"Maar onthoud ende vergeet nooit: Wie de lach bant, doodt zijn hart." Vandersteen had ongetwijfeld heel wat zuurpruimen in zijn omgeving die hem ertoe brachten dit verhaal te bedenken. Het kwade wordt hiermee symbolisch voorgesteld als een diamant met duistere krachten. Een beetje zoals ring uit Tolkiens verhaal. Hoe schitterend getekend ook, de flinterdunne Sidonia, Barabas met zijn bijna gerasterde baard, de neervallende trap op pagina 40, de magie in het verhaal mist echte magie. Vaak heb je eerder de indruk dat de auteur voortdurend trucjes tevoorschijn tovert om de lengte van de vertelling te rekken, toch zeker wanneer Alwina een zoveelste mislukte poging onderneemt om met haar toverkunsten een scheve situatie nog schever te doen eindigen. Flexibel en virtuoos in beelden, geforceerd in taal. Humor genoeg met oa Wiskes haarlintje (33) en absurde situaties evenzeer, genre als benzine voor een stalen ros werkt, waarom dan ook niet voor een echt paard (26)? De duistere diamant, van een grootse Vandersteen ben je beter gewoon.
- Sprinkhaan 2 ***
- Sprinkhaan 3 ***
- Suske en Wiske 34 ***½
- Suske en Wiske 121 ***½
- Suske en Wiske Klassiek 37 ***½
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten