Als in onze contreien het fladderen van een vlinder ernstige gevolgen heeft voor de andere kant van de wereld, dan moet het Zuidelijk halfrond nu zeker getroffen zijn door tsunami's, orkanen en andere rampspoeden nadat Mogwai nederdaalde op het Luikse festival Les Ardentes afgelopen donderdagavond.Bij aankomst één nummer gezien van Metronomy, meteen voldoende om weg te vluchten. Dan het excentriek belachelijke én matig kennismakende Thomas Fersen om in snelvaart ongeduldig post te vatten op de tweede rij van de Schotse innoverende postrockband Mogwai.
Wat was dat een stortvloed van gitaargeweld, een sublieme trance die zorgde voor een (oor)verdovende roes. Met de ogen dicht alsof de band enkel voor jou alleen speelde, een unieke ervaring. Slechts een uur duurde het, zonder verveling, zonder doodsheid. En toch bleef die zweem nazinderen, zelfs zonder het favoriete Helicon. Of kwam dat door de aantasting van de oren?
In principe verdwijnt alles wat daarna volgt logischerwijze in het niets. De melancholische Emiliana Torrini was te (f)lauw om warmte in het park te brengen. Maar terug in de hallen stond dé Grand Master Flash iedereen anderhalf uur uit te dagen om op zijn scratchende beats te dansen. Wat was-ie goed en ritmisch sterk, want het lukte wonderwel snel. En zo had ik mijn sportverplichtingen van de dag automatisch ingevuld en uitgevoerd!
Mogwai. Les Ardentes, 9 juli. Liège.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten