Toch wel een verklaarbaar wonder, de visuele verbetering die er komt doordat Vandersteen zich schaart in het rijtje van klare lijn-tekenaars bij het Weekblad Kuifje. Je bent haast een Jacobs aan het lezen, verstrengeld met De scepter van Ottokar. Treuren doe je omdat het volkse karakter verdwenen is (de naïeve tekeningen, het minder beschaafde), ruimte voor het fantastische is er wel nog. Stel je voor, een brachiosaurus die de tand des tijds heeft doorstaan. Alles draait rond het Shakespeariaanse 'Zien en gezien worden'. Steeds wordt er wel vanop afstand wel iemand of iets gadegeslagen. Ofwel zijn het de helden die mysterieuze zaken zien gebeuren en daarop dan inspelen (achtervolgen, belemmeren). Ofwel heb je de criminelen die de hoofdrolspelers in de gaten houden en dwarsbomen. Zo is het makkelijker de lezer aan het lijntje te houden (wie is de rode gemaskerde?), kwestie van het verhaal te rekken. Ondanks de vele gebeurtenissen is het verhaal toch behoorlijk dunnetjes. Net vanwege die lapmiddeltjes. Niet getreurd, De bronzen sleutel is spectaculair. Met een heldhaftige, zeer volwassen Lambik, hoewel hij zijn humoristische trekjes gelukkig niet verloren heeft, die het laken naar zich toe trekt. Mooi. Als je kan, val dan terug op de oorspronkelijke uitgave. Deze bevat immers enkele pagina's (stroken) extra die in de latere herdruk van de rode reeks werden weggelaten. Die verklaren enkele gekke verspringingen achteraan.
- Bessy - Adhemar 26 **
- Bessy - Adhemar 27 **
- Suske en Wiske 116 ****
- Suske en Wiske Klassiek Blauwe Reeks 2 ****
- Suske & Wiske Klassiek Blauwe Reeks Laatste Nieuws 2 ****
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten