Moest er de naam Lewis Trondheim onderstaan, Café Cowala werd meteen de hemel ingeprezen voor de provocatieve mensenhumor in dierengedaante. Een beetje het sadistische en zwartgallige van Mister I en Mister O, zij het dat de protagonisten deze avonturen op het einde van de pagina meestal wél overleven. Meestal, want Bruno de Roover durft er wel eens eentje te slachtofferen, nietwaar opa? Ook visueel treedt de Roover in Trondheims voetsporen, zij het stijver en met minder flegma. Alles blijft iets te braaf binnen de kadertjes. Maar zijn antropomorfe figuren weten wel hoe efficiënt te acteren om de gag tot een goed einde te brengen. Qua humor zit het in de meeste gevallen snor. Vaak kiest de auteur nogal graag voor het vulgaire (kenmerkende kaka-pipi-drolgrollen), je hebt steeds strookjes blanco papier bij de hand om het af te vegen. Het best is de Roover zonder dat scabreuze, wanneer hij gitzwart in kleur verrast (verstoppertje spelen, YMCA). DirkJan meets Trondheim, ja, zo omschrijf je Café Cowala het best. De kaftkeuze is niet de geniaalste marketingzet. Zeer k(h)inderlijk van uiterlijk dekt het de lading niet.
- Assassin's Creed 4 SC **½
- Assassin's Creed 4 HC **½
- Café Cowala 1 ****
- Dokters 2 *½
- Jommeke, de belevenissen van Luxe 7 ***
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten