The Wire 1.2 - The Detail

Wat ligt nu het dichtst bij de realiteit? Homicide: Life on the street of The Wire? Waar je bij de eerstgenoemde nog enige gehechtheid hebt tussen de verschillende personages, lijkt het in de tweede een ieder-voor-zich-mentaliteit met een doorgedreven passiviteit als leefreden. De opgetrommelde detectives zijn nors en ambitieloos, hebben een groot deel van hun rechtvaardigheidsgevoel (als ze dat ooit al hadden) verloren. Straffer nog. Ook hun oversten lijken te delen in deze agressieve I don't give a shit-attitude. Maak hun het leven vooral niet lastig en hou de bazen tevreden, da's de leuze.
"The witness who testified against D'Angelo winds up being a murder case for Detective Bunk Moreland. However, McNulty informs Bunk that, since the victim testified against D'Angelo, Avon Barksdale probably ordered this murder. McNulty and Bunk pick up D'Angelo for questioning and convince him to write an 'apology' to the victim's family. Just as he's about to start, D'Angelo's attorney arrives and makes him leave."
Na wederom een lange dag van huiselijk reorganiseren, een welgekome verpozing die je laat benieuwen naar de verdere ontwikkeling.
The Wire. Seizoen 1. Aflevering 2. The Detail. 2002.

The Wire 1.1 - The Target

De beste politiereeks aller tijden. Met zo'n stempel creëert de criticus natuurlijk hoge verwachtingen. Het vallen van de naam David Simon doet een belletje rinkelen, en de betrokkenheid van Clark Johnson ook. Zo maar eventjes dé auteur van het boek Homicide: Life on the street -dat al zo'n navolging had via de gelijknamige fantastische tv-reeks- die wederom achter de schrijftafel zit en acteur Meldrick Lewis als dienstdoend regisseur.
"During the trial of D'Angelo Barksdale, a mid-level dealer accused of murder, the prosecution's star witness recants her testimony, resulting in a not guilty verdict. After the trial, Detective McNulty explains to Judge Phelan how he suspects the Barksdale crew for a line of related murders. After the judge contacts McNulty's superiors about this revelation, McNulty is taken to task for his indiscretion. Meanwhile, D'Angelo's free to return to work, but discovers he's been demoted to street level deals."
Lewis' werk is niet bepaald indrukwekkend. Dit is een reguliere intro waarvan je moeilijk kan zeggen dat het vers en vernieuwend is. D'r broeit iets in de politiewereld van Baltimore en dat zullen we in de loop van de komende afleveringen te weten kopen. Of dat hoop je toch!
De eerste kennismaking is voorlopig koel verlopen. Wat niet gezegd kan worden over de voorafgaande ontmoeting. Alsof Peter Gabriel stomende Steam door de boxen (af)blies.
The Wire. Seizoen 1. Aflevering 1. The Target. 2002.

Tussen goed en kwa: Vunzige Va

Uiteindelijk geen makkie. De vertaling lijkt doodeenvoudig, met dat typische Franse geleuter (noem het eerbiedig: gefilosofeer) en snel verwerkt, uiteindelijk verlies je wederom veel tijd aan al dat gewauwel (en aan het feit dat de productiebestanden onpgekuist -met Franse tekst erop- in lage resolutie doorgegeven worden, waarbij je als letteraar amper ziet waar je tekst in die verwrongen beelden moet komen). Ondanks de tekstloze pagina's zinkt je de moed in de schoenen wanneer Gotlib naar het einde toe de lezer overstelpt met massa's overtollige informatie. En eens af (oké, nog twee intensieve laatste pagina's), dan blijf je hier en daar prutsen om alsnog scherper uit de hoek te komen. De grootste verandering met het origineel: het toevoegen van titels aan de gags. Die geven meer expressie aan het geheel en beklemtonen het hoge ironie-gehalte. Of dempen en relativeren de gortigheid ervan. Hop, nu onmiddellijk beginnen aan Paul Jester 2! Of toch enige dagen respijt? Op het prentje hiernaast zie je een voorbeeld van de lamentabele beeldkwaliteit waarmee ondergetekende moet werken. In boekvorm gaat dat loepzuiver afgebeeld staan. Moeilijk om hierover (het album zelf) alvast een mening te geven.

Een Goddelijke vader: The Godfather

In de rubriek 'elementaire opvoeding' vandaag zoonlief The Godfather voorgeschoteld. Hij keek er zelf al naar uit, want over deze veelbesproken klassieker der maffiafilms deden de wildste verhalen. Ondanks diens lange speeltijd leek dat ook dit keer geen belemmering te zijn. Ondanks diens trage ritme raast de film toch snel vooruit. Noteer: hoe je een filmregisseur moet overtuigen, een metaforische koppeling van leven en dood tijdens een doopplechtigheid, de aanslagen op Don Corleone en Sonny, Michaels evolutie van buitenstaander tot opvolger, zakendoen tijdens een gemoedelijk trouwfeest, Corleones dood... Het lijkt wel alsof de film volledig uit cruciale scènes bestaat. En natuurlijk Brando's sublieme vertolking met mondstuk en mompelstem. Prachtige begeleidende muziek trouwens van Nino Rota.
The Godfather. Francis Ford Coppola. 1972. *****.

Samenzweerderig: XIII: The Conspiracy

Gek, oorspronkelijk 240 minuten lang, op DVD verknipt tot 180 minuten. En wees gerustgesteld: zelfs die zijn al zo langdraaaaadig genoeg. Het flitsende camerawerk moet waarschijnlijk de traagheid van het geheel moeten camoufleren? De herhalende flashbacks irriteren na verloop van tijd. Deze stripverfilming is een vervelende zoektocht geworden naar de ware identiteit van een presidentiële moordenaar, of toch niet? Wat rustig uitgesponnen kon worden over verschillende albums, lijkt op pellicule in één ruk achter elkaar onmogelijk stand te houden. Wie ben ik, vraagt de getatoeëerde XIII zich af? Eens zijn 'ware' identiteit gevonden, komt een nieuwe wending om de hoek kijken. Neen, dit is niet goed. Grijp maar vlug naar die eerste cyclus van Vance en van Hamme waar de Mangoest gewoon Mangoest heet en niet als Mangoose vertaald wordt.
XIII: The Conspiracy. Duane Clark. 2008. **.

Rommel op de markt

Ik hou van het gesnuister op een rommelmarkt. Alleen zijn er van de zomer niet veel gelegenheden geweest om daarvan te genieten. Tja, vorige week zondag zorgde eenzelfde visite aan de Limburgse stad Genk voor uitgeregende straatbeelen. Amper een half uur had je nodig om de aanwezige standhouders te 'bewonderen', je deed meer geld op aan consumptie dan effectief iets leuks op te pikken. Vandaag was het wel prijs. Dingen die je een week eerder wel opvielen, kon je nu niet terugvinden. En deze week was het meteen raak. D'r was immers genoeg om mee te ritselen. Enkele Star Wars Lego-stukken (zij het weliswaar incompleet, de verkopende snoodaards met hun valse beloften, ach, de magnetische Darth Vader bij de Tie Fighter was een goede compensatie), een Dragonball-schaakbord, een WII- en PS3-spel. Ook belangrijk: in het vooruitzicht van Jump 8 maar liefst drie Nemo's op de kop kunnen tikken. Later kom je wel te weten waarom!

Publieke vijand numer 1: John Dillinger

Michael Mann maakt relatiefilms tegenwoordig en heeft duidelijk zijn meesterschap voor designerbeelden opgegeven. Jammer, want dat zou Public Enemies visueel heel wat aantrekkelijker gemaakt hebben. Nu kijk je afstandelijk naar het tweegevecht tussen Johnny Depp en Christian Bale, een zoektocht die uiteindelijk leidt tot de dood van één der beiden heren, je kan wel raden wiens. De karakterontwikkeling rond de figuur van Dillinger blijft zwak, sympathieopwekkend is het niet echt. En dat net voor een gangster die respect afdwong bij de publieke opninie. Bovendien dragen de zwalpende opnames met de vrije hand gefilmd weinig toe aan het geheel. Geen visionaire beheersing à la Miller's Crossing, geen doordingende kroniek à la The Godfather. De man Mann kan en moet beter! Die verjaardag pakte niet zo positief verrassend uit als dat het moest!
Public Enemies. Michael Mann. 2009. **1/2.

Met makkers naar de Texas Rakkers

Gratis filmkaartjes sla je natuurlijk niet af, zelfs al is het om een middelmatige animatiefilm te zien. Wat vooral stoort is het kinderachtige scenario. Geen enkele keer ben je echt begeesterd door de film en voel je de laagdrempeligheid om een zo groot mogelijk familiepubliek aan te spreken. Alleen behoudt dit weer zo'n typisch Vlaamsch niveau zonder echt intelligent de inhoud op te krikken, waardoor de grote Vandersteen-geest (zijn vertelcapaciteiten) van weleer niet komt bovendrijven. En tja, de animatie, die blijft beperkt. Doordat het ongebalanceerd is uitgewerkt vallen net die scènes -met grotere of intensere middelen afgewerkt- extra op in contrast met de doorsneebeelden waarbij de figuren vaak als geprojecteerde silhouetten in een artificieel decor rondlopen. Episodisch in fragmenten van 30 minuten, dan zou de Texas Rakkers beter overleven. De verlenging echter tot een langspeelfilm is te magertjes om je de ganse tijd te boeien. De Texas Rakkers: een sisser.
Suske & Wiske: De Texas Rakkers. Wim Bien-Mark Mertens. 2009. **.

Winderige kinderen

Bourgeon vindt terug de juiste balans en laat zijn personages vrijelijk bewegen -zonder al te veel restricties- in dit sombere land, geteisterd door slavernij, iets waar Isa, verslaggeefster in naam van de lezer, ontzettend onder lijdt. Sterk verhaal waarin de opgebouwde spanningen een geslaagde climax opleveren. Boeiend, leerrijk en op niveau.
- Kinderen van de wind 4 - 12bis
- Kinderen van de wind 4 - Casterman
- Kinderen van de wind 4 - Oberon

Roboflop: Robocop

Cult en campy? Onzin, da's Robocop nu eenmaal. Ongelooflijk hoe een eerste oordeel van lang vervlogen tijden toch blijft hangen. Natuurlijk was dat 'cool', zo'n onstopbare gezagsdrager, een nieuwe sherif in de stad. Onkreukbaar, onverwoestbaar. De film was echter een toonbeeld van gruwelijk geweld, zogezegd vanwege de verschillende satirische lagen, het verval van de maatschappij hekelend. Zielig is het, na zovele jaren. Gewild bloeddorstig en onverfijnd met het uitpuilend sadisme. De afgeschoten hand, het uitschakelen via een kogel door het brein. En dan die lamentabele acteerprestaties. Method actor Paul Weller die zich volledig inleeft in de rol. Da's iets om nooit meer uit de kast te halen. Het heelde de wonde van mijn zware verlies bij het daaropvolgende The Lord of the Rings-Risk niet. Integendeel!
Robocop. Paul Verhoeven. 1987. **.

Eerder de voorlaatste: The Last of the Mohicans

Het einde beloont die eeuwige vraag: wie is nu eigenlijk de laatste der Mohikanen? Al heeft Michael Mann Fennimores roman niet gelezen, hetgeen hij op pellicule zet, is zo'n heerlijk klassiek avonturenverhaal met heroïsche proporties. Een klassiek drama vol lyrische romantiek. De vertederende ontknoping is dan ook raak! Veel sterren voert Mann niet op, Daniel Day Lewis is immers voldoende om met grandeur de kijker in de palmen. En Madeleine Stowe vult Lewis aan. Was de oorspronkelijke versie daadwerkelijk 3 uur? Gezien Manns tragere films van de laatste jaren, kon het duidelijk geen kwaad dat hij moest knippen. Het stuwt het verhaal vooruit en blaast alle verveling weg.
The Last of the Mohicans. Michael Mann. 1992. ****.

De fillem van Ome Willem: Altijd weer geld, Per un pugno di dollari

Eindigen met het begin. Ondertussen is duidelijk geworden dat die trilogie absoluut niet samenhangt. Gian Maria Volontè overleeft deze episode niet, hij komt wel terug als de boef in de 'opvolger'! En Eastwood waart verder rond onder een andere naam.
Steeds gefascineerd door de benaming spaghettiwestern? Je zou kunnen vermoeden dat het hier vooral ging om het rondspattende bloed en het hoog opgelegde overdreven dodental. De ingewanden stonden garant voor een sappige portie bolognese. Niets is minder waar: "spaghettiwesterns waren met hun grove geweld, politiek incorrecte thema's en verbluffende stilering heel anders dan de Amerikaanse klassieke westerns." Leone is bijlange nog niet internationaal op zijn hoogste niveau, maar veel van diens typische kenmerken komen in deze op geldbeluste A Fistful of Dollars al aan bod. Wist je trouwens dat dit verhaal een westernversie is van Kurosawa's Yojimbo? Waardoor Leone extra mocht dokken!
A Fistful of Dollars. Sergio Leone. 1964. ***

De fillem van Ome Willem: de beste van Besson, Léon

Af en toe levert de Franse cinema toch eens zo'n uitzonderlijke parel op, meestal een onstuitbare eersteling van een jonge regisseur die zich niet zozeer wil bewijzen, maar die wel alle cinematografische regels op een hoop gooit om ze dan te recycleren tot een uniek geheel. Jeunet deed het al met Le fabuleux destin d'Amélie Poulain, Luc Besson bewijst diens kwaliteiten met het overdonderende Léon, in het Engels omgedoopt tot The professional. En al is het niet Bessons proefstuk, hij integreert hierin tenminste met veel flegma diens virtuoos kunnen. Emotioneel, grappig, vertederend, spannend én gek (wat wil je met zo'n sublieme Gary Oldman), Léon is een must see en must have. Perfect afgeronde klasse, al maakte de regisseur deze film als 'tussendoortje'. Interessant detail: de plant waar Léon mee rondloopt, is een aglaonema, wat je declameert als ag-leon-ema!
Léon. Luc Besson. 1994. *****

De fillem van Ome Willem: een mythische Jackie Chan in The Myth

Van de makers van The Medallion en Crouching Tiger, hidden Dragon, vooral bij dat laatste heb je je bedenkingen. Episch en heroïsch, dat wel, maar dezelfde creativiteit en vooral verhaaltechnische onderbouw, dat ontbreekt. Chan slaagt er maar niet in de juiste regisseur te vinden om hem naar het hoogste niveau te tillen, ofwel kiest hij bewust voor stuntelige weergaves. Nochtans zijn diens vechtscènes zeer de moeite om zien. Met veel gevoel voor ritme en -belangrijk- humor (toch zeker in de Indische tempel, het paard dat meevecht), merk je dat de stuntman choreografisch heel wat in his heeft. Jammer dat dat niet in de perfecte beeldtaal omgezet kan worden. "Actie, humor en wervelende vechtscènes in deze spectaculaire avonturenfilm. Jackie Chan speelt archeoloog Jack die samen met wetenschapper William (Tony Leung) aan een avontuur begint dat tot de grootste ontdekking uit de Chinese geschiedenis kan leiden. Hun gevaarlijke tocht leidt niet alleen naar het verborgen mausoleum van de eerste Chinese keizer, maar ook naar Jacks verborgen verleden. In levensechte dromen ziet Jack zichzelf als generaal Meng Yi, die 2000 jaar geleden." Hoe zit het nu met het herleven van die dromen, is Jack de reïncarnatie? Op die cruciale vraag wordt zelfs geen antwoord gegeven. The Myth had veel potentieel. De muziek, het zwakkere scenario en de oerslechte Engelse dubbing (waarom kan je niet voor Mandarijns kiezen?) zorgen ervoor dat je enkel kijkt naar Chans virtuositeit.
The Myth. Stanley Tong. 2005. **½

Stijlvol: Dick Tracy

Dick Tracy, een met veel liefde voor de comic gemaakte film die als vreemde eend in de bijt zich stijlvol manifesteert tussen de cliché-stripverfilmingen. Beatty heeft duidelijk respect voor de gangsterdetective en recreëert de duistere wereld vol bizarre figuren in een gedesigned en zeer kleurrijk decor. Vooral de gelijk(w)aardige voorstelling van de monsterlijke misdadigers en nevenfiguren, dwingt respect af. De vervormde Al Pacino (steelt wederom de show) en consoorten, de mompelende Mumbles (Dustin Hoffman, hilarisch) zijn de vleesgeworden karikaturen. Enkel vamp Madonna is te licht bevonden als Dietrich en Monroe-achtige diva. "Warren Beatty voert een cast aan van allemaal sterren in dit verhaal van de verbeten detective met het kleine hart en de geharde jongen, met een gezonde honger naar avontuur. Samen binden ze de strijd aan om de straten van de stad te zuiveren van de welig tierende misdaad... maar ze worden gedwarsboomd door de meest kleurrijke gangsterbende die ooit gevormd is. De verbluffende combinatie van actie, avontuur, muziek en ongelooflijke speciale effecten maakt Dick Tracy een filmervaring die iedereen zal aangrijpen en die je niet mag missen."
Dick Tracy. Warren Beatty. 1990. ***½

Voor de snelle: The Quick and the Dead

Een stijloefening voor horrorspecialist Sam Raimi. Zijn uitstapje naar de western is onderhoudend, meer dan dat ook niet. "Met een pistool aan de heup en wraak in haar hart komt Ellen (Sharon Stone) naar het Wild West stadje Redemption. Ze is gekomen om Herod (Gene Hackman) te doden. Hij is de tiran van dit helse stadje en de man die haar leven heeft verwoest. De enige kans om hem te doden is bij de jaarlijkse 'wees-snel-of-sterf'-schietwedstrijd. Ellen is vastbesloten om Herod diep in het stof te laten bijten. Dit is wederzijds..." Leuk om broekventje di Caprio aan het werk te zien als grote-mond en durfal, de rits van karakterspelers (Hackman, Crowe, Sinese en Henriksen) hebben echter te weinig om het lijf om buiten hun kleren geloofwaardig of sterk te zijn. Raimi beheerst het genre, hij bezielt het niet. Je voelt duidelijk dat alles draait rond de persoon van Sharon Stone die met haar zuurverdiende Basic Instinct-geld en tijdelijke roem ook in het Wilde Westen haar mannetje wou staan. Raimi pakt uit met enkele typische kenmerken (de beweging van de kogel), het zorgt soms voor een over-the-top spektakel.
The Quick and the Dead. Sam Raimi. 1996. ***

Een donderse hongerStiller: Tropic thunder

Parodiëren is gemakkelijk, een consistente film maken echter niet. Ben Stiller neemt menigeen op de korrel via de Platoon-pastiche, de filmexploitatie (Nick Nolte als zogezegde veteraan), het method acting (met Robert Downey), de sequals (de voorfilmpjes vooraan met The Scorcher), de retarded succesverhalen (Rain Man, I am Sam) en talloze andere knipogen naar het medium. Zijn dragend verhaal wordt echter te veel overheerst door egotripperij met veel sterrendom (Black, Voight, Coogan, Cruise) en vooral veel 'laweit'. "Ben Stiller, Jack Black en Robert Downey Jr. voeren een cast met alleen maar sterren aan in de knotsgekke komedie Tropic Thunder. Als drie van de grootste Holleywoodsterren in de jungle van Vietnam een oorlogsfilm gaan opnemen hebben ze er geen idee van hoe realistisch de film zal worden..." Dé ster uit de show is Robert Downey Jr met zijn inlevingsvermogen om een zwarte acteur neer te poten. Herhaaldelijk wordt hij terechtgewezen op zijn inrol-enscènering, waardoor zijn overprestatie gehekeld wordt. Hij zuigt alle aandacht naar zich toe en is hilarischer dan eender wie ook. Leuk.
Tropic thunder. Ben Stiller. 2008. ***½

De fillem van Ome Willem: alles draait om geld, Per qualche dollaro in più

Een beetje ongelukkig, een zogenaamde 'trilogie' (Eastwood speelt dan wel in Leones Dollars-drieluik het personage van de Man with no name met herkenbare uiterlijkheden, de poncho voorop) die je vanachter naar voren bekijkt. De evolutie is daardoor minder te appreciëren. Wanneer je het hoogtepunt reeds gezien hebt, zijn de voorloper eerder achterblijvertjes. Het enige waar je je dan ook aan verlekkert, zijn de stijlkenmerken: de close-ups, flashbacks, wide shots en Morricones muziek. En natuurlijk het aftellen naar de duellerende ontknoping. "Oscar Winnaar Clint Eastwood vervolgt zijn karakteristieke rol als de legendarische 'Man zonder Naam' in dit tweede deel van de befaamde trilogie van Sergio Leone. De kogels vliegen je om de oren, de spanning is zinderend. For A Few Dollars More is samen met A Fistful Of Dollars en The Good, The Bad And The Ugly nog altijd een van de grootste westerns ooit gemaakt. Eastwood is een premiejager die het bloedige spoor volgt van El Indio, de beruchste bandiet, die ooit het gebied geteisterd heeft..."
For A Few Dollars More. Sergio Leone. 1965. ***½

Gedocumenteerd

Lees, maar met mate. Want de overdosis die je ingespoten krijgt, neemt hallucinante proporties aan. Bourgeon is totaal op dreef in deze (gesloten, egoïstische) magisch-realistische trip die na twee delen van toon verandert en zich nadien meer toelegt op de historische context. De auteur dwingt vooral respect af door zijn minutieus ambachtelijk werk dat met veel oog voor detaillisme overwoekerd wordt. Doorklikken via de titels om de respectievelijke besprekingen te lezen: De betovering van het nevelwoud, De vale ogen van de moerasstad en De laatste zang van de Maleterres. Alleen al voor dat laatste deel prijzenswaardig. Ongebalanceerd, maar toch een must om gelezen te hebben.
- Gezellen van de schemering Integraal
- Gezellen van de schemering 3
- Herinneringen 1
- Kinderen van de wind 3 - 12bis
- Kinderen van de wind 3 - Casterman
- Kinderen van de wind 3 - Oberon
- Suske en Wiske 69
- Suske en Wiske 117

Les Ardentes: Viva Mogwai

Als in onze contreien het fladderen van een vlinder ernstige gevolgen heeft voor de andere kant van de wereld, dan moet het Zuidelijk halfrond nu zeker getroffen zijn door tsunami's, orkanen en andere rampspoeden nadat Mogwai nederdaalde op het Luikse festival Les Ardentes afgelopen donderdagavond.
Bij aankomst één nummer gezien van Metronomy, meteen voldoende om weg te vluchten. Dan het excentriek belachelijke én matig kennismakende Thomas Fersen om in snelvaart ongeduldig post te vatten op de tweede rij van de Schotse innoverende postrockband Mogwai.
Wat was dat een stortvloed van gitaargeweld, een sublieme trance die zorgde voor een (oor)verdovende roes. Met de ogen dicht alsof de band enkel voor jou alleen speelde, een unieke ervaring. Slechts een uur duurde het, zonder verveling, zonder doodsheid. En toch bleef die zweem nazinderen, zelfs zonder het favoriete Helicon. Of kwam dat door de aantasting van de oren?
In principe verdwijnt alles wat daarna volgt logischerwijze in het niets. De melancholische Emiliana Torrini was te (f)lauw om warmte in het park te brengen. Maar terug in de hallen stond dé Grand Master Flash iedereen anderhalf uur uit te dagen om op zijn scratchende beats te dansen. Wat was-ie goed en ritmisch sterk, want het lukte wonderwel snel. En zo had ik mijn sportverplichtingen van de dag automatisch ingevuld en uitgevoerd!
Mogwai. Les Ardentes, 9 juli. Liège.

Walter Hill, een heuvel van eenzame hoogte: The Warriors

Hoe tijdloze eenvoud sterke films oplevert: tien kleine visjes terug op weg naar zee terwijl ze door talrijke roofdieren opgewacht worden. Angstaanjagend, creepy en spannend. Anderhalf uur Walter Hill ondergedompeld in een discobad. Straffe kost. "Het is een gevecht om de straten van New York. Alle bendes hebben zich verzameld en tellen 60.000 man sterk. Vanavond zitten ze achter The Warriors aan, een straatbende die er onterecht van beschuldigd wordt een rivaliserende leider te hebben vermoord! The Warriors zullen zich van de ene kant van New York naar hun eigen buurt, aan de andere kant van de stad moeten vechten. Het enige wat tussen de Warriors en hun veiligheid in staat, is een paar kilometer en duizenden bendeleden. Ze hebben geen keus, ze zullen zich door de belegerde straten moeten vechten! Er is geen weg terug!"
The Warriors. Walter Hill. 1979. ****

Pascal Brutal: Deel 1

Wat was dat zwoegen, zeg. Die typische Franse babbelziekte leverde duidelijk méér werk op dan een doorsnee Glad IJs-titel. Bovendien moest er extra lang geletterd en herschreven worden om die woordenstroom netjes in alle kadertjes te krijgen en dus het lettertype niet te klein af te beelden. Desalniettemin is het wel een uiterst sterk inhoudelijk boek dat alle aandacht verdient. Alleen slaagt Casterman er niet in het aan de juiste man en vrouw te brengen.
Meestal ga ik voor een vernederlandsing van de naam. Pascal Brutal, dat bekt heerlijk Frans. Onmogelijk om dat over te brengen naar een Brutale equivalent. En die nieuwe titel-mannelijkheid La nouvelle virilité dan? Inhoudelijk komt Man van de toekomst beter over. Stel je hem voor als het nieuwe rolmodel! Angstaanjagend of hilarisch?
Op een citaat van JG Ballard "Le futur est une meilleure clé du présent que le passé" op de titelpagina geeft Pascal Brutal duidelijk te kennen waar het op slaat: "Je suis le futur." De toekomst is een betere sleutel tot het heden dan het verleden. Klinkt toch niet. Dan maar wroeten in citatenboeken. De Rivarols quote leek me uitermate geschikt om Pascal al meteen te duiden: "De mens brengt zijn leven door met praten over het verleden, zich beklagen over het heden en beven voor de toekomst." Logisch dat de brutale vlegel er hetzelfde op antwoordt.
Oké, ik beken, ik ben niet chronologisch begonnen. Voor de promofolder van Glad IJs moet er steeds een gevatte pagina gepubliceerd worden, dit keer gekozen voor bladzijde 33 uit het album. Doe je een vergelijkende studie, dan merk je enige verschillen. Daarin spreekt de voice over nog van een Frankrijk in de nabije toekomst. Echter knelde dat schoentje voortdurend. Heel die voorgeschotelde wereld van Alain Madelin, Diam en de Parijse voorsteden, welke affiniteit heb je als lezer hiermee wanneer je dat gewoon naar het Nederlands omzet? Wie is Alain Madelin? Zo'n halve loser die kortstondig een poging waagde om zich op te werpen als nieuwe Franse president. Passé dus. Verder opzoekingswerk en gesprekken met Franstalige artiesten maakten veel duidelijk: de leefwereld van Pascal Brutal is misschien dan wel toekomstgericht, de dingen waarnaar hij opkijkt zijn behoorlijk passé en uit de mode: met Diam op kop.
Uiteindelijk werden het de Benelanden, een samensmelting van Nederland met België, een wens waar sommige politici misschien van dromen, en als vooraanstaand politicus (president) Geert Wilders. Zelf had ik Jean-Marie Dedecker vooraan gezet en Wilders als tweede keuze, de beslissing aan de uitgever overlatend. Nochtans was Bert Anciaux ook geschikt voor deze plek, maar die kwam al ter sprake als minister van Cultuur.
Pascal Brutal was een ontzettende uitdaging om te doen. Niet enkel om de geest te vatten, ook het taalspel bood talloze mogelijkheden. Allitererend met "mistige mistbanken", "raast razendsnel" en "scherp snerpende geluid" of "éclaire-nous" vervangen door "schijn eens het licht op jezelf", d'r ging bijna geen zin voorbij of de simplistische rijkdom van Sattoufs taal moest een waardige evenknie hebben.
Puristen zullen misschien beweren dat ik de ongenaakbare status van Sattouf ge(k)raakt heb, het zij zo. Zelf voelt het resultaat absoluut zo niet aan. De situatie is getransponeerd naar ONZE wereld, de geest blijft universeel dezelfde.
Voor wie de verwijzingen zoekt hier alvast de leidraad.
De tolk op pagina 4 bestaat echt, ietsje anders genaamd weliswaar. De relatie Bounet wordt gewoon een kennis uit het milieu, terwijl Nono, de gebuur een B vooraan krijgt (Bono). Pascals wegen zijn in het eerste verhaal inderdaad ondoorgrondelijk. Om zijn levensvreugde te uiten vergelijkt hij het beeld van het schattige poesje met jonge sla. Da's de liefde voor Rutger Koplands gedicht!
Morgen meer?
- Brussel in beeldekes
- Gezellen van de Schemering 2
- Hector Umbra 2
- Pascal Brutal 1
- Pyongyang
- Suske en Wiske 230
- Wachten op een eiland

Arthur opzoekend: Avalon

"In deze thriller, een lugubere toekomstvisioen waarin games het leven beheersen, vervaagt de grens tussen werkelijkheid en virtuele realiteit. Live-action debuut van de Japanse animatiemeester Oshii." Koud en bevreemdend, maar wel visionair en angstaanjagend. Het The Matrix-gevoel met een jammerlijke ontknoping die de suggestiviteit wegneemt wanneer Ash op het einde van het hoogste spel geconfronteerd wordt met lijden. Hier moest -misschien voor een breder publiek minder bevredigende oplossing- het einde open blijven door Murphy dood te laten gaan zonder te desintegreren. Wat Avalon zo mooi maakt, is de prachtige fotografie, de schitterende sfeer én vooral de dragende muziek met het ontroerende Arthur-luik. Zelfs al heb je het moeilijk om de totaliteit te vatten, de laatste reis die je virtueel maakt naar het feërieke land is een fascinerende trip.
Avalon. Mamoru Oshii. 2001. ***½

Op weg naar een zonnige toekomst

Eén boek staat bovenaan het jaarlijstje: De leek zegt algauw dat Baru een nieuw meesterwerk heeft afgeleverd. Het origineel dateert echter al van mid jaren negentig, nog voor Baru schitterde met Onderweg en Het kortste eind. En nu dus eindelijk in een Nederlandse vertaling. Een meesterwerk? Toch wel. Terecht bekroond omdat het één grote, geslaagde striptrip is die Baru voorschotelt. Een road movie die je al na vijftig pagina's (zelfs vanaf de intro) beklijft. Je hebt die fantastische uiteenlopende karakters, Karim en Alexandre voorop. Ondanks de afstandelijkheid geraken ze echt aan elkaar gehecht en merk je dat de wanverhouding in hun relatie wegebt om plaats te maken voor onderling respect. Hoe vaak komt het voor dat je moeite hebt om afscheid van de hoofdrolspelers te nemen, zelfs na vierhonderd pagina's gezamenlijk onderweg te zijn geweest? Hartzeer heb je. En ondertussen kruidt Baru de thriller met andere, verrassende elementen. Je kan het hem kwalijk nemen en verwijten dat het gemakzuchtig is dat hen dit allemaal overkomt, Baru schrijft het op zo'n vloeiende, vlotte manier dat je meebent in de roes. Alleen bij het gedrag van Faurissier kijk je vertwijfeld. Zijn gekte bedwingt hem om stelselmatig de kick op te drijven. Waarom niet eerder toeslaan? Grafisch is Baru in de loop der jaren niet veranderd. Dus ook dit 'vroegere' werk straalt alle energie uit waarmee hij zo gaarne uitpakt. De cinematografische compositie en het mangaritme laat de actie in het verhaal dansen. Het enige wat je mist zijn Baru's kleuren. Die maken alles nog sappiger, nog concreter. Maar da's geen reden om deze strip niet perfect te vinden.
- Arctica 2
- Jommeke 120
- Jommeke 121
- Spiralen Kooi
- Suske en Wiske 234
- Suske en Wiske 238
- Suske en Wiske pocket 3
- Vluchtweg naar de zon

Een rekensom

Hiernaast nogal klein afgebeeld, dus klik door om deze wiskundige formule volledig uitgerafeld te zien worden. Zo weet je meteen in welke problemen je terechtkomt eens het fenomeen vrouw zich aanbiedt.

Middelmatigheid troef?

"Onwaarschijnlijk hoe Bilal door Franse critici en het publiek aldaar op handen gedragen wordt. Wanneer de artiest een nieuwe egotrip braakt, waagt men zich al meteen om het gedrocht te bestempelen als een nieuw meesterwerk waarbij de auteur op een pied de stal geplaatst wordt naast David Lynch. Met zo'n verwijzing kan je moeilijk anders dan respect opbrengen voor deze mythische auteur. Toch zeker nu hij een ecothriller aflevert waarbij de mens weer eens terecht wordt gewezen op zijn egocentrische tekortkomingen. De onbewuste zelfvernietigingsdrang die nergens toe leidt. Hoe nobel! Ware de verpakking nog 'leuk' en vooral aangenaam om lezen, je zou het slikken als zoete koek. Met zijn multi-karakteriële personages en hun animale verstrengeling, geflankeerd door zwaarlijvige citaten, verzandt Animal'z -ondanks de ijskoude omgeving- in een inspiratieloze woestenij waarin oases van rust ontbreken. Die saaiheid vind je eveneens terug in de tekeningen. Het monotone grijs-wit-potlood met hier en daar een flard bloedrood is zo artificieel dat de strip bewust overhelt naar gezochte artisticiteit. De Bilal-adept schreeuwt moord en brand. "Herlees en analyseer en je merkt hoe waardevol dit boek wel is." Neen, dank u. Eén maal was al te veel." Zo hoef je niet meer door te klikken naar Animal'z.
- Animal'z
- Hartjes 4
- Havank 2 HC
- Havank 2 SC
- Medea 1 HC
- Medea 1 SC
- Trollen van Troy 11 HC
- Trollen van Troy 11 SC

Beat it

Farah Fawcett stierf anderhalve week geleden aan kanker.
Ze komt bij de hemelpoort en Sint-Pieter zegt dat ze met haar acteerprestaties heel wat mensen blij heeft gemaakt. Daarom heeft ze volgens Sint-Pieter recht op een wens.

“Awel, ik wens dat alle kindjes op aarde veilig zijn.”
Nog diezelfde dag sterft Michael Jackson...

Enorme concurrentie

Toch wel een paar toppers vandaag. Met als grote gouden winnaar het vervolg op: "Hoe mooi Gouden eeuw ook is, het blijft een moeilijk te vatten boek om constant op te hemelen. Waarschijnlijk door de karakters die in eerste instantie vaag tot je doordringen. Ondanks Alphonses heroïsche optreden heb je weinig affiniteit met de boer; net als de zigeuners die bijna als één man achter hun nieuwe gezellen staan; net als de gemarkeerde Jean die blijkbaar van kamp wisselt in de loop van het verhaal? Nochtans is het een boeiend verhaal en geeft Andriveau in de luchtige pagina's veel prijs. Reden is dan ook het enorm opslorpende tekenwerk. Niet wars van detail, wel zo lyrisch mooi. Afgeleid door die karikaturale koppen, door die bosrijke decors, door die schitterende lichtinval (pagina 9, de zon doorheen het gebladerte), door het kolkende water (pagina 11) en de statische brug (11 & 12). Het kijkboek van Andriveau eist al je aandacht op waardoor je concentratievermogen afglijdt. Benoît die tegen Paulo met houten stok schermt (39) de soldaten die chargeren (44). Verbluffend."
- Aquablue 6 - Daedalus
- Aquablue 7 - Daedalus
- Belem 1
- Dierentuin in de winter
- Duistere Steden: De Archivaris
- Gouden eeuw 2
- Nelson Lobster 2
- Suske en Wiske 247

De code van de decoder

"De Laatste Tempelier is de bewerking van de roman The Last Templar van de Libanees Raymond Khoury, die meer dan vier miljoen exemplaren verkocht in 25 landen! Tekenaar Miguel (alias Mike Lalor) koppelt flashbacks naar de geschiedenis van de tempeliers aan beelden uit het hedendaagse New York. Zijn tekeningen zijn verfijnd en spatten vol energie van de pagina's. Een serie met alle ingrediënten voor succes!"
- Albatros 2
- Cosa Nostra 9
- Humor in beroepen 14
- Laatste Tempelier 1
- Mega Mindy 6
- Orion 2
- Plaag 3
- Smurfen Vakantieboek 2009

Skydoll en andere poppetjes

Canepa en Barbucci blijven handvastig en stijlvol op hun excentrieke manier verder werken: in softe -soms flashy- flower power-stijl brengen ze de lezer naar hogere regionen. De verleidelijk en sexy geportretteerde poppetjes worden niet helemaal gesexploiteerd, waardoor alles minder platvoers wordt dan het aanvankelijk had kunnen zijn. Het metafysische dat de auteurs willen verbergen in hun omfloerste 'religieuze' verhaal is echter té mysterieus om de visuele schwung te ondersteunen. Wat overblijft is een verbluffend kijkboek, zo geplukt uit de Disney-stal, Black Sad achterna, zij het met eigengereide, zeer vrouwelijke en liefdevolle kleuren. Tijd dus om het prekerige overboord te gooien en bezield de lezer in vervoering te brengen. Da's geen zonde.
- Carthago 2
- Erfgenaam 4
- Kuifje: Manne obbe moan (Hasselts)
- Orion 1 - Casterman
- Orion 1 - Loempia
- Skydoll 3
- Viktor & Frenky 1
- W817 20

Kuifje dialectisch

"Volg samen met Jean-Yves Delitte, officiële schilder van de zeemacht, en zijn prachtige talent voor historische avonturen, het verhaal van een wraak op Amerikaans grondgebied, in de voetstappen van Black Crow, de somberste en meest fascinerende huurmoordenaar ooit." De zoveelste nieuwe reeks van een auteur die in sneltempo doorheen het striplandschap raast.
- Black Crow 1
- Hartendief 3
- Kuifje: Et Radsel van den Ainhoorn (Oostends)
- Kuifje: De Sjat Sjhetterrooye Rackham (Oostends)
- Kuifje: Lès Ôrerîyes dè l'Castafiore (en Wallon de Namur)
- Kuifje: Les berloqu's d'el Castafiore (en Borain)
- Kuifje: Lés Ancorpions de lai Castafiore (en bourguignon)
- Urbanus 133

Arras 2009: Coldplay

Soms is één headliner voldoende om je uit de luie zetel te sleuren en alsnog een verplaatsing te maken naar 'verre' oorden. Amper twee uur van Brussel verwijderd in de buurt van Lille ligt het mooie Arras waar het authentieke marktplein gereconstrueerd werd na destructieve oorlogsbombardementen. Een ideale plek om een stadsfestival te organiseren blijkt, want sinds enkele jaren heeft Werchter terug een zusterfestival, mooi verbroederd met deze stad. Geen geploeter in de modder, het gekasseide plein geeft je voldoende houvast bij hevige regenval. Die was er donderdag gelukkig niet. Enkel het welklinkende geluid van Coldplay deed enkele wolken openbarsten, na de verzengende hitte was dat de welgekome afkoeling. M Ward en Amy MacDonald warmden op zonder echt te overtuigen. Je kon rustig een boekje lezen. Anders was het gesteld met de verrassende Ting Tings. Wis het schelle gekweel van de zangeres en je hebt een uitstekende dansbeat met de heftige drummer als ritmebox. Een leuke bende van twee die beweging bracht en je amuseerde. Toch telde slechts één ding: hoofdact Coldplay. De aankondiging was alvast hilarisch: U2's Magnificent brulde uit de boxen gevolgd door een r&b-overgang naar klassiek. Het leven in alle kleuren van de regenboog werd aangekondigd met natuurlijk Life in technicolor, het muzikale bad ging van start. Met hun luxe jukebox speelden Chris Martin & C° de ene (wereld)hit na de andere. Duidelijk met veel plezier huppelde en struikelde de zanger over het podium ons delend in zijn Viva la Vida-rijk. Ze maakten lol, deelden innige (Franse) woorden, kwamen dichterbij (een verlengstuk rechts, een ponton midden in het publiek links), gingen akoestisch, wisselden stemmen, veranderden ritmes. Dit was gedeelde fun en teleurstellend moest je vaststellen dat het om 23u35 al gedaan was. Het Main Square Festival 2009 was dankzij Coldplay uitzonderlijk geslaagd.
Main Square Festival 2009. Coldplay. Arras.

Op zoek naar Nemo

Ken je dat, zo'n levenloze dag waarbij je je plek op de aardbol moeilijk weet te veroveren. Wanneer alles radeloos misloopt -of je het toch zo ervaart- en de demonen je gegijzeld houden omdat het net opgeraapte zand je tussen de vingers glipt. De zandloper des tijds zal de wonden moeten helen. Als een kip zonder kop loop je ongedurig rond en zoek je naar enig houvast. Je probeert dierlijk de menselijke geest te begrijpen. En het enige wat je kan doen is ondergaan en lijden. Gelukkig vond Nemo die avond de weg naar een warme oceaan waar andere hartelijke visjes een vangnet openhielden om niet helemaal weg te zinken. Hartverwarmend. Bedankt!