Wiske op zoek naar haar eigen ik, iets wat je niet meteen associeert bij een titel als De olijke olifant. Het rebelse meisje doet willens nillens wat niet mag (weglopen van huis), komt in aanraking met mensen die het goed menen, krijgt een bijzonder medaillon waarin ze haar geweten kan zien. Dit juweel is de belangrijke boodschapper die bij tijd en stond haar terechtwijst. De overstap naar het verleden, omdat ze toevallig langs de Zoo loopt en aan olifanten annex Hannibal moet denken, is nogal vergezocht. Het levert wel een leuk avontuur op. Was deze uitstekend getekend, had je zelfs een topalbum. Met vreemde scènes als Wiskes gelaat (12-3), een opgezwollen Suske (180-1), Wiske naast de buffetkast (8-1,2,3), Suskes hoofd (56-3) loopt het tekentechnisch mank. Surus de olifant is aandoenlijk schattig. "Maar één ding weet ik nu zeker! Ieder mens heeft drie karakters! Dat hetwelk hij toont, dat hetwelk hij zich verbeeldt te hebben en dat hetwelk hij heeft!" En zo sprak Vandersteen door de mond van Wiske.
- Suske en Wiske 156 ***
- Suske en Wiske 159 *½
- Suske en Wiske 170 ***½
- Suske en Wiske pocket 23 **
- Suske en Wiske pocket 24 **
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten