we dit als vanzelfsprekend aannemen. Sus & Wis verdwijnen via de teletijdmachine en (be)landen slechts enkele dagen verder in Amoras. Heeft het instrument haar functie verloren? Trouwens, als het er daar, net als in de rest van de wereld, zo slecht aan toegaat, hoe komt het dan dat ze al die jaren incommunicado bleven. Een hulpkreet (van Antigoon) is vlug verstuurd. Enerzijds kiezen de auteurs voor een meer mature aanpak, terwijl anderzijds Krimson zijn archetypische kuurtjes blijft hebben (de pliienslikker) als komische noot. Ondanks de zesenvijftig pagina's ben je dus vioorlopig niet veel wijzer geworden. Veel actie, dat wel, allemaal op korte ruimtes, alsof er van het kastje naar de muur wordt gesprongen. Cambré en Legendre krijgen de kans om iets unieks te creëren. Voorlopig blijft het voordeel van de twijfel zweven. Waarom überhaupt voor een belachelijke Engelse ondertitel werd gekozen, is een raadsel.
- Amoras 1 ***
- Marie der Draken 2 ***
- orde van de drakenridders, De 11 ***
Waarom, o waarom toch kiezen voor de meest acommerciële voorkafttekening om een album aan te prijzen? Een voorbereidende studie past inderdaad met deze Vroeg werk-titel, alleen dekt zze de lading niet. Hogenbirk maakt hierdoor zijn eigen frivole, vrolijke stijl monddood. Negeer daarom onmiddellijk en vat het binnenwerk aan. Deze bundel hervat Hogenbirks eigen eerdere uitgave, het stoort niet. Herlezen blijft leutig met deze knorrige, levensgenietende vrouwenloper in de hoofdrol. Het desbetreffende genie heeft bovendien een verrassend gevoel voor humor, alleen weet zijn omgeving dat niet altijd te waarderen. Hogenbirk tovert met een simpel palet (een bruine steunkleur) een toepasselijke Rembrandt-wereld op papier. Dichtbij de leefwereld van de schilder. Roozen en Hogenbirk spitten sleutelmomenten en -figuren uit Rembrandts leven uit met een vermakelijke insteek. Daar word je nu eens vrolijk van.
- Rembrandt (Hogenbirk - Roozen) 1 ****
- Snippers 1 ***

Het lot zegt dat je een Harley wil

Voor de band met het voorgaande deel, herlezen is de boodschap. Anders is het moeilijk de draad terug op te pikken. De scheidingslijn tussen fictie en werkelijkheid is dun. Vooral met Simon en Schuster die model staan voor de twee stripauteurs die Romans levensverhaal in feuilleton omzetten. Na achtenveertig bladzijden heb je geen idee meer wat Het boek van het lot hier nog mee te maken heeft en leest deze Silverman als een plezante spielerei. Heel speels en professioneel gemaakt, Biancarelli die minder kunstig etaleert en kiest om accuraat en proper af te werken. Pagina 38 met de 25 comic-kadertjes gevolgd door de poserende schrijver, schitterend. Jammer van de kleuren. Die zijn goed en sfeervol, soms is het echter moeilijk de verschillende situaties te onderscheiden (Europa versus Amerika, de overgang van bladzijde 38 naar 39).
- Block 109-3 1 HC **
- Block 109-3 2 HC **
- Block 109-3 3 HC **½
- Boek van het Lot, Het 3 HC ***½
Misschien onnozel om de uitgeversintro over te nemen, maar als je dat promopraatje voor het boek zelf hebt geschreven met enige overtuiging, mag dat wel. Midlifecrisissen, je hoeft geen veertig meer te zijn om eraan te 'lijden' of ervan te 'profiteren'. Het kan je eveneens overvallen op je middertigste of zelfs je vijftigste. Zo overkomt het ook Marc Mokken (niks te maken met de gelijknamige handelaar in het stripmilieu, zijn naam bekte gewoon lekker). Cuadrado zorgt ervoor dat de rockende Margerin van Lucien zich wat dichter bij het gewone publiek manifesteert. Hij beschrijft wat mannen in een natuurlijke bevestigingsdrang drijft om zich alsnog als 'ecte man' te manifesteren eens ze daarvoor rijp zijn. Al de rest moet het dan ontgelden. Of het nu Smurfen, F1-autootjes, Lego of in dit geval een motor -wat zeg je: een Harley Davidson- zijn, maakt niet veel uit. Alles in de omgeving moet het dan ontgelden. Cuadrado werkt in etappes en legt de ziel van brave ziel Marc bloot. Aandoenlijk hoe de leek zich in de materie verdiept en tracht erbij te horen. Margerin blijft zijn vettige Lucien zelve, met dikke neuzenfiguurtjes en een weinig verfijnde even dikke lijn. Het past in dat Harley-milieu. Ik wil een Harley, een leuk, amusant motorritje.
- Ik Wil een Harley 1 ***

Viva Vivès' Last Man

Deze jonge Europeanen die manga willen maken zonder zich aan de Europese regels te houden (formaat, vertelritme) hebben lef. De groep Balak-Sanlaville-Vivès die Last Man in elkaar bokst, kent duidelijk de conventies van het genre. Niet alleen qua grafiek (hoewel losser van stijl), ook de beeldtaal, het minieme kleurgebruik, de groei naar een climax, de actie, de pagina-opbouw en het productieve. Je raast door de strip en geniet met volle teugen van de karakterontwikkeling. In een Middeleeuwsachtig decor wordt een verbond gesmeed tussen ukkepuk Adriaan Velba en boertige bruut Richard Aldana. Met daartussenin Adriaans moeder, de elegante Marianne. Op zich lijkt het een typische DragonBall waarbij het winnen van het toernooi centraal staat, alleen verrijken de auteurs de vuistslagen met interessante nevenverhalen. De verliefde leermeester Jansen, de obscure achtergrond van buitenstaander Aldana die als vrouwenverslinder geprikkeld raakt door Adriaans naar hem toe afstandelijke moeder. Hoewel rechttoe rechtaan herbergt Last Man méér dan slechts amusante actiestrip. Kiezeltjes worden uitgestrooid en geven je de mogelijkheid om verschillende paden te bewandelen. Na het lezen van deel twee merk je zelfs dat bepaalde pistes reeds opvolging krijgen. Dat ogenschijnlijk simpele woorden nu reeds betekenis hebben (de bedreiging op pagina 182, kader 4). Vivès en c° maken er een plezierige trip van, visueel elegant (Mariannes lippen, pagina 180), grappig en zeer menselijk. Last Man overstijgt met gemak de doorsnee Japanse manga's.
- Last Man 1 ****
- Monsieur Bermutier ***
- Rurouni Kenshin 10 ***
- Rurouni Kenshin 11 ***
- terugkeer van Dorian Gray, De 2 **

Lax zit weer op zijn stripfiets na oa de Teenloze Adelaar

Toch weer een mooi staaltje van professionele vertelkunst. Lax laat het verhaal zichzelf vertellen zonder onnodige complexiteiten. Zelfs al verkeert de lezer in het ongewisse (het lot van de moeder?), hij blijft gefocust op de historische omwentelingen met een grote rol voor het persoonlijke drama. Geen overdreven heldendaden, ieder levert een bijdrage zo goed als ze kunnen. Innemend en gepassioneerd, je wou dat je die gloriedagen kon meemaken. Helaas niet tijdens die woelige tijden van de bedroevende oorlog. De vrees voor de zoveelste fietskroniek mag je gerust afborstelen. Lax is een kampioen die dringen een gele en regenboogtrui verdient. Steeds weer menselijke drama's uitdiepend in een geëngageerd kleed. Onberoerd blijf je er niet bij.
- Eekhoorn van de Vel' d'Hiv, De 1 ****
- MX-22 6 ***½
- Notorious Circus **
- One Piece 16 ***
- One Piece 17 **½

Een fatale maan voor Robbedoes

En zo eenvoudig kan dat zijn. Vito Fiasco duikt weer op en eist van Robbe zijn onvoorwaardelijke steun in het bestrijden van diens ergste tegenstander: de Chinese triades. Tome en Janry gaan ver in het uitdiepen van de Robbe-wereld. D'r komt wat pikant bloot in voor (Kwabbernoots foto's), ontluikt er een zekere romance (Luna flirt) en doden die echt vallen (hoewel Robbe op het punt staat zich te laten gaan, of niet?). De ontknoping wordt nogal snel afgehaspeld, hoe het Maan-van-Jade (de tweede titelverwijzing naast Luna) vergaat, kom je voorlopig niet te weten. Luna Fatale is stripplezier met een Robbedoes die zich voorlopig niet door vrouwelijke charmes laat vermurwen.
- Azimut 1 ***½
- Carmen McCallum 8 ***½
- Dierenriem 2 ***½
- Historische Personages: Napoleon Bonaparte 2 **½
- Robbedoes en Kwabbernoot 46 ****

Honderd kogels, niet meer, niet minder

Vooralsnog blijft het spektakel aan 100 Bullets vooral geconcentreerd op de visuele kracht en pracht van Eduardo Risso (én aanvullend zijn inkleurder). De geconstrueerde pagina's laten je oog vloeiend meedansen op het ritme van de compositie. Deels door de handelingen, deels door de tekstballonnen. Wie zich daar al te zeer op focust, mist de kleine details die gebeuren op de achtergrond. Niet ter zake doende faits divers die weliswaar afleiden en verrijken tegelijkertijd. Risso speelt erop los. Alleen heb je na twee bundels nog steeds geen vat op dat universum van de 100 Bullets. Agent Graves, de organisatie, tot daar aan toe. Maar het is ook moeilijk om de ingezette pionnen te begrijpen. Ondanks de carte blanche om hun leven terug op het juiste spoor te zetten, lukt het hen niet altijd. Onberekenbaar.
- 100 bullets 2 ***½
- Harry Humus 4 *
- Harry Humus 5 *
- Primal Zone **½
- Pulpman 15 ***

Trix fikst

Krazy Kat meets the usual gang of idiots, zijnde de hele crew van Mad Magazine, met Spy vs Spy en Don Martin voorop. Valentijn is het gewillige slachtoffer, alles doend voor en in de bres springend van terreurkind Trix om haar met al haar grillen te bahegen. Hoe de arme jongen de ontberingen allemaal doorstaat en overleeft, is een raadsel. Anarchistisch en extreem, Mars Gremmen houdt geen tekenblad voor de mond. Weg met de brave kinderstrip, hier is Trix. Gemaakt door een artiest met vakkennis.
- BunBun 2 ***
- Escobar Collector's Pack **
- Kiekeboes, De Superdeluxe 135 **½
- Roep van de Legenden, De Collector's Pack **½
- Trix 1 ***

Dromen of nachtmerries

Dark Dragon Books maakt af waar BeeDee halfweg mee eindigde. De soft erostrip van Dodson en Filippi is een kruising van een zeemzoete provocatieve variant op Little Nemo, een rondborstige dame uitdagend huppelend in duizelingwekkende dromen, met pin-up Art Nouveau. Dromen is vooral een bewonderenswaardig kijkboek geworden, genieten doe je met Dodsons elegante stijl. Hoewel, vaak maakt hij er zich vlug vanaf door de schetstechniek die via de computer verscherpt (verzwart) werd en de photoshopinkleuring. Professioneel, al zou iets vloeiender nog mooier zijn geweest. Het scenario van Filippi heeft net als de protagoniste weinig om het lijf, duidelijk in functie van Dodson geschreven: plausibel simplistisch. Hoewel je het liever bij die van Coraline doet, moet je je beperken tot het aflikken van de eigen vingers. Een kwijldoekje in de buurt kan geen kwaad.
- Dromen Collector's Pack ***
- Dromen Dossier ***½
- Dromen Integraal ***½
- Goden van de Nijl, De **
- Norah Limoen 1 ***