Pascal Brutal: Deel 1

Wat was dat zwoegen, zeg. Die typische Franse babbelziekte leverde duidelijk méér werk op dan een doorsnee Glad IJs-titel. Bovendien moest er extra lang geletterd en herschreven worden om die woordenstroom netjes in alle kadertjes te krijgen en dus het lettertype niet te klein af te beelden. Desalniettemin is het wel een uiterst sterk inhoudelijk boek dat alle aandacht verdient. Alleen slaagt Casterman er niet in het aan de juiste man en vrouw te brengen.
Meestal ga ik voor een vernederlandsing van de naam. Pascal Brutal, dat bekt heerlijk Frans. Onmogelijk om dat over te brengen naar een Brutale equivalent. En die nieuwe titel-mannelijkheid La nouvelle virilité dan? Inhoudelijk komt Man van de toekomst beter over. Stel je hem voor als het nieuwe rolmodel! Angstaanjagend of hilarisch?
Op een citaat van JG Ballard "Le futur est une meilleure clé du présent que le passé" op de titelpagina geeft Pascal Brutal duidelijk te kennen waar het op slaat: "Je suis le futur." De toekomst is een betere sleutel tot het heden dan het verleden. Klinkt toch niet. Dan maar wroeten in citatenboeken. De Rivarols quote leek me uitermate geschikt om Pascal al meteen te duiden: "De mens brengt zijn leven door met praten over het verleden, zich beklagen over het heden en beven voor de toekomst." Logisch dat de brutale vlegel er hetzelfde op antwoordt.
Oké, ik beken, ik ben niet chronologisch begonnen. Voor de promofolder van Glad IJs moet er steeds een gevatte pagina gepubliceerd worden, dit keer gekozen voor bladzijde 33 uit het album. Doe je een vergelijkende studie, dan merk je enige verschillen. Daarin spreekt de voice over nog van een Frankrijk in de nabije toekomst. Echter knelde dat schoentje voortdurend. Heel die voorgeschotelde wereld van Alain Madelin, Diam en de Parijse voorsteden, welke affiniteit heb je als lezer hiermee wanneer je dat gewoon naar het Nederlands omzet? Wie is Alain Madelin? Zo'n halve loser die kortstondig een poging waagde om zich op te werpen als nieuwe Franse president. Passé dus. Verder opzoekingswerk en gesprekken met Franstalige artiesten maakten veel duidelijk: de leefwereld van Pascal Brutal is misschien dan wel toekomstgericht, de dingen waarnaar hij opkijkt zijn behoorlijk passé en uit de mode: met Diam op kop.
Uiteindelijk werden het de Benelanden, een samensmelting van Nederland met België, een wens waar sommige politici misschien van dromen, en als vooraanstaand politicus (president) Geert Wilders. Zelf had ik Jean-Marie Dedecker vooraan gezet en Wilders als tweede keuze, de beslissing aan de uitgever overlatend. Nochtans was Bert Anciaux ook geschikt voor deze plek, maar die kwam al ter sprake als minister van Cultuur.
Pascal Brutal was een ontzettende uitdaging om te doen. Niet enkel om de geest te vatten, ook het taalspel bood talloze mogelijkheden. Allitererend met "mistige mistbanken", "raast razendsnel" en "scherp snerpende geluid" of "éclaire-nous" vervangen door "schijn eens het licht op jezelf", d'r ging bijna geen zin voorbij of de simplistische rijkdom van Sattoufs taal moest een waardige evenknie hebben.
Puristen zullen misschien beweren dat ik de ongenaakbare status van Sattouf ge(k)raakt heb, het zij zo. Zelf voelt het resultaat absoluut zo niet aan. De situatie is getransponeerd naar ONZE wereld, de geest blijft universeel dezelfde.
Voor wie de verwijzingen zoekt hier alvast de leidraad.
De tolk op pagina 4 bestaat echt, ietsje anders genaamd weliswaar. De relatie Bounet wordt gewoon een kennis uit het milieu, terwijl Nono, de gebuur een B vooraan krijgt (Bono). Pascals wegen zijn in het eerste verhaal inderdaad ondoorgrondelijk. Om zijn levensvreugde te uiten vergelijkt hij het beeld van het schattige poesje met jonge sla. Da's de liefde voor Rutger Koplands gedicht!
Morgen meer?
- Brussel in beeldekes
- Gezellen van de Schemering 2
- Hector Umbra 2
- Pascal Brutal 1
- Pyongyang
- Suske en Wiske 230
- Wachten op een eiland