In de rubriek 'elementaire opvoeding' vandaag zoonlief The Godfather voorgeschoteld. Hij keek er zelf al naar uit, want over deze veelbesproken klassieker der maffiafilms deden de wildste verhalen. Ondanks diens lange speeltijd leek dat ook dit keer geen belemmering te zijn. Ondanks diens trage ritme raast de film toch snel vooruit. Noteer: hoe je een filmregisseur moet overtuigen, een metaforische koppeling van leven en dood tijdens een doopplechtigheid, de aanslagen op Don Corleone en Sonny, Michaels evolutie van buitenstaander tot opvolger, zakendoen tijdens een gemoedelijk trouwfeest, Corleones dood... Het lijkt wel alsof de film volledig uit cruciale scènes bestaat. En natuurlijk Brando's sublieme vertolking met mondstuk en mompelstem. Prachtige begeleidende muziek trouwens van Nino Rota. The Godfather. Francis Ford Coppola. 1972. *****.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten