Niet alleen een klassieker als startpunt van een memorabele reeks die het decennialang met gemak commercieel uithoudt, ook inhoudelijk en artistiek een klassieker. Vandersteen mag dan wel zijn mooi afgebakende lijn nog niet hebben gevonden, evolutief staat dit weer een trapje hoger dan diens voorgaande producties (zie Uit de archieven van). Voeten die soms haaks staan, bewegingen die elkaar niet vlot aflossen, anatomische wisselvalligheden, leesrichtingsfouten. Al doende leert hij en dat merk je even later in diens hoogdagen. Het eiland Amoras is al meteen belangrijk want de teletijdmachine wordt al geïntroduceerd. Historisch want Rikki neemt geen deel aan dit avontuur. Straffer zelfs, hij komt helemaal niet ter sprake en wordt naar het einde toe vervangen door eilandbewoner Suske. Historisch want Vandersteen maakt compleet van de gelegenheid gebruik om onderhuids zijn socio-economische gal te spuwen. Kan het symbolischer met het uitgebuite werkvolk, de Mageren, dat door de uitbuitende de Vetten mooi in het gareel worden gehouden? Het arbeiderskind laat zich horen met dit minipamflet. In strips kan duidelijk veel. Tex Avery-gewijs gaat Wiske op het dak van een helikopterachtig vliegtuig zitten (de gyronef) met een stevig briesje. Of je stoot je hoofd tegen een boom waardoor deze in tweeën kraakt. En wat dacht je van een opgeblazen ton buskruit die geen effect heeft op de omstaanders. Zelfs al was Vandersteen een beginneling (het reeds voorgaande buiten beschouwing gelaten), de lijnen van de personages worden uitgezet, de knepen van het vak weet hij steeds beter in de praktijk om te zetten. Nog altijd niet handvast, maar o zo humoristisch productief vol geschifte waanzin. "Seefhoek vooruit!" De zeer efficiënte rasterinkleuring geeft de vertelling extra volume.
- Orinoco 1 HC **½
- Orinoco 1 SC **½
- Suske en Wiske 1 ****
- Suske en Wiske 68 ****
- Suske en Wiske Klassiek - Rode Reeks 2 ****
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten